Rok 2220. Na Ziemi już od 200 lat nie było promieni słonecznych. Niebo jest zasnute czarnymi chmurami. Na ziemi dużo miast i lasów spłonęło gdy maszyny przejęły kontrolę nad ludźmi. Pozostała tylko garstka żywych ludzi nad którymi maszyny nie mają umysłowej kontroli. Zostaliśmy wrzuceni do jaskiń. Leżę w jaskini z jedną ciężarną dziewczyną imieniem Kajta. Pewnego dnia mam wizję, że jej dziecko urodzi z różowymi oczami i będzie inne niż my wszyscy. Jako jedyne będzie potrafiło przejąć kontrolę nad maszynami. Jest jedyną nadzieją na przeżycie rasy ludzkiej. Ludomaszyny raz w roku w ramach unicestwiania ludzi, wyciągają kogoś z jaskiń i spychają do otchłani. Pewnego razu przyszli, zawołali Kajtę. Kopnęłam ją w kostkę, pokazując jej, że ma cicho siedzieć. Upchałam sobie poduszkę do koszuli, że niby jestem ciężarna i wyszłam… Stojąc nad przepaścią NA KRAWĘDZI MROKU na chwilę chmury na niebie się rozsunęły, oślepiły mnie promienie Słońca. I w tym momencie wiem, że podjęłam decyzję jedyną słuszną. Poświęcę moje życie dla garstki ocalałych ludzi, moja wizja się wykona. Nienarodzone jeszcze dziecko odegra znaczącą rolę w przyszłości...I w tym momencie bez wahania skaczę w przepaść bez dna…

Rok 2220. Na Ziemi już od 200 lat nie było promieni słonecznych. Niebo jest zasnute czarnymi chmurami. Na ziemi dużo miast i lasów spłonęło gdy maszyny przejęły kontrolę nad ludźmi. Pozostała tylko garstka żywych ludzi nad którymi maszyny nie mają umysłowej kontroli. Zostaliśmy wrzuceni do jaskiń. Leżę w jaskini z jedną ciężarną dziewczyną imieniem Kajta. Pewnego dnia mam...

Kama i Rob znali się od zawsze i choć mówi się że przyjaźń damsko - męska nie ma racji bytu w ówczesnym świecie ta dwójka była całkowitym wyjątkiem od reguły. Jednak od pewnego czasu Kama zmieniła się i Rob szybko to zauważył, nie chciał naciskać kupeli licząc że pewnego dnia sama powie mu co jest grane. Jednak podczas jednego ze spotkań w ich ulubionym parku w pobliżu opustoszałych fortów, kiedy to dziewczyna siedział na murze a po jej policzkach ciekły łzy Rob zadecydował szczerze z nią porozmawiać.
- Hej, Kama co się dzieje?- zadał pytanie prosto z mostu, co zresztą miał w swoim zwyczaju. Kama przez chwilę milczała ocierając łzy, następnie wzięła głęboki oddech i niepewnym głosem zaczęła mówić.
- Moja mam jest chora od paru tygodni zmaga się z nowotworem kości. Lekarze mówią, że niezbędna będzie amputacja ręki, ale jest to największa szansa na to że choroba się cofnie. Mama na początku była przerażona, ja też zresztą ale w ostateczności zdecydowałyśmy, że podejmiemy ten krok. Rob przytulił przyjaciółkę, a gest ten był dla niej ważniejszy niż wypowiedzenie tysiąca słów pocieszenia. Po krótkiej pauzie Kama kontynuowała wypowiedz.
- Jednak operacja to początek góry lodowej. Mamę czeka długi powrót do zdrowia w tym rehabilitacja i zastąpienie ręki protezą. Jednak to wszystko kosztuje. Dodatkowo mój młodszy brat będzie potrzebował opieki a nie mam żadnej rodziny. Mama jest dumna i nie chce nikogo prosić o pomoc. Ale ja zaczynam być przerażona tym wszystkim niem wiem czy dam radę zająć się młodym, ogarnąć szkołę i jeszcze zebrać kasę - zakończyła Kama i oparła głowę o jego ramię.
- Słuchaj wiem że to wszystko wygląda strasznie ale damy sobie radę jestem w końcu twoim kumplem. Plan jest następujący na początku porozmawiamy z moimi rodzicami moja mam na pewno pomoże ci w opiece nad bratam ja i tata zresztą też. Co do kasy to mam trochę oszczędności nie ma tego..... Kama przerwała mu nagle.
- O co to to to nie! To pieniądze na wyjazd na staż do Japonii zbierałeś je latami i po maturze będziesz mógł zrealizować swoje marzenie.
- Kama moje marzanie się zrealizuje - odparł stanowczo - tylko trochę później, w tym momencie dla mnie najważniejsze jest to by ci pomóc więc nie utrudniaj. Dziewczyno wyglądasz jak byś stał NA KRAWĘDZI MROKU i tylko krok dzielił cię od tego abyś ją przekroczyła nie pozwolę na to. A teraz idziemy na spacer później pogadamy z moimi rodzicami im szybciej tym lepiej dla wszystkich. No kumpelo wiem że łatwo nie będzie ale damy sobie radę od tego są przyjaciele. Ruszyli powolnym krokiem w stronę wyjścia z parku.

