Bajka o leniwej lisicy
We wsi to nie nowina ani tajemnica,

gdzie mieszka piękna leniwa lisica.

Jej mąż nieboga zakasa rękawy,

pierze , gotuje, podlewa uprawy.

Gdy wraca o domu na pysk tylko pada,

a żonka kibić wypchnie i pyta się rada:

„Byłam dziś u kosmetyczki, ładne me paznokcie?
Grzywka trochę nie za krótka? Modne w prążki spodnie?
Kochanie, czy obcas nie za wysoki?

Pasek do sukni nie za szeroki?

Kupiłam kolczyki u Armaniego,

a w sklepie obok coś jedwabnego.

Jak Ci się tusz mój nowy podoba?

drugi też ładny, więc wzięłam oba.”

Lis zmęczony już oczy przymyka,

a jeszcze bidula słyszy o bucikach.

Ni to we śnie, ni na jawie widzi objawienie:

Żona brzydka wprawdzie, lecz porządek jak marzenie...
Kuchnia lśni, garnki błyszczą na stoliku,
patelnia wyszorowana, czysto w piekarniku.
Pachnie ładnie, schludnie wszędzie,

nawet chwastów nie ma przed domem na grzędzie.

I marzy tak lis, przez sen się uśmiecha,

oj, jaka by to była dla niego pociecha.

Lecz rzeczywistość inna. Trudno.

Żona piękna na środku, a wokoło brudno.
Morału z tej powiastki najmilsi Synkowie
słuchajcie uważnie, słowo po słowie:
Niech piękna żona Cię w domu nie wita,
lecz nawet najbrzydsza, ale pracowita!
Ty także weź czasem odkurzacz do ręki
i pomóż swej miłej w chwilach tej udręki.

Bajka o leniwej lisicy
We wsi to nie nowina ani tajemnica,

gdzie mieszka piękna leniwa lisica.

Jej mąż nieboga zakasa rękawy,

pierze , gotuje, podlewa uprawy.

Gdy wraca o domu na pysk tylko pada,

a żonka kibić wypchnie i pyta się rada:

„Byłam dziś u kosmetyczki, ładne me paznokcie?
Grzywka trochę nie za krótka? Modne w prążki spodnie?
Kochanie, czy obcas nie za...

Za górami, za lasami w małym królestwie zwanym Magicznym Viollin od imienia księżniczki, która przyszła w nim na świat, zła czarownica rzuciła na małą królewnę złe zaklęcie, które zamieniło ją w bezcielesną zjawę błądzącą po tamtejszym lesie. Jak królewska para dowiedziała się o tym tragicznej wiadomości zmarli z tęsknoty za córką, zaś czarownica, która miała syna Christiana, została władczynią.

Po 16 latach gdy książę już dorósł i wyjechał na polowanie do tajemniczego lasu. Kiedy zmęczył się usiadł na kamieniu tuz przy Księżycowym Jeziorku. Usłyszał jedwabisty cichutki głosik śpiewający kołysankę. Poszedł za melodią i dotarł do głębi lasu gdzie ujrzał przepiękną postać unosząca się nad ziemią. Była to dziewczyna o oczach głębokich jak staw, w których odbijał się księżyc i o włosach falujących jak fale na morzu. Zbliżył się do niej i dotknął jej ramienia ta ze zdziwieniem odwróciła się i spojrzała na księcia. To było możliwe jedynie dlatego, że książę od razu zakochał się w nieznajomej dziewczynie a prawdziwa miłość zwycięży każde zło. Przedstawiła się jako Violla, a on Christian. Od razu poprosił ją o rękę ona bez wahania się zgodziła. Po powrocie do królestwa odbyło się huczne wesele. Kiedy oboje zakochani powiedzieli sobie "Tak, kocham Cię" zły czar rzucony na królewnę prysł, a zła wiedźma rozpłynęła się w powietrzu i nikt do tej pory jej nie widział.

Młoda para jeszcze długo, długo żyła szczęśliwie i miała córkę Melodię.

BO PRAWDZIWA MIŁOŚĆ WSZYSTKO ZWYCIĘŻY!!!

Za górami, za lasami w małym królestwie zwanym Magicznym Viollin od imienia księżniczki, która przyszła w nim na świat, zła czarownica rzuciła na małą królewnę złe zaklęcie, które zamieniło ją w bezcielesną zjawę błądzącą po tamtejszym lesie. Jak królewska para dowiedziała się o tym tragicznej wiadomości zmarli z tęsknoty za córką, zaś czarownica, która miała syna...

