Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Natswi
Volchitsa
Ankalime_ohtar
Twylla
Wiedenka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Natswi
Volchitsa
Ankalime_ohtar
Twylla
Wiedenka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Początkowo przygląda się swojemu odbiciu nieco niepewnie, ale ostatecznie stwierdza, że efekt końcowy jest zadawalający. Zastanawia się, co myślą o niej inni, gdy widzą ogniście czerwone włosy, mocny makijaż i ciężkie kolczyki. Że jest agresywna? Pewna siebie, zdecydowana, ekstrawertyczna?
Podoba jej się to, że zwraca na siebie uwagę na ulicy, że mężczyźni nie mają odwagi do niej zagadać, a kobiety wolą trzymać na dystans. Tak jest bezpieczniej. Od zewnętrznego świata odgradza ją warstwa pudru, sztucznych rzęs i obcisłej sukienki. Nikt nie próbuje zajrzeć pod spód i smoczyca od czasu do czasu musi sama sobie przypominać, że właśnie tak jest lepiej, łatwiej. Przecież księżniczkę w wysokiej wieży zamyka się tylko dla jej własnego bezpieczeństwa, prawda?

Początkowo przygląda się swojemu odbiciu nieco niepewnie, ale ostatecznie stwierdza, że efekt końcowy jest zadawalający. Zastanawia się, co myślą o niej inni, gdy widzą ogniście czerwone włosy, mocny makijaż i ciężkie kolczyki. Że jest agresywna? Pewna siebie, zdecydowana, ekstrawertyczna?
Podoba jej się to, że zwraca na siebie uwagę na ulicy, że mężczyźni nie mają odwagi...

Moje wewnętrzne smoki pełne są sprzeczności… Z jednej strony każdego dnia pragną wyjść z domu, aby podbić świat… z drugiej zaś wiedzą, że świat nigdzie się nie rusza, a książki na szafce koło łóżka same się nie przeczytają. Pragną jednocześnie brylować w towarzystwie i zaszyć się w domowych pieleszach w towarzystwie najbliższej osoby… Lubią aktywnie spędzać czas, chyba, że akurat mają ochotę leżeć na plaży i wpatrywać się w morskie fale… Moje smoki są pełne sprzeczności, ale z tego powodu ja jestem kompletna. Ich wewnętrzne spory nie tyle mnie nie dezintegrują, co wręcz spajają w jedną, wyjątkową, tylko-moją-całość.
Dzięki nim jestem tu, gdzie jestem. Dzięki nim otaczają mnie ludzie, których kocham. Dzięki nim wiem, że zmierzam we właściwym kierunku – ku mojemu własnemu szczęściu, wbrew oczekiwaniom i sugestiom osób postronnych.

Moje wewnętrzne smoki pełne są sprzeczności… Z jednej strony każdego dnia pragną wyjść z domu, aby podbić świat… z drugiej zaś wiedzą, że świat nigdzie się nie rusza, a książki na szafce koło łóżka same się nie przeczytają. Pragną jednocześnie brylować w towarzystwie i zaszyć się w domowych pieleszach w towarzystwie najbliższej osoby… Lubią aktywnie spędzać czas, chyba, że...

Smok drzemiący we mnie, to stare smoczysko, leniwe i wybitnie nietowarzyskie. Do życia potrzebuje książek. Dobre pożera, a kiepskie pali, co bardzo go bawi. W lustro stara się nie spoglądać, bo i widok nie napawa optymizmem. Wbrew pozorom jest to smok szczęśliwy i zadowolony z prowadzonego życia. Ma ciepło i przytulnie wewnątrz mnie o co dbam codziennie podczas posiłków. Nie zamieniłbym swojego smoka na żadnego innego co akceptuje mieszkająca tuż obok smoczych, tak że nie widzę powodu.

Smok drzemiący we mnie, to stare smoczysko, leniwe i wybitnie nietowarzyskie. Do życia potrzebuje książek. Dobre pożera, a kiepskie pali, co bardzo go bawi. W lustro stara się nie spoglądać, bo i widok nie napawa optymizmem. Wbrew pozorom jest to smok szczęśliwy i zadowolony z prowadzonego życia. Ma ciepło i przytulnie wewnątrz mnie o co dbam codziennie podczas posiłków....