Kama i Rob znali się od zawsze i choć mówi się że przyjaźń damsko - męska nie ma racji bytu w ówczesnym świecie ta dwójka była całkowitym wyjątkiem od reguły. Jednak od pewnego czasu Kama zmieniła się i Rob szybko to zauważył, nie chciał naciskać kupeli licząc że pewnego dnia sama powie mu co jest grane. Jednak podczas jednego ze spotkań w ich ulubionym parku w pobliżu...

Lampion Morrisa rzucał wątłe światło na podwórze. Mimo tego, bracia wyraźnie dostrzegali sylwetkę bestii NA KRAWĘDZI MROKU i pola widzenia. Istota zdawała się chodzić raz na dwóch, raz na czterech łapach, jakby nie potrafiła się zdecydować.

Urtos wyjął chustę - podarek od Elwiny na Święto Starej Ziemi - i ścisnął w dłoni.
- Myślisz, że nam odpuści? - zapytał szeptem.
- Tylko, kiedy się pożywi - odparł Morris - Albo o świcie.
- Nie mamy tyle czasu! Trzeba dostarczyć kryształ kapitanowi. Jeśli wpadnie w łapska Krugów...
- Nie panikuj! - przerwał Morris. - Elwina nie chciałaby cię takim oglądać.
- Zginęła przeze mnie - jęknął bezradnie starszy brat. - Byłem pewien, że to jeden z tamtych przybrał jej postać. Mój Boże, widziałem łuski, przysięgam. Myślałem, że strzelam do...
- Stało się. Był huragan, słaba widoczność.
Urtos schował chustę i ujął w dłonie ojcowski miotacz energii.
- Wybacz za wszystko, bracie! - krzyknął nagle - Kupuję ci trochę czasu. Dość, byś dobiegł z kryształem do statku kapitana!

Morris nie zdążył odpowiedzieć. Obserwował brata nacierającego na bestię, czując kręcącą się w oku łzę, pierwszą od wielu lat.
- Nie zginiesz na marne - rzekł do siebie i ruszył tylnym wyjściem w ciemność nowoziemiańskiej nocy.
Ryk potwora i wybuchy wiązek energii dobiegały jego uszu jeszcze przez krótką chwilę, potem słyszał już tylko dudnienie własnych butów o popękaną ziemię.

Biegnąwszy, myślał o statku, o plażach na Starej Ziemi i o tym, aby kapitan nie miał łusek.

Lampion Morrisa rzucał wątłe światło na podwórze. Mimo tego, bracia wyraźnie dostrzegali sylwetkę bestii NA KRAWĘDZI MROKU i pola widzenia. Istota zdawała się chodzić raz na dwóch, raz na czterech łapach, jakby nie potrafiła się zdecydować.

Urtos wyjął chustę - podarek od Elwiny na Święto Starej Ziemi - i ścisnął w dłoni.
- Myślisz, że nam odpuści? - zapytał szeptem.
-...

Pomimo prób zatrzymania mnie przez gapiów, wbiegłem do środka. Dym wdzierał mi się do oczu. Przemieszczałem się z jednego miejsca na drugie. Wszystko wyglądało inaczej. Wszystko stało w płomieniach. Nigdzie jej nie było. Przeraziłem się tym, że już nigdy nie zobaczę Kasi żywej. Nie mogłem opanować kaszlu. Nagle zobaczyłem rękę ukochanej wystającą spod stołu. Znalazłem ją! Ta myśl dodała mi sił. Przeczłapałem się do kuchni, wziąłem Kasię na ręce i udałem się w stronę wyjścia. Nie wiem ile czasu tam spędziłem. W tle słychać już było nadjeżdżające jednostki straży pożarnej i pogotowia ratunkowego. "Jesteśmy ocaleni" - pomyślałem. I wtedy przypomniało mi się o ukochanym psie dziewczyny. On uratował jej kiedyś życie, nie mogłem go zostawić. Wróciłem się. Otworzyłem zasuwkę klatki przylegającej do budynku mieszkalnego. I upadłem. Nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Obraz zlał się w jedną plamę. Ostatnim wyraźnym widokiem był pies czuwający przy leżącej na trawie Kasi. Udało się. Uratowałem ich, ale sam jestem już chyba NA KRAWĘDZI MROKU...

