Od zawsze był sam. Taki typ człowieka, który potrzebuje ludzi do tego, żeby się z nimi nie zadawać. Ich żarty go nie śmieszyły, imprezy nie bawiły, na myśl o życiu w związku i przebywanie z jedną osobą po kilkanaście godzin dziennie dostawał dreszczy. Pracował w domu, czytał książki, oglądał seriale i był szczęśliwy. Wychował się w domu dziecka, więc nawet rodziną nie musiał się martwić. Nieliczni znajomi powtarzali mu, że NIKT NIE IDZIE przez życie sam. Pfff, no to patrzcie, myślał, ale przytakiwał, żeby nie rozwijać tematu. Konto na Facebooku służyło mu głównie do gierek mobilnych, nie czuł potrzeby integracji z innymi użytkownikami. Chwilami dopadały go myśli o tym, że jest jakiś inny, że nikt go tak naprawdę nie zna i nie rozumie. Aż do tamtego wieczoru. Po prostu zadzwoniła do jego drzwi i powiedziała, że chce porozmawiać. Był tak zdziwiony, że ją wpuścił. Pierwszy raz w życiu naprawdę z kimś rozmawiał, a w powietrzu nie zapadała krępująca cisza i nie miał ochoty uciec. W rozmowie wyjaśniła mu, że znalazła go na Facebooku i dostała jego adres od jednego z jego znajomych. Przegadali cały wieczór, ale chciał postawić sprawę jasno:
- Słuchaj, przypuszczałem, że moi znajomi będą próbować mnie na siłę z kimś związać, ale wolałbym żebyśmy zostali tylko przyjaciółmi. Nie szukam związku.
- Niespodziewanie uśmiech rozkwitł na jej ustach -Och, Marku mam nadzieję, że będziemy też przyjaciółmi. Ale przede wszystkim jestem twoją siostrą...

Od zawsze był sam. Taki typ człowieka, który potrzebuje ludzi do tego, żeby się z nimi nie zadawać. Ich żarty go nie śmieszyły, imprezy nie bawiły, na myśl o życiu w związku i przebywanie z jedną osobą po kilkanaście godzin dziennie dostawał dreszczy. Pracował w domu, czytał książki, oglądał seriale i był szczęśliwy. Wychował się w domu dziecka, więc nawet rodziną nie...

Wziął głęboki oddech. Balansował chwilę na krawędzi. W chwili, gdy horyzont zaczął się dziwnie obracać, zdał sobie sprawę, że spadał. Nie, on leciał. Ramiona ułożone z gracją, płuca wypełnione zimnym powietrzem, świst wiatru, gołębie poderwane z okolicznych budynków zagruchały zadowolone, że mają nowego kompana, który leciał już nadspodziewanie długo. Nagle cisza. Bał się otworzyć oczy. Czemu nic nie czuł? Dokąd uciekła ta wspaniała wolność?
Z zamyślenia wyrwały go rumiane policzki pochylone nad śmietnikiem, do którego wpadł. Wyglądało na to, że ta istota uratowała mu życie. Przez myśli przelatywały mu teraz urywki ostatnich chwil – naprawa dachu, długi lot, lądowanie na starej pierzynie, wpatrzone w niego oczy, najpiękniejsze jakie dotąd widział. Wzięła go ze sobą. Na targ pachnący kawą, na wspólne wąchanie świeżo pieczonego chleba, na życie. Był pierwszym mężczyzną, którego wpuściła do swojej pracowni. Zafascynował się jej obrazami, mrocznymi postaciami z przenikliwymi oczami. Mimo to mówił tęskno: Marzy mi się niebo, fruwanie, przestrzeń. NIKT NIE IDZIE do nieba. – Szeptała do siebie.
Dni mijały, a on zaczął kurczyć się z tęsknoty. Malał, szarzał, znikał.
Przerażona, zabrała go wreszcie tam. Przyczepili im umocowania do pleców, po chwili mogli brać rozbieg. W brzuchu zawirowało. Czy to na jego widok, wreszcie uśmiechniętego? Czy to uczucie zwiększającej się wysokości?
- Co my najlepszego robimy? – Krzyknęła.
- Idziemy do nieba. – Uśmiechnął się i już go nie było. Pofrunął.
Wesoło zatrzepotała skrzydłami, postanowiła go dogonić.

