Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mollinka_90
rozczytywana
zosia
Szyszka
Mylengrave

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mollinka_90
rozczytywana
zosia
Szyszka
Mylengrave

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Budowałam swoją tożsamość przez wiele lat. Moje życie zapisywało, kartka po kartce, kolejne sukcesy i porażki. Chwile euforii i chwile załamania. Wydawało mi się, że fundamenty mojej tożsamości są silne, bo przecież zespojone miłością rodzinną. Tak, wiem kim jestem, silną, niezależną kobietą, która odnajduje się w każdym dniu życia codziennego. Nagle, TRAACH, w jednej sekundzie zawaliły się moje fundamenty. Jak mogłam nie dostrzec tych rys i pęknięć, które przez lata się na nich pojawialy?! Zostałam pozbawiona własnej tożsamości.
- Kim ja jestem??- codziennie zadawałam sobie to pytanie. Odpowiedź znalazłam po wielu miesiącach poszukiwań. Tak, ta prawda bolała, ale jednocześnie poczułam ulgę. Jestem zupełnie kimś innym. Słabą kobietą, która potrzebuje wsparcia i miłości, która ma prawo zarówno do sukcesów jak i do porażek. Która nie musi dźwigać na własnych barkach całej niesprawiedliwości tego świata.
To spojrzenie w głąb siebie, pozwoliło mi odkryć moją prawdziwą tożsamość. To tak, jakbym narodziła się na nowo. Dziękuje wszystkim tym, którzy mi w tych poszukiwaniach pomogli.

Budowałam swoją tożsamość przez wiele lat. Moje życie zapisywało, kartka po kartce, kolejne sukcesy i porażki. Chwile euforii i chwile załamania. Wydawało mi się, że fundamenty mojej tożsamości są silne, bo przecież zespojone miłością rodzinną. Tak, wiem kim jestem, silną, niezależną kobietą, która odnajduje się w każdym dniu życia codziennego. Nagle, TRAACH, w jednej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nasza tożsamość jest kształtowana już od dzieciństwa, czy to poprzez rodziców czy też środowisko w którym się wychowujemy. Wtedy wszystko wydaje się być w miarę proste. Jesteśmy dziećmi, wnukami, uczniami itd. Tylko co, jak skończymy naukę i wyniesiemy się na 'swoje'? Wtedy trzeba zrozumieć kim się jest i czego się oczekuje od życia. Żeby to zrobić trzeba dużo doświadczyć, czy to poprzez czytanie książek, oglądanie filmów, sztuki teatralne, lub też zwykłą imprezę obserwując innych osób i decydując co z tego co doświadczyliśmy chcemy żeby ponownie pojawiło się w naszym życiu. Tak właściwie to można całe życie próbować kształtować swoją tożsamość.

Nasza tożsamość jest kształtowana już od dzieciństwa, czy to poprzez rodziców czy też środowisko w którym się wychowujemy. Wtedy wszystko wydaje się być w miarę proste. Jesteśmy dziećmi, wnukami, uczniami itd. Tylko co, jak skończymy naukę i wyniesiemy się na 'swoje'? Wtedy trzeba zrozumieć kim się jest i czego się oczekuje od życia. Żeby to zrobić trzeba dużo doświadczyć,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja tylko na początku patrzyłem na swoje korzenie. Potem zacząłem szukać wzorców w różnych miejscach i kierowałem się sercem wybierając tych, którzy wydawali mi się najbardziej poprawni, i których szanowałem. Należy pamiętać, że to co robimy określa to kim jesteśmy. To nasze czyny tworzą z nas bohaterów lub przestępców. A jeśli komuś z naszej rodziny powinęła się noga i zszedł na złą drogę nie oznacza to, że musimy podzielić jego los. Wolna wola.
Bardzo dobrym miejsce na szukanie wzorca jest nie tylko literatura ale również nasi rówieśnicy osiągający sukcesy oraz przede wszystkim nasi rodzice. To przecież oni chcą być dla nas wzorcem.
Coś tak błahego jak komiks również może ukształtować nasze wartości i zapoczątkować nasze poszukiwania własnego Ja. Literatura to fantastyczne miejsce gdzie uaktywniamy naszą wyobraźnię i zaczynamy obudowywać naszą osobowość w konkretne cechy. To długi i żmudny proces jednak jeśli nie będziemy sami pracowali nad sobą, to ukształtuje nas nasze otoczenie. A to nie zawsze kończy się zgodnie z naszymi oczekiwaniami.

