Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

next
Paweel132
Johel
Patrycja
wilk

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

next
Paweel132
Johel
Patrycja
wilk

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Obudziłam się. Jest rano, ledwie świta. Czemu się obudziłam tak wcześnie?
Zgadnijcie.. tak, jelenie znów ryczą i biegają wokół, niszcząc krzaki.
Opętane swoimi żądzami walczą o łanie. I nie dają mi spać. Ryczą rano, wieczorem i w nocy. Okres godowy. Każdy z nich szuka partnera i zarazem mają pewność, że każda łania znajdzie swojego adoratora, jest ich przecież mniej. Biegają, walczą, a potem mają gody.
A ja? Siedzę w tej wieży i czekam na niego.
Jego służba przynosi mi posiłki i opróżnia nocniki, ale na tym nasza komunikacja się kończy.
Mówią w innym języku, ale mam wrażenie są do mnie wrogo nastawieni. Branka przywieziona wraz z łupami z bojowej, czemu mają mnie wielbić.. w dodatku przegraliśmy. Nawet nie wiem jak ma na imię. Ani co ze mną zrobi.
Chciałabym być jeleniem. Biegać po lesie, czuć wiatr na mej skórze. Krzyczeć nad wodą i słyszeć jak mój głos rozbrzmiewa wokół echem. I powoduje, że odzywają się inne głosy i krzyczą w nocy we spół ze mną. A to wszystko dlatego, że ja - buntowniczka - uciekłam z kryjówki. Byłam w bezpiecznym miejscu, ale było tam tak ciasno! A ja potrzebuję przestrzeni, ludzi.. No i mam, co chciałam. Obcych ludzi, za zamkniętymi drzwiami. I jelenie gdzieś w mroku za oknem.

Obudziłam się. Jest rano, ledwie świta. Czemu się obudziłam tak wcześnie?
Zgadnijcie.. tak, jelenie znów ryczą i biegają wokół, niszcząc krzaki.
Opętane swoimi żądzami walczą o łanie. I nie dają mi spać. Ryczą rano, wieczorem i w nocy. Okres godowy. Każdy z nich szuka partnera i zarazem mają pewność, że każda łania znajdzie swojego adoratora, jest ich przecież mniej....

Dziś zdarzyło się to aż dwa razy. Najpierw, zaraz kiedy wyszłam z pracy. Nagle, kątem oka dostrzegłam siostrę, w tłumie, pare metrów przede mną. Szła powoli, w szarym płaszczu, jej szalik powiewał na wietrze. Spojrzała w bok na światłach i zobaczyłam, że to nie ona. Oczywiście, to nie mogła być ona, nie żyje od roku.
W autobusie usiadłam przy oknie. Zaczęło padać. I znów wydało mi się, że widzę ją jak przebiega w strugach deszczu na drugą stronę ulicy. Kobieta postawiła kołnierz i ponownie odkryłam, że to ktoś obcy. Nie wiem, może było coś w jej profilu?..
Kiedy siostra odeszła, wciąż wydawało mi się, że gdzieś ją widzę: na ulicy, w sklepie, w kinie. Kiedy to się stało pierwszy raz, serce biło mi jakby zaraz miało eksplodować. Potem zrozumiałam, że to tylko złudzenie, moja tęsknota, że ona nie wróci. Wciąż czasem jeszcze ją widuję, ale coraz rzadziej i już tak to nie boli. Nieistniejący duch, fatamorgana.
Wysiadam, chłodne palce deszczowych elfów łagodnie dotykają mojej twarzy. Przez chwilę obserwuję dziwne zjawisko w kałuży przede mną. Może to lustrzane odbicie, ale miasto tam, w dole, wygląda zupełnie inaczej. Pastelowe domy mają wąskie fasady i asymetryczne okna pod cebulami dachów. Chodniki są tam jak mozaiki a ludzie pochylając się w moją stronę wyglądają przez kałużę i uśmiechają się do mnie czule. Czar pryska zmącony czyimś butem. Przypominam sobie, że miałam jeszcze wejść do zoologicznego po suszone ucho smoka dla mojej kici. Otwieram parasol i już mnie nie ma.

