- W ogóle nie rozumiem Twojego zachowania – krzyknął Radek, uderzając z całych sił dłonią tuż nad głową Ewy.
Ewa poczuła się tak, jak wtedy, gdy była mężatką. Tego właśnie chciała uniknąć. – Zazdrości, kontroli, agresji. Dlatego przerwała związek z Radkiem. Kochała go. Obawy były jednak większe. Nie chciała przechodzić tego powtórnie. Kilka udanych spotkań, długie rozmowy, czułe gesty. Czy mogła być pewna, że nie zamienią się one w niewolę, zdawkowe odpowiedzi i ciosy padające w najmniej spodziewanych momentach?
- Ja nie chcę przechodzić tego kolejny raz – powiedziała ze łzami w oczach.
Radek zawstydził się swojej złości. Wynikała ona z bezsilności. Kochał Ewę i nie potrafił do niej dotrzeć. Wszystko było dobrze. Snuli wspólne plany i nagle zamknęła się w swojej skorupie. Przestała odpowiadać na jego wiadomości. Unikała go.
- Ewa, przecież mnie znasz. Ja jestem inny. Nigdy nie podniósłbym ręki na kobietę. Nie możemy przecież wyprzeć się własnych uczuć.
- Ale ja się tak boję.
Ewa rozpłakała się. Radek przytulił ją.
- Teraz jesteś silna, niezależna. Taka sytuacja już nigdy w życiu się nie powtórzy. Nawet gdybym okazał się największym potworem.
Ewa spojrzała oczami przepełnionymi miłością na Radka.
- Wiem, że nie jesteś potworem, ale ja się tak boję. Zaczynając wszystko od nowa, obiecałam sobie, że zawsze będę się obchodziła OSTROŻNIE Z MIŁOŚCIĄ.
- Ewa, ostrożnie. Nie możesz jednak z niej rezygnować.
- Wiem – odpowiedziała Ewa, przytulając się do Radka. - Wszystko będzie dobrze.

- W ogóle nie rozumiem Twojego zachowania – krzyknął Radek, uderzając z całych sił dłonią tuż nad głową Ewy.
Ewa poczuła się tak, jak wtedy, gdy była mężatką. Tego właśnie chciała uniknąć. – Zazdrości, kontroli, agresji. Dlatego przerwała związek z Radkiem. Kochała go. Obawy były jednak większe. Nie chciała przechodzić tego powtórnie. Kilka udanych spotkań, długie rozmowy,...

Mężczyzna po przejściach. Kobieta z przeszłością. On. Ja. Stoimy naprzeciwko siebie i mierzymy się wzrokiem. Jestem zmęczona i mówię mu to.
-Ja też. - On przytakuje.
Kładę mu rękę na piersi i delikatnie całuję jego usta.
-Mam dość tego wyrywania wspólnych chwil z naszych pędzących życiorysów. Chcę spokoju. Bliskości. Ale trwałej.- mówię.
-Ja też. Więc czego się boisz?- pyta
Przygryzam wargę i kręcę głową, próbuję zaprzeczyć. On mi nie wierzy.
-Boisz się. Widzę to. I nawet wiem czego.-głaszcze moje włosy.
Zaczynam płakać. Przed oczami staje mi ktoś inny. Mężczyzna. Taki, który bardzo mnie skrzywdził.
-Boję się, że jeśli to będzie coś poważnego, to będę cierpieć..-łkam.
On kiwa głową. Rozumie.
Poważny związek nie jest nam pisany. Nie będę jego narzeczoną, żoną, ani matką jego dzieci. Będę jego kochanką, będziemy od siebie odchodzić i wracać. Ale nie mogę go kochać. Nie mogę pozwolić by znów bolało tak bardzo.

Mężczyzna po przejściach. Kobieta z przeszłością. On. Ja. Stoimy naprzeciwko siebie i mierzymy się wzrokiem. Jestem zmęczona i mówię mu to.
-Ja też. - On przytakuje.
Kładę mu rękę na piersi i delikatnie całuję jego usta.
-Mam dość tego wyrywania wspólnych chwil z naszych pędzących życiorysów. Chcę spokoju. Bliskości. Ale trwałej.- mówię.
-Ja też. Więc czego się boisz?-...

