Zjazd absolwentów mieliśmy na użyczonej przez znajomych działce rekreacyjnej. Sporo lat minęło od naszej matury, więc wszyscy przyszli odmienieni przez czas. Wydaje mi się, że najbardziej spektakularną przemianę przeszedł jeden z Jarków. Zawsze inteligentny, ten błysk w oku, ale spektakularnie leniwy. Zbierał pały z rosyjskiego i innych przedmiotów. Nawet biologia, jego konik, nie szła mu dobrze, bo darł koty z nauczycielką. A jednak to ten człowiek skończył studia medyczne, co samo w sobie przy tym stosunku do pracy musiało być dla niego nie lada wyczynem. A potem potoczyła się jego kariera wybitnego kardiochirurga. Ożenił się z koleżanką, z którą w szkole siedział w jednej ławce. Zrobił doktorat, a potem habilitację. I zrobił karierę wybitnego kardiochirurga. Wtedy się też rozwiódł i związał z inną bardzo podobną fizycznie do byłej żony. Dzisiaj jest ordynatorem w jednym z powiatowych szpitali, bo wyprowadził się z naszego miasta wojewódzkiego. Taki to był zaskakujący ten Jarek.

Zjazd absolwentów mieliśmy na użyczonej przez znajomych działce rekreacyjnej. Sporo lat minęło od naszej matury, więc wszyscy przyszli odmienieni przez czas. Wydaje mi się, że najbardziej spektakularną przemianę przeszedł jeden z Jarków. Zawsze inteligentny, ten błysk w oku, ale spektakularnie leniwy. Zbierał pały z rosyjskiego i innych przedmiotów. Nawet biologia, jego...

Zjazd absolwentów. Ty w kaszmirowej sukni zbyt wystrojona jak na tę okazję, łamiesz sobie język podczas rozmowy już po jednym drinku. Stoisz w kącie i obserwujesz. Tak jest zawsze. Gruba Beata już nie jest gruba, Antek z zadartym nosem po operacji, Natka której nikt kiedyś nie zauważał otoczona wianuszkiem wielbicieli...i Ty. Za przeciętna, zbyt nudna, zbyt taka sama jak kiedyś by wzbudzić reakcję. Przebiegasz wzrokiem po wszystkich znanych lub mniej twarzach dawnych znajomych i liczysz w głowie czy wszyscy obecni. Roman Antosiewicz - obecny. Renata Bugajska - jestem. Szymon Dobrzycki...cisza. Gdzie Szymon? On się nie spóźniał na lekcje. Nigdy. Siorbiesz swojego drinka do końca i wspominasz chłopaka z długimi włosami w okularach na nosie. Przeciętny jak ty. I te włosy. Wciąż w nieładzie. Pewnie żona chora, albo dziecko trzeba było przypilnować i nie przyszedł. Jak mogła wyglądać żona Szymona...hmmm...spoglądasz w górę szukając w wyobraźni obrazu kobiety podobnej do chłopaka którego niegdyś znałaś ale Twój wzrok zawisa na chwilę i zatrzymuje się na schodzącym po schodach wysokim mężczyźnie. Nie tylko wzrok się zatrzymuje. Cały świat, Twój oddech i oddech całego świata. Ta myśl o Szymonie też. I nagle on, mężczyzna na schodach zdaje się być Ci bardzo znajomy. Zmuszasz się do zaczerpnięcia oddechu i odwrócenia wzroku ale nie możesz. Jeszcze chwilę popatrzysz - przekonujesz się w myślach. Twój wzrok jednak płata Ci figla najwidoczniej bo nagle w tym zniewalającym mężczyźnie rozpoznajesz chłopaka w okularach z długimi włosami. I przypominasz sobie jak zaprosił Cię na studniówkę a Ty odmówiłaś śmiejąc się mu w twarz. Jak olałaś go kiedy prosił Cię o pomoc, przysługę, gdy miał wolny bilet do kina i chciał Cię zabrać. I miękniesz. I plujesz sobie w twarz. Krztusisz się drinkiem. Spuszczasz wzrok. Gdzie tu się schować?- myślisz, po czym sięgasz po kolejny napój którym zamierzasz doszczętnie zrujnować sobie dzisiejszy wieczór.