Sebastian stracił przytomność i już nigdy jej nie odzyskał...

Pomimo prób zatrzymania mnie przez gapiów, wbiegłem do środka. Dym wdzierał mi się do oczu. Przemieszczałem się z jednego miejsca na drugie. Wszystko wyglądało inaczej. Wszystko stało w płomieniach. Nigdzie jej nie było. Przeraziłem się tym, że już nigdy nie zobaczę Kasi żywej. Nie mogłem opanować kaszlu. Nagle zobaczyłem rękę ukochanej wystającą spod stołu. Znalazłem ją!...

Przeklętej nocy sypialnia mgłą okryta
Czarna pani przybywa skryta
Nad kołyską niemowlecą stanęła…
Bladą trupią dłoń wyciągnęła
Zabrać duszę dziecku pragnie
Ostatni rozkoszny oddech skradnie
Ogarnia mnie zimnych dreszczy fala
Matki serce na śmierć nie pozwala
Zaproponowałam jej wymianę
W jej lodowatych objęciach zostanę
Wiem, że wpadnę w tarapaty
Lecz nie wytrzymam dziecka utraty
Pragnę dokonać tego kroku
I być NA KRAWĘDZI MROKU
Oddzieli od mojego ciała duszę
W ostatnią podróż swą wyruszę…
Pożegnam przyjemności życia
Taka cena śmierci przybycia

Przeklętej nocy sypialnia mgłą okryta
Czarna pani przybywa skryta
Nad kołyską niemowlecą stanęła…
Bladą trupią dłoń wyciągnęła
Zabrać duszę dziecku pragnie
Ostatni rozkoszny oddech skradnie
Ogarnia mnie zimnych dreszczy fala
Matki serce na śmierć nie pozwala
Zaproponowałam jej wymianę
W jej lodowatych objęciach zostanę
Wiem, że wpadnę w tarapaty
Lecz nie wytrzymam dziecka...

- Dziękuję Wam za przybycie tu dzisiaj.
Po raz ostatni razem, on i ona, Alfie i Betty, nierozłączni jak litery w alfabecie, dzielący wspólną pasję, oto znajdują się obok siebie w marmurowym, zimnym pomieszczeniu. Ona – przy mównicy, on – na katafalku.
- Mama zawsze dziękowała Bogu, że to Alfie urodził się pierwszy, bo dzięki temu udał jej się plan na przydzielenie nam imion – po sali przeszedł cichy uśmiech. Betty umiała rozjaśnić najciemniejszą chwilę. U kogoś ten blask wywołał właśnie potok łez. – Mój Alfie, mój początek, moje światło w tunelu, od początku życia – właśnie zgasł. Czuję się wam winna wyjaśnień. Nasza miłość do taternictwa jaskiniowego doprowadziła nas do krawędzi życia. Miesiąc temu beztrosko wchodziliśmy do alpejskich grot. Zawsze jest taki zakręt, za który nie dochodzi dzienne światło, zakręt, na którym stajesz NA KRAWĘDZI MROKU. Czujesz wtedy podniecenie i z każdym krokiem nabierasz pokory do sił natury. Po dwóch dniach zauważyliśmy, że naszą dalszą trasę odcina ścieżka zalana wodą – najwyraźniej na powierzchni była ulewa. Podjęliśmy decyzję o jak najszybszym powrocie. Niestety część trasy musieliśmy pokonać nurkując z butlami z tlenem. Tlenu w pewnym momencie było za mało na dwie osoby... Alfie oddał za mnie życie. To koszmarne pożegnanie będzie mi się śnić już każdej nocy. Gdy odchodziłam, on przecież żył... Nie chcę sobie wyobrażać, jak się topił kilka godzin później...
Nie mogła powiedzieć nic więcej. Zeszła z mównicy, by pogrążyć się w zadumie.

- Dziękuję Wam za przybycie tu dzisiaj.
Po raz ostatni razem, on i ona, Alfie i Betty, nierozłączni jak litery w alfabecie, dzielący wspólną pasję, oto znajdują się obok siebie w marmurowym, zimnym pomieszczeniu. Ona – przy mównicy, on – na katafalku.
- Mama zawsze dziękowała Bogu, że to Alfie urodził się pierwszy, bo dzięki temu udał jej się plan na przydzielenie nam...