- Do widzenia - rzuciła cicho i pospiesznie do kierowcy autokaru po czym wysiadła i zatrzasnęła drzwi. Tuż za nią pojawił się on.
- Ha! Śledzisz mnie! Jeszcze tego brakowało.
- Ha! Masz racje! Zwłaszcza, że stoję tu patrząc jak odjeżdża mi bus. - wypluł sarkastycznie.
- Nie rozumiem. Co tu robisz?
- Nie nie rozumiesz, tylko nie słuchasz tego, co się do ciebie mówi. Właśnie ci powiedziałem, że miałem nim jechać; - i tu wskazał na oddalający się pojazd; - A tydzień temu, że nie chcę cię stracić. Ty najwidoczniej tego nie usłyszałaś, mimo, że powiedziałem ci to wprost do ucha, i zabrałeś się w pięć minut bez słowa.
- To by…
- … nie wyszło. Wiem, bo powtarzałaś to przez cały czas jak się spotykaliśmy. – zarzucił dziewczynie.
- Ja nie potrafię… Z resztą, mówiłam ci, że w takich sytuacjach trzeba działać ostrożnie.
- OSTROŻNIE Z MIŁOŚCIĄ? – niemal krzyknął.
- A kto tu mówi o miłości? – zlękła się nieco.
- Rzeczywiście, lepiej dać temu spokój, ja się może pozbieram. Powtarzam: może… bo to co ze mną zrobiłaś nie miało nic wspólnego ani z ostrożnością ani z rozwagą. Teraz widzisz mnie jak tu stoję, a tak naprawdę leże wciąż na łóżku, tyle że ze zwisającą głową, bez sił do życia. – spojrzał nagle w bok i ruszył przed siebie.

- Do widzenia - rzuciła cicho i pospiesznie do kierowcy autokaru po czym wysiadła i zatrzasnęła drzwi. Tuż za nią pojawił się on.
- Ha! Śledzisz mnie! Jeszcze tego brakowało.
- Ha! Masz racje! Zwłaszcza, że stoję tu patrząc jak odjeżdża mi bus. - wypluł sarkastycznie.
- Nie rozumiem. Co tu robisz?
- Nie nie rozumiesz, tylko nie słuchasz tego, co się do ciebie mówi. Właśnie...

Mama zawsze mi powtarzała „uważaj na facetów i OSTROŻNIE Z MIŁOŚCIĄ”, ale czy ja słuchałam, jak zawsze nie, chodź może tym razem powinnam.
- Nie możemy tego dłużej ciągnąć
W czterech szybkich krokach pokonał pokój i wplótł palce w moje włosy.
- Nie pozwolę ci znów odejść, rozumiesz?
Przytłoczona nagłymi emocjami siliłam się na żart z marnym skutkiem niestety
- Mówisz o tej sytuacji kiedy mięliśmy po 5 lat i ja chciałam w piaskownicy robić babki, ty nie chciałeś, więc się obraziłam i poszłam do domu?
- Nie, mówię o tej sytuacji kiedy po cudownej nocy obudziłem się sam w łóżku, a na stole leżała kartka „Było cudownie wyjechałam do Abudabi”. Lub dwa lata później zobaczyłem jedynie odjeżdżającą taksówkę, nawet kartki nie zostawiłeś a teraz znów chcesz odejść, cale życie zamierzasz przed nami uciekać ?, tym razem ci na to nie pozwolę rozumiesz?
Próbowałam się wyrwać, ale mi na to nie pozwolił, chyba bał się że jeżeli wypuści mnie z rąk, zniknę na zawsze
- Ja się do tego nie nadaje rozumiesz?
Popatrzyłam mu w oczy
- Nie jestem materiałem na zonę ani matkę, nie chcę domu z białym płotkiem, ani prać i gotować. Chce podróżować po świecie, malować , tańczyć i pić do rana.
- Więc zróbmy to , będziemy jeździć po świecie, pić do upadłego i kochać się nocą na plaży. Wiem ze się boisz, rozumiem że to przez doświadczenia z przeszłości i nie będę naciskać byś się zmieniła, ani dla mnie , ani dla nikogo
- Teraz tak mówisz, a potem
Czule mnie pocałował
- A potem będę ci kochał jeszcze bardziej

Mama zawsze mi powtarzała „uważaj na facetów i OSTROŻNIE Z MIŁOŚCIĄ”, ale czy ja słuchałam, jak zawsze nie, chodź może tym razem powinnam.
- Nie możemy tego dłużej ciągnąć
W czterech szybkich krokach pokonał pokój i wplótł palce w moje włosy.
- Nie pozwolę ci znów odejść, rozumiesz?
Przytłoczona nagłymi emocjami siliłam się na żart z marnym skutkiem niestety
- Mówisz o...