Wziął głęboki oddech. Balansował chwilę na krawędzi. W chwili, gdy horyzont zaczął się dziwnie obracać, zdał sobie sprawę, że spadał. Nie, on leciał. Ramiona ułożone z gracją, płuca wypełnione zimnym powietrzem, świst wiatru, gołębie poderwane z okolicznych budynków zagruchały zadowolone, że mają nowego kompana, który leciał już nadspodziewanie długo. Nagle cisza. Bał się...

Nieduży osiedlowy sklep z galanterią, bielizną i różnymi tego typu drobiazgami. Miejsce idealne, bo nie ma kamer, bramek, klipsów na rzeczach, jedna ekspedientka, a rzeczy stosunkowo marnej jakości i w niskich cenach, więc nikomu nie powinno się chcieć wzywać policji…
-NIKT NIE IDZIE, możesz brać – usłyszałam gdzieś obok, wsuwając do kieszeni kurtki parę męskich bokserek. Zignorowałam ten głos. Odwróciłam się od stojaka z bielizną i przeszłam do półek ze sztuczną biżuterią. Przy małym lusterku sprawdziłam jak wyglądałabym w wiszących kolczykach z czerwonymi kamieniami. Uśmiechnęłam się do swojego odbicia w lusterku i włożyłam te parę do koszyka. Kieszeń kurtki była wprawdzie pełna, ale uznałam, że wygląda jeszcze naturalnie.
-Czuję randkę w powietrzu – znów ten sam głos. Mężczyzna, około lat trzydziestu zerkał w mój koszyk: para kolczyków i czerwone, koronkowe stringi. Zarumieniłam się. Sama nie wiem czy z powodu wypchanych kieszeni czy też moich zakupów.
-A ja czuję w powietrzu stalkowanie – odparłam, nie mając pojęcia co powiedzieć.
-Masz chłopaka? - zapytał, przerzucając zimowe szale.
-Oho.
-Dla niego te bokserki?
Spąsowiałam tak, że już bardziej chyba nie można było, ale nie byłam w stanie nic powiedzieć, by zakończyć tę bezsensowną wymianę zdań.
-Nikomu nic nie powiem, jeśli pójdziesz ze mną na randkę.
Oczy miał cudowne. Szarozielone. Zagryzłam wargę i uznałam, że chyba warto, jeśli moja kleptomania nie robi na nim wrażenia. Też poczułam w powietrzu randkę.

Nieduży osiedlowy sklep z galanterią, bielizną i różnymi tego typu drobiazgami. Miejsce idealne, bo nie ma kamer, bramek, klipsów na rzeczach, jedna ekspedientka, a rzeczy stosunkowo marnej jakości i w niskich cenach, więc nikomu nie powinno się chcieć wzywać policji…
-NIKT NIE IDZIE, możesz brać – usłyszałam gdzieś obok, wsuwając do kieszeni kurtki parę męskich bokserek....