- Złoty medal mistrzostw świata w gimnastyce wędruje do...
Speaker zawiesił głos dla lepszego efektu:
- Laury Słowik!
Laura z ciężkim sercem wyłączyła nagranie sprzed roku. Dwa miesiące przed igrzyskami rzucił ją Michał. Byli ze sobą od czasów szkolnych, jeździł z nią na zawody, towarzyszył na treningach, zapewniał, że kocha ją całym sobą i zostawił gdy najbardziej go potrzebowała.
Ból przemieniła w nieludzką wolę walki. Wstawała przed świtem, by do wieczora wyciskać z siebie siódme poty.
- Cholera jasna! - cisnęła medalem w ekran telewizora, by uwolnić gorycz, która paliła ją tak samo mocno, jak tamtego feralnego dnia.
Ciemne myśli rozproszył dzwonek do drzwi, potarła dłońmi twarz i poszła sprawdzić kogo diabli niosą w sobotni wieczór, który przeznaczyła na samoumartwianie.
- Cześć - powiedział wysoki na prawie dwa metry, przystojny brunet z bukietem czerwonych róż, którego oczy wyrażały jednocześnie strach i tęsknotę. Michał wpatrywał się w Laurę długą chwilę, po czym rzekł:
- Mogę wejść?
Mimo wszystko, kochała go do szaleństwa więc gestem zaprosiła go do środka.

Monolog Michała uzmysłowił jej, że nigdy jej nie przestał kochać. Odszedł, by spełniła marzenie o igrzyskach, a wiedział że przerwie treningi, gdy dowie się o jego chorobie.
Gdy ona walczyła na sali treningowej, on toczył batalię z rakiem, balansując NA KRAWĘDZI MROKU, przywoływał jej imię i z niego czerpał siłę, by wrócić i walczyć o nią na nowo.

- Złoty medal mistrzostw świata w gimnastyce wędruje do...
Speaker zawiesił głos dla lepszego efektu:
- Laury Słowik!
Laura z ciężkim sercem wyłączyła nagranie sprzed roku. Dwa miesiące przed igrzyskami rzucił ją Michał. Byli ze sobą od czasów szkolnych, jeździł z nią na zawody, towarzyszył na treningach, zapewniał, że kocha ją całym sobą i zostawił gdy najbardziej go...

Nie powinno go tam być. Zwłaszcza wtedy gdy nastąpił wybuch. Nie podjął by takiej decyzji. Ale nie mógł cofnąć czasu. Był tam wtedy. I widział ich - młodzi ludzie trzymali sie za ręce. Znał ich. I właśnie to było najgorsze.
-Kuba! - podbiegł do brata.
Ten lekko zdezorientowany spojrzał na niego. Na jego piersi szybko powiększała sie krwawa plama.
-Co tu robisz?! - spytał puszczając dłoń dziewczyny. -Nie powinno cię tu być! Mieliśmy układ.
Dziewczyna wpatrywała sie w niego pełnym nienawiści wzrokiem.
-Twoje życie jest ważniejsze - szepnął. Usłyszeli kroki. - To wszystko to moja wina.
-Co ty pleciesz?
-Jesteśmy identyczni - spojrzał na dziewczynę. - Zabierz go stąd!
Otaczającą ich ciemność rozpraszały smugi światła. Odwrócił się do tamtej dwójki plecami i stanął NA KRAWĘDZI MROKU. Kroki przybliżały się aż w końcu dostrzegł pierwsze sylwetki. Nie zdążył nic powiedzieć. Rozległa się kakofonia strzałów.
-Nie powinno mnie tu być - pomyślał padając na kolana. - Nie powinno...

Nie powinno go tam być. Zwłaszcza wtedy gdy nastąpił wybuch. Nie podjął by takiej decyzji. Ale nie mógł cofnąć czasu. Był tam wtedy. I widział ich - młodzi ludzie trzymali sie za ręce. Znał ich. I właśnie to było najgorsze.
-Kuba! - podbiegł do brata.
Ten lekko zdezorientowany spojrzał na niego. Na jego piersi szybko powiększała sie krwawa plama.
-Co tu robisz?! - spytał...