- Czego Ty chcesz? - spytała Anna zaciągnąwszy się papierosem - Po prostu wyrzuć to z siebie.
- Chcę spokoju - westchnął ciężko Ernest - Chcę w końcu być szczęśliwy. Ale nie potrafię Ci zaufać.
- Potrafisz, po prostu nie chcesz. Nie umiesz zmusić się do choćby minimalnego wysiłku.
- O czym Ty mówisz? - twarz mężczyzny ściągnęła się ni to w bólu, ni to w złości - Staram się jak mogę!
Mały zadymiony pokój wypełnił się głośnym śmiechem Anny.
- Och, kotku! Kogo próbujesz oszukiwać? Jedyne co robisz, to wymagasz ode mnie bym jakoś wszystko naprawiła. Bym sama ogarnęła burdel, który razem zrobiliśmy. Do diabła z tym.
Dziewczyna poderwała się z fotela i przez chwilę chodziła bez słowa od ściany do ściany, próbując zapanować nad gniewem.
- Jasne - podjęła spokojniej po chwili - OSTROŻNIE Z MIŁOŚCIĄ i tego typu bzdury. Ale my jesteśmy czymś więcej. A w tym momencie stoimy nad przepaścią i ja czuję się jakbyś mówił "Skacz sama, a ja z góry popatrzę jakie miałaś lądowanie."
- Anno, to nie takie proste.
- To jest proste - w jej oczach stanęły łzy - Powinieneś złapać mnie za rękę i powiedzieć "Skaczemy razem. Bo razem przeżyjemy każde lądowanie." Jeśli skoczę sama, nie przeżyję.
Cichy, lecz pełen bólu szloch wydarł się z jej piersi. Nie mogła już dłużej walczyć. Zrobiła wszystko co było w jej mocy.
- Anuś - ramiona Ernesta niespodziewanie zacisnęły się wokół jej ramion - Masz rację. Do diabła ze strachem. Do diabła z "ostrożnie z miłością". Skaczemy maleńka, skaczemy razem.

- Czego Ty chcesz? - spytała Anna zaciągnąwszy się papierosem - Po prostu wyrzuć to z siebie.
- Chcę spokoju - westchnął ciężko Ernest - Chcę w końcu być szczęśliwy. Ale nie potrafię Ci zaufać.
- Potrafisz, po prostu nie chcesz. Nie umiesz zmusić się do choćby minimalnego wysiłku.
- O czym Ty mówisz? - twarz mężczyzny ściągnęła się ni to w bólu, ni to w złości - Staram się...

Caleb… Trzeba było powiedzieć wprost, a nie człowieka zbliżyć, sprawić, że mu będzie zależało, a później stwierdzić, że Tobie chodzi o zupełnie co innego…

Ava, OSTROŻNIE Z MIŁOŚCIĄ! Przecież to była wspólna decyzja bez zobowiązań, tak?

Tak Caleb, jednak myślałam, że te wszystkie rozmowy, szacunek…, że Ty też… Za każdym razem, gdy poznawałam Cie bardziej cieszyłam się. Ty masz dobre serce tylko zamknięte.

To prawda. Boje się je otworzyć…

Dlaczego?

Kiedyś byłem z dziewczyną, która była moim całym światem. Z czasem rozmowy między nami zaczęły się różnić od wszystkich, zacząłem ją obserwować, w końcu zapytałem wprost… Do dziś pamiętam płynące z oczu łzy i krzyk serca, gdy powiedziała, że spotyka się z innym… To mnie zmieniło. Ava, nie chcę Cię skrzywdzić.

Caleb, Moje serce także było ranione, ale Ja wierzę, że nie wszyscy są tacy sami. Nie można się zamykać. Nie zbudujesz też swojego szczęścia na krzywdzie drugiego człowieka.

Może masz rację. Odkąd Cie poznałem dużo rozmyślam, o sobie i Tobie także… Jesteś taka dobra. Czasami nawet myślę, że, gdy jesteś obok serce mi bije szybciej, jak kiedyś…

Nie tylko Tobie, Caleb…

Naprawdę? Avva… Czy mogę Ci zaufać?

Tak! Odkąd pamiętam zawsze Miłość, Szczerość, Zaufanie były dla mnie ważne i nadal są.

Ava, obudziłeś Moje serce, które zaczęło powoli bić… dla Ciebie!

Czy Ty wierzysz Caleb w przeznaczenie?