Dziś zdarzyło się to aż dwa razy. Najpierw, zaraz kiedy wyszłam z pracy. Nagle, kątem oka dostrzegłam siostrę, w tłumie, pare metrów przede mną. Szła powoli, w szarym płaszczu, jej szalik powiewał na wietrze. Spojrzała w bok na światłach i zobaczyłam, że to nie ona. Oczywiście, to nie mogła być ona, nie żyje od roku.
W autobusie usiadłam przy oknie. Zaczęło padać. I znów...

Wróciłam z zajęć, wypiłam lipę z miodem i z cytryną, niczym magiczny eliksir odganiający chorobę i z tego przeziębienia położyłam się, nie od razu wpadłam w objęcia Morfeusza. Sen nie od razu mnie pochłonął, ale w końcu dałam się ponieść. Nie wiem kiedy zapadł zmrok. Dzień szybko minął. Ale dzięki temu poczułam się o niebo lepiej.
Później jak wróżka z użyciem magicznej różdżki wyczarowywałam prezenty na święta dla bliskich, dodając kolejne rzeczy do koszyka, spełniając ich życzenia. Czuć już magię zbliżających się świąt. Ale już nie długo. Śpiąca królewna będzie mogła się wyspać. Nie będzie musiała biec rano spóźniona gdziekolwiek.

Wróciłam z zajęć, wypiłam lipę z miodem i z cytryną, niczym magiczny eliksir odganiający chorobę i z tego przeziębienia położyłam się, nie od razu wpadłam w objęcia Morfeusza. Sen nie od razu mnie pochłonął, ale w końcu dałam się ponieść. Nie wiem kiedy zapadł zmrok. Dzień szybko minął. Ale dzięki temu poczułam się o niebo lepiej.
Później jak wróżka z użyciem...

Otworzyłam oczy z trudem i krew na pościeli uświadomiła mi,że stało się to po raz kolejny. Otwarta rana w samym środku serca rytmicznie wyrzucala kolejne porcje gorącej krwi. Zaczęłam szeptac zaklęcie, którego mnie nauczył :
"Przyjdź do mnie rano
Wpros się pod kołdrę i lecz dotykiem
Zatrute rany
Myśli krwotoki opatrz językiem "

Poskutkowalo, jak z resztą zawsze. Jednak magia, jak każde z resztą uzależnienie nioslo skutki uboczne, przynosiło ulgę na coraz krótszy moment, a gdy przestawalo działać ból był Jeszcze większy.
" Wylecze się z Ciebie " - postanawiałam co rano i co rano oszukiwałam się, że dziś już ostatni raz daje się ponieść Twojemu wyniszczajacemu moje serce czarowi. Pora na kolejny dzień pełen udawanych serdeczności i sztucznych uśmiechów. Nikt się nie dowie jak bardzo krwawi mi serce.

Otworzyłam oczy z trudem i krew na pościeli uświadomiła mi,że stało się to po raz kolejny. Otwarta rana w samym środku serca rytmicznie wyrzucala kolejne porcje gorącej krwi. Zaczęłam szeptac zaklęcie, którego mnie nauczył :
"Przyjdź do mnie rano
Wpros się pod kołdrę i lecz dotykiem
Zatrute rany
Myśli krwotoki opatrz językiem "

Poskutkowalo, jak z resztą zawsze. Jednak...

