Dzisiaj jest zebranie Aniołów żywiołów:wody,powietrza,ognia,ziemia.
Czas zebrania nastał. Kochani zaczynamy.Anioł Wody:
- Dowiedziałem się,że szykują się jakieś plany na jutrzejszy dzień.
Anioł Powietrza:
- Niestety,ale szykuje zadanie poważne.
Anioł Wody
- Potwierdzam słowa kolegi.
Anioł Wody:
-A co się stało?
Anioł Powietrza
- Mamy plan na rozwiązanie spraw niedokończonych.
Anioł wody:
- Jaki to plan?
Anioł Ziemi
-Cieszę się,że nie ma jeszcze Anioła Ognia,bo by nasze plany rozniósł z dymem.
Anioł Powietrza
- Nasz Kolega Anioł Ogień ostatnio pokazał swoje rogi.
Anioł Ziemia
- Co masz na myśli kolego? Może posiadasz wiadomości niesprawdzone i rozsiewasz je?
Anioł Powietrze
-Dla Twoich wiadomości niestety to co Ci powiem będzie prawdą.
Anioł Woda
-Niestety Anioł Powietrze ma racje.
Zrobił coś niedobrego.Otóż.Podpalił wszystkie posiadłości,które należą do Anioła Ziemi.
Anioł Ziemia
-Dobrze,że chociaż mnie nie podpalił,ale ja mu pokaże co to znaczy prawdziwa ziemia.Niech nie myśli sobie,że mu odpuszczę mu to.Odbiorę mu tą moc.
Anioł Ognia:
- Witam Was Aniołki.Co takie macie takie minki jakbyście pospadały z drzew?
Anioł Powietrza
- Haha.Znawca dobrego humoru się znalazł.
Anioł Ognia
- O co Ci biega smutasie jeden?
Anioł Wody
-Zrozum jedno.Wyśmiewasz wszystko co tu jest na ziemi,niszczysz, wyśmiewasz się z nas.Za to czeka Cię kara.
Anioł Ziemia
-Zniszczyłeś wszystko co moje, więc ukarzę Cię.Odbieram Ci moc i zostajesz zwykłym Aniołem.Na dodatek będziesz pomagał biednym ludziom codziennie.
Anioł Ognia
-Przepraszam Cię Aniele Ziemio,ale nie moja wina,że jak otwieram buzię, to zieję ogniem. Dopiero muszę napić się wody mineralnej,abym mógł na 6 godzin mówić.Zgoda,ale wykonam tą karę.
Anioły Woda,Powietrze,Ziemia
-Przyjęliśmy do wiadomości.
Koniec zebrania.Anioły idą do swoich zadań,a Anioł Ognia biegiem marsz do wykonywania swojego zadania.

Tekst zawiera 1867 słów.

Dzisiaj jest zebranie Aniołów żywiołów:wody,powietrza,ognia,ziemia.
Czas zebrania nastał. Kochani zaczynamy.Anioł Wody:
- Dowiedziałem się,że szykują się jakieś plany na jutrzejszy dzień.
Anioł Powietrza:
- Niestety,ale szykuje zadanie poważne.
Anioł Wody
- Potwierdzam słowa kolegi.
Anioł Wody:
-A co się stało?
Anioł Powietrza
- Mamy plan na rozwiązanie spraw...

