Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

kamillo121
Arturos
katooola
wilk
Stefcia14

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

kamillo121
Arturos
katooola
wilk
Stefcia14

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Waha się.
Czarna dziura ziejąca pod jej stopami sprawia, że czuje się jakby stała na NA KRAWĘDZI MROKU. Najczarniejszego, najstraszniejszego i najbardziej niebezpiecznego jaki tylko człowiek może sobie wyobrazić. Mrok wypełnia po brzegi jej strach. Niewiedza. Zagubienie.
Tylko jeden mały krok i...

Dziewczyna zgrabnie, lecz wciąż z niepewnością wyskoczyła z pociągu relacji Przemyśl - Kraków. Oto zaczął się nowy rozdział w jej życiu.
Ale czy na pewno szczęśliwy? Czy warto było poświęcić wszystko co miała dla ukochanego?

Waha się.
Czarna dziura ziejąca pod jej stopami sprawia, że czuje się jakby stała na NA KRAWĘDZI MROKU. Najczarniejszego, najstraszniejszego i najbardziej niebezpiecznego jaki tylko człowiek może sobie wyobrazić. Mrok wypełnia po brzegi jej strach. Niewiedza. Zagubienie.
Tylko jeden mały krok i...

Dziewczyna zgrabnie, lecz wciąż z niepewnością wyskoczyła z pociągu...

Kiedy pierwszy raz usłyszał Jej głos... Cóż to było za wspaniałe uczucie. Jakby na chwilę znalazł się w innym wymiarze, gdzie nie istnieje nic poza czystym pięknem i dobrem. Usta, za każdym razem, gdy Ją słyszy ponownie, rozciągają się mimowolnie w uśmiechu. Serce podchodzi mu do gardła za każdym razem, kiedy widzi szczęście i wdzięczność w Jej pięknych oczach, kiedy śpiewa na scenie i kiedy śpiewa tylko dla niego. Poświęcił swoją karierę dla Niej, wiedząc, że Jej talent niewątpliwie go przyćmi. Ale wiedział również, że to jedyny sposób, by pokazać ją światu, by mógł uwielbiać Ją, tak, jak na to zasługuje. Nie żałuje niczego, drugi raz zrobiłby to samo. Ona jest teraz jego życiem, nie scena, nie wiwatująca publiczność. Tylko Ona. Znalazł się NA KRAWĘDZI MROKU zapomnienia przez ludzi, ale zyskał w zamian widok szczęścia promieniującego z jego Ukochanej, a to rekompensuje mu w zupełności wszystko, co poświęcił dla tego widoku.

Kiedy pierwszy raz usłyszał Jej głos... Cóż to było za wspaniałe uczucie. Jakby na chwilę znalazł się w innym wymiarze, gdzie nie istnieje nic poza czystym pięknem i dobrem. Usta, za każdym razem, gdy Ją słyszy ponownie, rozciągają się mimowolnie w uśmiechu. Serce podchodzi mu do gardła za każdym razem, kiedy widzi szczęście i wdzięczność w Jej pięknych oczach, kiedy śpiewa...

Ubrany w skrojony na miarę garnitur wpatrywał się w swoje odbicie w lustrze. Za godzinę może być po wszystkim. Powiedzą sobie "Tak" i będą żyli długo i szczęśliwie. Ona w to wierzy. On chciałby. Świadomość, że czeka tam, za drzwiami, ubrana w najpiękniejszą białą suknię, była przytłaczająca. Nie wiedzieć czemu, przypomniała mu się scena z filmu "NA KRAWĘDZI MROKU", gdy facet wychodzi z windy i wpada na szefa, któremu właśnie chciał wręczyć swoje wypowiedzenie. Był chyba równie zaskoczony nagłością sytuacji do której przecież dążył.
Wciąż dźwięczały mu w uszach słowa ojca. Wiedziony sentymentem odwiedził go dwa miesiące temu i zaprosił na ślub. Od tamtej pory nie mógł zapomnieć tego co usłyszał. "Ona jest najlepszą rzeczą jaka cię spotkała w życiu. A czy ty jesteś najlepszą częścią jej życia?".
Był pewien, że gdyby opowiedział jej wszystko o swojej przeszłości, nie chciałaby go znać. Wiedział, że ona kocha wyobrażenie o nim. To, jakim udaje, że teraz jest. Moralność nie była jego ulubionym słowem, ale resztki sumienia wzięły górę. Zdał sobie sprawę, że kocha ją zbyt mocno, by ją tak skrzywdzić. Musiał zniknąć z jej życia.
Minęła wieczność, lecz podjął decyzję. Rozległo się pukanie do drzwi, a on zaskoczony, podskoczył. Wziął głęboki oddech i przetarł spoconą dłonią twarz. Otworzył, ominął stojącego w drzwiach drużbę i bez słowa ruszył przed siebie. Wierzył, że to najlepsze co mógł zrobić. Czuł, że poświęca się dla jej dobra. Ale może to ją poświęcał dla swojego?