Olga przechodząc przez pasy skoncentrowana była na swoich szpilkach.
- Ale miałam szczęście – przeżywała zakup.
Poczuła muśnięcie na twarzy. Odwróciła się. Pasami szedł szczupły, wysoki chłopiec z kilkoma balonami w dłoni. Właściwie mężczyzna. W powietrzu unosił się zapach karmelu.
- Skąd on się tu wziął? – pomyślała Olga, mierząc go. Ich spojrzenia spotkały się. W jego oczach ujrzała samotność połączoną z nadzieją. Przez chwilę zawładnęło nią uczucie bliskości. Już miała coś powiedzieć, gdy czubkiem szpilki zahaczyła o wystający kamień.
- O kurcze! Moje buty! Schyliła się, by sprawdzić, czy nic się nie stało.
- Całe szczęście – pomyślała i ponownie zerknęła w tył. Mężczyzny już nie było.
Później wielokrotnie widziała go na tym samym skrzyżowaniu. Zawsze czuła się niezręcznie. Sama nie rozumiała dlaczego. Czyżby była zainteresowana zwykłym clownem? Myśl ta nie dawała jej spokoju. Marzyła o prawniku. Właściwie to jej rodzina marzyła, że poślubi wziętego adwokata. Całe jej życie podporządkowane było tym planom. Wykształcenie, nienaganny wygląd, praktyki w najlepszej kancelarii. Ale te oczy…
Olgę obudził zapach karmelu. Przymknęła okno. Ubrała się i wyszła do pracy. Idąc wąskimi uliczkami, miała wrażenie, że ktoś ją śledzi. Co chwilę odwracała się.
- NIKT NIE IDZIE – myślała.
Czuła jednak rosnący niepokój. Przyspieszyła. W ostatniej chwili wkroczyła na pasy. Usłyszała pisk opon. W promieniach słońca ujrzała pochylonego nad nią mężczyznę z balonami.
- Maciek? Przecież ty nie żyjesz?

Olga przechodząc przez pasy skoncentrowana była na swoich szpilkach.
- Ale miałam szczęście – przeżywała zakup.
Poczuła muśnięcie na twarzy. Odwróciła się. Pasami szedł szczupły, wysoki chłopiec z kilkoma balonami w dłoni. Właściwie mężczyzna. W powietrzu unosił się zapach karmelu.
- Skąd on się tu wziął? – pomyślała Olga, mierząc go. Ich spojrzenia spotkały się. W jego...

No tak... Kompletnie nieumalowana, nieogarnięta i w dwukolorowych skarpetkach, a w dodatku sama w domu. Dzwonek do drzwi dzwonił po raz trzeci, więc co miała zrobić. Zeszła na dół i otworzyła drzwi kurierowi, który spojrzał na nią, jakby zobaczył przynajmniej ducha. Miała nadzieję, że pójdzie szybko i nie zdąży się jej przyjrzeć, niestety czytnik do podpisów miał kiepski dzień i zaczął się zacinać. W końcu po dłuższej chwili, kilku niepewnych uśmiechach znalazła się w domu z upragnioną przesyłką. Bezrobocie kiepsko na mnie wpływa. Muszę chyba zawsze się malować i dobrze wyglądać na wypadek takich sytuacji - pomyślała i zatopiła rękę w paczce z chipsami. Następnego dnia wybrała się na zakupy i do końca nie zrealizowała tego postanowienia. Włosy spięte w kucyk byle jak, stare spodnie i narzucona kurtka. Przecież i tak nikogo nie spotkam, bo wszyscy są w pracy - stwierdziła gdzieś pomiędzy marchewką, a buraczkami. Rozmyślałaby dalej, ale jej myśli przerwał huk pękającej reklamówki i rozsypujących się ziemniaków. Rozejrzała się żeby sprawdzić, czy NIKT NIE IDZIE i w momencie poczuła ciężar w ręku. Ktoś wkładał jej ziemniaki do nowej torby. Nie ktoś... nikt inny - kurier, który odwiedził ją w domu. Uśmiechnęła się szeroko, bo wiedziała, że kawa z nim wisi W POWIETRZU.

No tak... Kompletnie nieumalowana, nieogarnięta i w dwukolorowych skarpetkach, a w dodatku sama w domu. Dzwonek do drzwi dzwonił po raz trzeci, więc co miała zrobić. Zeszła na dół i otworzyła drzwi kurierowi, który spojrzał na nią, jakby zobaczył przynajmniej ducha. Miała nadzieję, że pójdzie szybko i nie zdąży się jej przyjrzeć, niestety czytnik do podpisów miał kiepski...

Przyszła na tą potańcowkę na siłę. Nie mogła wytrzymać w domu. Z matką, z krowami, z tym wszystkim mdłym, co ją otaczało dzień w dzień. Z tą gospodarką, która wymagała obrobienia bez względu na to, jak się czuje i czy ma na to ochotę. Musiała tu przyjść, bo wpadała w depresję. Opadała na dno ciemnej studni i szukając ratunku dla siebie zmusiła się do wyjścia. A teraz? Teraz stoi i podpiera ścianę przy oknie, bo to nie jej miejsce. Czuje się tu obcą. Kimś, kto odstaje. I gdy tak obserwuje tych, którzy przyszli i tak samo jak ona popierają ściany, trafia na Niego.
On trafia na nią, bo obserwuje ją.
I coś się zmieniło w tym dusznym POWIETRZU pomiędzy. Muzyka ucichła, zniknęli ludzie podrygujący w jej takt i wyrzucający ramiona na oślep. Nagle świat zawęził się do tego budynku, tej speluny, potańcówki, która już potańcówką nie była.
NIKT NIE IDZIE do nikogo, nikt nie podchodzi.
POWIETRZE zamarło.
Czas się zatrzymał.
Zostali tylko oni.
Oni i nieśmiałość, którą w sobie mieli.
Nic się nie stało, nic nie drgnęło. Świat zamarł.
W tłumie zagubili się wzajemnie. Stłamszeni pogubili swoje ciała.
Potem wszystko było stare, lecz jakby inne.
Zmienione.
Dni były dla niej łatwiejsze. Nie tak czarne, nie tak trudne. Nawet matka wydawała się stara lecz mniej zrzędliwa, mniej złośliwa. Ale jego nie było. Przez lata nie było. Wspomnienia z czasem wyblakły, samotność się pogłębiła, matka umarła. Sama na odludziu.
Lecz, gdy siwa grzywka opadła pewnego ranka na pomarszczone czoło, przyszedł. Otworzył drzwi, wszedł, usiadł przy stole obok niej. Wyciągnął rękę i ujął jej starą dłoń w swoją równie starą.
Siedzieli bez słowa, wpatrzeni w blat i w dłonie, które się po latach odnalazły...

Przyszła na tą potańcowkę na siłę. Nie mogła wytrzymać w domu. Z matką, z krowami, z tym wszystkim mdłym, co ją otaczało dzień w dzień. Z tą gospodarką, która wymagała obrobienia bez względu na to, jak się czuje i czy ma na to ochotę. Musiała tu przyjść, bo wpadała w depresję. Opadała na dno ciemnej studni i szukając ratunku dla siebie zmusiła się do wyjścia. A teraz? Teraz...

Wyszła z biura spóźniona. Wciąż niegotowa. Samolot miał odlecieć za 2 godziny, a ona jeszcze musiała dotrzeć do domu po bagaże. Wiedziała, że wylot o tym czasie w aktualnej sytuacji to zły pomysł. Ale nie miała innego wyjścia. Zgodziła się towarzyszyć bratu. Być przy nim, gdy udało mu się odnieść sukces. Zresztą chciała przy tym być. Kochała brata i nie wyobrażała sobie, że mogłoby jej nie być, gdy on otwierał swoją firmę, wymarzoną firmę związaną z komputerami. Miał wizję świata, w którym on był kimś. A ona wierzyła, iż on spełni swoje marzenia.
Wybiegła z biura, sprawdziła, czy NIKT NIE IDZIE do najbliższej taksówki. Po czym sama do niej podleciała, podała adres do domu. Poprosiła też taksówkarza, by na nią zaczęłam. Skoczyła do mieszkania po bagaże, po czym wyruszyła na lotnisko.
Zdążyła na samolot. Odetchnęła z ulgą, co wyraźnie rozbawiło siedzącego obok niej faceta. Będąc już W POWIETRZU poczuła, że unosi się z powodu miłości. Zakochała się... Zakochała się od pierwszego wejrzenia.

Wyszła z biura spóźniona. Wciąż niegotowa. Samolot miał odlecieć za 2 godziny, a ona jeszcze musiała dotrzeć do domu po bagaże. Wiedziała, że wylot o tym czasie w aktualnej sytuacji to zły pomysł. Ale nie miała innego wyjścia. Zgodziła się towarzyszyć bratu. Być przy nim, gdy udało mu się odnieść sukces. Zresztą chciała przy tym być. Kochała brata i nie wyobrażała sobie, że...

Spojrzała przez okno stacji badawczej, czy NIKT NIE IDZIE od strony jaskiń. Od chwili, kiedy tamci wyszli, minęło kilka dni i śnieg całkowicie przysypał ścieżkę wiodącą do tuneli, jednak ona wciąż miała nadzieję, że wrócą.
W POWIETRZU kabiny wciąż czuć było zapach sosny, który unosił się z kominka zaimprowizowanego przez jej ojca z puszki i metalowego pręta. Na tym lodowym pustkowiu, zapach drzew sprawiał, że choć na chwilę mogli poczuć się bezpieczni, jakby wciąż byli na Ziemi.
- Idę sam – ojciec zaprotestował, gdy stanęła przed nim w kombinezonie i z hełmem pod pachą. – Ty musisz zostać, w razie gdyby tamci wrócili lub żeby wezwać pomoc, gdybym i ja…
- Przestań, wrócisz przed zmierzchem! – nie sprzeciwiała się.
Sama nie wiedziała, co w tamtym momencie było bardziej nierozsądne, zostawić stację bez obsługi, czy puścić ojca na samotną wyprawę ratunkową. Po tym, gdy nie wrócił na noc, okazało się, że w ciągu dwóch dni nastąpią obie z tych rzeczy.
W ograniczającym ruchy kombinezonie uklękła przed łóżkiem ojca i sięgnęła pod spód. Wyjęła stamtąd mały pakunek, o którym wiedzieli wyłącznie oni.
- Tylko w razie ostateczności – powiedział, gdy przyłapała go na liczeniu zielonych pigułek.
To jest ostateczność, pomyślała i łyknęła tabletkę popijając kawą. Założyła hełm i przez hermetyczną śluzę wyszła na zewnątrz. Miała około 40 minut, zanim pigułka rozpuści się i zmieni strukturę jej ciała. Szybko poczuła ciepło rozchodzące się po krwioobiegu, środek zadziała dużo szybciej. Zaczęła biec.

Spojrzała przez okno stacji badawczej, czy NIKT NIE IDZIE od strony jaskiń. Od chwili, kiedy tamci wyszli, minęło kilka dni i śnieg całkowicie przysypał ścieżkę wiodącą do tuneli, jednak ona wciąż miała nadzieję, że wrócą.
W POWIETRZU kabiny wciąż czuć było zapach sosny, który unosił się z kominka zaimprowizowanego przez jej ojca z puszki i metalowego pręta. Na tym lodowym...

Raptownie zahamowała samochód, ale nie uniknęła stłuczki ze sfatygowanym Fordem. Niech to szlag! - syknęła i skręciła na pobocze. Włączyła światła awaryjne, zapięła pośpiesznie płaszcz i wysiadła z samochodu. W powietrzu unosił się mroźny wiatr. Wnet posiniały jej policzki, a ręce zaczęły lekko drżeć z zimna. Nie przejmowała się tym. Zaaferowana przebłyskiem, że w oddali widzi leżące w nienaturalnej pozycji ciało kobiety, skąpane w czerwieni pośpiesznie podążyła w tamtą stronę. Przerażona zatrzymała się koło mężczyzny pochylonego nad jakimś zawiniątkiem. Stała jak osłupiała i wpatrywała się w zmasakrowane zwierzę. Mężczyzna trzęsącymi się rękoma próbował podnieść je do góry. Ocknęła się i pośpieszyła z pomocą przytrzymując zmiażdżony tułów psa. Tak, teraz nie miała już wątpliwości, że to golden retriever. Przesuwali się mozolnie w stronę Forda. Obawiała się, że pies wysunie się z rąk mężczyzny, a ona nie udźwignie ciężaru zwierzęcia. Skupiła się więc na spojrzeniu ofiary, gdzie przez moment jakby zauważyła błysk znajomej czerwieni. Nagle jej oczy zaszły mgłą, poczuła zamroczenie. Ocknęła się i skołowana zaczęła spekulować, że może potknęła się o coś i… wtem uświadomiła sobie, że leży w śniegu, a nad nią pochyla się znajomy mężczyzna z psem. Czuła jak tępy ból przebija przez zakamarki jej ciała, a wokół niej biel śniegu coraz bardziej nasiąka czerwienią. I dopiero wtedy zrozumiała dlaczego NIKT NIE IDZIE z pomocą, retriever ujada, a mężczyzna coraz mocniej ściska jej dłoń.

Raptownie zahamowała samochód, ale nie uniknęła stłuczki ze sfatygowanym Fordem. Niech to szlag! - syknęła i skręciła na pobocze. Włączyła światła awaryjne, zapięła pośpiesznie płaszcz i wysiadła z samochodu. W powietrzu unosił się mroźny wiatr. Wnet posiniały jej policzki, a ręce zaczęły lekko drżeć z zimna. Nie przejmowała się tym. Zaaferowana przebłyskiem, że w oddali...

Malwina usiadła na murku i po raz setny sprawdziła godzinę. 15 minut temu Arek powinien się zjawić. Popatrzyła na telefon, ale nie dzwonił, nie napisał wiadomości. Czy to korki czy zapomniał o spotkaniu? Różne scenariusze pisała w głowie dziewczyna. Rozejrzała się w prawo oraz w lewo czy aby NIKT NIE IDZIE. Żadnej zbłąkanej duszy. Malwina znów wyjęła telefon i zaczęła pisać wiadomość do Arka, która tak ją pochłonęła, że nie zauważyła, że ktoś się do niej zbliża.
Paweł siedział w pubie i pił piwo z kolegami, ale poczuł chęć na papierosa, więc wyszedł na zewnątrz. Odpalił szluga i rozejrzał się czy nie ma kogoś obok, z kim można pogadać. Dobrze mu się rozmawiało z kolegami, ale warto poznać kogoś nowego, z innym spojrzeniem na świat. Zobaczył, że na murku siedzi dziewczyna, którą już widział kilka razy, w końcu to miasto nie jest takie duże i ludzie na siebie wpadają. Miał okazję widywać ją z mężczyzną, a teraz siedzi sama. A podejdę do niej, raz kozie śmierć – pomyślał Paweł i zrobił to, póki miał jeszcze odwagę.
- Cześć – usłyszała Malwina i tak się przestraszyła, że telefon wypadł jej z rąk. Odwróciła się i zobaczyła jakiegoś chłopaka. Wydawał się dziwnie znajomy i zaczęła myśleć skąd może go znać. Z jakiejś imprezy, ale czy aż taka z niej imprezowiczka?
- Hej, czy my się już spotkaliśmy? – odpowiada dziewczyna.
- Może pójdziemy na piwo i Ci wszystko opowiem? – zapytał Paweł i pytanie zawisło W POWIETRZU.

Malwina usiadła na murku i po raz setny sprawdziła godzinę. 15 minut temu Arek powinien się zjawić. Popatrzyła na telefon, ale nie dzwonił, nie napisał wiadomości. Czy to korki czy zapomniał o spotkaniu? Różne scenariusze pisała w głowie dziewczyna. Rozejrzała się w prawo oraz w lewo czy aby NIKT NIE IDZIE. Żadnej zbłąkanej duszy. Malwina znów wyjęła telefon i zaczęła pisać...