Zjazd absolwentów. Ty w kaszmirowej sukni zbyt wystrojona jak na tę okazję, łamiesz sobie język podczas rozmowy już po jednym drinku. Stoisz w kącie i obserwujesz. Tak jest zawsze. Gruba Beata już nie jest gruba, Antek z zadartym nosem po operacji, Natka której nikt kiedyś nie zauważał otoczona wianuszkiem wielbicieli...i Ty. Za przeciętna, zbyt nudna, zbyt taka sama jak...

Zjazd absolwentów - myślę , że w tych czasach mogę zakwalifikować do tego również spotkania dawnej klasy przy ognisku w którym miałam okazję uczestniczyć. Przede wszystkim ciekawość, miałam ochotę porozmawiać z każdym, co teraz robi, co studiuje, jak wygląda bo już nie widujemy się 5 dni w tygodniu w klasie. Każdy był dla siebie bardzo miły nawet pomimo dawnych nieporozumień. Największa zmiana? Myślę, że wychwyciłam ich kilka, przede wszystkim koleżanka na którą wiele osób nie zwracało większej uwagi, nosiła okulary, aparat i była bardzo cicha, teraz jako studentka weterynarii prezentowała się cudownie! Zadbana, wysportowana i przede wszystkim wygadana. Byłam pod wrażeniem jak większe miasto może zmienić człowieka. Następnie rozpad naszej klasowej pary która wydawałoby się miała trwać wiecznie. W powietrzu dało wyczuć się gęstą atmosferę pomiędzy dawnymi kochankami jednak sprawiali wrażenie przyjaciół. Myślę, że takie spotkania po latach są bardzo pożyteczne i przede wszystkim fajne, można odświeżyć wiele dawnych kontaktów.

Zjazd absolwentów - myślę , że w tych czasach mogę zakwalifikować do tego również spotkania dawnej klasy przy ognisku w którym miałam okazję uczestniczyć. Przede wszystkim ciekawość, miałam ochotę porozmawiać z każdym, co teraz robi, co studiuje, jak wygląda bo już nie widujemy się 5 dni w tygodniu w klasie. Każdy był dla siebie bardzo miły nawet pomimo dawnych...

tylko raz brałam udział w takim spotkaniu. A dlaczego? Bo tylko raz udało nam się spotkać. Ale nie nam wszystkim. I to zadziwiło mnie najbardziej. Ludzie, niegdyś nierozłączni ze sobą, zżyci, znający swoje sekrety, dzisiaj albo sobie zupełnie obcy, obojętni, bez poczucia potrzeby spotkania się ze sobą. Zjawiło się tylko 5 osób i to takich, które najmniej miały ze sobą nawzajem wspólnego. Tylko co się stało z tymi przyjaźniami? Wygasły? Zastąpiły je inne przyjaźnie? A może nigdy nie były prawdziwe..

tylko raz brałam udział w takim spotkaniu. A dlaczego? Bo tylko raz udało nam się spotkać. Ale nie nam wszystkim. I to zadziwiło mnie najbardziej. Ludzie, niegdyś nierozłączni ze sobą, zżyci, znający swoje sekrety, dzisiaj albo sobie zupełnie obcy, obojętni, bez poczucia potrzeby spotkania się ze sobą. Zjawiło się tylko 5 osób i to takich, które najmniej miały ze sobą...