Ubrany w skrojony na miarę garnitur wpatrywał się w swoje odbicie w lustrze. Za godzinę może być po wszystkim. Powiedzą sobie "Tak" i będą żyli długo i szczęśliwie. Ona w to wierzy. On chciałby. Świadomość, że czeka tam, za drzwiami, ubrana w najpiękniejszą białą suknię, była przytłaczająca. Nie wiedzieć czemu, przypomniała mu się scena z filmu "NA KRAWĘDZI MROKU", gdy...

Wystarczył jej jeden rzut oka na moją twarz i już wiedziała, że jestem chory. Nie pomógł nawet uśmiech, w który włożyłem tyle wysiłku.
- Słuchaj – powiedziała podchodząc do samochodu – naprawdę nie musimy iść na „Fantastyczne zwierzęta”, jeśli się źle czujesz.
Stanowczo pokręciłem głową i zapewniłem, że wytrzymam. Wiedziałem przecież, jak jej zależało na tym Minimaratonie. W końcu opowiadała mi o nim od dwóch tygodni. Wsiadła wzdychając z rezygnacją, a ja zamknąłem za nią drzwiczki i pojechaliśmy do kina.
Na salę weszliśmy jeszcze przed zgaszeniem świateł, gdy widownia znajdowała się dopiero NA KRAWĘDZI MROKU. Zajęliśmy miejsca i wreszcie mogłem odpocząć. Niestety trochę się przeliczyłem w kwestii swojej wytrzymałości. Głowa mi pękała, w gardle drapało, jakby mój kot ostrzył tam sobie właśnie pazury i co jakiś czas musiałem porządnie odkaszlnąć, bo inaczej chyba bym się udusił własną flegmą. Z powodu załzawionych oczu ekran mi się rozmazywał i jedyną rzeczą, o której marzyłem było ciepłe łóżko. Megan co jakiś czas spoglądała na mnie z troską, a ja posyłałem jej wówczas pokrzepiający w moim odczuciu uśmiech, który jednak w rzeczywistości przypominał raczej grymas bólu. Zaś siedzący wokół ludzie odwracali głowy, spoglądając na mnie z dezaprobatą, i szeptali do innych z pretensją w głosie:
- Jak jest chory, to niech siedzi w domu, a nie przychodzi i cały czas kaszle, przeszkadzając innym. Obejrzeć w spokoju nie można!
Czego się jednak nie robi dla ukochanej...

Wystarczył jej jeden rzut oka na moją twarz i już wiedziała, że jestem chory. Nie pomógł nawet uśmiech, w który włożyłem tyle wysiłku.
- Słuchaj – powiedziała podchodząc do samochodu – naprawdę nie musimy iść na „Fantastyczne zwierzęta”, jeśli się źle czujesz.
Stanowczo pokręciłem głową i zapewniłem, że wytrzymam. Wiedziałem przecież, jak jej zależało na tym Minimaratonie....

Spojrzenie, pełne żalu zdawało się pytać: Znowu? Darek właśnie oświadczył swojej dziewczynie Majce, że musi wyjechać na kontrakt. Tym razem, na pół roku. Gdy nie mógł już znieść pełnego wyrzutów spojrzenia, jej zielonych oczu, rzucił:
- No powiedz coś?
- Co mam Ci powiedzieć? Że czuję się jakbym była sama, a nie w związku? Że masz gdzieś to co myślę? No bo przecież nie pytasz mnie o zdanie, nie próbujesz rozmawiać, tylko oświadczasz. Tak łaskawie oświadczasz, że masz zamiar wyjechać! Znowu!
Łagodny płaczliwy głos Majki, powoli przechodził w krzyk. Może nawet wpadła w furię, ale co ją to obchodziło. Na tym zadupiu i tak nikt jej nie usłyszy, co najwyżej spłoszy kilka ptaków lub wiewiórkę.
- Trochę przesadzasz. To dla mnie, dla nas szansa.
- Szansa na co? Kiedy namawiałeś mnie na przeprowadzkę w Bieszczady, to też mówiłeś, że to szansa dla nas! - znów zaczęła płakać.
Przed oczami stanęła Majce ich rozmowa sprzed dwóch lat, gdy siedzieli w ich lubelskim mieszkaniu. Majka lubiła swoją pracę, znajomych, tętniące życiem miasto, ale dała się namówić Darkowi na domek w Bieszczadach i pracę zdalną, w końcu go kochała i to z nim chciała być na zawsze. Jednak Darek pracę zdalną szybko porzucił, na rzecz kontraktów zagranicznych. - Wiesz Majka, to szansa dla nas – mówił wtedy.
- Dupek – rzuciła wybiegając z domu. Biegła przed siebie, nie bacząc na czyhające w ciemnościach niebezpieczeństwo. Czuła się jak NA KRAWĘDZI MROKU, jakby spadała w przepaść.

