Pierwszą myślą jest mój rodzinny dom- tam zawsze czuję się bezpieczniej. Jednak to miejsce na wskroś przesiąknięte przez przeszłość więc słaby pomysł na ukrycie się przed nią. Wobec powyższego pojechałabym tam, gdzie nikt nie będzie mnie znał, gdzie stworzę sobie nową siebie. Nie byłoby to wielkie miasto, gdyż anonimowość w nim tożsama jest z samotnością. Wolałabym małe miasteczko, które żyje swoim rytmem. Dawałoby mi pewne poczucie wspólnoty i bezpieczeństwa. Jakie miasteczko? Zapomniane przez świat i ludzi, gdzie google nie wyświetla żadnych informacji oprócz Święta Papryki czy innego Ogórka.

Pierwszą myślą jest mój rodzinny dom- tam zawsze czuję się bezpieczniej. Jednak to miejsce na wskroś przesiąknięte przez przeszłość więc słaby pomysł na ukrycie się przed nią. Wobec powyższego pojechałabym tam, gdzie nikt nie będzie mnie znał, gdzie stworzę sobie nową siebie. Nie byłoby to wielkie miasto, gdyż anonimowość w nim tożsama jest z samotnością. Wolałabym małe...

Gdybym musiała znaleźć sobie jakąś kryjówkę, na pewno szukałabym jej w dużym mieście. Wśród innych ludzi najłatwiej jest pozostać niewidzialnym. Wynajęłabym mieszkanie w bloku, bo tam sąsiedzi się nie znają. Pracę mogłabym co jakiś czas zmieniać, żeby nikt nie zdążył za bardzo zainteresować się moim życiem. Mogłabym żyć jawnie, nie ukrywając się, a i tak gdyby ktoś zaczął mnie szukać, nikt nie potrafiłby nic o mnie powiedzieć - tak jak i ja nie potrafiłabym niczego powiedzieć o setkach innych ludzi, z którymi spotykam się na co dzień.

Gdybym musiała znaleźć sobie jakąś kryjówkę, na pewno szukałabym jej w dużym mieście. Wśród innych ludzi najłatwiej jest pozostać niewidzialnym. Wynajęłabym mieszkanie w bloku, bo tam sąsiedzi się nie znają. Pracę mogłabym co jakiś czas zmieniać, żeby nikt nie zdążył za bardzo zainteresować się moim życiem. Mogłabym żyć jawnie, nie ukrywając się, a i tak gdyby ktoś zaczął...

Doskonale wiem dokąd bym uciekła, ponieważ raz już to zrobiłam. Uciekłam od osaczenia, przygnębienia, rozczarowania, dawnych związków, przyjaciół i rodziny. Do miejsca, gdzie nikt mnie nie zna, a ja nikogo. Uciekłam do stolicy, aby rozpocząć wszystko na nowo. Nowe studia, znajomości, miłości, prace, sukcesy, porażki. Nie chodziło nawet o anonimowość, którą zapewnia wielkie miasto. Nie chodziło o wieczny pęd, którego nie lubię. W końcu poczułam się wolna, zostawiając wszystko w tyle. Przez chwilę. Bo poczucie osamotnienia wróciło i to ze zdwojoną siłą. Potrzebowałam czasu, aby zrozumieć że problemy nie leżą w innych ludziach i miejscach, które zostawiłam. Gdziekolwiek bym nie wyjechała były ze mną. Moje najskrytsze obawy mieszkają w mojej głowie. Dzięki wsparciu, które dał mi ówczesny przyjaciel, dzisiaj mąż, teraz czuję się silniejsza i wiem, że wrócę do miejsca, z którego uciekłam. Nigdy więcej nie będę się ukrywać.

Doskonale wiem dokąd bym uciekła, ponieważ raz już to zrobiłam. Uciekłam od osaczenia, przygnębienia, rozczarowania, dawnych związków, przyjaciół i rodziny. Do miejsca, gdzie nikt mnie nie zna, a ja nikogo. Uciekłam do stolicy, aby rozpocząć wszystko na nowo. Nowe studia, znajomości, miłości, prace, sukcesy, porażki. Nie chodziło nawet o anonimowość, którą zapewnia wielkie...

Udałbym się na mroźne równiny syberyjskich mórz.
Tam nikt i nic mnie nie dopadnie, ponieważ temperatura
jest tak nieokiełznana, a mróz zniszczy wszystko co tylko
stanie mu na drodze. Oprócz mnie, oczywiście. Znam się
na przetrwaniu, moje przeszłość doznałaby wielkiego
szoku , gdyby dowiedziała się gdzie mnie szukać.
Przewędrowałbym mroźne pustkowia i lasy, gardziłbym
tą obskurną przeszłością, której już by nie było.
Na Syberii zajadałbym się korzonkami, może zupą
z pokryw, wszystkim co tylko nie byłoby umarłe.
O pysznym mięsku mógłbym pomarzyć, ale co mi tam.
Właśnie tam i tylko tam, uciekłbym przed swoją przeszłością.
Tylko podroż w samotność, pozwoli mi przed nią uciec.

Udałbym się na mroźne równiny syberyjskich mórz.
Tam nikt i nic mnie nie dopadnie, ponieważ temperatura
jest tak nieokiełznana, a mróz zniszczy wszystko co tylko
stanie mu na drodze. Oprócz mnie, oczywiście. Znam się
na przetrwaniu, moje przeszłość doznałaby wielkiego
szoku , gdyby dowiedziała się gdzie mnie szukać.
Przewędrowałbym mroźne pustkowia i lasy, gardziłbym
tą...

Pierwsze kroki skierowałabym ku innej ulicy, pierwszymi myślami znalazłabym się w innym mieście, a w marzeniach byłabym na innym kontynencie. Jednak rozumiejąc stwierdzenie ''uciec przed swoją przeszłością'' w sposób, w którym byłabym przez nią ścigana, jak ofiara uciekająca przed mordercą, spróbowałabym wyobrazić sobie, co on może myśleć.
- Uciekła z kraju, odleciała samolotem albo zminiła nazwisko!
Ale nie.
Ja, choć może to niebyłoby najrozsądniejsze posunięcie, na kilka dni wybrałabym się do wujostwa mieszkającego daleko na północ. Po tygodniu, może nawet mniej lub więcej, kupiłabym sobie mieszkanie z widokiem nad morze. Poprosiłabym, aby w papierach właścicielami był mój wuj i ciotka, aby prześladowca nie mógł rozpoznać mnie po nazwisku.
Po prostu wyjechałabym i może to się wydawać mało oryginalnym pomysłem, jest to chyba najbezpiecznijszym rozwiązaniem, przynajmniej tak uważam ;)

Pierwsze kroki skierowałabym ku innej ulicy, pierwszymi myślami znalazłabym się w innym mieście, a w marzeniach byłabym na innym kontynencie. Jednak rozumiejąc stwierdzenie ''uciec przed swoją przeszłością'' w sposób, w którym byłabym przez nią ścigana, jak ofiara uciekająca przed mordercą, spróbowałabym wyobrazić sobie, co on może myśleć.
- Uciekła z kraju, odleciała...

Gdybym chciała uciec przed swoją przeszłością uciekłabym w miejsce, które zupełnie do mnie nie pasuje, a więc tam, gdzie nikt by się tego nie spodziewał. Z racji, że kocham ludzi, słońce, aktywny tryb i życie na wysokich obrotach musiałoby to być miejsce wyludnione, ciche, spokojne, nieoferujące zbyt wielu atrakcji - takie, z którym nikt nie mógłby mnie skojarzyć. Znam takie miejsce z powieści mojej przyjaciółki, jednak sama nigdy tam nie byłam. Gdybym była zmuszona uciekać przed czymś, z pewnością odnalazłabym je i właśnie tam bym się schroniła.

Gdybym chciała uciec przed swoją przeszłością uciekłabym w miejsce, które zupełnie do mnie nie pasuje, a więc tam, gdzie nikt by się tego nie spodziewał. Z racji, że kocham ludzi, słońce, aktywny tryb i życie na wysokich obrotach musiałoby to być miejsce wyludnione, ciche, spokojne, nieoferujące zbyt wielu atrakcji - takie, z którym nikt nie mógłby mnie skojarzyć. Znam...

Gdybym miała uciec od tego co jest w moim życiu, co nie pozwala mi tak naprawdę żyć uciekłabym gdzieś, w zupełnie inny świat, uciekłabym na północ Polski, na wieś położoną nad Bałtykiem, chciałabym odzyskać spokój ,który utraciłam, chciałabym się poczuć tak niewinnie i radośnie jak czułam się będąc dzieckiem. Witałabym długie wschody słońca, spacerując po plaży, biegałabym boso po chłodnym piasku, brodziła w wodzie, niczym wtedy kiedy miałam zaledwie kilka lat. Spacerowałabym po lasach, odkrywając nowe ścieżki i polany, wspinałabym się po drzewach, plotłabym wianki z polnych kwiatów, zupełnie jakby nigdy nie dotknęła mnie dorosłość i problemy. Szukałabym nowych ciekawych zakątków, zwiedzałabym wybrzeże, szukałabym bursztynów i muszelek, budowałabym zamki z piasku. Oglądałabym piękne zachody słońca, patrząc jak słońce znika za horyzontem czułabym jak przenika mnie szczęście i uczucie że wszystko jest na swoim miejscu. Nocami obserwowałabym gwiazdy z dala od zgiełku miast, mogłabym w ciszy delektować się tym widokiem, wyszukiwałabym gwiazdozbiory i wdychałabym wieczorne powietrze, przepełnione wonią lasu. Nikt by mnie nie szukał bo nikt nie wiedziałby od czego uciekłam, od z pozoru idealnego życia, które co dzień bolało coraz bardziej, nikt nie widziałby też gdzie mogłabym być, ludzie których nazwałam swoimi przyjaciółmi nigdy nimi nie byli i nie zagłębili się w historię mojego życia.

Gdybym miała uciec od tego co jest w moim życiu, co nie pozwala mi tak naprawdę żyć uciekłabym gdzieś, w zupełnie inny świat, uciekłabym na północ Polski, na wieś położoną nad Bałtykiem, chciałabym odzyskać spokój ,który utraciłam, chciałabym się poczuć tak niewinnie i radośnie jak czułam się będąc dzieckiem. Witałabym długie wschody słońca, spacerując po plaży,...

Najchętniej schowałabym się w małym białym domku u babci Róży w pewnej małej uroczej miejscowości w województwie świętokrzyskim. Jeśli ktoś czytał serię Stacja Jagodno Karoliny Wilczyńskiej to wie o jaki mały domek mi chodzi. Chciałbym w rzeczywistości mieć takie miejsce jak wspomniany mały biały domek. Innym idealnym schronieniem dla mojej udręcznej duszy jest miejscowość Malownicze opisana w książkach Magdaleny Kordel. Tam byłoby mi wspaniale, blisko gór, wśród cudownych ludzi. Zaglądałabym do sklepu pani Leontyny i razem z nią przy dębowym stole piła herbatkę. Takie miejsca są mi potrzebne, małe miejscowości, w których można spotkać dobrych ludzi.

Najchętniej schowałabym się w małym białym domku u babci Róży w pewnej małej uroczej miejscowości w województwie świętokrzyskim. Jeśli ktoś czytał serię Stacja Jagodno Karoliny Wilczyńskiej to wie o jaki mały domek mi chodzi. Chciałbym w rzeczywistości mieć takie miejsce jak wspomniany mały biały domek. Innym idealnym schronieniem dla mojej udręcznej duszy jest miejscowość...

Gdybym miał dostępną willę też bym do niej uciekł - nawet bez zagrożenia.

A tak na poważnie: pierwszą myślą był dom babci, ale obawiam się, że już nie mógłbym pojawiać się tam gdzie bywałem wcześniej. Wyjechałbym za granicę, najchętniej na jaką wyspę, może Bora Bora - bo czemu nie połączyć przyjemnego z koniecznym?

Gdybym miał dostępną willę też bym do niej uciekł - nawet bez zagrożenia.

A tak na poważnie: pierwszą myślą był dom babci, ale obawiam się, że już nie mógłbym pojawiać się tam gdzie bywałem wcześniej. Wyjechałbym za granicę, najchętniej na jaką wyspę, może Bora Bora - bo czemu nie połączyć przyjemnego z koniecznym?

Na szczycie góry, na bezludnej wyspie, w środku lasu, tam gdzie najzimniej albo najcieplej. Nie, w żadnym z tych miejsc.
W myśl zasady "najciemniej pod latarnią", najłatwiej schować się między ludźmi. Idziesz ulicą i nie zwracasz na nikogo uwagi, każdy się śpieszy, ma jakiś cel, jest zamyślony, nieobecny. Mieszkasz w wieżowcu razem z setką ludzi na niedużej powierzchni ale nie znasz nikogo. Jedziesz metrem i bezmyślnie gapisz się w przestrzeń, czasem ktoś zwróci twoją uwagę, bo głośno się zachowuje albo wygląda jak wariat. Reszta jest anonimowa. Wysiadasz i nie jesteś w stanie powiedzieć ilu ludzi i jacy, młodzi czy starzy, czarni czy biali, kobiety czy mężczyźni. Idziesz do sklepu, kupujesz co trzeba w odpowiedzi słyszysz "trzydzieści dwa, pięćdziesiąt", "proszę", "dziękuje", "do widzenia". Jesteś częścią tłumu, nikim wyjątkowym, tutaj każdy ma swoją historię, swoje problemy i swoją tajemnicę. Żyjesz szybko i bezosobowo, biegniesz do przodu, nie masz czasu na myślenie o przeszłości.

Na szczycie góry, na bezludnej wyspie, w środku lasu, tam gdzie najzimniej albo najcieplej. Nie, w żadnym z tych miejsc.
W myśl zasady "najciemniej pod latarnią", najłatwiej schować się między ludźmi. Idziesz ulicą i nie zwracasz na nikogo uwagi, każdy się śpieszy, ma jakiś cel, jest zamyślony, nieobecny. Mieszkasz w wieżowcu razem z setką ludzi na niedużej powierzchni ale...