Huk wyrwał ją ze snu. Przez chwile ten nadal ciążył na jej powiekach czyniąc je nader ciężkimi .Rozwarła je jednak usłyszawszy głośne kasłanie córki. Widziała jedynie płomienie ,języki ognia sięgające sklepienia chaty i dym ,który wyciskał z jej oczu łzy .Pochwyciła przerażoną córeczkę i pośród płomieni i dymu próbowała wydostać się z chaty. Stare dębowe drzwi nie chciały ustąpić. Gdy wydostały się na zewnątrz dom nad urwiskiem płonął jak pochodnia .Jedna z bali będących podstawą konstrukcji osłabła nadwyrężona niszczycielskim ogniem i cała chata runęła.
Cecilia nie mogła zaczerpnąć tchu jakby ciężar owej balii przygniótł jej klatkę piersiową. Wtedy obce dłonie wyrwały z jej uścisku córkę- dłonie żołnierza w mundurze o barwie zakrzepłej krwi, barwach Cerasui.
Inwazję,tą o ,której od dawna mówiono w kraju ,a która jak się wszystkim wydawało nie będzie mieć miejsca ,właśnie przeprowadzano.
Rzuciła się na żołnierza ,który próbował odciągnąć od niej córkę .Puścił rękę dziewczynki tracąc przy tym również broń. Sięgał po nią ,gdy Cecilia by uniemożliwić mu jej odzyskanie kopnęła ją posyłając daleko od niego. Usłyszała odbezpieczenie broni ,a gdy się odwróciła zobaczyła drugiego cerasejczyka. Pocisk trafiłby prosto w nią. Trafiłby ,gdyby nie córka ,która stanęła na linii strzału. Martwa padła na ziemie.
Cecilia wykonała kilka kroków w tył. Stanęła NA KRAWĘDZI MROKU rozpościerającego się poniżej urwiska. Rzuciła się w przepaść błagając bogów ,by po śmierci spotkać się z córeczką.

Huk wyrwał ją ze snu. Przez chwile ten nadal ciążył na jej powiekach czyniąc je nader ciężkimi .Rozwarła je jednak usłyszawszy głośne kasłanie córki. Widziała jedynie płomienie ,języki ognia sięgające sklepienia chaty i dym ,który wyciskał z jej oczu łzy .Pochwyciła przerażoną córeczkę i pośród płomieni i dymu próbowała wydostać się z chaty. Stare dębowe drzwi nie chciały...

Kolejny taki wieczór, kolejne chwile pełne strachu. Moment, który spokojny sen przerodził w koszmar.
Stał przy jej łóżku, z bólem obserwując drżące powieki. Usta rozchylone w niemym krzyku. Nie widziała go, uśpiona. Mogła najwyżej wyczuwać jego obecność.
Miała dziesięć lat i całe życie przed sobą. Była piękną dziewczynką, mądrą, chociaż cichą. Wpatrzoną w brata jak w obrazek. I właśnie to sprowadziło ich oboje do tego szpitalnego łóżka. Wszystko zdarzyło się kilka miesięcy temu, zimą. Wybiegł z domu pokłócony z rodzicami prosto w mroźną noc. Włóczył się po osiedlu, wściekły na cały świat. Teraz już nie pamiętał o co, ale wtedy wydawało mu się to najważniejsze. I kiedy odpalał kolejnego papierosa usłyszał pisk opon, głuchy stuk i krzyk, który rozdarł mu serce.
Wyszła za nim, żeby go poszukać. Martwiła się i chciała sprowadzić go do domu. Nie zauważyła samochodu.
Nie wiedział, jak dostał się na miejsce wypadku. Z tamtej nocy zapamiętał tylko gorzki zapach dymu i widok krwi na śniegu.
A teraz był tutaj, a ona leżała w śpiączce. W koszmarze, z którego nie mogła się obudzić.
- Możesz zmienić jej sny. A kto wie, może nawet uratować? - usłyszał szeleszczący głos nad swoim uchem, ale w lustrze naprzeciwko odbijała się tylko jego sylwetka. Przełknął ślinę.
- Jak?
- Oddasz życie by służyć Pani? - na pytanie odpowiedziało serce.

Stał skryty NA KRAWĘDZI MROKU i światła. W strefie widocznej tylko dla Wybranych. Delikatnie poruszając długimi palcami tkał sny dla swojej siostry. On – Pająk.

Kolejny taki wieczór, kolejne chwile pełne strachu. Moment, który spokojny sen przerodził w koszmar.
Stał przy jej łóżku, z bólem obserwując drżące powieki. Usta rozchylone w niemym krzyku. Nie widziała go, uśpiona. Mogła najwyżej wyczuwać jego obecność.
Miała dziesięć lat i całe życie przed sobą. Była piękną dziewczynką, mądrą, chociaż cichą. Wpatrzoną w brata jak w...