Stasio lubił Jednorożca jak żadnego innego zwierzaka na świecie. Zwał go tak, choć miał on z rogatym koniem miał tyle wspólnego, co Gombrowicz z normalnością. Razu pewnego, gdy szedł ku księgarni pełen nadziei na nową książkę dostrzegł, iż zwierzak jego zamiast wylegiwać się w cieniu domowej biblioteczki wyruszył w podróż aż do księgarni. Doszedł do wniosku, że Jednorożec nie powinien sam spacerować pośród wygłodniałych bibliofili, mogłoby to się skończyć dla niego fatalnie, toteż skierował się ku miejscu, gdzie go dostrzegł – mrocznym krzakom w rogu zaułku.
Już po kilku krokach zdał sobie sprawę, że nie jest to miejsce, w jakim powinien znajdować się jego pełen cnót moralnych i przykładny pod każdym względem pupil. Kryły się tam przerażające niczym proza Richelle Mead wrota iskrzące od nieodkrytych tajemnic i różowego brokatu.
Pełen obaw lecz i pewnego rodzaju fascynacji pchnął lekko otwarte już drzwi. Jego małą postać owionął chłód pełen starości i zapach niezidentyfikowanej potrawy. Usłyszał gwar. Kłótnię pełną nienaturalnych pokrzykiwań i jęków, jednak najbardziej zdziwił go fakt, że zdołał rozpoznać jeden z tych dziwnych dźwięków. By wyciągnąć jednoznaczne i pewne wnioski musiał ujrzeć to na własne oczy.
To, co ujrzał, przeszło jego najśmielsze oczekiwania!
Na okrągłym stole, pełnym pożółkłych papierów stał z zawadiacko przechyloną czerwoną czapką najprawdziwszy krasnolud! Staś aż westchnął. Krasnolud owy wymachiwał swoimi grubymi rękoma przed różową, opasłą świnką, która patrzyła na niego gniewnie.
- Gombrowicz to świr! – krzyczał z takim przejęciem, że jego wielkie policzki zrównały się kolorem z czapką.
- Geniusz! – odpowiedziała mu świnka i mając już dość tej bezsensownej kłótni wstała, objęła raciczkami drewniane krzesło i już chciała zamachnąć się w przestraszonego tym widokiem krasnoluda gdy Staś postanowił nie dopuścić do tragedii.
- Jednorożcu! Nie! – zaapelował do różowej świnki.
Nagle za chłopcem rozległ się pełen przerażenia krzyk. Będąc pod wpływem szoku wszyscy zwrócili się w tamtą stronę i ujrzeli odzianą w zieloną zwiewną szatę najprawdziwszą wróżkę, która trzymała w dłoniach garnek pełen pierogów.

- tato, tato, co było później? – spytał chłopczyk.
- nie wiem – wzruszył ramionami – najlepiej będzie, gdy sam wymyślisz dalszy ciąg, tak powinny działać bajki dla dzieci – uśmiechnął się, przykrył chłopca kołderką, zgasił światło i zamykając drzwi otworzył nieskończoną wyobraźnię dziecka.

Stasio lubił Jednorożca jak żadnego innego zwierzaka na świecie. Zwał go tak, choć miał on z rogatym koniem miał tyle wspólnego, co Gombrowicz z normalnością. Razu pewnego, gdy szedł ku księgarni pełen nadziei na nową książkę dostrzegł, iż zwierzak jego zamiast wylegiwać się w cieniu domowej biblioteczki wyruszył w podróż aż do księgarni. Doszedł do wniosku, że Jednorożec...

Dawno temu, za górami i iglastymi lasami, za kilkoma rzekami i chatką z piernika mieszkała Ava. Miała 3 młodszych braci, żyła skromnie, a jej tata miał piekarnię, która żywiła całą wioskę. Pewnego zimnego dnia tata zmarł i cała odpowiedzialność spadła na Avę, która miała tylko 10 lat. Pracowała ciężko, od rana do późnej nocy. Jej ręce były w coraz gorszym stanie, a chleb, który piekła już nie był taki dobry jak dawniej.
Aż pewnej nocy, kiedy dziewczynka spała, przyśniła jej się pewna wróżka, która dała jej woreczek z magiczną przyprawą. Stworzenie wytłumaczyło jej na czym polega niezwykłość prezentu. Otóż, jeżeli dodamy proszek do chleba, pieczywo szybciej urośnie i będzie o niebo smaczniejsze. Tylko trzeba pamiętać, żeby dodać do każdego bochenka tylko jedna szczyptę, bo w przeciwnym razie będą kłopoty.
Kiedy Ava obudziła się zobaczyła przed sobą woreczek i szybko spostrzegła, że to wszystko stało się naprawdę, a ona nie śniła. Zakasała rękawy i szybko wzięła się do pracy. Do każdej sztuki jej wyrobu dodała zamiast szczypty, kilka łyżeczek przyprawy.
- Teraz mój chleb będzie jadał sam król- powiedziała.
Następnego ranka rozwiozła chleb; ludziom bardzo smakował i chcieli go więcej i więcej. Bardzo szybko sprzedała wszystkie wyroby. Szybko zorientowała się, że pieczywo uzależnia. Zaczęła się denerwować co z tym zrobić. Na szczęście wróżka w porę przyleciała. Pouczyła Avę, że reguły są po to, by się do nich stosować. Dziewczynka szybko przeprosiła,a wróżka dała jej bulgoczące lekarstwo w małej fiolce i poprosiła by dodała je do chleba. Ava szybko wykonała prośbę i wręczyła "odtrutkę" ludziom mieszkającym w wiosce. Teraz wiedziała, że trzeba stosować się do rad innych.
Jej piekarnia funkcjonowała jeszcze wiele lat, a ona ciężką pracą zasłużyła na miano najlepszej piekarki w mieście.

