Uważam, że my sami tworzymy swoją tożsamość, jedyną i niepowtarzalną. I każdy ją wyraża na swój własny sposób. Jednym do tworzenia tej tożsamości niezbędna jest praca, innym rodzina, dzieci, jeszcze inni wyrażają siebie w muzyce, tańcu, sztuce, jeszcze inni podróżując, zwiedzając. Mi w tworzeniu swohej tożsamości bardzo pomogły studia, praca i rodzina.

Uważam, że my sami tworzymy swoją tożsamość, jedyną i niepowtarzalną. I każdy ją wyraża na swój własny sposób. Jednym do tworzenia tej tożsamości niezbędna jest praca, innym rodzina, dzieci, jeszcze inni wyrażają siebie w muzyce, tańcu, sztuce, jeszcze inni podróżując, zwiedzając. Mi w tworzeniu swohej tożsamości bardzo pomogły studia, praca i rodzina.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ciężko bardzo napisać coś mądrego. Bo wciąż szukam ;)

Ciężko bardzo napisać coś mądrego. Bo wciąż szukam ;)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Tożsamość można mieć od początku, można ją odnaleźć w trakcie, można też umrzeć bez niej. Żyjąc w błogim przekonaniu, że należę do pierwszej grupy, po 27 latach odnalazłam się w drugiej. Kiedyś konfliktowa, temperamentna, musząca zawsze postawić na swoim, zwyczajnie zmądrzałam. Pokory nauczyło mnie nie życie, bo nie wydarzyło się w nim nic szczególnego. Dużą rolę przypisuję literaturze, bo czytający człowiek, to jednak zawsze mądrzejszy człowiek niż jego własna wersja nieczytająca. Czytam dużo, ochoczo, zawsze i w zasadzie wszędzie mogłabym. Odnalazłam w tym tożsamość, jestem przede wszystkim czytelnikiem, a dopiero potem kobietą, programistką. To najważniejsze. Mogłabym żyć bez wszystkiego, ale nie bez książek, to one nadają mojemu życiu sens, bo zasypiam i budzę się z myślą, co będę czytać po pracy? W pracy cieszę się zajęciami, daje mi ona dużo satysfakcji, ale byłabym niczym, gdyby nie szelest kartek i ich zapach. Wącham książki namiętnie, kiedy nikt nie widzi i kiedy wszyscy widzą. Umieram z bohaterami i rodzę się z każdym feniksem napotkanym na białych kartkach. Moja tolerancja, poglądy, wszystko ewoluowało, jestem najlepszą wersją siebie, bo czytam. Zawsze już będę lepszą i lepszą, bo zawsze będę czytać. Głupiec nazwałby czytelnika samotnikiem, żył on tyle żyć i mieszkał w tylu światach, że nikt nie zrozumie, dopóki sam nie zacznie wędrówki. Przeżyć tyle przygód, zdrad, zemst i radości można tylko będąc człowiekiem silnym i odważnym. Do boju zatem, wyobraźnio!

Tożsamość można mieć od początku, można ją odnaleźć w trakcie, można też umrzeć bez niej. Żyjąc w błogim przekonaniu, że należę do pierwszej grupy, po 27 latach odnalazłam się w drugiej. Kiedyś konfliktowa, temperamentna, musząca zawsze postawić na swoim, zwyczajnie zmądrzałam. Pokory nauczyło mnie nie życie, bo nie wydarzyło się w nim nic szczególnego. Dużą rolę przypisuję...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ktoś mądry powiedział kiedyś: „Nie wiesz kim być? Bądź sobą”. Te słowa powinny być hasłem przewodnim dzisiejszych czasów, pełnych mediów społecznościowych, blogów i innych „kreatorów siebie”, dzięki którym ludzie próbują ukryć brak własnej osobowości. Wrzucisz zdjęcie z siłowni – jesteś trenerką, z kuchni – kucharką. Także dla mnie przez pewien czas określanie własnej tożsamości tak funkcjonowało. Uważałam, że aby wykreować własną tożsamość musisz przekazać to innym osobom w jak najprostszy sposób. Jednak dzięki pasji odkryłam, że tożsamość to wizja nas samych, to, jak my sami widzimy siebie poprzez to, co robimy i to co myślimy. Uważam, że mojej tożsamości nie tworzy rodzina, korzenie, znajomi czy nawet to, co posiadam, ale to, co robię i w jaki sposób to robię. Dla mnie czynnikiem takim jest sport, dzięki, któremu zrozumiałam jaką jestem osobą, ile jestem w stanie wytrzymać, co sprawia, że jestem szczęśliwa, czy też nieszczęśliwa. Bo zrozumieć jakim jestem człowiekiem mogę tylko ja sama. Czy to przekraczając próg swojej wytrzymałości w biegu długodystansowym, gdy brakuje mi już tchu, czy to w najzwyklejszej chwili zwątpienia, kiedy nie mam ochoty rano wstać z łóżka, ale jednak to robię, bo właśnie takie małe szczegóły kreują mnie i moją tożsamość. Uważam, że najważniejsze są właśnie te drobne elementy, które dostrzegam tylko ja, przejawiające się nawet w codziennych czynnościach, takich jak parzenie kawy czy pójście na zakupy. Tożsamość to ja i moje podejście do życia.