Ja tylko na początku patrzyłem na swoje korzenie. Potem zacząłem szukać wzorców w różnych miejscach i kierowałem się sercem wybierając tych, którzy wydawali mi się najbardziej poprawni, i których szanowałem. Należy pamiętać, że to co robimy określa to kim jesteśmy. To nasze czyny tworzą z nas bohaterów lub przestępców. A jeśli komuś z naszej rodziny powinęła się noga i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drogowskazów na drogę w dorosłość otrzymałam kilka i nie wiem, który ukształtował mnie w największym stopniu. Sądzę, że wszystkie :)
1. Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe.
Żyję w przeświadczeniu, że postępując uczciwie, na to samo zasłużę ze strony innych osób. Jest w tym spora doza naiwności, ale nie chcę się jej pozbywać. Podchodzę do każdego z szacunkiem, staram się nie oceniać pochopnie i być szczera. Chcę otrzymać to samo.
2. Bez pracy nie ma kołaczy.
Wychowywałam się na wsi, gdzie zawsze było i jest mnóstwo pracy. Wakacji nie spędzałam na egzotycznych wyjazdach, lecz w polu. Tak, nie raz narzekałam na upał, zmęczenie, monotonię przy obieraniu cebuli ;), ale była to dla mnie bardzo ważna nauka. Zawsze też miałam świadomość, że rodzicom należy pomagać i nie jest to nic nadzwyczajnego.
3. Nauka to do potęgi klucz.
Tak powtarzali moi rodzice, motywowali mnie do nauki, abym w przyszłości mogła osiągnąć to, czego zapragnę siłą umysłu, a niekoniecznie mięśni ;) Miłość do książek to też zasługa atmosfery rodzinnego domu :)
4. Przyroda jest silniejsza niż człowiek.
Przychylność żywiołów ma duże znaczenie, gdy jest się rolnikiem. Czuje się przed nimi szacunek, nieco lęku, bo w krótkim czasie można stracić dorobek życia. Z tym drogowskazem jest również związana miłość do zwierząt, nie krzywdzenie ich, traktowanie jak członków rodziny :)

Drogowskazów na drogę w dorosłość otrzymałam kilka i nie wiem, który ukształtował mnie w największym stopniu. Sądzę, że wszystkie :)
1. Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe.
Żyję w przeświadczeniu, że postępując uczciwie, na to samo zasłużę ze strony innych osób. Jest w tym spora doza naiwności, ale nie chcę się jej pozbywać. Podchodzę do każdego z szacunkiem, staram się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z każdym dniem coraz wyraźniej rozumiem siebie, odkrywam swoją tożsamość w całej je złożoności, wieloaspektowości... Ten stan (który naprawdę mnie uskrzydla) zawdzięczam bardzo wielu rzeczom, osobom i chwilom. Przede wszystkim – historia mojej rodziny, wielu pokoleń silnych kobiet i mężczyzn. Jednak to właśnie moje przodkinie jako kobiety, których pozycja była od wieków o wiele trudniejsza, dodają mi sił i budują moją tożsamość. Dają mi wiarę we własny intelekt, w prawo do samostanowienia i zaradność, w którą nieraz wątpiłam. Ich historie pomagają mi zrozumieć mechanizmy, które zauważam u siebie i które czasem interpretuję jako „dziwactwo”, by potem dowiedzieć się, że to okruch rodzinnej przeszłości, który we mnie tkwi – i całe szczęście. Własną tożsamość częściowo pozwolił mi odkryć mój ukochany sport walki, który pozornie nie pasuje do subtelnej i opanowanej kobiety, a wcześniej nieśmiałego, pucułowatego dziecka. Jednak to on uświadomił mi, że jestem wojowniczką. Moja naturalna (i „wychowana”) łagodność wcale nie stoją w sprzeczności z wojowniczą naturą – nie jestem awanturnikiem, ale w chwilach próby, kryzysu potrafię stanąć twarzą w twarz z wrogiem. Walczę. I zwyciężam, nie tracąc energii na nieistotne przepychanki.
Z kolei czas spędzony w samotności pozwala mi wsłuchać się we wszystkie emocje. Odnaleźć ich źródło i potencjalne ujście. Pozwala mi odkryć, jaka jestem, dlaczego i co z tego wynika.
A zatem to rodzina, walka i samotność pozwalają mi dotrzeć do siebie samej.

Z każdym dniem coraz wyraźniej rozumiem siebie, odkrywam swoją tożsamość w całej je złożoności, wieloaspektowości... Ten stan (który naprawdę mnie uskrzydla) zawdzięczam bardzo wielu rzeczom, osobom i chwilom. Przede wszystkim – historia mojej rodziny, wielu pokoleń silnych kobiet i mężczyzn. Jednak to właśnie moje przodkinie jako kobiety, których pozycja była od wieków o...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Taniec. To moja pasja. Nieważne czy to hip hop, czy taniec współczesny. Tańczę równo. Podskok w górę. Obrót. Och taniec. Mam poczucie rytmu. Uwielbiam tańczyć. Do wszystkiego co leci. Nie jestem, wtedy tą zwykłą, niską nastolatką. Jestem kimś. Moja wyobraźnia przyspiesza. Szare komórki tworzą nowy styl. To nic, że jestem na twardej i zimnej podłodze. Właśnie w tej chwili... jestem na piaskach pustyni, unoszona przez wiatr, tańcząca w jego rytm. Oooo bogowie Egiptu, schylcie się przede mną. Królową tańca. Złoto połyskuje. Oczy błyszczą. Włosy falują. Ciepły piach gładzi bose stopy. Daje się odczuć delikatny rytm. Cała pustynia tańczy. Oooooo, taniec. Tańczę dalej. Mimo, że zapada zmrok. Widać księżyc. Zatańcz ze mną, wielmożny panie.

