DZIĘKUJĘ! strasznie się cieszę :)

DZIĘKUJĘ! strasznie się cieszę :)

dzięki! Bardzo się cieszę i gratuluję pozostałym :D

dzięki! Bardzo się cieszę i gratuluję pozostałym :D

Dziękuję, bardzo się cieszę z wygranej. Gratulacje wszystkim uczestnikom. :)

Dziękuję, bardzo się cieszę z wygranej. Gratulacje wszystkim uczestnikom. :)

gratulacje:)

gratulacje:)

Gratulacje. Jeden z ciekawszych konkursów jakie zaproponowało "LC." Oczywiście, moja opinia jest odrobinę subiektywna. Bądź, co bądź, niektórzy z moich koleżanek i kolegów z "podstawówki" mieli zapewne frajdę przypominając sobie "ulubione kawałki" o których sobie opowiadaliśmy. Jeszcze raz gratuluję.

Gratulacje. Jeden z ciekawszych konkursów jakie zaproponowało "LC." Oczywiście, moja opinia jest odrobinę subiektywna. Bądź, co bądź, niektórzy z moich koleżanek i kolegów z "podstawówki" mieli zapewne frajdę przypominając sobie "ulubione kawałki" o których sobie opowiadaliśmy. Jeszcze raz gratuluję.

Gratulacje!!!
ps. Diabollo12 świetny tekst ;]

Gratulacje!!!
ps. Diabollo12 świetny tekst ;]

gratulacje :)

gratulacje :)

Zwyciężyli:

LadyAmara
trixie
Madzia
Mandriel
Diabollo12

Gratulujemy!

Zwyciężyli:

LadyAmara
trixie
Madzia
Mandriel
Diabollo12

Gratulujemy!

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone najpóźniej w piątek 23 marca.

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone najpóźniej w piątek 23 marca.

