Dziękuję

Dziękuję

Bardzo dziękuję

Bardzo dziękuję

Dziękuję za wyróżnienie

Dziękuję za wyróżnienie

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mili
Happy
ina71
ogarbejbe
Karolina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mili
Happy
ina71
ogarbejbe
Karolina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

To nie był jeden z tych pięknych dni, kiedy słońce świecie i wszystko wydaje się takie jakie być powinno. Anastazja stała w kolejce do odprawy na lotnisku i czuła się bardzo przygnębiona. Wracała z wycieczki po Berlinie, która miała być odskocznią od jej obecnych problemów, ale niestety tylko je pogłębiła. Rozmyślała o swoich kłopotach finansowych, rozstaniu z chłopakiem i obawiała się najgorszego - nawrotu depresji. Wsiadając do samolotu myślała tylko o tym, że nie ma właściwie do czego wracać. Zajęła swoje miejsce na pokładzie i pogrążała się jeszcze bardziej w smutkach. Rozglądała się, aby zobaczyć czy NIKT NIE IDZIE, aby zająć miejsce obok niej. I wtedy pojawił się on. Niewysoki chłopak w świątecznym sweterku i okularach. Anastazja nie zwróciłaby na niego większej uwagi, gdyby nie fakt, że pod pachą trzymał jej ulubioną książkę: "Nieznośną lekkość bytu". Od razu ożywiła się i postanowiła zagadać do nieznajomego. Pogawędka o książkach szybko zamieniła się w rozmowę o bardziej poważnych tematach, takich jak utracona miłość, niespełnione marzenia i depresja. Daniel, bo tak miał na imię jej nowy znajomy, także przeżywał trudne chwile w życiu. Nawiązała się między nimi nić porozumienia. Mimo, że lot trwał tylko godzinę, tyle czasu wystarczyło, aby między Anastazją i Danielem coś zaiskrzyło. Po przylocie wymienili się numerami telefonów i postanowili koniecznie spotkać się ponownie. Anastazja nigdy nie pomyślałaby, że znajdzie swoją bratnią duszę w powietrzu.

To nie był jeden z tych pięknych dni, kiedy słońce świecie i wszystko wydaje się takie jakie być powinno. Anastazja stała w kolejce do odprawy na lotnisku i czuła się bardzo przygnębiona. Wracała z wycieczki po Berlinie, która miała być odskocznią od jej obecnych problemów, ale niestety tylko je pogłębiła. Rozmyślała o swoich kłopotach finansowych, rozstaniu z chłopakiem i...

W powietrzu wisiał dramat. Wszyscy to wyczuwali. Czuła to Ona. Czuł to On. Jednak nie przejęli się tym. Dzień mijał jak gdyby nigdy nic. Wszyscy oczekiwali. Na co? Na kogo? Nie wiadomo. Sądzono tylko, że coś albo ktoś się pojawi. Nikt nie wiedział kiedy. Jednak czy na pewno? Jeśli nikt nie wiedział, to dlaczego Ona pakowała się w szaleńczym tempie, od razu po skończonej pracy? Dlaczego On wybiegł podczas spotkania? Dlaczego pobiegli do tego samego miejsca, uprzednio upewniając się, że NIKT NIE IDZIE za nimi? Dlaczego znaleźli się w tym samym miejscu o tej samej porze? Czyżby na pewno nic nie wiedzieli? Może to Oni planowali to, co miało mieć miejsce? Jednak czemu mieliby zrobić cokolwiek razem, skoro się nie znali? Spotkali się. To właśnie w tym momencie ich losy się splotły i nie puściły już nigdy. Planując, zaczęli się wzajemnie poznawać. Ona i On. Mieli podobne pomysły; upodobania. Wystarczyło parę godzin. Plan był gotowy. Teraz wystarczy tylko wcielić go w życie. Wybiła północ. Czas zacząć. Zaufali sobie. Teraz trzeba tylko udowodnić; że mieli rację ufając. Ona przygotowała przebrania. On zbudował maszynę. Równo o 3 rano wpadli do sklepu przebrani za Spangeboba i Patryka Rozgwiazdę w automacie przypominającym ogromny ananas. Co chcieli zrobić? Och, to proste. Brakowało im ananasa do sałatki owocowej, którą chcieli podać szefowi w dniu urodzin.