Mieszkańcy Anielskiego miasta zawieszonego na niebie oczekują wielkiego święta. Narodzin aniołów żywiołów. Wszyscy biegają bez opamiętania potykając się jeden o drugiego. Święty Jan popędza anielice w stronę ogrodu, żeby przyśpieszyły kroku, bo nie ma już czasu.
Zaczęło się.
Potężny ogród usłany krótko przystrzyżoną trawą, otoczony najróżniejszymi rodzajami owocników, mieści po środku drzewo prawdy z którego swoje źródło ma jezioro życia, dające początek i mające koniec wszystkiego.
Wszyscy już są.
Anielice stoją nad brzegiem jeziora wyczekując tumiki z duszą. Długie chwile ciszy przerywa okrzyk radości i na tafli wody pojawia się pierwsza tumika, opieczętowana znakiem wody, następnie ognia ziemi i powietrza. Żeby zachować równowagę, odpieczętowywane są jednocześnie. W ten zrywa się wiatr i na tafli wody pojawią się jeszcze jedna tumika. Bez znaku żywiołu. Stojące z boku Serafy spoglądały to na Archaniołów, Cherubinów, czy Tronów i nie mogły wyjść z zadziwienia. Pierwszy raz coś takiego ma miejsce.
W ten rozbrzmiewa się głos najwyższego, który nakazuje zebrać Dziewięć anielskich chórów i anioły żywiołów.
Na kamiennym okrągłym bloku, leżąca tumika otoczona jest przez anioły żywiołów, za nimi Anielskie chóry a pod ostatnim filarem Anioły Kabały. Święty Jan, zaczyna mowę jako natchniony. Wyjawiając znaczenie piątej tumiki prosi o zdanie Anioła Wody, jako symbol życia. Ta jest za otworzeniem i poznana woli pierwszego. Ogień, jako symbol zniszczenia chce unicestwienia. Anioł Ziemi ujawnia niewzruszoną wolę i jest za użyźnieniem nią gleby. Powietrze chce ją tylko dla siebie i rozdzielić między wiatry północy i południa.
Głośne dyskusje przerywa głos natchnionego, będący ukojeniem dla poróżnionych żywiołów.
- Co ma początek u źródła tam też ma i swój koniec; tak też poczynili.
Zanieśli tumikę nad wodę życia, ułożyli na tafli i św Jan wykonał gest ręką, po czym woda zabulgotała, pieczęć zniknęła a oczom wszystkich ukazała się... postać z parą skrzydeł.

Mieszkańcy Anielskiego miasta zawieszonego na niebie oczekują wielkiego święta. Narodzin aniołów żywiołów. Wszyscy biegają bez opamiętania potykając się jeden o drugiego. Święty Jan popędza anielice w stronę ogrodu, żeby przyśpieszyły kroku, bo nie ma już czasu.
Zaczęło się.
Potężny ogród usłany krótko przystrzyżoną trawą, otoczony najróżniejszymi rodzajami owocników,...

Blue - Woda, wystąpiła jako pierwsza.
- Mieszczę w sobie wszelakie stworzenia kolorowe, ławicowe, życiodajne, czasami śmiercionośne, ale to zawsze wynik działań człowieka. Jest stworzeniem okrutnym, czerpie ze mnie pełną garścią, ale żeby zadbać o moje zasoby? Od tego jest bardzo daleki.
- Blue, kochanie, ja Powietrze, White mnie zwą, choć nie wiem, dlaczego, wiem coś o tym. Człowiek, ta ohydna istota, eksploruje moją przestrzeń, absolutnie nieupoważniona do takich działań. Dlaczego uzurpuje sobie prawa do korzystania z moich ciągów? Skąd te wszystkie maszyny od paralotni do śmigów? Jakim prawem próbuje zawładnąć moim królestwem? I poza galaktykę próbuje swoje macki wypuszczać...
- Ja, Ziemia, mam już serdecznie dość. Brown? Skąd ten pomysł? Nie ma ładniejszych kolorów? Człowiek ma ze mnie wszystko. Użytkuje mnie, nawozi, hoduje rośliny, wypasa bydło, ma mleko, pożywienie, materiał, żeby okryć te swoje ohydne ciało. Nie dość, że czerpie pełną garścią, wykorzystuje nie dając kompletnie nic w zamian, to jeszcze wiecznie nieszczęśliwy jest. A to plony za małe, a to szarańcza, niby plaga egipska, pożarła tak pięknie wschodzące ziemniaki czy brukselkę. Tego nie da się znieść! Daję, co mogę, wszelakie zasoby oddaję, a nie jestem w stanie zaspokoić głodu tej wstrętnej istoty.
- Kochani. Red. Ja, Ogień, strawię to wszystko, zniweczę w pył. Setki lat czekam na Wasz gniew,na Wasz bunt. Jedna iskra, jedno zarzewie wystarczy. Ta pycha? To bałwochwalstwo? Miłość samego siebie i niszczenie z premedytacją wszystkiego, co daje im siłę, życie i bezsensowną wiarę w ponadczasowość? Skąd ta pycha? Ta zarozumiałość? Jeden ruch. Jedna myśl. Jeden wspólny gest.
I nastąpiła Nicość. Cisza. Sza...

Blue - Woda, wystąpiła jako pierwsza.
- Mieszczę w sobie wszelakie stworzenia kolorowe, ławicowe, życiodajne, czasami śmiercionośne, ale to zawsze wynik działań człowieka. Jest stworzeniem okrutnym, czerpie ze mnie pełną garścią, ale żeby zadbać o moje zasoby? Od tego jest bardzo daleki.
- Blue, kochanie, ja Powietrze, White mnie zwą, choć nie wiem, dlaczego, wiem coś o...

