Odkąd pamiętam byłam strasznie nieśmiałą osobą, bojącą się zawierać nowe przyjaźnie. Gdyby nie moja koleżanka, z którą razem poszłam do liceum, zupełnie nie miałabym znajomych. Jak więc mogłabym zagadać do chłopaka z innej klasy, którego zawsze widziałam przed lekcjami matematyki?
Długo biłam się z myślami - może to tylko chwilowe zauroczenie, tylko mi się wydaje. Jednak nadal nie mogłam usunąć go z mojej głowy. Napisałam do niego 8 marca, w Dzień Kobiet, gdy wracając ze zwiędłym tulipanem z lekcji miałam totalnego doła. Skorzystałam z Instagrama, bo z racji swojej nieśmiałości nie chciałam, by wiedział kim jestem. Może głupio myślałam, ale przełamałam się. Pod pretekstem przypadkowego znalezienia jego profilu i zainteresowaniu się jego zdjęciami zaczęliśmy rozmawiać. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak głupio uśmiechałam się do telefonu podczas rozmowy. Nagle wszystkie moje zmartwienia zniknęły, a myśli skoncentrowane były tylko na nim. Z pozoru zwykła rozmowa, otworzyła mi oczy na czyjś inny punkt widzenia i potrafiła rozweselić lepiej niż tabliczka czekolady. Jeżeli miałabym wybrać najlepszy dzień w tym roku, wybrałabym właśnie ten.

Odkąd pamiętam byłam strasznie nieśmiałą osobą, bojącą się zawierać nowe przyjaźnie. Gdyby nie moja koleżanka, z którą razem poszłam do liceum, zupełnie nie miałabym znajomych. Jak więc mogłabym zagadać do chłopaka z innej klasy, którego zawsze widziałam przed lekcjami matematyki?
Długo biłam się z myślami - może to tylko chwilowe zauroczenie, tylko mi się wydaje. Jednak...

Spotkałem kiedyś jedną taką Klaudię w centrum Dąbrowy Górniczej. Pochodziła z Będzina. Była piękna, inteligentna i wszechstronnie uzdolniona. Marzyła o karierze prawniczej, a w międzyczasie malowała obrazy. Nawet mi jeden obiecała, ale nie doszło do „transakcji”, znajomość nie udała się, kto był winien? Powiem, że my, gdyż oboje inaczej pojmowaliśmy szczerość. Klaudia miała iść ze mną na studniówkę, ale pod warunkiem, że pójdzie z koleżanką dla której znajdę kolegę. Naturalnie, nie znała mnie, to mogła mieć obaw. Starałem się ze wszystkich sił znaleźć towarzysza dla jej koleżanki, ale ta akcja zakończyła się fiaskiem. Był jeden kolega, doszło nawet do spotkania we czwórkę, ale to nic nie dało. Koledze nie przypadły do gustu panie z którymi go zapoznałem. Gdy Klaudia spytała mnie dlaczego nici ze wspólnej zabawy. Powiedziałem jak jest, bo uważam, że najlepsza jest gorzka prawda niż cios w plecy. Ona mówiła, że lepiej było nic nie mówić, bo to boli, i życie według jej punktu widzenia polega na tym, żeby nie być do końca szczerym. Koledze nie podobała się żadna z tych pań, powiedział, że są grube, nie powtórzyłem dokładnie tych samych słów Klaudii, ale zrozumiała mnie tak, jakby one padły z moich ust. Nawet nie zdała sobie sprawy, że rozmawiając z nią kilka dni zdołałem się w niej zakochać. Trochę szkoda, że nic nie wyszło, ale z drugiej strony co to byłby za związek gdzie na każdym kroku musiałbym uważać na to, co mówię? Jeszcze obłożyłaby mnie jakąś cenzurą.

Spotkałem kiedyś jedną taką Klaudię w centrum Dąbrowy Górniczej. Pochodziła z Będzina. Była piękna, inteligentna i wszechstronnie uzdolniona. Marzyła o karierze prawniczej, a w międzyczasie malowała obrazy. Nawet mi jeden obiecała, ale nie doszło do „transakcji”, znajomość nie udała się, kto był winien? Powiem, że my, gdyż oboje inaczej pojmowaliśmy szczerość. Klaudia miała...

W mojej miejscowości organizowane są różne warsztaty. Moja mama zapisała się na jedne z nich. Namawiała mnie żebym poszła z nią, bo zawsze bardzo dużo rysowałam. Opierałam się. Pewnego dnia poszłyśmy na zakupy. Spotkałyśmy tam Pana B, który prowadził wszystkie artystyczne zajęcia w naszym domu kultury. Oczywiście moja kochana mama, powiedziała mu, że chciała, żebym z nią się zapisała, że ciągle coś rysuję. Moje przerażenie i zawstydzenie sięgnęło zenitu, kiedy Pan B powiedział: „przyjdź następnym razem z mamą, weź swoje rysunki, chciałbym je zobaczyć”. W tamtym momencie znienawidziłam moją rodzicielkę, jak mogła zrobić mi coś takiego. Teraz jestem jej za to wdzięczna. Pan B stał się moim mistrzem, nauczycielem, w pewnym stopniu również przyjacielem. To on nauczył mnie wszystkiego co związane ze sztuką, dał mi podstawy, dzięki którym dostałam się do licem plastycznego i skończyłam je ze szczególnym wyróżnieniem, jako osoba, która zna więcej technik: wyplatanie z wikliny, ceramika, pisanie ikon, itp. Dzięki niemu nie wstydzę się pokazywać swoich prac, czuję się pełnowartościową artystką, co stało się dopiero po uzyskaniu dyplomu uprawniającego do zawodu artysta plastyk. Jemu zawdzięczam to, że skończyłam właśnie taką szkołę, że robię to co kocham kim teraz jestem, ukształtował mnie jako człowieka, pokazał jakie życie jest naprawdę. Dzieli nas wiele, bo ponad 20 lat, płeć, wykształcenie, ale czuję jakby rozumiał mnie lepiej, niż inni. Przypadek, któremu tak wiele zawdzięczam.

W mojej miejscowości organizowane są różne warsztaty. Moja mama zapisała się na jedne z nich. Namawiała mnie żebym poszła z nią, bo zawsze bardzo dużo rysowałam. Opierałam się. Pewnego dnia poszłyśmy na zakupy. Spotkałyśmy tam Pana B, który prowadził wszystkie artystyczne zajęcia w naszym domu kultury. Oczywiście moja kochana mama, powiedziała mu, że chciała, żebym z nią...

Niestety w moim życiu nie było jeszcze sytuacji, w której przypadkowe spotkanie wpłynęło na moje życie, jednak mogę się pochwalic spotkaniem, gdzie po prawie 3 letniej nieobecności mojej przyjaciółki nasze relację zmieniły się tylko nieznacznie.
Przychodzi okres w życiu człowieka, gdy dorasta i musi podjąć decyzję odnośnie swojej przyszłości. Moja przyjaciółka wybrała studia za granicą, po skończeniu szkoły językowej i zdaniu topiku (egzaminu znajomości języka koreańskiego) postanowiła spróbować szczęścia za granicą. Na początku wszystko układało się świetnie pisałyśmy i rozmawiałyśmy codziennie, jednak po pewnym czasie wspólne tematy się skończyły. Bodajże po pół roku kontakt urwał się prawie całkowicie, pisałysmy do siebie tylko z życzeniami urodzinowymi czy świątecznymi. Po trzech latach od jej wyjazdu dowiedziałam się, że wraca do Polski. Była to dla mnie świetna wiadomość w końcu byłyśmy naprawdę blisko, ale mimo wszytsko bałam się tego spotkania, przecież długo nie miałyśmy kontaktu. W końcu nadszedł ten dzień, Karolina przyjechała, wieczorem napisałam do niej z prośbą o spotkanie. Umówiłyśmy się w naszym stałym miejscu. Byłam bardzo zdenerwowana spotkaniem, jednak kiedy ją zobaczyłam cały stres odpłynął. Rozmawiałyśmy i śmiałyśmy przez około 4h w końcu trzeba było wrócić do domu ale na tym jednym spotkaniu się nie skończyło. Cała rodzina, włącznie z nami, była w szoku, że nasze relacje utrzymały się na tak dobrym poziomie, ponieważ z innymi osobami się nie udało

Niestety w moim życiu nie było jeszcze sytuacji, w której przypadkowe spotkanie wpłynęło na moje życie, jednak mogę się pochwalic spotkaniem, gdzie po prawie 3 letniej nieobecności mojej przyjaciółki nasze relację zmieniły się tylko nieznacznie.
Przychodzi okres w życiu człowieka, gdy dorasta i musi podjąć decyzję odnośnie swojej przyszłości. Moja przyjaciółka wybrała...

Będąc na studiach w ramach odświeżenia umysłu i relaksu w miarę gdy pogoda dopisywała chodziłam do parku blisko akademika by poczytać książkę. Tamtego dnia zadzwoniła współlokatora, że nie ma kluczy i czy jesteś gdzieś blisko rzuciłam się pędem bo i tak coś zaczynało kropić. Z tego wszystkiego książkę zostawiłam na ławce. Byłam strasznie na siebie zła i zarazem smutna bo książka była rewelacyjna a mi została ponad połowa do przeczytania. Postanowiłam, że się wrócę jednak podchodząc do ławki książki nie zauważyłam to straszne, że już ktoś ją sobie przywłaszczył. Ulewa złapała mnie na dobre, cała zmoknięta wpadłam do akademika. Szukałam współlokatorki a telefon jej nie odpowiadał, pomyślałam że może jednak poszła do sąsiadów bo czasem się tak zdarzało otwieram drzwi naszego pokoju a tam siedzi jakiś chłopak o dziwo z moją książką, mówi że ktoś zostawił na ławce a zaczynał padać deszcz, po chwili wpadła współlokatora i przestawiła mi swojego starszego brata. Okazało się, że klucze jednak miała, tylko bałagan w torebce je zakrył. Dziś ten chłopak to mój mąż i bardzo bardzo lubi podkradać mi książki, mówi, że skoro ja to czytam to musi być dobra lektura.

Będąc na studiach w ramach odświeżenia umysłu i relaksu w miarę gdy pogoda dopisywała chodziłam do parku blisko akademika by poczytać książkę. Tamtego dnia zadzwoniła współlokatora, że nie ma kluczy i czy jesteś gdzieś blisko rzuciłam się pędem bo i tak coś zaczynało kropić. Z tego wszystkiego książkę zostawiłam na ławce. Byłam strasznie na siebie zła i zarazem smutna bo...

Czasem wystarczy tylko być z odpowiednią osobą w odpowiednim pokoju, otworzyć usta żeby przerwać krępującą ciszę, a co z tego wyjdzie, może nas zaskoczyć. Osobą, która całkowicie mnie zmieniła był mój nauczyciel historii. Spotkaliśmy się 10 lat temu, kilka minut przed rozpoczęciem lekcji, kiedy wpadłam do sali jako pierwsza (a jakże! przecież moja panikująca dusza musiała mieć plan na każdy dzień od A do Z, bo inaczej zsyłała lęki przesłaniające rzeczywistość). Zaczęliśmy rozmawiać i od razu się polubiliśmy, a nasza przyjaźń i dziwna, pełna platonicznej fascynacji znajomość trwała przez 3 lata. Teraz nie mamy ze sobą kontaktu, ale na wspomnienie nadal robi mi się cieplej na sercu. Gdybym jednak spotkała dziś mojego nauczyciela, powiedziałabym tylko, że dziękuję za te godziny rozmów i pokazywanie świata, który wtedy nie był jeszcze przede mną tak otwarty, jak teraz. Dziękuję za to, że dziś mogę bez skrępowania stanąć przed całym tłumem moich studentów i mówić do nich z pasją. Dziękuję za to, że nie wstydzę się już siebie i czuję się „wystarczająco dobra”, pewna siebie i szczęśliwa. Dziękuję za to, że nie boję się swoich marzeń, choć czasem są szalone i wydają się być nierealne. Co spowodowało, że jeden człowiek sprawił aż tyle? Chyba zauważył mnie najwcześniej, rozwiał wszelkie rozterki i w nastolatce w czarnej bluzie z kapturem zobaczył mądrego i wartościowego człowieka, który wtedy jeszcze tego nie wiedział.

Czasem wystarczy tylko być z odpowiednią osobą w odpowiednim pokoju, otworzyć usta żeby przerwać krępującą ciszę, a co z tego wyjdzie, może nas zaskoczyć. Osobą, która całkowicie mnie zmieniła był mój nauczyciel historii. Spotkaliśmy się 10 lat temu, kilka minut przed rozpoczęciem lekcji, kiedy wpadłam do sali jako pierwsza (a jakże! przecież moja panikująca dusza musiała...

Oj tak! Był organizowany konkurs, a do wygrania sesja coachingowa. Zupełnie jej nie potrzebowałam, ale pytaniem było co spotkanie mogłyby zmienić w Twoim życiu? Miałam wtedy wrażenie że stanęłam w miejscu, tracę pewność siebie i wiarę, że idę w dobrą stronę. A może bliscy mają rację - po co Ci to, nie dasz rady, przesadzasz, za wysoko poprzeczka? Usiadłam i odpowiedź sama zaczęła się pisać - wygrałam.
Na spotkanie z Panią coach szłam bez celu. Zaznaczyłam, że nie potrzebuję sesji, ale jestem i porozmawiajmy, lubię poznawać nowych ludzi  Była to najważniejsza „rozmowa”. Coś we mnie pękło, a może się właśnie otworzyło… Płakałam jak bóbr na środku restauracji i miałam to gdzieś, że dziwnie na mnie patrzą, emocje skumulowane przez lata poleciały!
To spotkanie uświadomiło mi ze mam słuchać siebie i być pewna tego co robię. Rodzinę kochać i szanować, chcą dobrze i nigdy nie zrozumieją że robią zupełnie odwrotnie i nie trzeba im tego tłumaczyć, to strata czasu, kłótnie. Usłyszałam – robisz wszystko dla nich, czekasz na słowa uznania, pochwalę. Jesteś świadoma, że najprawdopodobniej nigdy się nie doczekasz? To była prawda. Moja głowa to wiedziała, ale musiała usłyszeć. Od tamtej pory nie pytam o zdanie, a informuję o nowym po fakcie. I tak jest lepiej, nie słyszę po co, tylko działam. Wbrew pozorom relacje z rodziną są lepsze, praca ruszyła do przodu, w życiu osobistym totalna rewolucja! Więcej się z tą Panią nie spotkałyśmy, ale ta jedna rozmowa zmieniła moje życie.

Oj tak! Był organizowany konkurs, a do wygrania sesja coachingowa. Zupełnie jej nie potrzebowałam, ale pytaniem było co spotkanie mogłyby zmienić w Twoim życiu? Miałam wtedy wrażenie że stanęłam w miejscu, tracę pewność siebie i wiarę, że idę w dobrą stronę. A może bliscy mają rację - po co Ci to, nie dasz rady, przesadzasz, za wysoko poprzeczka? Usiadłam i odpowiedź sama...

Dla mnie w życiu najważniejsze jest miłość.
I z miłością wiąże się ta historia.
Kilkanaście lat temu pojechałam z mężem nad morze. Zamieszkaliśmy w ośrodku wczasowym który oprócz bungalowów dysponował stołówką i klubokawiarnia.
Już pierwszego wieczoru po kolacji wybraliśmy się na organizowaną tam dyskotekę.
Jak się okazało wśród wczasowiczów byli młodzi ludzie z naszego osiedla. Młodsi od nas o kilka lat. Pomyślałam wtedy, że taki powiew młodości przyda nam się bo zwykle obracalismy się w znacznie starszym towarzystwie. O ile mojemu mężowi starsi znajomi bardzo odpowiadali, o tyle mnie znacznie mniej. Brakowało mi spontaniczności...
Te dwa tygodnie spędziliśmy razem. Znajomość z nimi mogłaby się wydawać bez znaczenia gdyby nie fakt, że po powrocie w naturalny sposób wkręciliśmy się w osiedlowe towarzystwo.
Niestety miało to drastyczny wpływ na nasze małżeńskie życie bo zakochałam się bez pamięci w młodszym o kilka lat chłopaku. On we mnie też.
Później się przyznał, że zawsze mu się podobałam, że był chory z zazdrości słysząc od naszych wakacyjnych znajomych, iż spędziliśmy razem wakacje.
Kolejne wakacje spędziliśmy razem.
Żeby mu nie było żal...