Chyba dzięki Tobie na nowo zacznę wierzyć, ufać, kochać… Czy mogę Cię przytulić, poczuć, że jesteś naprawdę obok Mnie?

Tak Kochanie.

Caleb… Trzeba było powiedzieć wprost, a nie człowieka zbliżyć, sprawić, że mu będzie zależało, a później stwierdzić, że Tobie chodzi o zupełnie co innego…

Ava, OSTROŻNIE Z MIŁOŚCIĄ! Przecież to była wspólna decyzja bez zobowiązań, tak?

Tak Caleb, jednak myślałam, że te wszystkie rozmowy, szacunek…, że Ty też… Za każdym razem, gdy poznawałam Cie bardziej cieszyłam się. Ty...

ON:Mogę się w Tobie zakochać?
ONA: OSTROŻNIE Z MIŁOŚCIĄ
ON:czyli nie?
ONA:...Pytasz mnie czy możesz się zakochać?
ON:Tak, bo chcę tylko z wzajemnością.
ONA:Już zapomniałam jak to jest...
ON:Co takiego?
Ona:Jak to jest być tak beztrosko i cholernie szczęśliwą.
ON:Może warto spróbować?
ONA:Wytrzymasz ze mną?
ON:Nie wytrzymam bez ciebie...

ON:Mogę się w Tobie zakochać?
ONA: OSTROŻNIE Z MIŁOŚCIĄ
ON:czyli nie?
ONA:...Pytasz mnie czy możesz się zakochać?
ON:Tak, bo chcę tylko z wzajemnością.
ONA:Już zapomniałam jak to jest...
ON:Co takiego?
Ona:Jak to jest być tak beztrosko i cholernie szczęśliwą.
ON:Może warto spróbować?
ONA:Wytrzymasz ze mną?
ON:Nie wytrzymam bez ciebie...

- Co tam masz?
- Nic. – Aż podskoczyła na dźwięk jego głosu.
- Jak to nic jak widzę, że coś chowasz.- Zmarszczył brwi.
- To nic takiego. Książka.- Mruknęła w końcu, nie wiedząc co innego mogłaby zrobić.
- Książka? Cała ty. – Uśmiechnął się z czułością, a ona zarumieniła się i uciekła wzrokiem. To nie było normalne zachowanie z jej strony, więc poziom jego zainteresowania jeszcze podskoczył.
- Co to za książka?
- Taka… o niczym. Babska!- Starała się ją włożyć jeszcze głębiej do torby. Jednym susem doskoczył do niej. Jedną ręką objął w talii ramieniem, a drugą wcisnął wydobył to co starała się ukryć.
- „OSTROŻNIE Z MIŁOŚCIĄ”? To jakiś romans jest?
- Oddaj! To moje! A jeśli to romans, to co zrobisz?! No co?!- Wysunęła wojowniczo brodę, oczy jej błyszczały. Wiedziała, że odzywa się jak gówniara, ale musiała za czymś się ukryć.
- Nic. To opowieść ze szczęśliwym zakończeniem?- Zrozumiała podtekst.
- Nie wiem. – Odpowiedziała cicho.- Chyba nie każdy romans ma happy end.
- Nie. Nie każdy.- Na chwilę zapadło milczenie. Oboje pogrążyli się w myślach o swoich byłych partnerach. Po tragicznej śmierci córeczki, mąż Nadii zostawił ją, a narzeczona Alexa umarła po trzech latach zmagań z chorobą.
- A nasz?- Zapytał równie cicho.
- Bardzo chciałabym żeby zakończył się dobrze. Nieważne w jaki sposób. Ale chcę być szczęśliwa. I ty też powinieneś chcieć tego dla siebie.
- Tak. Ja też chcę być szczęśliwy. – Wtulili się w siebie mocno. Wiedzieli, że obie deklaracje wszystko między nimi zmieniają.

- Co tam masz?
- Nic. – Aż podskoczyła na dźwięk jego głosu.
- Jak to nic jak widzę, że coś chowasz.- Zmarszczył brwi.
- To nic takiego. Książka.- Mruknęła w końcu, nie wiedząc co innego mogłaby zrobić.
- Książka? Cała ty. – Uśmiechnął się z czułością, a ona zarumieniła się i uciekła wzrokiem. To nie było normalne zachowanie z jej strony, więc poziom jego zainteresowania...