W powietrzu wisiał dramat. Wszyscy to wyczuwali. Czuła to Ona. Czuł to On. Jednak nie przejęli się tym. Dzień mijał jak gdyby nigdy nic. Wszyscy oczekiwali. Na co? Na kogo? Nie wiadomo. Sądzono tylko, że coś albo ktoś się pojawi. Nikt nie wiedział kiedy. Jednak czy na pewno? Jeśli nikt nie wiedział, to dlaczego Ona pakowała się w szaleńczym tempie, od razu po skończonej...

Stojąc dobre 10 metrów od zwłok Marta wciąż czuła ten specyficzny ostro-słodkawy zapach rozkładającego się ciała. Odór unosił się W POWIETRZU i za nic miał policyjną taśmę, która odgradzała ją od wytyczonego miejsca zbrodni. Była pewna, że to morderstwo, bo nikt z własnej woli nie ucinałby sobie ręki – tyle zdążyła zobaczyć, zanim instynkt kazał jej się cofnąć i z bezpiecznej odległości zadzwonić na policję. Była zaskoczona, z jaką szybkością przybyli funkcjonariusze. Mimo, że zapadł już zmrok, policyjne lampy skutecznie rozpraszały jesienne leśne ciemności i mogła bez problemu obserwować, co robią. Oprócz mundurowych na miejscu kręcił się również mężczyzna w garniturze, który teraz, nerwowym krokiem, zbliżał się w jej kierunku.
-NIKT NIE IDZIE do domu dopóki to miejsce nie zostanie dokładnie przeszukane – rzucił za siebie. - Czy to Pani znalazła ciało, Pani…?
-Marta Dąbrowa, tak, ja, to znaczy, w sumie Bumba, mój pies – wyjaśniła. - Spacerowaliśmy, kiedy nagle zaczął głośno ujadać i ciągnąć w tę stronę.
-Często przychodzicie w tę okolicę?
-W lesie jesteśmy co drugi dzień, ale...
-Szefie! – z tyłu dobiegło głośne wołanie przerywając Marcie w pół zdania. Mężczyzna spojrzał za siebie i dał znać wołającemu go policjantowi, że zaraz podejdzie.
-Pani Marto, tutaj są dwie moje wizytówki, proszę jedną zabrać ze sobą, a na drugiej zapisać swój adres i numer telefonu. Jeszcze dziś, najpóźniej jutro, będę chciał z Panią porozmawiać. To bardzo ważna sprawa, proszę nie wyjeżdżać z miasta.

Stojąc dobre 10 metrów od zwłok Marta wciąż czuła ten specyficzny ostro-słodkawy zapach rozkładającego się ciała. Odór unosił się W POWIETRZU i za nic miał policyjną taśmę, która odgradzała ją od wytyczonego miejsca zbrodni. Była pewna, że to morderstwo, bo nikt z własnej woli nie ucinałby sobie ręki – tyle zdążyła zobaczyć, zanim instynkt kazał jej się cofnąć i z...

