Poznaliśmy się przez Internet. To było 3 lata temu, gdy zaczynałam liceum, polubił moje zdjęcie, jak twierdzi przez przypadek, bo stalkował moją koleżankę i kliknął w nasze wspólne zdjęcie. Ja w odwecie napisałam do niego intrygujące „hey!”. On odpisał i tak się zaczęło. Zarwane noce, pisanie godzinami, rozmowy na skypie. Nie mogliśmy się spotkać, bo Marco jest Włochem i ta odległość była wtedy dla nas nie do pokonania. Stwierdziliśmy jednak, że po mojej maturze trzeba się zobaczyć. Włochy na wakacje? Brzmi świetnie, ale brak funduszy i wizja samotnej podróży nie napawała optymizmem. Chęć zobaczenia najlepszego przyjaciela była jednak ogromna i zaczęliśmy kombinować razem. Zaczęłam się uczyć włoskiego, jak się okazało moja szkoła językowa organizowała wakacyjny kurs w Wenecji. Nie czekałam długo z decyzją. Tylko jeszcze Marco, bez wielkiego budżetu musi przejechać przez pół kraju. Kilka dni namysłu i jest! Marco jest przewodnikiem turystycznym i zaproponował opiekunom mojej koloni, że zostanie naszym przewodnikiem za symboliczną opłatę, tak aby wróciło mu się za bilet do domu. Dzięki naszym staraniom siedzimy dzisiaj zajadając gelato i rozmawiamy godzinami w pięknej Wenecji, tym razem już bez skype, ale twarzą w twarz, ciesząc się każdą chwilą.

Poznaliśmy się przez Internet. To było 3 lata temu, gdy zaczynałam liceum, polubił moje zdjęcie, jak twierdzi przez przypadek, bo stalkował moją koleżankę i kliknął w nasze wspólne zdjęcie. Ja w odwecie napisałam do niego intrygujące „hey!”. On odpisał i tak się zaczęło. Zarwane noce, pisanie godzinami, rozmowy na skypie. Nie mogliśmy się spotkać, bo Marco jest Włochem i ta...

-Ale jesteś pewna, że Twoi rodzice się rozstaną?- Kuba patrzył na Kasię niepewnie.
-Tak. Ciągle się kłócą, potem mama płacze, a tata pracuje. Ostatnio nawet zapomniał o jej urodzinach.
-Słabo, jak moj tata tak zrobił to mama tydzień się nie odzywała, ale potem kupił jej kwiaty i jakieś drogie kolczyki. I jej przeszło.
-U mnie to nie podziała. Mama ma kolczyki, a kwiatów nie lubi. Powiedziała ostatnio, żeby sobie te wiechecie wsadził w du.. znaczy w tyłek.
-I co zrobimy?-zapytał chłopak.
-Uratujemy ich związek. Popatrz- dziewczyna pokazała mu gazetę. Był tam konkurs, gdzie główną nagrodą był wyjazd do Wenecji- Rodzice tam pojechali w podróż poślubą. Musimy wygrać.
-A co trzeba zrobic?
-Napisać swoją historię... Zaczynamy.
Pisali dwa dni, a potem okazało się, że nie wygrali. Ale nie poddali się, Kuba i Kasia przygotowali rodzicom dziewczyny kolację. Makaron się rozgotował, ale to nic. Potem wysłali rodziców do kina. A potem, oni poszli na terapie. Na razie są razem, ale Kuba i Kasia czuwają by nic się nie popsuło.

-Ale jesteś pewna, że Twoi rodzice się rozstaną?- Kuba patrzył na Kasię niepewnie.
-Tak. Ciągle się kłócą, potem mama płacze, a tata pracuje. Ostatnio nawet zapomniał o jej urodzinach.
-Słabo, jak moj tata tak zrobił to mama tydzień się nie odzywała, ale potem kupił jej kwiaty i jakieś drogie kolczyki. I jej przeszło.
-U mnie to nie podziała. Mama ma kolczyki, a kwiatów nie...