Extrawertin jak zwykle nie mógł usiedzieć w domu. Był silnym smokiem o czerwonej łusce z dużą ilością łap. Pozwalały one przywitać mu się z każdą napotkaną osobą. Spotykał się głównie z męskimi bestiami, by pożartować i napić się.
Jego żona Depreszia nie mogła tego zaakceptować. Zjawiła się ukradkiem w barze. Było to dla niej proste gdyż jej łuska była szara i wtapiała się w otoczenie. Ściągnęła natychmiast męża do domu prawiąc mu kazania.
- Ile wypiłeś? Czemu powiedziałeś coś takiego? Co sobie inni o tobie pomyślą?!
Bała się obcych bestii, miała wrażenie, że każdy kto ją zobaczy zacznie oceniać jej szara łuskę i brak umiejętności, które każda smoczyca powinna mieć. Extrawertin strasznie to irytowało. Na szczęście gdy wrócili żona przerzuciła swe lamenty na młodego synka. Leniszek jeszcze nie miał łusek był puchaty i bardzo przypominał kota. Wylegiwał się pół dnia wiec matka musiała mu przypomnieć ile obowiązków zaniedbał.
Z daleka od tego wszystkiego była Harmonia, nastoletnia córka. Spacerowała przez laki i lasy. Czasem czytała na łonie natury. Nie słuchała się rodzinki ale żyła w zgodzie z naturą. Trochę przypominała matkę. Niewidoczna dla ludzi z powodu świeżej przeźroczystej łuski. Widoczna tylko dla jednej bestii z całkiem innej choć jeszcze liczniejszej rodziny. Tylko on mógł się do niej zbliżyć. Depreszia pewnie zaczęłaby panikować, że gdy ta dwójka założy rodzinę, ta będzie jeszcze liczniejsza i chaotyczna, ale Harmonia ją ignoruje.

Extrawertin jak zwykle nie mógł usiedzieć w domu. Był silnym smokiem o czerwonej łusce z dużą ilością łap. Pozwalały one przywitać mu się z każdą napotkaną osobą. Spotykał się głównie z męskimi bestiami, by pożartować i napić się.
Jego żona Depreszia nie mogła tego zaakceptować. Zjawiła się ukradkiem w barze. Było to dla niej proste gdyż jej łuska była szara i wtapiała się...

Moje smoki to barwne towarzystwo. Z pozoru do siebie niepodobne, wyrażające skrajne uczucia i będące zupełnie odrębnymi osobowościami. Jeden jest kolorowy jak tęcza i ewidentnie ma adhd. Ma tysiąc pomysłów na minutę i szepcze do mojego odbicia "no, mała, genialna jesteś!". To przez niego rzucam się z projektu na projekt, wciąż wynajduję nowe pasje i pomysły. To on namawia mnie do zmiany koloru włosów na niebieski i przekłucia nosa. To on sprawia, że przebieram się za wróżkę i latam po polach robić zdjęcia.
Ale jest też smok drugi. Szary, ponury i do bólu racjonalny, właściwie to bardziej pesymistyczny. Mówi "nie uda się". A gdy się nie uda to znowu gada "a nie mówiłem?". W trudnych chwilach to on najbardziej mi dokopuje. Widzi mój wielki nos i grube uda. Nie wierzy we mnie ani trochę. Przez niego się poddaję.
Trzeci smok jest różowy, puszysty i włochaty. Krzyczy "kochajmy wszystkich". Chce każdego utulić i przygarnąć do serca. Ma duże pokłady miłości, którą chętnie się dzieli. Lubi się grzać w cieple domowego ogniska i niechętnie wdaje się w konflikty.
Czwarty smok jest mały, ale wyjątkowo agresywny. Ma czarne łuski, długie zęby i czerwone oczy. Chce gryźć i mordować przy najmniejszym niepowodzeniu. Nie lubi przegrywać, być pouczany i zmuszany do czegokolwiek. Prawdziwy buntownik w moim małym stadzie.

Moje smoki to barwne towarzystwo. Z pozoru do siebie niepodobne, wyrażające skrajne uczucia i będące zupełnie odrębnymi osobowościami. Jeden jest kolorowy jak tęcza i ewidentnie ma adhd. Ma tysiąc pomysłów na minutę i szepcze do mojego odbicia "no, mała, genialna jesteś!". To przez niego rzucam się z projektu na projekt, wciąż wynajduję nowe pasje i pomysły. To on namawia...