Rok 4650 XXII w.
Po wojnie atomowej, która ogarnęła cały świat ludzkość cofnęła się do epoki kamienia łupanego. Przez kilka wieków ewolucja robiła swoje i znów nastało średniowiecze. Ludzie żyją na jednym kontynencie podzielonym na trzy królestwa. Największe z nich, królestwo Ilionar chce przejąć ziemię Angratu oraz Ydgrasilu zamieszkiwane przez niezwykły lud. Skoro średniowiecze było czasem magii i wierzeń pogańskich to kapłani Angratu i Ydgrasilu zebrali się w świątyni Czterech Żywiołów by błagać duchy natury o pomoc w nadchodzącej bitwie, która ma rozstrzygnąć o losach świata. Kapłani ofiarowali duchom najdorodniejszego barana jakiego znaleźli. Jego wełnę puścili na wietrze, wnętrzności zakopali głęboko w ziemi, krwią skropili wody w rzece a ciało spalili w stosie ognia.
Nadszedł decydujący dzień. Wielotysięczna armia Ilionarczyków stanęła naprzeciwko siedmiotysięcznym wojskom Angratu i Ydgrasilu na ubitej ziemi. Zjednoczona Armia stawiała zaciekły opór lecz szybko straciła kontrolę nad walką przytłoczona liczebnością wroga. Zdesperowani kapłani po raz kolejny poprosili o pomoc żywioły. Tym razem odpowiedź przyszła zadziwiająco szybko. Z czystego nieba zaczął padać deszcz tworząc kałuże. Z wody uformowała się postać kobiety w niebieskiej zbroi i tego koloru włócznią. Zerwała się wichura. Wiatr zmienił się w małe tornado, z którego powstała piękna kobieta w białej, kolącej oczy, zbroi i białym sztyletem. Ziemia rozstąpiła się a ze szczeliny wyłoniła się barczysta postać w brązowym pancerzu i młotem tego kolory. Z nieba biły pioruny podpalając porozrzucane kępki trawy. Z ognia zaczął formować się rosły mąż z czerwonym mieczem w prawej dłoni a w lewej dzierżył tarczę z wizerunkiem ognia. Kapłani padli na kolana błagając żeby im pomogli. Zawodzili i zaklinali się na bogów. Żywioły zgodziły się opornie i ruszyły na Ilionarczyków z furią godną smoków. Bitwa zastała wygrana a stare podania mówią, że ten kto był w pobliżu żywiołów ginął od nadmiaru otaczającej ich mocy.

Rok 4650 XXII w.
Po wojnie atomowej, która ogarnęła cały świat ludzkość cofnęła się do epoki kamienia łupanego. Przez kilka wieków ewolucja robiła swoje i znów nastało średniowiecze. Ludzie żyją na jednym kontynencie podzielonym na trzy królestwa. Największe z nich, królestwo Ilionar chce przejąć ziemię Angratu oraz Ydgrasilu zamieszkiwane przez niezwykły lud. Skoro...