- Piotruś, a może byśmy tak do Wenecji pojechali?
- Super! Tylko rozbiję moją świnkę skarbonkę, wyciągnę z niej te 37,54 złotego, które ostatnio wrzuciłem i możemy ruszać.
- No faktycznie, trochę biednie... ja mam niewiele więcej.
- To może mapę kupimy albo jakiś atlas. Chociaż palcem tam pojedziemy...
- Jak ty coś wymyślisz... ale może poprosimy rodziców i na wakacje się uda? Może coś dołożą do naszej podróży marzeń?
- Zuza, a ty myślisz, że pozwolą nam jechać tak daleko? Przecież mamy dopiero po trzynaście lat!
- Ja w wakacje będę miała czternaście! Wiesz co? Masz rację! Możemy liczyć tylko na siebie. Od tej pory odkładamy każdy grosz i jak nazbieramy to pojedziemy.
- W tym tempie to na osiemnastkę może się uda... szkoda, że mama nie chce mi powiedzieć gdzie są pieniądze z komunii. Gdzieś muszą być, a na pewno by to nam pomogło.
- No, faktycznie, moje też jakoś znikły. Z rodzicami nie wygramy. Nie wiem ile to zajmie, ale spełnimy nasze marzenie. Zbieraj kasę, Piotruś, i pod żadnym pozorem nie mów rodzicom, bo nasze ciężko ciułane pieniądze dołącza do tych z komunii.
- Dobra, to działamy wspólnie. Od tej pory razem zbieramy na wakacje w Wenecji, choćbym miał wyprowadzać psa tej wrednej sąsiadki przez trzy lata.
- Tak! A ja będę robić zakupy tej babci z dołu, może czasem resztę pozwoli zatrzymać. To do roboty, Piotruś!
- Tak jest, Zuza, do roboty!

- Piotruś, a może byśmy tak do Wenecji pojechali?
- Super! Tylko rozbiję moją świnkę skarbonkę, wyciągnę z niej te 37,54 złotego, które ostatnio wrzuciłem i możemy ruszać.
- No faktycznie, trochę biednie... ja mam niewiele więcej.
- To może mapę kupimy albo jakiś atlas. Chociaż palcem tam pojedziemy...
- Jak ty coś wymyślisz... ale może poprosimy rodziców i na wakacje się...

- Jurek! Daj no gwoździa na górę!
- Kaśka, ty weź zaczekaj za mną, bo ja tu tylko biegam góra-dół i noszę części, a Ty wszystko poskładasz za mnie. Mieliśmy to razem budować. – obruszył się chłopiec.
- Masz rację, przepraszam Cię. Jestem po prostu tak podekscytowana nowym domkiem na drzewie, że nie mogę się powstrzymać. Chciałabym jak najprędzej go skończyć.
- Doskonale Cię rozumiem. Ale teraz budujmy go razem – pamiętaj, że ja równiej wbijam gwoździe od Ciebie.
- Cwaniak – łobuzersko spojrzała na Jurka koleżanka. – To ja zajmę się dekorowaniem naszej małej Wenecji.
- Wenecji? Dlaczego Wenecji? - Zdziwił się Jurek.
- No przecież tak się mówi: nasz Paryż, nasza Wenecja, nasz mały Brooklyn – chodzi mi o takie „nasze” miejsce. Jakoś w końcu musimy nazwać tę kryjówkę. A Wenecja wydaje się bardzo romantyczna.
- Dobra, niech będzie. Tylko, jak przyjdę tu kiedyś z bratem, to będzie to „nasz Brooklyn” zgoda? Nie chcę, żeby braciak się ze mnie śmiał.
- Niech Ci będzie mój gangsterze. A teraz młotek do ręki i budujemy dalej. Musimy się wyrobić przed końcem wakacji.
3 tygodnie później na drzewie wisiał piękny domek zbudowany przez Kasię i Jurka. Rodzice sprawdzili go i trochę poprawili konstrukcję, aby była bezpieczna. Jurek zaglądał tam z bratem od czasu do czasu. Ale najwięcej wieczorów spędzali tam mali konstruktorzy, grając w planszówki i czytając komiksy.
Po latach Jurek został architektem, a Kaśka dekoratorką wnętrz. I do dziś twierdzą, że „mała Wenecja” była ich najlepszym dziełem.

- Jurek! Daj no gwoździa na górę!
- Kaśka, ty weź zaczekaj za mną, bo ja tu tylko biegam góra-dół i noszę części, a Ty wszystko poskładasz za mnie. Mieliśmy to razem budować. – obruszył się chłopiec.
- Masz rację, przepraszam Cię. Jestem po prostu tak podekscytowana nowym domkiem na drzewie, że nie mogę się powstrzymać. Chciałabym jak najprędzej go skończyć.
- Doskonale Cię...