Dawno temu, za górami i iglastymi lasami, za kilkoma rzekami i chatką z piernika mieszkała Ava. Miała 3 młodszych braci, żyła skromnie, a jej tata miał piekarnię, która żywiła całą wioskę. Pewnego zimnego dnia tata zmarł i cała odpowiedzialność spadła na Avę, która miała tylko 10 lat. Pracowała ciężko, od rana do późnej nocy. Jej ręce były w coraz gorszym stanie, a chleb,...

Był sobie tygrys. Nie byle jaki, bo o pięknym pręgowanym futrze, miłym w dotyku i z przyjacielskim wyrazem pyska. Jednak był bardzo nieszczęśliwy. Był tygrysem, który kochał ludzi. Ale ludzie… nie kochali jego. Gdy wymykał się ze swojej leśnej kryjówki i zbliżał się do ludzkich domów, nagle wszyscy zaczynali krzyczeć, biegać dookoła, machać rękami… Wtedy wystraszony uciekał szybko do lasu i nieszczęśliwy kładł się w swoim legowisku. Codziennie tygrys wyruszał do różnych wiosek, gdzie zawsze działo się to samo – ludzie uciekali. Nikt nie zwracał uwagi na powitalny uśmiech tygrysa, na żartobliwe poruszenia wąsów, na przyjazne ułożenie ciała. I każdego dnia tygrys wyruszał w dalszą drogę. Czuł się coraz bardziej samotny i nieszczęśliwy. Zaczął się zastanawiać: gdybym był małym kotem to może ludzie by mnie pokochali? Może wtedy by nie uciekli, a pogłaskali, przytulili i zabrali do domu? I patrzył ponuro na swoje dużo ciało, potężne łapy, aż znowu zaczął smutno płakać.
W tym samym czasie przez las szła dwójka dzieci – chłopiec i dziewczynka. Dzieci zgubiły się i nie mogły znaleźć mamy. Chłopiec obejmował dziewczynkę ramieniem, a ta drżała z zimna i strachu.
- Nie płacz, Aniu – pocieszał ją chłopiec.
- Nie płaczę – powiedziała dziewczynka. – Mam już pięć lat i nie płaczę.
- Ale… Ktoś płacze – upierał się chłopiec. – Jak nie ty, siostrzyczko, to kto?
I ze strachu przytulili się jeszcze mocniej.
- To dobiega stamtąd – pokazała Ania na małą jaskinię. – Boję się…
- Ja też – przyznał chłopiec, a miał na imię Tomek i był starszy od siostry, bo miał aż sześć lat. – Pójdę zobaczyć, co to – oznajmił dzielnie. Ania nic nie powiedziała, ale oczy miała ogromne ze strachu. Uczepiła się kurtki brata i szła tuż za nim. Zajrzeli do jaskini, gdzie leżał tygrys. Dzieci już miały krzyczeć, gdy ten podniósł łeb. A wtedy dzieci zobaczyły, że tygrys… jest smutny. Tak bardzo smutny, że aż pysk drżał z żałości. I nagle przemówił:
- Od lat szukam przyjaciół. Czy chcecie być moimi przyjaciółmi? – spytał ze smutkiem. Bał się, że dzieci uciekną z krzykiem. Ale Ania i Tomek byli odważni. Podbiegli do tygrysa i zaczęli go przytulać, głaskać i zapewniać, że się nie boją. Gdy wkrótce dzieci usłyszały mamę, zapewniły przyjaciela, że wrócą. I wybiegły do mamy, choć nie powiedziały jej, kogo spotkały. To był ich mały sekret. A tygrys, choć pozostał sam w jaskini, już nie czuł się nieszczęśliwy. Pierwszy raz ktoś go przytulił i pokochał. Tygrys zyskał coś bardzo, bardzo cennego - przyjaźń i akceptację.