Spojrzenie, pełne żalu zdawało się pytać: Znowu? Darek właśnie oświadczył swojej dziewczynie Majce, że musi wyjechać na kontrakt. Tym razem, na pół roku. Gdy nie mógł już znieść pełnego wyrzutów spojrzenia, jej zielonych oczu, rzucił:
- No powiedz coś?
- Co mam Ci powiedzieć? Że czuję się jakbym była sama, a nie w związku? Że masz gdzieś to co myślę? No bo przecież nie...

Była moim światłem, moim sensem. Poznałem ją, gdy byłem NA KRAWĘDZI MROKU. Ona wyciągnęła do mnie dłoń, gdy leżałem naćpany i wiedziałem, że czeka mnie marny koniec. Paulina, miała dwadzieścia dwa lata i studiowała resocjalizację. W ramach prokjektu na uczelni, skupiali się na pomocy potrzebującym. Jednym z nich byłem ja, Natan- mieszkający na ulicy od dwóch lat. Wtedy uciekłem z domu, bo jako bogaty dzieciak uważałem, że wiem lepiej czym jest szczęście. Nie wiedziałem, a do bliskich nie chciałem wrócić. Na początku rozmawiałem z Pauliną niechętnie, ale miała w sobie ciepło, mówiące" zaufaj mi". Zaufałem, poznałem rodzinę i chłopaka. Nie ma co się dziwić, że nie chcieli aby miała takich towarzyszy jak ja. Ale zawsze byli mili. Po kilku miesiącach znajomości wiedziałem, że ją kocham. Ale nie zauważyłem, że i ja nie jestem jej obojętny. W dniu kiedy mi o tym powiedziała, byłem w szoku. Nie chciałem dla niej takiego losu jak żona ćpuna. Co mogłem jej dać? Moi rodzice dawno mnie się wyrzekli. Ojciec lekarz i matka sędzia nie potrzebują ćpuna w rodzinie. Zresztą mój brat skończył podobnie, nie przyjeli go do domu. Mieszka teraz w Londynie. Paulina chciała rozstać sie z chłopakiem, ale najpierw porozmawiała ze mną. Dowiedziałem się, że rodzice nie chcą byśmy byli razem, ale ona chciała się dla mnie poświęcić. Chciała zostawić za sobą przeszłość. Byłem farciarzem, że taka dziewczyna chce mnie. Ale wiedziałem, że ją zniszczę. Musiałem uciekać, ale nie chciałem wracać na ulice. Odnalazłem brata i poleciałem do Londynu. Wiem, że Paulina dałaby mi szczęście, ale ja nie zapewniłbym jej tego samego. Poświęciłem swoje uczucia, dla niej. Ostatnio na facebooku widziałem, ze jest szczęśliwa. Ma nowego narzeczonego i dziecko. Światło dalej bije z jej oczu. Jest szczęśliwa. A ja razem z nią.

Była moim światłem, moim sensem. Poznałem ją, gdy byłem NA KRAWĘDZI MROKU. Ona wyciągnęła do mnie dłoń, gdy leżałem naćpany i wiedziałem, że czeka mnie marny koniec. Paulina, miała dwadzieścia dwa lata i studiowała resocjalizację. W ramach prokjektu na uczelni, skupiali się na pomocy potrzebującym. Jednym z nich byłem ja, Natan- mieszkający na ulicy od dwóch lat. Wtedy...