Jako pierwsi pojawili się Nivia i Ignis. Wkroczyli do wielkiej sali i jednocześnie się pokłonili. Królowa uśmiechnęła się.
- Córka mórz i syn wulkanu razem? Nieczęsty widok.
- Wina okoliczności, Wasza Wysokość – powiedziała poważnie kobieta.
- Najwyższy czas się zaprzyjaźnić, nie – dodał wesoło młody mężczyzna, usiłując objąć Nivię.
Kobieta odsunęła się. Już otwierała usta, żeby zwrócić mu uwagę, kiedy do sali wbiegła zdyszana dziewczynka. Potknęła się i nim zdążyła złapać równowagę, upadła na dywan.
- Przepraszam – załkała, podnosząc się.
- Niezdarna Aura jak zwykle się spóźnia – zabrzmiał nagle damski głos.
Nikt nie zauważył nadejścia ciemnoskórej panny, która teraz opierała się o filar z założonymi na piersi rękoma.
- Widzę, że jesteśmy już w komplecie – odezwała się królowa – Naszemu światu grozi zagłada.
- Najwyższy czas – wyrwało się Ignisowi – Zaczynałem się już nudzić, chętnie skopię komuś…
Nie dokończył, gdyż w tej samej chwili spadł mu na głowę niewielki głaz.
- Co ty wyprawiasz, Silva?! – oburzył się mężczyzna, rozmasowując obolałe miejsce.
- Zamknij się i słuchaj! – warknęła w odpowiedzi – O jakie zagrożenie chodzi, królowo?
- Ciemność…
- Tylko tyle? – zdziwił się Ignis, tworząc w palcach oślepiające płomyki – Z tym sam sobie poradzę. Nie potrzebuję dodatkowego obciążenia.
- Coś ty powiedział?!
Wzburzona Nivia zaatakowała mężczyznę kulą wody, jednak udało mu się sparować cios. Aura wzbiła się w powietrze i krążąc nad obojgiem, starała się ich uspokoić. W końcu i Silva straciła kontrolę. Ziemia zatrzęsła się, a skalny odłamek uderzył w ciało Nivii, co rozzłościło ją jeszcze bardziej. Walka rozpoczęła się na dobre. Nawet Aura przyłączyła się do potyczki i rozpętała wichurę. Każdy z żywiołów sięgał po swoje najmocniejsze ataki, nie zważając na błagania królowej.
Nagle wszystko ucichło. Nikt z obecnych nie był w stanie się ruszyć.
- Jak żyję, nie spotkałam jeszcze tak niesfornych duchów – odezwała się władczyni - Myślicie, że to zabawa?! Sama rozprawię się z ciemnością.

Jako pierwsi pojawili się Nivia i Ignis. Wkroczyli do wielkiej sali i jednocześnie się pokłonili. Królowa uśmiechnęła się.
- Córka mórz i syn wulkanu razem? Nieczęsty widok.
- Wina okoliczności, Wasza Wysokość – powiedziała poważnie kobieta.
- Najwyższy czas się zaprzyjaźnić, nie – dodał wesoło młody mężczyzna, usiłując objąć Nivię.
Kobieta odsunęła się. Już otwierała...

Bardzo stara elfka spojrzała na zgromadzonych wokół ogniska. Wszyscy w skupieniu spoglądali w twarz staruszki. W jej czarnych jak noc oczach dostrzegali ogromną mądrość i doświadczenie. Elfka poruszyła ustami. Wszyscy wstrzymali oddech nie chcąc uronić ani jednego cichego słowa. Dał się słyszeć delikatny głos.
– Zatraciły się różnice dzielące elfy, wilkołaki, ludzi i wiele innych Istot. Nikt nie pamięta o tym co było. A ja chcę wam dziś to opowiedzieć. O pierwszej, najstarszej historii. O najstarszych bogach – Żywiołach. Czy wiesz ile jest Żywiołów? – zapytała Kacpra.
- Chyba cztery – niepewnie szepnął chłopiec – Woda, Ziemia, Ogień i Powietrze.
- Masz rację, choć zapomniałeś o najważniejszym. O Życiu. Mało osób już pamięta, że Życie to również Żywioł. A dla nas, żyjących, najpotężniejszy. Żywiołom nadawano wiele nazw. Anioły, moce, bogowie, demony… Dla nas, żyjących przed drugim Zapomnieniem były to Smoki. – umilkła na dłuższą chwilę, jakby wspominając bardzo odległe czasy, których nie byli świadkami nawet odlegli przodkowie jej słuchaczy.
- Na początku nie było nic. Później pojawiła się ciemność. Później pojawiło się zaprzeczenie ciemności – światło. Później przybyły Smoki. Woda, Ogień, Powietrze, Ziemia i Życie. I z nich powstał świat, który znamy. Wtedy zaczęły pojawiać się Istoty i Stworzenia - dzieci Smoków. Na koniec Życie nadało im istnienie. Później z Życia wyłoniły się wszelkie rośliny oraz Stworzenia, czyli zwierzęta. To one dały początek mistytom – zmiennokształtnym, będącymi połączeniem między Stworzeniami a Istotami. Widzicie więc, iż wszystko jest ze sobą zespolone. Nie moglibyśmy istnieć gdyby zabrakło choć jednego elementu. Na samym końcu Smoki stworzyły swoje kopie. Dużo mniejsze i słabsze od nich samych, ale potężniejsze od każdej innej Istoty czy Stworzenia. Mają one przypominać, że pewnego dnia Żywioły się przebudzą i będzie to koniec świata, którego znamy - gdy Ogień zgaśnie, Ziemia skruszy, Powietrze zniknie, Woda wyparuje, a Życie umrze.