Taniec. To moja pasja. Nieważne czy to hip hop, czy taniec współczesny. Tańczę równo. Podskok w górę. Obrót. Och taniec. Mam poczucie rytmu. Uwielbiam tańczyć. Do wszystkiego co leci. Nie jestem, wtedy tą zwykłą, niską nastolatką. Jestem kimś. Moja wyobraźnia przyspiesza. Szare komórki tworzą nowy styl. To nic, że jestem na twardej i zimnej podłodze. Właśnie w tej chwili......

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Codziennie odnajduje siebie w czymś innym.
W kubku herbaty odnajduje swoje zamiłowanie do każdej odmiany tego napoju.
W tabliczce gorzkiej czekolady widzę swoje dzieciństwo, które mimo że czasami bywało gorzkie,dało mi wiele radości i stworzyło wspaniałe kontakty z rodzicami.
W płatku śniegu dostrzegam swoją samotność,że znając to uczucie, nie chcę aby inni je czuli; że chcę pomagać innym, poświęcić temu swoje życie.
W spacerującej parze starszego małżeństwa dostrzegam,że mówiąc że nie potrzebuje miłości,że samej jest mi dobrze-kłamię; chciałabym mieć kogoś,kto będzie, gdy nikogo już nie będzie, kto będzie w stanie wybaczyć niewybaczalne, dostrzec niezauważalne.
W wirujących w słońcu drobinkach kurzu dostrzegam że boje się przyszłości, tego co może nadejść, co mogę przegapić, co może bezpowrotnie zniknąć z mojego życia.
W rozbitej szklance dostrzegam, że zmarnowałam bezpowrotnie kilka lat swojego życia, unikając kontaktów z innymi, ograniczając je do minimum; widzę ludzi, którzy odeszli z mojego życia bo nie zrobiłam nic by zostali, nie pozwoliłam im się poznać, zamknęłam serce na cztery spusty, niszcząc relacje, które nie mogły się nawet zacząć.
W świątecznych słodyczach, widzę, że nigdy nie pozwolę umrzeć mojemu wewnętrznemu dziecku, że zawsze będą mnie cieszyć pozornie małe rzeczy.
Odkrywam cząstki siebie w różnych rzeczach, sytuacjach, pozornie nic nie znaczących. Układam siebie, tak jak układa się puzle, kawałek po kawałku

Codziennie odnajduje siebie w czymś innym.
W kubku herbaty odnajduje swoje zamiłowanie do każdej odmiany tego napoju.
W tabliczce gorzkiej czekolady widzę swoje dzieciństwo, które mimo że czasami bywało gorzkie,dało mi wiele radości i stworzyło wspaniałe kontakty z rodzicami.
W płatku śniegu dostrzegam swoją samotność,że znając to uczucie, nie chcę aby inni je czuli; że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W dzisiejszych czasach mówi się sporo o wielu kryzysach np. upadku wartości . Jednocześnie świat oferuje różne drogi życiowe, a więc mogę poszerzać horyzonty, ale też gubię się wśród wielu pomysłów na życie. Nie wiem czy lepiej dopasować się do oczekiwań społeczeństwa czy być indywidualną jednostką. Wobec tego, pytania o definicję tożsamości i fundamentów z subiektywnej perspektywy oceny, są dzisiaj trudne. Zwłaszcza dla mnie żyjącej w kraju, w których poziom życia pozwala na taką refleksję w przerwie między pracą, posiłkiem, snem itp. W uboższych zakątkach świata tożsamość pojedynczego człowieka może być mniej złożona, mająca bardziej postać grupowej.
Moja tożsamość zmienia się przez całe życie. Jej podstawę w okresach dzieciństwa i dorastania zbudowała kultura polska, silnie zaznaczona religia katolicka, nieco pesymistyczna mentalność Polaków, sztuka, przyroda, edukacja, praca, spotkani ludzie, których warto było poznać i tacy, których wolałabym już dzisiaj ominąć. I chociaż według znajomych podobno „ nic się nie zmieniam” , osobiście czuję, że wszystko we mnie ulega stopniowej zmianie. Każda krótka podróż do innego kraju lub kontakt z inspirującym człowiekiem wnosi nowy fragment do mojej tożsamości i zmusza do refleksji kim jestem i będę za 10 lat, jak się odnajdę w dalszym życiu?
Dlatego obecnie czuję się Polką, Europejką i trochę na wyrost- obywatelem całego świata. A na zupełnie fundamentalnym gruncie, po prostu Człowiekiem przez duże C.

W dzisiejszych czasach mówi się sporo o wielu kryzysach np. upadku wartości . Jednocześnie świat oferuje różne drogi życiowe, a więc mogę poszerzać horyzonty, ale też gubię się wśród wielu pomysłów na życie. Nie wiem czy lepiej dopasować się do oczekiwań społeczeństwa czy być indywidualną jednostką. Wobec tego, pytania o definicję tożsamości i fundamentów z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej