Zdecydowanie moja natura to odwieczny słuchacz... Marny ze mnie mówca, ale słuchacz wyśmienity....
Odkąd pamiętam wszyscy zawsze uwielbiali mi opowiadać swoje historie, przeżycia i problemy. Zawsze szczerze potrafiłam doradzić, ale nigdy boleśnie, tak aby nie ranić innych. Potrafię również milczeć i nie mówić nic, a to jest dla kogoś kto opowiada istotne. Natomiast nigdy nie potrafiłam mówić o sobie, opowiadać swoich historii i swoich problemów. Z nimi zawsze radziłam sobie sama...

Zdecydowanie moja natura to odwieczny słuchacz... Marny ze mnie mówca, ale słuchacz wyśmienity....
Odkąd pamiętam wszyscy zawsze uwielbiali mi opowiadać swoje historie, przeżycia i problemy. Zawsze szczerze potrafiłam doradzić, ale nigdy boleśnie, tak aby nie ranić innych. Potrafię również milczeć i nie mówić nic, a to jest dla kogoś kto opowiada istotne. Natomiast nigdy...

Jako mała dziewczynka byłam bardzo wygadana. Biegałam, śmiałam się i opowiadałam wszystkim wokół niestworzone historie. Gdy troszkę urosłam, zaczęłam przelewać swoje historie na papier. Wynikało to nie tylko z faktu, że wreszcie nauczyłam się pisać, lecz także z tego, że z powodu nękania w szkole stałam się nieśmiała i zamknięta w sobie. Nikomu nie opowiadałam o tym, co dzieje się w mojej głowie i jak się czuję. Stałam się wówczas osobą, która głównie słucha tego, co inni mają do powiedzenia. Koleżanki zwierzały mi się ze swoich uniesień miłosnych, opowiadały o motylkach w brzuchu i pierwszych pocałunkach. Panie na przystanku autobusowym, które widziałam po raz pierwszy i prawdopodobnie ostatni w życiu, mówiły o swoich problemach finansowych i rodzinnych. Uwielbiałam patrzeć na to, jak ludzie uśmiechają się, czują ulgę i dziękują za wysłuchanie. Czułam się jak anioł.
Z czasem nauczyłam się zarówno słuchać i mówić. Otworzyłam się na ludzi i przekonałam, że nie wszyscy, jak w szkole, chcą mnie skrzywdzić. Pokochałam świat i wszystkich wokół. Potrafię rozmawiać z każdym na milion różnych tematów, ale jestem też dobrym słuchaczem, który zapamiętuje wszystko ze szczegółami, by później móc stworzyć konstruktywną odpowiedź.
Świat wcale nie jest taki zły jak się wydaje, a my sami powinniśmy, tym bardziej teraz - w dobie Internetu, uczyć się rozmawiać, bo ta sztuka, niestety, coraz bardziej zanika.

Jako mała dziewczynka byłam bardzo wygadana. Biegałam, śmiałam się i opowiadałam wszystkim wokół niestworzone historie. Gdy troszkę urosłam, zaczęłam przelewać swoje historie na papier. Wynikało to nie tylko z faktu, że wreszcie nauczyłam się pisać, lecz także z tego, że z powodu nękania w szkole stałam się nieśmiała i zamknięta w sobie. Nikomu nie opowiadałam o tym, co...

Ja nie jestem zarozumiała ani nie jestem snobką i myślę iż ludzie lubią ze mną rozmawiać i o sobie opowiadać. Z tym że przyznaje robią to przede wszystkim mężczyźni chociaż jak ostatnio byłam w szpitalu to sama byłam zaskoczona gdyż rozmawiałam głównie z kobietami i one mnie słuchały a nawet usłyszałam słowa podziękowania. Myślę, że może to wynikać z faktu, że nie tylko jestem historyczką i to historia idei jest mi bliska ale też znam się trochę na psychologii i nawet na psychiatrii.

Ja nie jestem zarozumiała ani nie jestem snobką i myślę iż ludzie lubią ze mną rozmawiać i o sobie opowiadać. Z tym że przyznaje robią to przede wszystkim mężczyźni chociaż jak ostatnio byłam w szpitalu to sama byłam zaskoczona gdyż rozmawiałam głównie z kobietami i one mnie słuchały a nawet usłyszałam słowa podziękowania. Myślę, że może to wynikać z faktu, że nie tylko...

Lubię opowiadać. Myślę, że moje historie są ciekawe, chociaż zazwyczaj dotyczą zwykłej codzienności. Niestety do słowa dochodzę jedynie w Internecie. W życiu realnym ludzie mają ogromną potrzebę wygadania się. Większą od mojej. W milczeniu przysłuchuję się, kiwam głową, wyciągam wnioski i stwierdzam, że każdy ma swoje bolączki, dziwactwa, których żaden inny człowiek nie zrozumie. Złościmy się z błahych powodów. Popadamy w depresję, bo coś nam się wydaje. Nie utrzymujemy bliskich relacji z ludźmi, bo niemal wszędzie widzimy zagrożenie. Dostrzegamy, gdy ktoś, czegoś nie potrafi. Trudno nam jednak zrozumieć, że ten ktoś może mieć inne zainteresowania i talenty, o których my nie mamy zielonego pojęcia. Oceniamy swoimi dziwnymi kategoriami, krzywdząc nie tylko innych ale i siebie, nie dając sobie szansy na poznanie drugiego człowieka. Przysłuchuję się i widząc wady innych, dostrzegam swoje własne. Tęsknię za czasami, gdy więcej się robiło, niż myślało i mówiło. Życie było wtedy prostsze. Człowiek wstawał, szedł upolować mamuta. Jadł mamuta. Szedł spać. Nie było depresji, zazdrości, ubóstwa, kombinacji. Przestaliśmy żyć w zgodzie z naturą i ona się na nas teraz mści. Siedzimy, gdybamy, gadamy, a tak naprawdę najczęściej słowa te nie mają najmniejszego znaczenia.

Lubię opowiadać. Myślę, że moje historie są ciekawe, chociaż zazwyczaj dotyczą zwykłej codzienności. Niestety do słowa dochodzę jedynie w Internecie. W życiu realnym ludzie mają ogromną potrzebę wygadania się. Większą od mojej. W milczeniu przysłuchuję się, kiwam głową, wyciągam wnioski i stwierdzam, że każdy ma swoje bolączki, dziwactwa, których żaden inny człowiek nie...

Lubię dzielić się z ludźmi swoimi myślami, przeżyciami, obserwacjami.
Sęk w tym, że robię to w krótkiej, anegdotycznej formie. Przed dłuższymi opowieściami wstrzymuje mnie obawa, że słuchacz się znudzi słuchaniem. Siłą rzeczy moje wypowiedzi są raczej lapidarne, zwykle zakończone zabawną puentą.
Nie lubię rozwlekłych, "szczególarskich" wynurzeń innych, historii, które byłyby ciekawe, gdyby skrócić je o 80%.
Mniej słów, więcej treści.

Lubię dzielić się z ludźmi swoimi myślami, przeżyciami, obserwacjami.
Sęk w tym, że robię to w krótkiej, anegdotycznej formie. Przed dłuższymi opowieściami wstrzymuje mnie obawa, że słuchacz się znudzi słuchaniem. Siłą rzeczy moje wypowiedzi są raczej lapidarne, zwykle zakończone zabawną puentą.
Nie lubię rozwlekłych, "szczególarskich" wynurzeń innych, historii, które...

Fajnie by było odezwać się w towarzystwie i opowiedzieć w parę minut jakąś zajmującą historię. Ale przydarza mi się to niezwykle rzadko. Chyba jestem zbyt nieśmiały. Nawet włączenie się w dyskusję stanowi dla mnie problem, bo jak już wpadnę na jakąś myśl dyskusja zmieni kierunek i nijak włączyć się powracając do wcześniejszych wątków. Dlatego wolę wypowiadać się na piśmie. Nawet list czy e-mail to duże pole do popisu. Jeszcze lepiej jakieś opowiadanie, najchętniej w formie dialogu. Potrafię w taki sposób opowiedzieć jakiś techniczny koncept lub napisać coś motywującego. Objętość moich tekstów to najczęściej kilka tysięcy znaków, ale mam też na koncie w sumie dziesięć książek od czysto technicznych po czysto literackie i formy pośrednie. Zdarzyło się też kilkanaście tekstów piosenek, takich miniopowieści które miały szczęście ręką zawodowego kompozytora i kilku różnych wokalistów zyskać oprawę muzyczną. Oczywiście, nie zmieniło to mojego „zamiłowania” do ustnych opowieści, bo jeśli w ogóle o tym mówię to tylko w dwuosobowej rozmowie.
A ze słuchaniem to tak średnio. Na pewno nie jestem dominujący w rozmowach i dopuszczam innych do głosu. Nawet lubię dyskutować, a nie monologować. Ludzie jednak rzadko powierzają mi swoje tajemnice. Ja zresztą wcale tego nie oczekuję.

Fajnie by było odezwać się w towarzystwie i opowiedzieć w parę minut jakąś zajmującą historię. Ale przydarza mi się to niezwykle rzadko. Chyba jestem zbyt nieśmiały. Nawet włączenie się w dyskusję stanowi dla mnie problem, bo jak już wpadnę na jakąś myśl dyskusja zmieni kierunek i nijak włączyć się powracając do wcześniejszych wątków. Dlatego wolę wypowiadać się na piśmie....

Kiedyś przebywałam na obozie i poznałam tam sporo nowych osób. Pewnego dnia przyszła do mnie koleżanka z, którą dzieliłam pokój i powiedziała:
- Wiesz ten chłopak, ten wysoki, Kuba powiedział mi, że jak na Ciebie patrzy to miałby ochotę zwierzyć Ci się ze wszystkich swoich spraw i opowiedzieć całe swoje życie.
- Dlaczego akurat mi?
- Bo mówi, że jest coś w Tobie. W Twojej twarzy, co sprawia, że on Cie nie zna, ale Ci ufa.
Przez lata zauważyłam, że tak, to ja najczęściej jestem tą osobą, która słucha. Na różnych etapach życia ludzie zwracali się do mnie z różnymi sprawami i ja słuchałam. Mówić też lubię, ale skupianie na sobie większej uwagi, to już nie moja bajka.

Kiedyś przebywałam na obozie i poznałam tam sporo nowych osób. Pewnego dnia przyszła do mnie koleżanka z, którą dzieliłam pokój i powiedziała:
- Wiesz ten chłopak, ten wysoki, Kuba powiedział mi, że jak na Ciebie patrzy to miałby ochotę zwierzyć Ci się ze wszystkich swoich spraw i opowiedzieć całe swoje życie.
- Dlaczego akurat mi?
- Bo mówi, że jest coś w Tobie. W Twojej...

Mój przyjaciel powiedział mi ostatnio, że mam talent. Broniłam się chcąc zachować skromność, ale przerwał mi w pół słowa mówiąc, że opowiadam historie jak nikt inny. Stwierdził, że nie wie dokładnie dlaczego, ale mam w sobie coś takiego. Zdziwiłam się.
Niedługo później zdawałam relacje mojej mamie; "Co się działo w szkole". Zaczęła się śmiać mówiąc, że "Ja to mam gadane".
Kolega, z którym siedzę w ławce wytłumaczył mi, że potrafię tak dobierać słowa, tak wzbudzać w innych emocje i argumenty, że słuchacz czuje się powiązany z historią i czuje jakby tam był.
Według niego z przysłowiowej "głupoty" swoją nową mogę zrobić "coś".
To ich słowa.
Zastanawiam się przez to czy by nie zostać mówcą. Bardzo lubię opowiadać i może dlatego ta moja ekscytacja i przyjemność przelewa się na innych.

Mój przyjaciel powiedział mi ostatnio, że mam talent. Broniłam się chcąc zachować skromność, ale przerwał mi w pół słowa mówiąc, że opowiadam historie jak nikt inny. Stwierdził, że nie wie dokładnie dlaczego, ale mam w sobie coś takiego. Zdziwiłam się.
Niedługo później zdawałam relacje mojej mamie; "Co się działo w szkole". Zaczęła się śmiać mówiąc, że "Ja to mam gadane".
...

Słuchaczem, z pewnością słuchaczem. Wystarczą z mojej strony drobne oznaki zainteresowania(a nawet ich brak), abym usłyszała cały życiorys dopiero poznanej osoby. Zwłaszcza jak czekam na autobus lub stoję na światłach, wtedy poznaję imiona i historie wszystkich członków rodzin starszych pań oraz ich listy zakupów. Nie wiem dlaczego, może dlatego, że słucham, a ludzie potrzebują mówić(ja tę potrzebę posiadam w bardzo minimalnym stopniu). W każdym razie tak już jest.
Tylko, że czasem pewnych rzeczy nie chciałoby się słyszeć albo móc przynajmniej potrafić zapomnieć, zwłaszcza gdy coś takiego powie ci ktoś bliski. A tak, już wiesz i... I tak nie wiesz co z tym zrobić... Zwłaszcza, jak nie wiesz co masz odpowiedzieć...
I wtedy chce się umieć rozmawiać, a ja nie potrafię. I tyle

Słuchaczem, z pewnością słuchaczem. Wystarczą z mojej strony drobne oznaki zainteresowania(a nawet ich brak), abym usłyszała cały życiorys dopiero poznanej osoby. Zwłaszcza jak czekam na autobus lub stoję na światłach, wtedy poznaję imiona i historie wszystkich członków rodzin starszych pań oraz ich listy zakupów. Nie wiem dlaczego, może dlatego, że słucham, a ludzie...

Hmmm... Trudno mi rozstrzygnąć w jaką skrajność wpadam bardziej. Dawniej należałam do tych co bardziej słuchali. Od kilku lat jestem DUŻO bardziej gadatliwa (co nie zawsze jest dobre). Teraz... Myślę, że teraz, najpierw próbuje "wyczuć" osobę, z którą rozmawiam. Jeśli dostrzegam, że to ona bardziej potrzebuje "wypluć" wszystko to co ją boli, zamieniam się w słuchacza. Czasem jednak zdarzają się osoby, które wolą siedzieć cicho i podświadomie "błagają" usłyszeć coś co sprawi, że ich problemy wydają się błachostką, wtedy jestem mistrzynią gadatliwości. Rozumiem to jednak, bo sama często bywam w obu tych rolach. 😉 Podoba mi się jednak możliwości obu tych sytuacji. Każda sprawia, że na swój sposób jest mi lepiej. I mogę znów brać udział w tym "wielkim wyścigu życia"!

Hmmm... Trudno mi rozstrzygnąć w jaką skrajność wpadam bardziej. Dawniej należałam do tych co bardziej słuchali. Od kilku lat jestem DUŻO bardziej gadatliwa (co nie zawsze jest dobre). Teraz... Myślę, że teraz, najpierw próbuje "wyczuć" osobę, z którą rozmawiam. Jeśli dostrzegam, że to ona bardziej potrzebuje "wypluć" wszystko to co ją boli, zamieniam się w słuchacza....