Bardzo stara elfka spojrzała na zgromadzonych wokół ogniska. Wszyscy w skupieniu spoglądali w twarz staruszki. W jej czarnych jak noc oczach dostrzegali ogromną mądrość i doświadczenie. Elfka poruszyła ustami. Wszyscy wstrzymali oddech nie chcąc uronić ani jednego cichego słowa. Dał się słyszeć delikatny głos.
– Zatraciły się różnice dzielące elfy, wilkołaki, ludzi i wiele...

Polanę oświetlał blady blask księżyca. Z palonego tam ogniska dolatywała przyjemna woń dymu i żywicy. Wokół niego w milczeniu stały trzy garbione sylwetki. Spóźniona Aqua nieśmiało dołączyła do kręgu. Wiedziała, że czekają na nią od dawna. Kiedy wreszcie zebrały się w komplecie, przemówiła najstarsza z sióstr, Terra:
– Czas naszego panowania się skończył– zaczęła cicho. Na jej twarzy grała serenada cieni rzucanych przez trzaskające płomienie, nadając jej wyjątkowo mroczny wyraz.
–Świat się zmienia - teraz szybciej niż kiedykolwiek. Ludzie, obdarci z szacunku, zakuwają się w metalowe zbroje i klękają przed obcym bogiem z południa.
Ukrywające się wśród gęstwiny nimfy i krasnale z zaciekawieniem wychyliły głowy zza drzew, nasłuchując.
–Zapomnieli o nas– fuknęła gniewnie ognista Ognis.
Przestraszona Aqua spuściła główkę.
–I co teraz?– spytała lękliwie.
Wtem, dobiegło je westchnienie rozpaczy, wydobywające się z ust Venti, której umysł wraz z wiecznym wiatrem potrafił przemierzać wieki.
–Oni już przypieczętowali swój los, siostro– szepnęła, wodząc po niebie niewidzącym wzrokiem – Widzę krew i cierpienie zadawane im przez pobratymców. Nienawiść do przedstawicieli własnego gatunku.
–Musimy coś z tym zrobić!– wtrąciła.
–Człowiek, który nie szanuje natury, będąc jej częścią, nie będzie w stanie uszanować samego siebie. Oto droga, jaką wybrali.
Na polanie zapanowało milczenie.
–Czas na nas– powiedziała Terra, rozkładając złote skrzydła, a dusza każdej żywej istoty podążyła za nią, pozostawiając za sobą bezrozumne, fizyczne ciało. Gdy Ignis uniosła się ku niebu, zapłonęły wysuszone pola, a figlarny ogień zdziczał, stając się tępym narzędziem zniszczenia. W chwili gdy poszybowała Venti - wiatry przestały śpiewać. Młoda Agua po raz ostatni ze łzami w oczach spojrzała na las – symbol świata, który niegdyś oddawał jej cześć, by następnie skazać na śmierć w zapomnieniu. Wiedziała, że gdy odleci, potoki wydadzą ostatnie tchnienie życia, zmieniając się w ciekły strumień materii.

Polanę oświetlał blady blask księżyca. Z palonego tam ogniska dolatywała przyjemna woń dymu i żywicy. Wokół niego w milczeniu stały trzy garbione sylwetki. Spóźniona Aqua nieśmiało dołączyła do kręgu. Wiedziała, że czekają na nią od dawna. Kiedy wreszcie zebrały się w komplecie, przemówiła najstarsza z sióstr, Terra:
– Czas naszego panowania się skończył– zaczęła cicho. Na...

Tylko zabawa w ich głowie była, nie bacząc na innych do zaspokojenia swych cielesnych potrzeb tylko dążyli. Rozgniewał się za to Pan na ludzi. Nadszedł czas zakończyć wszystko co stworzył. Wezwał więc na naradę czworo swych aniołów, którzy ziemi byli najbliżsi.