Noszę w sobie takiego jednego smoka od wielu lat. Choć ostatnio siedzi dość cicho, bo rośnie we mnie też coś innego, więc wie, że nie chcę go słuchać.
Ten smok przyjemny nie jest. Jest wiecznie przygnębiony i uważa, że życie nie ma sensu ani celu, więc po co to wszystko.. Potrafi pokazać się, ni z tego ni z owego, i powtarzać swoją śpiewkę, że nic nie ma znaczenia i że najlepiej byłoby skończyć to wszystko tu i teraz, a skoro właśnie jadę autem, to w sumie, czemu by nie uderzyć w barierkę. Mówię mu wtedy, że jest głupi i że nie ma tyle odwagi i siły, żeby skręcić kierownicą.
Innym razem, po prostu siedzi i jest, i mruczy cicho i nie pomaga ulubiona czekolada czy słońce za oknem. Odchodzi sam z siebie, znudzony moim milczeniem. Czasem coś odpowiem, ale to raczej nie kończy się dobrze. Zachęcony, nakręca się jeszcze bardziej.
W lustro patrzy bardzo rzadko. Boi się patrzeć na mnie, mieszkanie wypełnione miłością i osoby, które stoją obok mnie. Nie chce, żeby ktoś go zobaczył czy próbował z nim rozmawiać. Rzec więc można, że jest nieśmiały i stroni od ludzi.
Mam nadzieję, że kiedyś umrze na zawsze.

Noszę w sobie takiego jednego smoka od wielu lat. Choć ostatnio siedzi dość cicho, bo rośnie we mnie też coś innego, więc wie, że nie chcę go słuchać.
Ten smok przyjemny nie jest. Jest wiecznie przygnębiony i uważa, że życie nie ma sensu ani celu, więc po co to wszystko.. Potrafi pokazać się, ni z tego ni z owego, i powtarzać swoją śpiewkę, że nic nie ma znaczenia i że...

Uwielbiam wszystkie swoje smoki. W całej ich różnorodności i liczbie. Uwielbiam smoka – patentowanego lenia, który do tej pory nie rozebrał choinki, choć od Bożego Narodzenia minął już miesiąc, a igły walają się w każdym kącie mieszkania. Uwielbiam smoka – nałogowego bibliofila, który w ostatnich tygodniach znowu wydał majątek na książki, choć już nie ma gdzie ich upychać. I smoka – miłośnika astronomii i nocnego nieba, potrafiącego godzinami siedzieć z nosem przyklejonym do szyby, gapiąc się na księżyc i gwiazdy. I smoka – antytalent kulinarny, któremu zawsze wychodzą zakalce, nawet w ciastach „bez pieczenia”. I smoka – melancholika, który lubi spędzać czas w samotności, pomedytować, poużalać się nad sobą albo pokontemplować ciszę. Przepadam za smokiem – awanturnikiem (tak, tak!), który łatwo wpada w irytację, gdy coś idzie nie po jego myśli i nie potrafi odpuścić, nawet kosztem własnego zdrowia psychicznego. I za smokiem – wariatem, który potrafi wydurniać się jak dziecko, ale tylko wtedy, gdy nikt nie patrzy. Najbardziej jednak lubię najmłodszego w tym gronie smoka – gorącego entuzjastę roślin domowych i florystyki, który uparł się stworzyć w domu małą dżunglę i od jakiegoś czasu robi wszystko, żeby w takiej zamieszkać. A wszystkiemu winny jest SMOG.

Uwielbiam wszystkie swoje smoki. W całej ich różnorodności i liczbie. Uwielbiam smoka – patentowanego lenia, który do tej pory nie rozebrał choinki, choć od Bożego Narodzenia minął już miesiąc, a igły walają się w każdym kącie mieszkania. Uwielbiam smoka – nałogowego bibliofila, który w ostatnich tygodniach znowu wydał majątek na książki, choć już nie ma gdzie ich upychać....

Moja Smoczyca co rano maluje rzęsy, chociaż nigdzie się nie wybiera. Lubi czuć się dobrze sama z sobą. Nie ma zimnych, twardych łusek, tylko mięciutkie futerko. Lubi ciszę, spokój w głowach, a kieszenie ma pełne czereśni. Lubi wszystkie pory roku, gdy jest zimno zawija się w miętowy kocyk i podziwia widoki ze swojego przytulnego barłożku. Nie jest fit ani tym bardziej wege. Lubi wszamać coś smocznego. Wciąga książki. Ulubionym dniem tygodnia jest piątek, piąteczek, piątunio. Kocha muzykę. Nie ma wyrafinowanych marzeń. Jeśli już musi odwinąć się z kocyka i wyjść to najchętniej do teatru, albo na Woodstock chciałaby pojechać.

Moja Smoczyca co rano maluje rzęsy, chociaż nigdzie się nie wybiera. Lubi czuć się dobrze sama z sobą. Nie ma zimnych, twardych łusek, tylko mięciutkie futerko. Lubi ciszę, spokój w głowach, a kieszenie ma pełne czereśni. Lubi wszystkie pory roku, gdy jest zimno zawija się w miętowy kocyk i podziwia widoki ze swojego przytulnego barłożku. Nie jest fit ani tym bardziej wege....