Ja miałam takie sytuacje w najbliższej w rodzinie.ŚP babcia (mama mojej mamy) straciła pamięć w wyniku choroby. Siadałam przy jej łóżku,pokazywałam zdjęcia,opowiadałam co robiłam w danym dniu,co się dzieje u nas w rodzinie.Pytałam: "A ty co o tym myślisz?" I ku mojemu zdumieniu miewała momenty,w których jakby "powróciła" z tego dziwnego świata niepamięci.Bywały dni lepsze i gorsze.Przychodziliśmy do babci całą rodziną. Zdarzało się,że nikogo nie rozpoznawała,a bywało tak,że zaczynała kojarzyć kto jest kto +różne inne rzeczy z życia rodziny. W takiej sytuacji ważne jest okazywanie miłości,cierpliwość,troska o tą osobę.Lekarz powiedział nam,że babcia już niczego nie kojarzy i nikogo nie rozpozna,a to była bzdura. Zauważyłam,że gdy prowadzimy jakieś rozmowy w pobliżu babci,ona bacznie się im przysłuchiwała i obserwowała nas. Raz powiedziała do ,mnie: "Wnusiu,co to za życie takie jak teraz? Wolałabym już odejść niż tak żyć przykłuta do łóżka,robiąca pod siebie". Czy tak mówi osoba,z którą jak powiedział lekarz "nie ma już kontaktu"? Ludzki umysł jest nieodgadniony. Podobnie było z moim tatą.Leżał już w hospicjum i lekarze też powiedzieli mi i mamie,że pacjent "bez kontaktu". Gdy podeszłam do niego i powiedziałam;" Cześć tato.Rozpoznajesz nas? Wiesz,że tu jesteśmy"? Nie mógł już mówić,ale kiwnął głową,że tak. Pokazywał też na butelkę z wodą,że chce pić. I kolejny przykład.Mamy brat,który w wyniku choroby i długotrwałego alkoholizmu popadł w obłęd i trafił do szpitala,zupełnie zmieniał się gdy przychodziła do niego w odwiedziny rodzina. Poznawał nas,mówił co chce aby mu przynieść,rozmawiał z nami.A lekarze stwierdzili krótko: "nieodwracalne zmiany w mózgu,obłęd". Jak więc wytłumaczyć fakt,że te najbliższe mi osoby w otoczeniu rodziny potrafiły nawiązać kontakt? Myślę,że jest to SIŁA MIŁOŚCI,bo jak to inaczej nazwać?

Ja miałam takie sytuacje w najbliższej w rodzinie.ŚP babcia (mama mojej mamy) straciła pamięć w wyniku choroby. Siadałam przy jej łóżku,pokazywałam zdjęcia,opowiadałam co robiłam w danym dniu,co się dzieje u nas w rodzinie.Pytałam: "A ty co o tym myślisz?" I ku mojemu zdumieniu miewała momenty,w których jakby "powróciła" z tego dziwnego świata niepamięci.Bywały dni lepsze i...

Gdy mój ukochany dziadzio stracił pamięć, a w zasadzie pomału tracił przez chorobę, robiłam wszystko, aby jak najwięcej z nim być. Opowiadałam mu o świecie, o naszej rodzinie, o jego chorobie, w zasadzie wciąż do niego mówiłam - o wszystkim i o niczym... To był mój sposób na radzenie sobie z jego zepsutą pamięcią. Po pewnym czasie zrozumiał, że łączą nas piękne chwile i nic nam ich nie zabierze. Po paru miesiącach dziadzio powiedział ostatnie zdanie w swoim życiu; "Zuziu, pamiętam jak byliśmy razem w wesołym miasteczku, pamiętam!". Umarł z uśmiechem na ustach...

Gdy mój ukochany dziadzio stracił pamięć, a w zasadzie pomału tracił przez chorobę, robiłam wszystko, aby jak najwięcej z nim być. Opowiadałam mu o świecie, o naszej rodzinie, o jego chorobie, w zasadzie wciąż do niego mówiłam - o wszystkim i o niczym... To był mój sposób na radzenie sobie z jego zepsutą pamięcią. Po pewnym czasie zrozumiał, że łączą nas piękne chwile i nic...

Nie muszę sobie tego wyobrażać, ponieważ (niestety) po ciężkim wypadku samochodowym mój brat stracił pamięć. Na całe szczęście fizycznie lekarze poskładali go w całość, pamięć uciekła na długie tygodnie. Nikt, kto nie przeżył zaniku pamięci bliskiej osoby nie jest w stanie wyobrazić sobie tego bólu - widzisz znajomą twarz, która patrzy na Ciebie jak złapany dziki zwierz na kłusownika. Starasz się krok po kroku oswajać do nowej sytuacji. Zaczynasz tłumaczyć, jednak bomba informacyjna jest zbyt obszerna. Brat robił się coraz bardziej nerwowy, nie wiedział kto jest kim, komu można ufać, a komu nie należy wierzyć w słowa. Właśnie wtedy zdałam sobie sprawę jak ważne jest uwiecznianie ulotnych chwil na fotografiach. Wyciągnęłam całe sterty zdjęć, segregowałam chronologicznie, następnie wyszukałam na wszystkich komputerach i drukowałam. Właśnie dzięki nim mojemu bratu zaczęło powoli coś świtać. Z tygodnia na tydzień wracała osoba, którą tak dobrze znam od lat. Po pięciu miesiącach mój ukochany brat mógł powiedzieć o mnie to samo - wróciła do niego jego ukochana siostra, która mimo ciągłej obecności była dla niego obca.

Nie muszę sobie tego wyobrażać, ponieważ (niestety) po ciężkim wypadku samochodowym mój brat stracił pamięć. Na całe szczęście fizycznie lekarze poskładali go w całość, pamięć uciekła na długie tygodnie. Nikt, kto nie przeżył zaniku pamięci bliskiej osoby nie jest w stanie wyobrazić sobie tego bólu - widzisz znajomą twarz, która patrzy na Ciebie jak złapany dziki zwierz na...

Myślę, że odzyskiwanie pamięci powinno się odbywać stopniowo, dlatego żeby ta osoba, po pierwsze, się do nas nie zniechęciła i nie przestraszyła się nas. A po drugie, dlatego by nie doznała urazu paychicznego przez natłok informacji.
Na pewno na początku byłyby to długie rozmowy z tą osobą. Rozmowy w których ta druga osoba mogła by mnie na nowo poznawać i ze mną zaprzyjaźnić. Kiedy już zdobyłabym jej zaufanie kolejnym etapem byłoby przypominanie jej przyjemnych zdarzeń z naszej przeszłości. Opowiadałabym jej sytuacje śmieszne i miłe, które nam się wydarzyły oraz zabrałabym ją do miejsc dla nas ważnych w których spędzaliśmy szczęśliwe chwile. Próbowałabym tym skłonić ją do tego by sama dążyła do poznania swojej przeszłości. Gdyby to nie pomogło próbowałabym opowiedzieć o chwilach wzruszających i smutnych które przetrwaliśmy razem i dzięki którym staliśmy się sobie bardzo bliskie.

Myślę, że odzyskiwanie pamięci powinno się odbywać stopniowo, dlatego żeby ta osoba, po pierwsze, się do nas nie zniechęciła i nie przestraszyła się nas. A po drugie, dlatego by nie doznała urazu paychicznego przez natłok informacji.
Na pewno na początku byłyby to długie rozmowy z tą osobą. Rozmowy w których ta druga osoba mogła by mnie na nowo poznawać i ze mną...

Sytuacja, w której bliska nam osoba traci pamięć przywołuje mi wydarzenia z filmu "Pamiętnik".
Osobiście trudno byłoby mi pogodzić się z taką sytuacją, jednak nikt nie chciałby, żeby bliska nam osoba trafiła do ośrodka opiekuńczego. Osoba, która dała nam życie, dach nad głową, z którą stawialiśmy pierwsze kroki, dzięki której wyrośliśmy na ludzi. Takiego kogoś nie może spotkać tak nędzny los. Przecież to rodzina, a rodziną jest się do końca. Właśnie w takiej sytuacji weryfikowana jest nasza miłość i stosunek do najbliższych.
W dążeniu do odzyskania pamięci na pewno pomogą rodzinne fotografie i opowieści z nimi związane. Ulubiona piosenka również może okazać się pomocna. Wycieczka w ulubione miejsce lub dom rodzinny może przywrócić wspomnienia. Pokazałbym również takiej osobie wszystkie rzeczy, z któtymi była ona związana w codziennym życiu.
W takich sytuacjach trzeba być wytrwałym. Trzeba poświęcić się dla drugiego człowieka. Wiara i nadzieja czynią cuda. ;)

Sytuacja, w której bliska nam osoba traci pamięć przywołuje mi wydarzenia z filmu "Pamiętnik".
Osobiście trudno byłoby mi pogodzić się z taką sytuacją, jednak nikt nie chciałby, żeby bliska nam osoba trafiła do ośrodka opiekuńczego. Osoba, która dała nam życie, dach nad głową, z którą stawialiśmy pierwsze kroki, dzięki której wyrośliśmy na ludzi. Takiego kogoś nie może...

Dziecko z mgły[bookLink]4875435|Dziecko z mgły[/bookLink]

Dziecko z mgły[bookLink]4875435|Dziecko z mgły[/bookLink]

 [bookCover]4875435|Dziecko z mgły[/bookCover]