Ulewa jakiej dawno świat nie widział! Wszędzie dookoła woda, sięga już około metra nad poziom terenu. Zrozpaczona Amelia woła o pomoc siedząc na najwyższym punkcie jaki dostrzegła - śmietniku. Kuba patrzy przez okno zastanawiając się jak może pomóc przyjaciółce. Przypomina sobie zeszłoroczne wakacje w Wenecji. Jak płynął z rodzicami przez środek miasta. Szybko szuka w garażu czegoś co nadaje się na ponton i wiosła. Za wiosła posłuży mu łopata do odśnieżania, natomiast jego łodzią będą stare drzwi. Wyrusza na pomoc zrozpaczonej przyjaciółce, która nie potrafi pływać, a siedzi wokół ogromnych ilości wody. Nie jest to łatwa wyprawa, szczególnie w strugach nieustającego deszczu, ale Kubie udaje się dotrzeć do zapłakanej dziewczyny, która natychmiast przeskakuje na prowizoryczną łódkę, którą przyjaciel z ogromnym wysiłkiem podpływa pod jego bezpieczny, bo dwupiętrowy dom!

Ulewa jakiej dawno świat nie widział! Wszędzie dookoła woda, sięga już około metra nad poziom terenu. Zrozpaczona Amelia woła o pomoc siedząc na najwyższym punkcie jaki dostrzegła - śmietniku. Kuba patrzy przez okno zastanawiając się jak może pomóc przyjaciółce. Przypomina sobie zeszłoroczne wakacje w Wenecji. Jak płynął z rodzicami przez środek miasta. Szybko szuka w...

- Żeby wygrać główną nagrodę czyli pięćdziesiąt tysięcy złotych, należy zrobić mini reportaż w Wenecji, Wilnie lub Wiedniu - przeczytał fragment regulaminu Olek.
- Czyli możemy zapomnieć o protezie dla pana Marcela - mruknął zawiedziony Bruno.
Pan Marcel, nauczyciel geografii i wychowawca chłopców, przed rokiem stracił nogę w wypadku samochodowym i choć uwielbiał swoją pracę pedagoga, to równie mocno kochał sport. Teraz poruszał się o kulach albo na wózku inwalidzkim i na poważnie rozważał odejście ze szkoły.
- Olek, nie mamy kasy na podróż za granicę.
- Ale mamy rowery, śpiwory, twój aparat, moją kamerkę i naszą przyjaźń
- Co nie zmienia faktu, że nie damy rady pojechać choćby do Austrii.
- Damy radę, spójrz - Olek rozłożył przed przyjacielem mapę Polski i wskazał palcem mały punkt na północy.
- Wenecja! Jesteś genialny. W regulaminie nie sprecyzowali o którą chodzi, a ta znajduje się w naszym województwie.
- Tak więc szykujmy plan działania i bądźmy dobrej myśli - Olek klepnąl kolegę po plecach.
- Uda nam się. Co dwie głowy...
- To nie jedna! Przybij piątkę przyjacielu.

Gdy dwa miesiące później, na specjalnej uroczystości przekazywali nagrodę panu Marcelowi wiwatom i gratulacjom nie było końca, a Olek i Bruno z radością oddali pieniądze, wiedząc że mają coś cenniejszego - przyjaźń.

- Żeby wygrać główną nagrodę czyli pięćdziesiąt tysięcy złotych, należy zrobić mini reportaż w Wenecji, Wilnie lub Wiedniu - przeczytał fragment regulaminu Olek.
- Czyli możemy zapomnieć o protezie dla pana Marcela - mruknął zawiedziony Bruno.
Pan Marcel, nauczyciel geografii i wychowawca chłopców, przed rokiem stracił nogę w wypadku samochodowym i choć uwielbiał swoją...

Amelia i Kuba. Wenecki spisek[bookLink]4851139|Amelia i Kuba. Wenecki spisek[/bookLink]

Amelia i Kuba. Wenecki spisek[bookLink]4851139|Amelia i Kuba. Wenecki spisek[/bookLink]

 [bookCover]4851139|Amelia i Kuba. Wenecki spisek[/bookCover]