Sen. Pozwala nam odpocząć, zregenerować siły, a ponadto zabiera nas do innego, odległego świata, w którym wszystko jest możliwe. Myślę, że wszystkie nasze dusze fruwają wówczas W POWIETRZU. Wzburzone fale morza marzeń sennych unoszą nas na jego powierzchni, a nasze umysły zaczynają tworzyć niesamowite historie.
Tej nocy latanie w sennej przestrzeni miało wiele wspólnego z tym, co działo się naprawdę.
Byłam bardzo ładną, jasnowłosą, wrażliwą nastolatką. Miałam ostatnimi czasy ciężkie chwile. Moja mama zmarła, zostałam z tatą i młodszym bratem. Było nam bardzo ciężko, ale nie poddawaliśmy się, pomagali nam ludzie z fundacji.
W nocy wyszłam na spacer, co chwilę sprawdzając czy za mną NIKT NIE IDZIE. Chciałam spędzić trochę czasu sama, przewietrzyć umysł. Czułam się nieobecna, pusta, bez uczuć. Nie miałam w nikim oparcia, dokuczano mi w szkole. Czułam się nieakceptowana. Świat zmierzał w nieodpowiednim kierunku, nie chciałam w nim być. Pod wpływem emocji pobiegłam na pobliski most. Pod nim szybko płynęła głęboka, rwąca rzeka. Pełna była kamieni i zanieczyszczeń. Bałam się, ale podjęłam decyzję. Skoczyłam.
Czułam jak woda wypełnia moje płuca, nie mogłam oddychać. Kropelki wody zamknęły mi oczy. Zasnęłam na zawsze.
- Kochanie, nie tak miało być, chciałam żebyś żyła - usłyszałam zrozpaczony głos mamy.
Teraz jesteśmy razem, zawieszone pomiędzy światami. Nasze dusze latają W POWIETRZU wysoko nad miastem i czuwają nad moją rodziną. To jest nasza misja - musimy ich chronić.

Sen. Pozwala nam odpocząć, zregenerować siły, a ponadto zabiera nas do innego, odległego świata, w którym wszystko jest możliwe. Myślę, że wszystkie nasze dusze fruwają wówczas W POWIETRZU. Wzburzone fale morza marzeń sennych unoszą nas na jego powierzchni, a nasze umysły zaczynają tworzyć niesamowite historie.
Tej nocy latanie w sennej przestrzeni miało wiele wspólnego z...

Płakała kolejny raz. Ten człowiek, który miał być jej mężem, krzywdził ją od dłuższego czasu. Nie było siniaków, połamanych obojczyków. Były za to raniące słowa. Najgorsze jest to, że nie potrafiła stwierdzić kiedy to sie zaczęło. A czemu przy nim trwała? Z powodu wspomnień, siedmu lat razem, przyjaźni rodzin. Był jej częścią. Ale coraz bardziej chciała uciać tę część i był niepełna. Wolała być ułomną niż nieszczęśliwą, czuć się źle. Płakała na ławce w parku.
-NIKT NIE IDZIE.- szepnęła. Sama nie wiedziała czy chce by ktoś szedł. Z jednej strony chciała być sama, z drugiej potrzebowała wsparcia.
-Mój balon.- usłyszała smutny krzyk dziecka i odruchowo spojrzała w górę.W powietrzu frunął różowy balon. Jego barwa odbijała się na tle nieba. Wyglądało to tak niewinnie, przepełniało nadzieją. Chciała być tak lekka. Zobczyła chłopca, około pięcioletniego. Też wpatrywał sie w balon, obok stała jego mama. Zauważyła ją. Podeszła.
-Czy wszystko jest okej?- chciała ją zbyć, ale zamiast tego zaczęła płakać. Opowiedziała wszystko i nawet nie zauważyła kiedy objęły ją małe rączki.
-Nie płacz, mam drugi balon w domu. Dam Ci go.- wzięła chłopczyka za ręke i uśmiechnęła sie. W powietrzu poczuła ulgę. Ten wzbijający się balon zmienił jej życie. Poczuła się lekka, wyzwolona. Podjęła decyzję.

Płakała kolejny raz. Ten człowiek, który miał być jej mężem, krzywdził ją od dłuższego czasu. Nie było siniaków, połamanych obojczyków. Były za to raniące słowa. Najgorsze jest to, że nie potrafiła stwierdzić kiedy to sie zaczęło. A czemu przy nim trwała? Z powodu wspomnień, siedmu lat razem, przyjaźni rodzin. Był jej częścią. Ale coraz bardziej chciała uciać tę część i był...