Ewa i Piotr to para idealna. Tak byli postrzegani przez wszystkich i to właściwie już od momentu, kiedy się tylko poznali. Od razu między nimi zaiskrzyło i choć dawno nie byli już nastolatkami, to ich miłość była tak bezpretensjonalna, szczera i piękna, że aż sami nie mogli się nadziwić, że oto po tych wszystkich przejściach, jakich oboje doświadczyli spotkało ich tak niesamowite uczucie. Mimo kilkuletniego stażu praktycznie nigdy poważnie się nie pokłócili, zawsze stawali za sobą murem i uwielbiali spędzać ze sobą każdą chwilę.
Niestety tę sielankę przerwał tragiczny w skutkach wypadek. Pewnego dnia wracając z delegacji mężczyzna uległ poważnemu wypadkowi. Z jego autem zderzył się pijany kierowca i w wyniku tego zdarzenia Piotr stracił wzrok. Ewa była kompletnie załamana. Po pierwsze samym wypadkiem i jego konsekwencjami zdrowotnymi dla ukochanego, a po drugie faktem, że Piotr całkowicie się po nim zmienił. Nie chciał obciążać narzeczonej swoją chorobą i zwyczajnie ją odtrącił. Zabronił przyjeżdżać jej do szpitala, nie odbierał od niej telefonów, nie chciał choćby przez chwilę porozmawiać.
Dla Ewy to były niezwykle trudne dni. Wykazała się jednak niezwykłym hartem ducha i wbrew temu, co mówił Piotr wciąż próbowała przy nim być. Jej olbrzymia determinacja i wola walki sprawiły, że w rezultacie para wyszła z tej potyczki zwycięsko. I choć Piotr nigdy nie odzyskał wzroku najważniejsze dla nich było to, że przetrwali tę próbę i byli wciąż razem. Nawet NA KRAWĘDZI MROKU.

Ewa i Piotr to para idealna. Tak byli postrzegani przez wszystkich i to właściwie już od momentu, kiedy się tylko poznali. Od razu między nimi zaiskrzyło i choć dawno nie byli już nastolatkami, to ich miłość była tak bezpretensjonalna, szczera i piękna, że aż sami nie mogli się nadziwić, że oto po tych wszystkich przejściach, jakich oboje doświadczyli spotkało ich tak...

Tereska stała w drzwiach, czujnie nasłuchując. Światło w pokoju młodszej siostry było zgaszone, a słaby blask jarzeniówek niemal nie docierał do tej części domu. Stojąc NA KRAWĘDZI MROKU, wsłuchiwała się w ciężki oddech Malwinki.
- Tereska, to ty? – zmęczony głosik wydobył się spod skołtunionej kołdry.
- To ja, nie możesz spać?
Nie czekając na odpowiedź, Tereska weszła do pokoju, a nogi, pomimo panujących ciemności, bezpiecznie zaprowadziły ją do łóżka siostry. Siadając na posłaniu, zapaliła, stojącą na stoliku nocnym, lampkę w kształcie żaby. Zwierzątko zapłonęło delikatnym światłem, nieznacznie tylko rozpraszając panującą ciemność.
- Coś cię boli? Zawołać mamę?
- Nie..
- To co się dzieje? Mi możesz powiedzieć. - Tereska nie chciała męczyć siostry, ale już od rana czuła, że mała coś w sobie dusi. - Nie mamy przecież tajemnic. - Uśmiechnęła się łagodnie, a Malwinka chwyciła jej dłoń.
- Chodzi o to – zaczęła – że boję się, że mnie kiedyś znienawidzisz. Że będziesz żałować tego poświęcenia, że oddałaś mi swoją nerkę i w ogóle.. Albo powiesz, że chcesz ją z powrotem czy coś.. - dokończyła, łkając.
- Głuptasku kochany, nic takiego nie będzie mieć miejsca. Jesteś moją ukochaną siostrzyczką, mówiłam ci to milion razy i powiem jeszcze drugie tyle, jeśli jeszcze mi nie wierzysz.
- Ale..
- Zrobiłabym dla ciebie wszystko, bo nie ma takiej drugiej osóbki na świecie jak ty. Jesteś moim promyczkiem, a przed nami mnóstwo wspaniałych dni pełnych zabawy. Jutro wyjdziemy lepić bałwana, obiecuję!

Tereska stała w drzwiach, czujnie nasłuchując. Światło w pokoju młodszej siostry było zgaszone, a słaby blask jarzeniówek niemal nie docierał do tej części domu. Stojąc NA KRAWĘDZI MROKU, wsłuchiwała się w ciężki oddech Malwinki.
- Tereska, to ty? – zmęczony głosik wydobył się spod skołtunionej kołdry.
- To ja, nie możesz spać?
Nie czekając na odpowiedź, Tereska weszła do...