Był sobie tygrys. Nie byle jaki, bo o pięknym pręgowanym futrze, miłym w dotyku i z przyjacielskim wyrazem pyska. Jednak był bardzo nieszczęśliwy. Był tygrysem, który kochał ludzi. Ale ludzie… nie kochali jego. Gdy wymykał się ze swojej leśnej kryjówki i zbliżał się do ludzkich domów, nagle wszyscy zaczynali krzyczeć, biegać dookoła, machać rękami… Wtedy wystraszony...

W pewnym miasteczku mieszkał kotek o imieniu Baryłka, który uwielbiał pić mleko. Miał on czarne futerko, przez co był często smutny, gdyż marzyło mu się posiadanie choćby jednej białej plamki na futerku. Dlatego też Baryłka uznał, że pijąc bardzo dużo śnieżnobiałego mleka, jego futerko stanie się choć troszkę bielsze:)

Baryłka miał wielu przyjaciół, w tym najlepszego, którym był mieszkający tuż za rogiem kotek Maciuś. Maciuś był z kolei całkowicie bialutkim kotkiem. Pewnego dnia wybrali się razem na przedpołudniowa przechadzkę po okolicy..

- Wiesz Baryłka, chyba już chyba wiem jak to zrobić, byś miał chociaż jedną białą łatkę - powiedział Maciuś.
- Naprawdę..? - zapytał Baryłka
- Tak. Długo nad tym myślałem i doszedłem do wniosku, że jednak z mało pijesz tego mleczka. Dlatego też wpadłem na pomysł, że podkradniemy się do sklepu za rogiem i tam napijesz się naprawdę mega dużo mleka!

- To wspaniale - rzekł Baryłka, po czym oboje podreptali w stronę sklepu.
- Hmm..tylko jak tam wejdziemy? - zapytał Baryłka
- To proste. Jak będzie wychodzić pierwszy klient ze sklepu, ja wbiegnę mu pod nogi tak, by wypadły my torby z zakupami, a Ty szybciutko wbiegniesz wtedy do środka. Nawet nikt Cię nie zauważy - rzekł dumnie Maciuś.

Tak też oba kocie smyki zrobiły. Maciuś wbiegł pod nogi wychodzącej ze sklepu Pani, a Baryłka szybko wbiegł przez uchylone drzwi do środka. Wtedy Baryłka na końcu sklepu ujrzał to, co było najpiękniejszym widokiem dla kocich ocząt na świecie - cały regał zastawiony pudełkami i butelkami z mlekiem. Nie myśląc wiele szybciutko podreptał do półki, łapką przewrócił najbliższy karton, pazurkiem rozdarł opakowanie i zaczął z rozkoszą zlizywać języczkiem wylane mleko. Po wypiciu jednego opakowania, uznał, że to za mało i chciał sięgnąć po kolejne. Niestety wówczas łapka Baryłki poślizgnęła się na mokrej podłodze, a on sam wpadł na cały stos ułożonych po sam sufit butelek mleka. Efektem tego było to, iż wszystkie one poleciały na dół, ochlapując Baryłkę całą rzeką wylewającego się z butelek białego mleka .
- Ale narobiłem - pomyślał Baryłka, po czym jak dał susa w stronę sklepowych drzwi. Te, na szczęście były otwarte, i po chwili Baryłka stanął przed kryjącym się za rogiem Maciusiem.
- O rany Baryłka! To naprawdę działa! Jesteś cały biały - wykrzyknął uradowany Maciuś!

I tak oto Baryłka stał się białym kotkiem, co prawda tylko przez kilka najbliższych minut, zanim nie zaczął padać deszcz. Ale przez te kilka minut. był najszczęśliwszym kotkiem na świecie:)

W pewnym miasteczku mieszkał kotek o imieniu Baryłka, który uwielbiał pić mleko. Miał on czarne futerko, przez co był często smutny, gdyż marzyło mu się posiadanie choćby jednej białej plamki na futerku. Dlatego też Baryłka uznał, że pijąc bardzo dużo śnieżnobiałego mleka, jego futerko stanie się choć troszkę bielsze:)

Baryłka miał wielu przyjaciół, w tym najlepszego,...

2500 znaków ze spacjami? Zdecydowanie za mało.

2500 znaków ze spacjami? Zdecydowanie za mało.

a gdzie mam wysłać bajkę ???

a gdzie mam wysłać bajkę ???

Zapraszamy!

Zapraszamy!