Szła najpiękniejsza z nich wszystkich, ledwo stąpając po ziemi. Wokół niej liście jesienne dzikie tańce odprawiały. Łagodną i spokojną duszą była Powietrze. Na naradę zbyt wcześnie przez okno wleciała. Spóźnić się dla niej największym wstydem, lecz nie pierwsza się pojawiła.
Twardy jak skała, wysoki, potężny. Swym surowym wzrokiem Ziemia ją zmierzył, aż się Powietrzu kolana ugięły.
-Dla nas Pan, ponoć bardzo ważne ma zadanie – zagrzmiał srogim tonem
-Wypełnię wszystko co nam każe – szepnęła. – To zaszczyt móc Mu służyć
-Lepiej odejdź stad od razu, bo niczemu nie podołasz. Lekka niczym piórko jesteś, nie dla ciebie taka praca.
Oburzyła się Powietrze, tak zraniły ją te słowa. Dumna nie chcąc łez swych ukazywać, wyleciała jak najprędzej. Przeleciała przez pół świata, z bólu ciągle przyśpieszając. Pozrywała z domów dachy, nawet drzewa z korzeniami wyrwała.

Woda razem z Ogniem już po drodze się spotkali.
-Tyś miłością mą największą.
-Przecież pierwszy raz mnie widzisz.
-Już wzroku nie mogę oderwać. Czy nie widzisz? Cały płonę.
-Pohamuj się mój miły. To jest niemożliwe przecież. Zbyt wiele nas różni sam widzisz przecież. Zresztą ja tu Pana rozkaz spełniam, nie w głowie mi romanse.
-Proszę nie gaś tego żaru Wodo ma najmilsza.
-W końcu woda jest by gasić.
-To nie zgaśnie, prędzej cały świat spalę.
Nie wierzyła mu, lecz on swe słowa wypełnił. Woda na ratunek światu czym prędzej popędziła. Wszystko zalała co ogień dosięgnął, przez co jeszcze więcej zniszczeń na ziemi przybyło.

Spojrzał na to Ziemia i zmartwił się bardzo. W strachu przed swym Panem, co na to wszystko rzeknie, chroniąc się przed karą pod ziemią się zakopał. Wraz z nim świat cały trząsł się przed gniewem.

Tak też świat się skończył, zgodnie z Pana zamiarem.

Tylko zabawa w ich głowie była, nie bacząc na innych do zaspokojenia swych cielesnych potrzeb tylko dążyli. Rozgniewał się za to Pan na ludzi. Nadszedł czas zakończyć wszystko co stworzył. Wezwał więc na naradę czworo swych aniołów, którzy ziemi byli najbliżsi.

Szła najpiękniejsza z nich wszystkich, ledwo stąpając po ziemi. Wokół niej liście jesienne dzikie tańce...

Tego dnia była równonoc wiosenna, czyli święto Aniołów władających Ziemią. Było niewyobrażalne, by ktoś nie pojawił się na uroczystości. A jednak niemal pustą ulicą szła dwójka postaci. Jedną z nich była drobna dziewczyna z rudymi, poskręcanymi włosami. Szła wolno, jednak przy każdym ruchu jej postać się rozmywała, by z powrotem pojawić się z zadziwiającą wyrazistością. Obok niej, ledwo muskając stopami ziemię, szedł chłopak o szarawych włosach. Rozmawiali zażarcie gestykulując.
-Nie cierpię gadania o tym, co będziemy robić kiedyś. Liczy się tu i teraz-powiedziała Lua.
"Typowe dla Ognia" pomyślał Aer.
-Więc ciągle nie wybrałaś, co chcesz robić PÓŹNIEJ?-spytał.
- Chyba najbardziej chciałabym dawać życie...
-A nie myślałaś, żeby zostać gwiazdą? Nadajesz się.
-Nie pragnę wiecznej samotności!
-O tym nie pomyślałem-powiedział Aer. Przez chwilę szli w milczeniu i żadne z nich nawet nie zauważyło, kiedy przed nimi wyrósł wysoki brunet z ogromnymi niebieskimi oczami. Jego źrenice zdawały się falować.
-Tannir? Nie świętujesz?
-Ta, szukałem was.
-Ty go znasz? Anioła wody? Serio?
-To mój kuzyn, rodziny się nie wybiera.
-Też żałuję-stwierdził obojętnym głosem Tannir, a w jego ręce pojawił się bicz z wody.
-Poważnie? Będziesz nas teraz zaganiał jak bydło?-wysyczał Aer.
-Skoro inaczej się nie da-wzruszył ramionami Anioł Wody. Wyjątkowo posłuszni ruszyli w stronę pałacu "Zielonych". Przy bramie już czekała na nich królowa Zeme, matka wszystkich aniołów Ziemi. Była drobną staruszką o ziemistej cerze i pięknych szafirowych oczach.
-Witaj Luo, córko Ognia-rzekła, a dziewczyna poczuła jak ustępuję jej gniew, a zastępuje go spokojny płomień.-Cieszę, że Cię widzę Aeru, synu Powietrza-powiedziała, a cały ciężar spoczywający na chłopaku, go opuścił.-Witam z powrotem, Tannirze. Nie musiałeś uciekać się do takich sposobów-stwierdziła patrząc na jego ręce. Anioł Wody po raz pierwszy pokazał po sobie jakiekolwiek uczucia i zawstydzony spuścił głowę.- Brakuje wam tylko Naszego-stwierdziła z zadowoleniem.