Niektórzy nienawidzą autobusów. Ja zdołałam się z nimi zaprzyjaźnić, oswoić te wielkie, powolne stworzenia, w których ciągle coś się kotłuje. Zupełnie jak we mnie samej. Ktoś się przepycha, wsiada, wysiada, awanturuje, a czasem uśmiecha. Czasem dziecko, czasem pies albo pogodna staruszka. Czasem nadęty, sztywny człowiek w garniturze, któremu ten środek transportu po prostu urąga, a czasem wpatrzona w siebie para licealistów. Autobus zdumiewająco odzwierciedla moje własne wnętrze – czasem za zimno, czasem zbyt duszno, a okien otworzyć nie można, bo odzywa się alarm. Lubię obserwować ludzi, przypisywać im cechy i historie. Mój Boże, ten mężczyzna z łysą głową, okularami w nowoczesnych, grubych oprawkach i odstającymi uszami... Patrzę na niego dyskretnie, ale z jakimś niemądrym rozczuleniem, bo przez jego uszy prześwieca słońce, wydobywając przedziwne odcienie różu, czerwieni i pomarańczu. Wygląda jak nieporadnie stworzony anioł – zamiast aureoli czy nimbu właśnie te śmieszne, plastusiowe uszy. Zza jego głową – słońce, które tak niewinnie z niego pokpiwa, sprawiając, że uszy niemal płoną. A on nie zdaje sobie z tego sprawy, czytając jakieś grube tomiszcze, z okularami na czubku nosa i skupioną miną. Pewnie wcale nie jest aniołem, chociaż kto wie? Nic o nim nie wiem i tylko te uszy są takie nierealne, nie z tego świata. Kiedy wysiadam, posyła mi delikatny uśmiech. Jakby wiedział. Jakby potwierdzał.

Niektórzy nienawidzą autobusów. Ja zdołałam się z nimi zaprzyjaźnić, oswoić te wielkie, powolne stworzenia, w których ciągle coś się kotłuje. Zupełnie jak we mnie samej. Ktoś się przepycha, wsiada, wysiada, awanturuje, a czasem uśmiecha. Czasem dziecko, czasem pies albo pogodna staruszka. Czasem nadęty, sztywny człowiek w garniturze, któremu ten środek transportu po prostu...

Dzień wstał chyba lewą nogą, bo z poszarzałą twarzą i bez słonecznego błysku w oku. Nie miałam ochoty wyjść mu naprzeciw. Poduszka szeptała mi do ucha kuszące echa snów, a łóżko podstępnie zwiększyło siłę swojej grawitacji.
- Aniele Boży, Stróżu mój, ciągnij kochany za rękę albo nogę, bo sama nie dam rady wstać. - pomyślałam szybką modlitwę.
Otwarłam szeroko okno, a rześkie jesienne powietrze wtargnęło do małego pokoju jak barbarzyńcy do Rzymu.
Kiedy wygramoliłam się ze wszystkich porannych czynności i wyszłam na zewnątrz, topole strząsnęły na mnie żółte liście, a z nieba posypały się grosiki deszczu. Rozłożyłam z uśmiechem parasolkę. Jesień, nawet słotna, miała w sobie wiele uroku. Przechodząc przez park, przyglądałam się pniom mijanych drzew, po których jak zielone węże piął się bluszcz. Przeskakiwałam kałuże, a odbijające się w nich obrazy były jak przeźrocza, wrota do innego świata.
Dzień ciągnął się długo, a analizy nie wychodziły. Do życia zaczynały budzić się potwory: jeden burczał groźnie w brzuchu, drugi syczał za plastikową obudową aparatury, a w trzeciego zmieniałam się sama.
Kiedy wracałam, zmęczona po całym dniu, zobaczyłam wreszcie słońce, które nie mogąc przedrzeć się przez chmury znalazło inną drogę na ziemię: błysnęło do mnie uśmiechem kolegi, który przepuścił mnie w drzwiach do akademika.
Ułożyłam się do snu.
- Dzięki Tobie, skrzydlaty przyjacielu, jestem jak w siódmym niebie. - wyszeptałam w ciemność. - Ale obawiam się, że ty masz ze mną siedem światów.

Dzień wstał chyba lewą nogą, bo z poszarzałą twarzą i bez słonecznego błysku w oku. Nie miałam ochoty wyjść mu naprzeciw. Poduszka szeptała mi do ucha kuszące echa snów, a łóżko podstępnie zwiększyło siłę swojej grawitacji.
- Aniele Boży, Stróżu mój, ciągnij kochany za rękę albo nogę, bo sama nie dam rady wstać. - pomyślałam szybką modlitwę.
Otwarłam szeroko okno, a...

Pierwszą rzeczą, którą robię po przebudzeniu się jest oczywiście prysznic. Następnie śniadanie, pakowanie się itd. Jak codziennie. Nic ciekawego. Jednak gdy wychodzę z domu świat się zmienia. W sumie zaczął się zmieniać już około 100 lat temu, gdy ludzie zaczęli hodować smoki. Nawet moja rodzina ma ich parę. Posiadanie smoka nie jest już niczym nadzwyczajnym. Jednak na świecie istnieje jeden wyjątkowy pod względem umiejętności. Oczywiście, wszystkie smoki potrafią latać, ale tylko jeden zionie ogniem. Należy on do mojego ojca, a kiedyś otrzymam go w spadku. Lecz pora skupić się na teraźniejszości. Wsiadam na Daenerys (w końcu jest się tym fanem "Gry o tron" co nie?) i lecę do szkoły. Po lekcjach, (które przebiegają zadziwiająco spokojnie) wracam do domu. Tam czeka mnie jak co dzień sprzątanie. Jednak nie zwyczajne (bo przecież smoki potrafią narobić DUUUŻO bałaganu), tylko długie machanie miotłą. Czasami zazdroszczę ludziom, którzy żyli wiek wcześniej. Podobno sprzątali tylko swój pokój; a nie wszystkie klatki. Trzy razy w tygodniu mam zajęcia taneczne; a w każdą środę praktyki z latania na smokach. Po każdym treningu biorę kąpiel i jem kolację. Przed snem czytam przeważnie ilustrowane przewodniki po świecie ludzi, których nazwać mogę swoimi przodkami. Kto by pomyślał, że byli w stanie wynaleźć te wszystkie dziwne środki transportu powietrznego, mając pod nosem jaja smoków!

Pierwszą rzeczą, którą robię po przebudzeniu się jest oczywiście prysznic. Następnie śniadanie, pakowanie się itd. Jak codziennie. Nic ciekawego. Jednak gdy wychodzę z domu świat się zmienia. W sumie zaczął się zmieniać już około 100 lat temu, gdy ludzie zaczęli hodować smoki. Nawet moja rodzina ma ich parę. Posiadanie smoka nie jest już niczym nadzwyczajnym. Jednak na...

Idę przez las do babci. Dzisiaj bawię się w czerwonego kapturka, aczkolwiek nie mam koszyczka z łakociami. Jedynie pewien list do przekazania. Lasek jest zielony, pachnący, słoneczko przebija przez gałązki i tworzy na ściółce fantazyjne wzory.
Do czasu. Znowu to uczucie. Tak zimno mi od środka. Moje serce znowu zamarza, nie lubię tego. Drzewa ciemnieją, nachylają się ku mnie, wyciągają swoje kujące gałązki w moim kierunku. Siadam na ścieżce, zamykam oczy i czekam. Boję się, tak bardzo się boję. Czuję dotyk miękkiego futra na moim prawym ramieniu. Otwieram oczy i widzę rudą lisią kitę niemal tuż przy mojej twarzy.
"Spokojnie" - w głowie słyszę głos lisa. Zwierzę zostaje ze mną, dopóki TO nie mija.

Idę przez las do babci. Dzisiaj bawię się w czerwonego kapturka, aczkolwiek nie mam koszyczka z łakociami. Jedynie pewien list do przekazania. Lasek jest zielony, pachnący, słoneczko przebija przez gałązki i tworzy na ściółce fantazyjne wzory.
Do czasu. Znowu to uczucie. Tak zimno mi od środka. Moje serce znowu zamarza, nie lubię tego. Drzewa ciemnieją, nachylają się ku...