- Ja... - zaczęłam, uciekając wzrokiem. Nie chciałam tego, ale moje policzki płonęły ze wstydu. On uważnie patrzył, świdrując mnie wzrokiem, jakby z moich rozsypanych po całej buzi piegów chciał odczytać jakiś napis.
''Ostrożnie z miłością'' szeptał mój umysł
Westchnęłam głęboko, dając za wygraną.
- Kamil, nie wiesz o mnie wszystkiego. Ja po prostu nie umiem. Nie potrafię.
- Czego nie potrafisz?
- Nie potrafię udawać, że jestem taka sama, jak ty. Chciałabym umieć ci powiedzieć, co naprawdę czuję, ale nie potrafię. W przeszłości...
- Ktoś cię zranił? - wpadł mi w słowo.
- Tak - powiedziałam krótko - Ktoś mnie zranił. To we mnie zostało. Jestem po prostu ostrożna.
- Dobrze - uśmiechnął się szeroko, ku mojemu zaskoczeniu - Nie musimy się spieszyć. Zakochałem się w tobie. Nie mogę przestać o tobie myśleć i prędko się to nie zmieni. Dlatego mam dla ciebie propozycję. - teraz już szczerzył zęby jak szalony łoś - Będziemy postępować ostrożnie z miłością. Tą naszą miłością. Bo wiem, że ona nie jest tylko moja - w tym momencie opuszkiem kciuka dotknął moich warg - Wiem, że jest nasza.

- Ja... - zaczęłam, uciekając wzrokiem. Nie chciałam tego, ale moje policzki płonęły ze wstydu. On uważnie patrzył, świdrując mnie wzrokiem, jakby z moich rozsypanych po całej buzi piegów chciał odczytać jakiś napis.
''Ostrożnie z miłością'' szeptał mój umysł
Westchnęłam głęboko, dając za wygraną.
- Kamil, nie wiesz o mnie wszystkiego. Ja po prostu nie umiem. Nie potrafię....

Po skończonym występie pospiesznie zdejmuję skąpą bieliznę, a w głowie powtarzam sobie raz za razem "jeszcze tylko trochę, tylko trochę.." Wychodząc z klubu widzę Alexa. "Scheiße."
- Więc to dlatego mnie odrzuciłaś? Wolisz tańczyć przed napalonymi typkami?
Słyszę żal w jego głosie. Próbuję skleić jakieś zdanie po niemiecku, lecz brakuje mi słów. W końcu wybucham:
- A czy Ty myślisz, że ja to robię dla przyjemności? Że..że zamiast spędzać czas z Tobą, wolę tańczyć przed starymi, napalonymi Niemcami??
- Więc dlaczego..
- Jasne..Nie domyślasz się dlaczego, bo dla Ciebie problemy finansowe nie istnieją. Nie zdajesz sobie sprawy, że dla dziewczyny z Polski pieniądze od rodziców starczają zaledwie na opłacenie akademika..Że nie mogę normalnie pracować, bo studia medyczne tutaj na to nie pozwalają..ale Ty - bogaty chłopiec nie masz pojęcia o tak trywialnych problemach - krzyczę.
Naprawdę mam dość. Codziennie idąc tutaj patrzę na siebie z obrzydzeniem. Płaczę, kiedy rozmawiam z rodziną i wiem jak bardzo są ze mnie dumni. Gdyby tylko wiedzieli jak w Berlinie zarabia się pieniądze.. I Alex- pierwszy chłopak przy którym na chwilę zapominałam o tym syfie.
- Nie wierzę, że tak inteligentna dziewczyna jak Ty poszła po najmniejszej linii oporu. Mówisz, żeby Cię nie oceniać, a sama oceniasz mnie po pieprzonych pieniądzach. Jeszcze wczoraj byłbym skłonny rzucić to wszystko, aby być z Tobą. Bardzo się pomyliłem. - rzucił odchodząc.
Nie wiem kiedy zaczęłam płakać. Mama zawsze mi mówiła "OSTROŻNIE Z MIŁOŚCIĄ, a jeszcze ostrożniej z ludźmi, którzy nas kochają." Tak bardzo się pogubiłam.

Po skończonym występie pospiesznie zdejmuję skąpą bieliznę, a w głowie powtarzam sobie raz za razem "jeszcze tylko trochę, tylko trochę.." Wychodząc z klubu widzę Alexa. "Scheiße."
- Więc to dlatego mnie odrzuciłaś? Wolisz tańczyć przed napalonymi typkami?
Słyszę żal w jego głosie. Próbuję skleić jakieś zdanie po niemiecku, lecz brakuje mi słów. W końcu wybucham:
- A czy...