Dla mnie w życiu najważniejsze jest miłość.
I z miłością wiąże się ta historia.
Kilkanaście lat temu pojechałam z mężem nad morze. Zamieszkaliśmy w ośrodku wczasowym który oprócz bungalowów dysponował stołówką i klubokawiarnia.
Już pierwszego wieczoru po kolacji wybraliśmy się na organizowaną tam dyskotekę.
Jak się okazało wśród wczasowiczów byli młodzi ludzie z naszego...

Ja dzięki przypadkowemu spotkaniu zyskałam najlepszą przyjaciółkę. Pamiętam dramat, kiedy okazało się, że nie dostałam się na studia dzienne i muszę iść na zaoczne. Myślałam, że to koniec świata, że tam pewnie będą sami starsi ode mnie, że pewnie "nieuki", itd. Mimo to poszłam na pierwszy zjazd, a na przystanku autobusowym spotkałam koleżankę z bloku i okazało się, że jedziemy na ten sam zjazd. Od razu mi ulżyło. Nie chodziłam z Alą do podstawówki, ani do liceum. Ala miała jednak opinię świetnej uczennicy, więc w ogóle nie spodziewałam się spotkać jej w drodze na zjazd. A jednak. Szybko zostałyśmy przyjaciółkami, wspierając się na studiach i poza nimi. Ja potem zmieniłam kierunek studiów, nie przeszkodziło nam to jednak w kontynuowaniu naszej przyjaźni. Dziś liczy ona już prawie 15 lat, a my nadal "trzymamy się" razem. Nie sądziłam, że jak mi się wtedy wydawało, najgorszy dzień mojego życia, stanie się dla mnie tym najlepszym:)

Ja dzięki przypadkowemu spotkaniu zyskałam najlepszą przyjaciółkę. Pamiętam dramat, kiedy okazało się, że nie dostałam się na studia dzienne i muszę iść na zaoczne. Myślałam, że to koniec świata, że tam pewnie będą sami starsi ode mnie, że pewnie "nieuki", itd. Mimo to poszłam na pierwszy zjazd, a na przystanku autobusowym spotkałam koleżankę z bloku i okazało się, że...

06.07.2018 rok czasu a zmieniło się tak wiele.

Piątek chłopak mojej przyjaciółki ma urodziny. Ta organizuje imprezę niespodziankę. Jakże nie chce mi się na nią iść! Jutro mam obronę magisterki- co prawda o 13 ale jednak. No ale obiecałam czyż nie?? Więc idę. Dla niej. Impreza jak impreza. Alkohol, śmiechy, prawie wszystkich znam. Wśród nielicznych osób, z którymi wcześniej nie miałam przyjemności się spotkać jest ON. Zaczynamy rozmawiać. Okazuje się, że jemu też nie chciało się przyjść zwłaszcza, że dzisiaj jest mecz. Trwają jakieś mistrzostwa- już nie pamiętam nawet jakie. Co robimy? Odpalamy mecz na telefonie i oglądamy. Jest 2 w nocy- impreza przenosi się do solenizanta. My idziemy razem. Wychodzimy o 7. Przyszłam na chwilę. On też. Zostaliśmy na dłużej. Do dziś. Jesteśmy razem. Mieszkamy razem. Planujemy wspólną przyszłość. A tak nam się nie chciało iść.. No i oczywiście teraz wszystkie ważniejsze mecze piłki nożnej oglądamy już razem.
Obrona? Poszłam zmęczona ale szczęśliwa no i 5 do tego na dyplomie:)

06.07.2018 rok czasu a zmieniło się tak wiele.

Piątek chłopak mojej przyjaciółki ma urodziny. Ta organizuje imprezę niespodziankę. Jakże nie chce mi się na nią iść! Jutro mam obronę magisterki- co prawda o 13 ale jednak. No ale obiecałam czyż nie?? Więc idę. Dla niej. Impreza jak impreza. Alkohol, śmiechy, prawie wszystkich znam. Wśród nielicznych osób, z którymi wcześniej...