Sny. Niesamowite doznania. Ucieczka od codziennej monotonii. Tak było do czasu. Do czasu, w którym zaczęłam miewać świadome sny. Wiem, to nieprawdopodobne, i nikt nie musi w to wierzyć. Nie zmuszam. Piszę, jak jest.
Nie pamiętam dokładnie, kiedy to się zaczęło. Myślę że to był okres wkraczania w "nastolatkowość". Być może to sprawka dojrzewania, hormonów... Nie wiem.
Świadomy sen nigdy nie jest taki ma początku. Przynajmniej mój. Za każdym razem jest to zwykły sen, nad którym jedyną władzę ma moja podświadomość. Tak też zrodziło się moje pierwsze świadome marzenie senne.
Chodziłam po lesie. Nie mam pojęcia, dlaczego. Błądziłam między drzewami chyba czegoś szukając. Byłam sama. Nie bałam się, wszystko było w porządku. Wszystko było tak jak powinno być. Z czasem las zaczął się przerzedzać, docierało do mnie coraz więcej światła. Pojawiły się pierwsze oznaki ludzkości. Domy, ogrodzenia, sterty rzeczy, które nie nadawały się ani do wyrzucenia, ani do trzymania w mieszkaniu. Po chwili błądziłam już między tymi obiektami, a las był w oddali. Ukazały mi się postacie. Były blisko mnie, lecz z nimi nie rozmawiałam. Wtedy to do mnie doszło – świadomy sen. Dwa słowa – tysiące myśli i uczuć. Najpierw radość, potem tylko błoga, czysta wolność.
Ten, kto nigdy nie miał świadomego snu nie wie co to znaczy. W zwykłym, realnym życiu nigdy nie można być wolnym, tak do końca. Zawsze są jakieś ograniczenia. Strach, prawa, cielesność, śmiertelność. Natomiast w świadomym śnie wszystko jest inne. Masz poczucie, że możesz spełnić każde swoje marzenie. Przez głowę przelatywały mi myśli, co mogłam wtedy zrobić. Pocałować chłopaka, o którym tylko fantazjowałam. Biec bez końca. Zabić się... Być wolną. Nie da się tego opisać słowami. Tego uczucia trzeba doświadczyć.
Właśnie w tym momencie, po tym cudownym odczuciu (które jak wtedy myślałam, będzie trwać wiecznie) kończy się wspaniałość świadomych snów.
Obrawszy cel, ruszyłam by go wypełnić. Dokładnie wiedziałam, gdzie mam iść. Szłam przed siebie jakiś czas, gdy zorientowałam się, że chodzę w kółko. Było to na otwartej przestrzeni, wielkiej łące. Z tyłu było widać ścianę lasu. W okolicy było tylko kilka domów, oddzielonych od siebie płotami. Gdy zauważyłam, że coś jest nie w porządku, poczęłam iść w stronę lasu. Jednak dalej okrążałam te same domy. Zaczęłam co sił w nogach biec do lasu, który wydawał mi się bezpieczny. Miałam nadzieję, że wyrwie mnie z tego transu. Jaka byłam naiwna... Okrążenia, które pokonywałam biegiem stawały się coraz mniejsze. W końcu zmalały do tego stopnia, że w panice obiegałam wciąż ten sam dom. Był to mały, szary obdrapany domek. Obok niego leżała sterta rupieci. Był o tyle dziwniejszy od innych domów, że drzwi frontowe nie były na parterze, lecz prowadziły do nich (na pierwsze piętro) metalowe, zardzewiałe schody. Próbowałam się po nich wdrapać. Zawsze kończyło się tym samym – potknięciem się, upadkiem i wchodzeniem od nowa. Prawdziwa syzyfowa praca. Męczeńska. Nie mogłam skończyć. Naprawdę byłam bardzo przestraszona, jak w najgorszym koszmarze. Chciałam krzyczeć, płakać, wyć, lecz zabrakło mi głosu. Nie mogłam wydusić słowa. W końcu padłam na kolana, objęłam się rękoma i zaczęłam się trząść. Chciałam się tylko uwolnić... Wyobraziłam sobie siebie budzącą się i skoncentrowałam się na tym. Po chwili z dyszeniem się obudziłam. Uderzyłam ręką o ścianę by sprawdzić, czy to na pewno nie sen. Nie, to była rzeczywistość. Długo to analizowałam, lecz byłam zmęczona, i ponownie zapadłam w sen. To był błąd. Wróciłam do tego samego miejsca na schodach. Moja panika i wyżerający od środka strach były niewyobrażalnych rozmiarów. Powtórzyłam cały proces. Tym razem było znacznie trudniej. Gdy już traciłam nadzieje na to, że się uda, ocknęłam się w swoim pokoju. Znów to samo. Ręka, analiza. Tym razem nie poszłam spać. Do rana siedziałam na łóżku. Następnego dnia bałam się zasnąć.
Od tamtej pory nieregularnie pojawiają się w mojej głowie świadome sny. Zawsze ich schemat wygląda tak samo. Zmienia się tylko treść. Czasem są to zwężające się ściany pokoju, a czasem labirynt. Niestety coraz trudniej jest się z tamtąd wydostać. Czasem mam przeczucie takiego snu. Wtedy w ogóle nie idę spać. Boję się. Nie życzę tego największemu wrogowi. Okropnie jest być uwięzionym we własnej, nieposkromionej podświadomości.

Sny. Niesamowite doznania. Ucieczka od codziennej monotonii. Tak było do czasu. Do czasu, w którym zaczęłam miewać świadome sny. Wiem, to nieprawdopodobne, i nikt nie musi w to wierzyć. Nie zmuszam. Piszę, jak jest.
Nie pamiętam dokładnie, kiedy to się zaczęło. Myślę że to był okres wkraczania w "nastolatkowość". Być może to sprawka dojrzewania, hormonów... Nie wiem.
...