Zjazd absolwentów, rocznik 2000. Matura w millenium – oczywiście nie chodzi o bank.
Pamiętam jak wczoraj, stres podczas pisemnej matematyki. Nie będę kłamał, gdyby nie pomoc wychowawcy najprawdopodobniej podzieliłbym los Szymona Majewskiego i w późniejszym okresie domagał się amnestii od Pana Romana. Jednak na szczęście tak się nie stało. Cały egzamin przebiegł bez zakłóceń. Pisemny łatwiej, natomiast w trakcie egzaminów musiałem liczyć na swój urok osobisty. Wiem, wiem ale liczy się wynika końcowy.
Skończyłem studia zaoczne na kierunku marketing i zarządzanie, gdyż to było na czasie. Udało mi się założyć własną firmę międzynarodową, której właścicielem jestem do dzisiaj. Jestem szczęśliwym mężem i ojcem. Mam duży dom oraz kilka samochodów z górnej półki. Nie mogłem się już doczekać zjazdu absolwentów, wielu znajomych na pewno się mocno zdziwi kiedy zaprezentuję im swój życiorys po skończeniu liceum.
Nadszedł wyczekiwany dzień. Parkuje swoją 911 przed szkołą, oczywiście trochę spóźniony. Wchodzę na salę gimnastyczną. Nie wiele się na niej zmieniło. Chyba tylko kolor, oczywiście ściany zostały ozdobione balonami i wstążkami. Widzę Paulinę, koleżankę z klasy podchodzę, witamy się uściskiem, przedstawiamy sobie osoby towarzyszące. W trakcie wspominania czasów szkolnych schodzą się inni koledzy o koleżanki. W tle dj puszcza muzykę, międzyczasie tańczymy, pijemy na zewnątrz, wracamy. Ja oczywiście nie skromnie wspomnę, wyglądam najdostojniej i jak wnioskuję z przeprowadzonych rozmów, chyba najlepiej się mnie powodzi. Każdy jest zdziwiony, że tak daleko zaszedłem. Jednak to nie moja przemiana została zapamiętana z tamtego wieczoru. Wspominaliśmy najbardziej wycofaną z życia klasowego i społecznego Martynę. Jej zachowanie z rzucaliśmy na problemy rodzinne. Wyróżniała się również swoim skromnym image, a nawet bardzo skromnym rzekł bym. Nie wiem na jakiej podstawie skoro przez cztery lata nikomu udało się dowiedzieć więcej niż było zapisane w dzienniku. Jednak tak każdy zakładał. Zakładaliśmy również, że na balu nie zobaczymy. Fakt nie widzieliśmy jak weszła do sali. Natomiast uwagę naszą zwróciła grupa ludzi, która była zebrała się w koło jednej kobiety. Zatkało mnie kobieta wyglądała jak milion dolarów, przebijając moją Kaśkę o jakieś pół bańki. wyglądała jak by byłą jedną z sióstr Kardashianek Każdy podchodził do niej i robił sobie selfie najpierw swoim a potem jej telefonem. Jak się okazało była to wspomniana wcześniej Martyna. No cóż jak się okazało Martyna jest znaną influancerką, matko nawet tego wymówić nie umiem. Dowiedziałem się , iż koleżanka zarabia krocie swoją twarzą. Co mnie i wszystkich, którzy ją znali wcześnie wprawiło w osłupienie.

Zjazd absolwentów, rocznik 2000. Matura w millenium – oczywiście nie chodzi o bank.
Pamiętam jak wczoraj, stres podczas pisemnej matematyki. Nie będę kłamał, gdyby nie pomoc wychowawcy najprawdopodobniej podzieliłbym los Szymona Majewskiego i w późniejszym okresie domagał się amnestii od Pana Romana. Jednak na szczęście tak się nie stało. Cały egzamin przebiegł bez...

Nie miałam jeszcze okazji brać udziału w takim spotkaniu, ale jestem pewna, że nawet, gdyby taka się nadarzyła, odmówiłabym. Faktem jest, że spotkanie po latach mogłoby być ciekawe, ale najprawdopodobniej byłoby źródłem wielu nieporozumień. Liceum dla wielu osób jest momentem w życiu, gdzie podejmują poważniejsze decyzje, zakochują się w rówieśnikach, chodzą na imprezy i zmieniają się pod wpływem towarzystwa. Podczas zjazdu spotkałabym na pewno wiele osób za którymi nigdy nie przepadałam, wiele mogłoby się również zmienić po tak długim czasie. Gdyby zależało mi na jakiejś znajomości, skupiłabym się na niej bez względu na wszystko, nie myśląc nawet, że mogłabym zobaczyć się z tą osobą dopiero podczas spotkania absolwentów. Dodatkowo, większość zmian, jaką przeszli rówieśnicy, wcale nie musiałaby być pozytywna. Ktoś, kogo kiedyś lubiłam, mógłby stać się nieprzyjemną osobą i tylko czekać na okazję, aż zobaczymy się ponownie, trzymając przez lata jakiś uraz. Pamiętam, że znajoma mojego sąsiada podczas jednego ze spotkań powiedziała, że według niej, zjazd absolwentów jest jedynie zjazdem pełnym niespodzianek, zaskoczeń i rozczarowań. Przyjemnym według niej było ponowne spotkanie dawnych znajomych, ale wiedziała, że żadna z tych znajomości po tym dniu nie ruszy z miejsca, ponieważ z jakiegoś powodu zatrzymała się tuż po zakończeniu szkoły.