Tego dnia była równonoc wiosenna, czyli święto Aniołów władających Ziemią. Było niewyobrażalne, by ktoś nie pojawił się na uroczystości. A jednak niemal pustą ulicą szła dwójka postaci. Jedną z nich była drobna dziewczyna z rudymi, poskręcanymi włosami. Szła wolno, jednak przy każdym ruchu jej postać się rozmywała, by z powrotem pojawić się z zadziwiającą wyrazistością....

„Powstanie świata”

Woda: „Zostawcie Titanica! Nie wyciągajcie go! Tam ciągle gra muzyka...”
Ziemia: Woda, weź nie zalewaj! To żaden przebój!
Ogień: Zamknijcie się! Musimy coś obgadać!
Powietrze: Ogień, uspokój się, iskrzy od ciebie.
Woda i Ziemia (przedrzeźniając Ogień): Spalona Solara, spalona Solara!
Powietrze: Fakt, zjarałeś się. Zbyt wiele ciepła? To z nerwów?
Ogień: Tak, ogromne. Nie mogę znaleźć partnerki.
Reszta: Skąd my znamy ten problem...
Woda: Ja podobno wszystko olewam...
Ziemia: Ja z kolei nie mogę podróżować, bo jestem uziemiona!
Powietrze: A do mnie mówią, że jestem skażony.
Ogień: Matko Ziemio! Ciebie to nic dziwnego, że nikt nie chce, bo ty wszędzie masz dzieci. Jesteś zbyt płodna. I każdy bachor z innym – a to burak, a to ziemniak, a to marchew, a tu fasolka. Przestań wreszcie się puszcz..
Ziemia: Chyba chciałeś powiedzieć zapuszczać?
Ogień: Oczy.... Oczywiście. Twoje progi są otwarte i bardzo rozległe.
Powietrze: „Prawdziwe słowa i emocje jak te, które wiążą mi gardło i serce. Nie umiem powiedzieć tego, że wciąż jesteś dla mnie prawdziwym powietrzem”...
Woda: Powietrze też jest niezłe! A to tlen, a to azot a ile innych dopełnia jego skład? Hej, powietrze, idź się przewietrzyć, bo widzę, że majaczysz, nie odbierasz rzeczywistości w sposób normaln...
Powietrze: Nie lej wody...
Ogień: „Mówią płonie stodoła płonie aż strach! Trzeszczy wszystko dokoła ściany i dach - gorąco, że hej...
Woda: Ty, czarnoziem!
Ziemia: Ja? Ty rasisto!
Woda: Ty, ty! W końcu jesteś bardzo żyzna.
Ziemia: „Bo Ziemia to wyspa , to wyspa zielona, wśród innych dalekich planet”.
Ogień: Wiecie, co?
Woda: Solara, co powiesz?
Ogień: Bez ciebie nie ma mnie. Beze mnie zginiesz ty. Razem źle, ale osobno jeszcze gorzej. Musimy współistnieć. Rozejdźmy się w zgodzie. Idę na północ, tam nie wyrządzę wielu szkód.
Woda: Ja przydam się na południu.
Powietrze: Ja lecę na zachód, bo na wschodzie często znoszę samol...
Ziemia: A ja będę Waszym pośrednikiem na całym świecie!

„Powstanie świata”

Woda: „Zostawcie Titanica! Nie wyciągajcie go! Tam ciągle gra muzyka...”
Ziemia: Woda, weź nie zalewaj! To żaden przebój!
Ogień: Zamknijcie się! Musimy coś obgadać!
Powietrze: Ogień, uspokój się, iskrzy od ciebie.
Woda i Ziemia (przedrzeźniając Ogień): Spalona Solara, spalona Solara!
Powietrze: Fakt, zjarałeś się. Zbyt wiele ciepła? To z nerwów?
Ogień:...