Ktoś mądry powiedział kiedyś: „Nie wiesz kim być? Bądź sobą”. Te słowa powinny być hasłem przewodnim dzisiejszych czasów, pełnych mediów społecznościowych, blogów i innych „kreatorów siebie”, dzięki którym ludzie próbują ukryć brak własnej osobowości. Wrzucisz zdjęcie z siłowni – jesteś trenerką, z kuchni – kucharką. Także dla mnie przez pewien czas określanie własnej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Odkrywałam siebie przez lata dzięki wolności. Mama nigdy nie narzucała mi co ubierać, jakie zajęcia dodatkowe wybrać, nie uczyła mnie czym powinny interesować się dziewczynki a czym chłopcy. Pozwoliła mi działać i pilnowała jedynie czy nie robię sobie krzywdy. W szkole również wywalczyłam sobie wolność. Gdy sugerowano mi, że powinnam ubierać się bardziej kobieco nie robiłam tego i głośno mówiłam, że to niedorzeczne. Nie dawałam sobie wmówić, że muszę uczestniczyć w balu na zakończenie gimnazjum czy w studniówce na koniec liceum. Decydowałam sama za siebie i sama radziłam sobie z konsekwencjami podejmowanych decyzji. Gdy osiągnęłam pełnoletność ułożyłam plan idealny na swoje życie. Nie pozwoliłam sobie na myślenie w ramach ustalonych przez ludzi, którzy boją się spontaniczności i życia "na kocią łapę". Odkryłam kim chce być, jak chcę patrzeć na świat i ludzi, co chcę w życiu robić uwalniając swój umysł. Wolność to moja odpowiedź.

Odkrywałam siebie przez lata dzięki wolności. Mama nigdy nie narzucała mi co ubierać, jakie zajęcia dodatkowe wybrać, nie uczyła mnie czym powinny interesować się dziewczynki a czym chłopcy. Pozwoliła mi działać i pilnowała jedynie czy nie robię sobie krzywdy. W szkole również wywalczyłam sobie wolność. Gdy sugerowano mi, że powinnam ubierać się bardziej kobieco nie robiłam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To, co pomaga mi się odnaleźć to muzyka. Włączam ją po powrocie ze szkoły i zawsze gra w tle. To pozwala mi się odprężyć. Ciągle szukam jakieś ciekawe piosenki, głównie te starsze, ale nie gardzę nowymi. W każdym potrafię zobaczyć jakąś cząstkę siebie.
A to, co od małego mi pomaga, to pisanie opowiadań (wcześniej książek). Na tym się wychowałam. Ciągle odkrywam w sobie coś, tworząc nowych bohaterów, nowe przygody.

To, co pomaga mi się odnaleźć to muzyka. Włączam ją po powrocie ze szkoły i zawsze gra w tle. To pozwala mi się odprężyć. Ciągle szukam jakieś ciekawe piosenki, głównie te starsze, ale nie gardzę nowymi. W każdym potrafię zobaczyć jakąś cząstkę siebie.
A to, co od małego mi pomaga, to pisanie opowiadań (wcześniej książek). Na tym się wychowałam. Ciągle odkrywam w sobie coś,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Odnalazłem siebie w cierpieniu i ciężkiej pracy nad sobą by z niego wyjść. Dopiero, gdy człowiek emocjonalnie sięgnie dna, poznaje prawdziwego siebie, a nie takiego jakim chciałby być. Kreując swój wizerunek często zatracamy poczucie różnicy pomiędzy tym, kim jesteśmy, a kim powinniśmy być, by sprostać codziennym wyzwaniom naszego życia. Razem z naszym otoczeniem zaczynamy wierzyć, że nasza wyjściowa maska, którą narzucają nam okoliczności, jest naszym prawdziwym obliczem. I gdy już żyjemy życiem kogoś, kim nie jesteśmy, los z drwiącym uśmiechem mówi „sprawdzam”. Wtedy, okazuje się, kto jest tak twardy jak mówił, a kto nie. Ja nie byłem tak twardy. W snach widziałem siebie. Tego prawdziwego. Widziałem go w lustrze, sklepowych witrynach i odbiciu na monitorze. Patrzyłem na niego, on patrzył na mnie, i wiedziałem, że on to ja. Ja, jakim nigdy nie chciałem być. Po wielu miesiącach, podczas których czułem się jak nawiedzany przez ducha, zaakceptowałem go. Uznałem, że on to ja, czy tego chcę czy nie. Zacząłem się ze sobą przyjaźnić i się siebie uczyć. Przestałem ograniczać swój charakter, hamować swoje przyzwyczajenia, myśleć co powiedziałaby osoba, którą chciałbym być, tylko mówiłem jako ja. Nie spotkałem się z odrzuceniem, niechęcią czy nawet wyśmianiem. Nabrałem pewności, że ja jako ja, też jest fajny i lubiany. Dziś jestem innym człowiekiem. Odnoszę większe sukcesy i mam więcej przyjaciół w swoim otoczeniu. Możesz wszystko, jeśli za najlepszego przyjaciela, masz siebie samego.