Nie miałam jeszcze okazji brać udziału w takim spotkaniu, ale jestem pewna, że nawet, gdyby taka się nadarzyła, odmówiłabym. Faktem jest, że spotkanie po latach mogłoby być ciekawe, ale najprawdopodobniej byłoby źródłem wielu nieporozumień. Liceum dla wielu osób jest momentem w życiu, gdzie podejmują poważniejsze decyzje, zakochują się w rówieśnikach, chodzą na imprezy i...

Z doświadczenia widzę, że z grupy trzydziestu osób chętnych na spotkania po latach jest garstka, może jedna piąta wszystkich tych osób, które przez trzy lata siedziały razem w ławkach. Jest to spowodowane w moim przypadku tym, że ludzie z mojej klasy przyjeżdżali do mojej szkoły z całej Polski - sam dojazd jest kłopotliwy, a organizacja miejsca, terminu i całej reszty nie należny do łatwiejszych. Większa część kolegów założyła swoje rodziny, więc jest to dla wielu z nich utrudnienie do wyrwania się z domu i powrócenia do starych (choć to tylko pięć lat rozłąki) imprezowych czasów. Ludzie się zmieniają i to bardzo, z niektórymi właśnie przez to nie mam ochoty utrzymywać kontaktu, nie ma już wspólnego języka, a nawet chęci spotkania się. Z tymi, z którymi chciałam utrzymać dobre stosunki - utrzymuję. Myślę, że te znajomości i przyjaźnie są więcej warte niż spotkania z (już niestety) obcymi osobami.

Z doświadczenia widzę, że z grupy trzydziestu osób chętnych na spotkania po latach jest garstka, może jedna piąta wszystkich tych osób, które przez trzy lata siedziały razem w ławkach. Jest to spowodowane w moim przypadku tym, że ludzie z mojej klasy przyjeżdżali do mojej szkoły z całej Polski - sam dojazd jest kłopotliwy, a organizacja miejsca, terminu i całej reszty nie...

Właśnie w tym roku był pierwszy zjazd naszej klasy z podstawówki od czasów szkolnych. Pozmienialiśmy się bardzo, zarówno wizualnie jak i sposobem bycia, ale może to właśnie dlatego, że w podstawówce byliśmy jeszcze dziećmi ;-).
To było bardzo udane spotkanie. Okazało się, że niby się znamy ale...
Pamiętaliśmy o swoich marzeniach z czasów szkolnych i weryfikowaliśmy ich realizację. Wynik nie był najgorszy, bo w sumie 80% z nas osiągnęło chociaż w części swój cel. Najzabawniejsze historie to:
- obecna księgowa, która nie cierpiała matematyki,
- tłumacz, który w szkole nie lubił lekcji z języków obcych,
- trener personalny, który w czasach podstawówki nie dawał rady w biegu na 400 m.
- mama trójki dzieci, która w szkole zarzekała się, że nigdy w życiu nie będzie mieć męża i dzieci.
- najczęstsza wagarowiczka, która na każdym kroku demonstrowała swoja niechęć do szkoły, która obecnie jest nauczycielką i zwalcza wagarowiczów.
Najbardziej zaskoczył mnie fakt, że najwięcej czasu spędziłam na dyskusji z dziewczyną, z którą przez osiem lat podstawówki chyba w ogóle nie rozmawiałam. Jakoś wówczas nie lgnęłyśmy do siebie. Może nie byłyśmy do siebie wrogo nastawione ale nie było nam po drodze.
Okazało się, że to całkiem sympatyczna i ciekawa osoba.
Stwierdziliśmy wszyscy , że takie spotkania powinny odbywać się przynajmniej raz w roku.
Rozochocona tym wydarzeniem, próbowałam skrzyknąć klasę licealną. Jednak się nie udało, ale może kiedyś...

Właśnie w tym roku był pierwszy zjazd naszej klasy z podstawówki od czasów szkolnych. Pozmienialiśmy się bardzo, zarówno wizualnie jak i sposobem bycia, ale może to właśnie dlatego, że w podstawówce byliśmy jeszcze dziećmi ;-).
To było bardzo udane spotkanie. Okazało się, że niby się znamy ale...
Pamiętaliśmy o swoich marzeniach z czasów szkolnych i weryfikowaliśmy ich...

Byłem na takim zlocie raz. W tym roku, w związku z dziesięcioleciem matury, pewnie czeka mnie kolejny. To dziwne doświadczenie, bo wśród ludzi można dostrzec jakby polarne odwrócenie ról. Ci szalejący za czasów licealnych stają się wyniośle dojrzałymi ojcami i matkami, a jednostki za młodu zahukane oraz niepewne, jakimś cudem zaczynają brylować w towarzystwie. Może to karma, może równowaga w przyrodzie, a może to życie rządzi nami, a nie my nim. Taka "nieoczekiwana zmiana miejsc" bardzo rzuciła mi się w oczy i uszy. Nauczyłem się wtedy na siebie uważać, pielęgnować swoje (coraz dojrzalsze), wewnętrzne dziecko. Dotarło do mnie, że nie chcę przed trzydziestką zacząć skupiać się wyłącznie na pracy czy rozważaniach spod znaku: "Ile wydałaś na wesele? O matko, bo ja więcej...". Zacząłem akceptować połączenie postępujących lat i wewnętrznego luzu, które do dzisiaj świetnie mi służy. I to chyba jedyny pozytywny wniosek z takich spotkań - nie każdy musi się zestarzeć przed starością. Nawet jeśli część z nas woli zgasić swój życiowy ogień w imię jałowej stabilizacji, reszta może ten ogień ciągle rozpalać, aby nie tylko oddychać, ale także ŻYĆ.

Byłem na takim zlocie raz. W tym roku, w związku z dziesięcioleciem matury, pewnie czeka mnie kolejny. To dziwne doświadczenie, bo wśród ludzi można dostrzec jakby polarne odwrócenie ról. Ci szalejący za czasów licealnych stają się wyniośle dojrzałymi ojcami i matkami, a jednostki za młodu zahukane oraz niepewne, jakimś cudem zaczynają brylować w towarzystwie. Może to...

U mnie spotkanie absolwentów nie nastąpiło po aż tak długim czasie! Ale mimo to jedna osoba zdołała mnie zaskoczyć! i to w taki sposób, że "gały mi wyszły" :)
Typowa "chłopocora", która uwielbiała z chłopakami kopać piłkę na boisku, nigdy się nie uczyła specjalnie. Zawsze zależało jej na tym, aby mieć dwóję i zdać! Taka właśnie była Klaudia, która nigdy nie przywiązywała wagi do swojego wyglądu i ubierała się też bardziej jak chłopak, aniżeli dojrzewająca dziewczyna. A na nasz bal absolwentów przybyła przykuwająca wzrok blondyna z fryzurą i makijażem prosto z salonu kosmetycznego! Dodatkowo jej piękna długa, czerwona suknia z rozcięciem wzdłuż nogi i odkrytymi plecami idealnie podkreślająca jej świetną figurę i odsłaniająca tatuaż wzdłuż kręgosłupa. Wypielęgnowane dłonie ze zrobionymi paznokciami długości, która od razu rzucała się w oczy! Dodatkowo zrobione usta i piersi! Klaudia zdecydowanie stała się najbardziej kobiecą i najbardziej "zrobioną" dziewczyną z naszej klasy. A jak się okazało, to zajęła się w życiu właśnie kosmetologią. Otworzyła własny zakład, gdzie sama zajmowała się wykonywaniem paniom paznokci, ale miała również inne pracownice dbające o inne walory piękna!
Klaudia zdecydowanie była megaaa zaskakującą i szokującą przemianą jaką w życiu widziałam. Jestem pewna, że nawet po pięćdziesięciu latach już nikt mnie tak nie zaskoczy!

U mnie spotkanie absolwentów nie nastąpiło po aż tak długim czasie! Ale mimo to jedna osoba zdołała mnie zaskoczyć! i to w taki sposób, że "gały mi wyszły" :)
Typowa "chłopocora", która uwielbiała z chłopakami kopać piłkę na boisku, nigdy się nie uczyła specjalnie. Zawsze zależało jej na tym, aby mieć dwóję i zdać! Taka właśnie była Klaudia, która nigdy nie przywiązywała...