Odnalazłem siebie w cierpieniu i ciężkiej pracy nad sobą by z niego wyjść. Dopiero, gdy człowiek emocjonalnie sięgnie dna, poznaje prawdziwego siebie, a nie takiego jakim chciałby być. Kreując swój wizerunek często zatracamy poczucie różnicy pomiędzy tym, kim jesteśmy, a kim powinniśmy być, by sprostać codziennym wyzwaniom naszego życia. Razem z naszym otoczeniem zaczynamy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedyś myślałam, że aby zrozumieć kim jestem, co mnie tworzy, muszę za wszelką cenę poznać historię rodziny. Zrozumieć dlaczego małżeństwo rodziców się rozpadło, po czyjej stronie była wina, jak doszło do rozwodu babci, dlaczego dziadek popełnił samobójstwo, albo czy mam w genach chorobę alkoholową ze strony rodziny mamy? Tyle pytań i tak trudno dotrzeć do prawdy, do odpowiedzi.
Miałam już grubo ponad 20 lat, gdy zrozumiałam, że niekoniecznie to historia moich przodków mnie tworzy. To JA decyduję kim jestem. A najważniejsza decyzja, którą podejmuję każdego dnia - to być lepszą sobą. Bo właśnie tak zmieniamy nasz świat, zaczynając od siebie, stając się każdego dnia lepszą wersją siebie. Bardzo pomaga mi w tym niedawno poznana joga i medytacja. Właśnie w tym odnajduję siebie.
Namaste!

Kiedyś myślałam, że aby zrozumieć kim jestem, co mnie tworzy, muszę za wszelką cenę poznać historię rodziny. Zrozumieć dlaczego małżeństwo rodziców się rozpadło, po czyjej stronie była wina, jak doszło do rozwodu babci, dlaczego dziadek popełnił samobójstwo, albo czy mam w genach chorobę alkoholową ze strony rodziny mamy? Tyle pytań i tak trudno dotrzeć do prawdy, do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Swoje własne ja odnajduje w uczynności w pomaganiu innym na codzień służeniu radą i pomocą. A także w tak codziennej roli macieżyńkiej i opiece nad swoimi pociechami pokazaywanie im świata , jego możliwości a odpoczywam wieczorem przy dobrej lekturze zatapiam sie w świat ksiażkowej magii,Budzac sie rano mam ochote dzielic dzień i być jak najbardziej uczynna i radosna.

Swoje własne ja odnajduje w uczynności w pomaganiu innym na codzień służeniu radą i pomocą. A także w tak codziennej roli macieżyńkiej i opiece nad swoimi pociechami pokazaywanie im świata , jego możliwości a odpoczywam wieczorem przy dobrej lekturze zatapiam sie w świat ksiażkowej magii,Budzac sie rano mam ochote dzielic dzień i być jak najbardziej uczynna i radosna.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Jako, że uważam siebie za nastolatkę i kogoś kto nadal próbuje odgadnąć kim jest, jest to temat bardzo mi bliski, ponieważ od dłuższego czasu to właśnie na poszukiwaniu swojej tożsamości poświęcam wolne chwile.
Muszę przyznać, że jest to bardzo żmudny proces, który opiera się głównie na metodzie prób i błędów. Na początku starałam się zasięgnąć po rady rodziny - jako, że to oni wydawali się być odpowiednimi osobami, skoro znali mnie całe moje życie. Szybko jednak odkryłam, że każdy z nich ma odmienne zdanie, do którego jest od dawna przywiązany. W swoich opiniach kierowali się wartościami, które dla mnie wcale nie były ważne, dlatego porzuciłam szukanie samej siebie w ten sposób, w końcu miałam być sobą, a nie czyimś wytworem.
Później doszłam do wniosku, że przecież jestem jak każdy inny nastolatek i zaczęłam naśladować moich rówieśników, co jak można się domyślić nie zakończyło się zbyt dobrze. Długo zajęło mi, by się otrząsnąć i zauważyć, że po raz kolejny nie byłam sobą, tylko próbowałam się dostosować do środowiska w jakim przebywałam.
A więc co teraz jest moim sposobem na kształtowanie osobowości?
Zdecydowanie podróże. Spotykając różnych ludzi, stawiając siebie samą w niekonwencjonalnych sytuacjach, z których muszę wybrnąć, postępując według moich własnych zasad, nie podporządkowywanie się do ludzi, robienie tego co uważam za słuszne, ale z drugiej strony zachwyt "innością" i szacunek dla opinii drugiego człowieka uważam za bardzo budujące.

Jako, że uważam siebie za nastolatkę i kogoś kto nadal próbuje odgadnąć kim jest, jest to temat bardzo mi bliski, ponieważ od dłuższego czasu to właśnie na poszukiwaniu swojej tożsamości poświęcam wolne chwile.
Muszę przyznać, że jest to bardzo żmudny proces, który opiera się głównie na metodzie prób i błędów. Na początku starałam się zasięgnąć po rady rodziny - jako, że to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej