Nigdy nie doceniałam mojej babci. Zawsze wydawała się być surowa i nieprzystępna. Choć czasami mnie przytulała, brakło jej "ciepła" w tym wszystkim. Niby wiedziałam, że mnie kocha, ale jakoś nigdy nie odczuwałam tego tak jak chce to czuć dziecko. Dziś z perspektywy czasu wiem, że to była cudowna kobieta, która wiele przeżyła. Ciężkie roboty w Niemczech, niechęć rodziny męża, biedę, śmierć dziecka, młode wdowieństwo. Sama borykała się z codziennością. Zawsze mnie wspierała, broniła przed krzywdzącymi komentarzami. Miała moje ulubione ciastka, piekła bułkę i gotowała pierogi. Uczyła życia, zawsze wysłuchała. Była ze mnie bardzo dumna. Dziś zrozumiałam, że pod surowością kryła się troskliwa i dobra kobieta. Tęsknię za nią i żałuję, że nie mogę jej tego wszystkiego powiedzieć.

Nigdy nie doceniałam mojej babci. Zawsze wydawała się być surowa i nieprzystępna. Choć czasami mnie przytulała, brakło jej "ciepła" w tym wszystkim. Niby wiedziałam, że mnie kocha, ale jakoś nigdy nie odczuwałam tego tak jak chce to czuć dziecko. Dziś z perspektywy czasu wiem, że to była cudowna kobieta, która wiele przeżyła. Ciężkie roboty w Niemczech, niechęć rodziny...

Taką kobietą była moja babia. Wychowała trzech synów, w tym jednego niepełnosprawnego z zespołem Downa. Oprócz pracy na polu, zajmowała się domem i była przedszkolanką. Potrafiła ogarnąć cały chaos wokół dzieci, zwierząt i obowiązków domowych. Na pozór ostra, surowa i wymagająca, ale zawsze potrafiła pocieszyć bądź zrobić słodką niespodziankę. Doświadczona przez życie, umęczona, ale zawsze pogodna. Godziła się ze swoim losem i przeciwnościami. Nigdy się nie narzekała. Przyjmowała życie takim jakim los ją obdarował.

Taką kobietą była moja babia. Wychowała trzech synów, w tym jednego niepełnosprawnego z zespołem Downa. Oprócz pracy na polu, zajmowała się domem i była przedszkolanką. Potrafiła ogarnąć cały chaos wokół dzieci, zwierząt i obowiązków domowych. Na pozór ostra, surowa i wymagająca, ale zawsze potrafiła pocieszyć bądź zrobić słodką niespodziankę. Doświadczona przez życie,...

Może to nietypowe, bo zwykle babcie rozpieszczają, natomiast moja babcia zwykle bywała szorstka. Często obserwowałam jak koleżanki są rozpieszczanymi wnuczkami, tymczasem ja byłam oceniana surowo, ze znaczną dozą powściągliwości. W praktyce jednak okazało się, że pod maską "twardej babki" nie tkwi złośliwość, lecz jest dużo chęci pomocy w trudnych chwilach. Babcia wiele przeszła, wychowywała trzy córki, gdy dziadek wyjeżdżał do pracy i stale nie było go w domu. Gdy odchowała już dzieci, długo pracowała dorabiając do emerytury. Później pomagała przy wnukach oraz w rozmaitych rodzinnych problemach. Jak już wspomniałam babcia miała trzy córki, córki urodziły wnuczki - generalnie były u nas same dziewczynki, a jak powszechnie wiadomo "babskie" relacje bywają pogmatwane :) Każda z moich ciotek czy kuzynek miała własny charakter i temperament, jednak babci zawsze udawało się zebrać rodzinkę "do kupy" bez względu na nieporozumienia. Miała chyba najsilniejszą osobowość z nas wszystkich i choć wujkowie niekiedy narzekali na teściową babcia to jedna z najbardziej niebanalnych osób jakie udało mi się poznać. Niektórzy mówią, że odziedziczyłam po niej trudny charakterek, więc gdy pilnowała wnuczek w domu to ze mną bywało najwięcej starć. W młodzieńczych latach buntu dawałam babci popalić, jednak dziś nasze relacje są przyjazne i pokojowe. Może właśnie dzięki babci nie wyrosłam na typową grzeczną dziewczynkę, bardziej bronię swojej niezależności i nie lubię się ślepo podporządkowywać? Wszak "grzeczne dziewczynki idą do nieba, a niegrzeczne tam gdzie chcą" :) Babcia pewnie znalazłaby lepszy cytat, lecz z perspektywy czasu wcale nie chciałabym być rozpieszczaną wnuczką, a jej twardy charakter wpłynął na mnie motywująco.

Może to nietypowe, bo zwykle babcie rozpieszczają, natomiast moja babcia zwykle bywała szorstka. Często obserwowałam jak koleżanki są rozpieszczanymi wnuczkami, tymczasem ja byłam oceniana surowo, ze znaczną dozą powściągliwości. W praktyce jednak okazało się, że pod maską "twardej babki" nie tkwi złośliwość, lecz jest dużo chęci pomocy w trudnych chwilach. Babcia wiele...

Zawsze uważałam moją babcię za osobę dosyć chłodną i nieprzejawiającą żadnych emocji. Zazdrościłam moim koleżankom, które miały typowe babcie, pełne miłości do swoich wnucząt rozpieszczonych do granic możliwości.

Moja babcia była inna. Gdy byłam mała, nie rozczulała się nam moimi rysunkami. Zamiast tego, przekładała mi kredki z lewej rączki do prawej, abym nie była mańkutem. Nie zasypywała mnie łakociami – dostawałam je tylko w wyznaczonych porach i tylko po obiedzie. Nigdy też nie doświadczyłam z jej strony żadnych czułości. Nie usłyszałam słów "kocham cię". Nie pamiętam nawet, aby kiedykolwiek mnie przytuliła. Jedyne, czego nie szczędziła, to kieszonkowe. Praktycznie z każdej wizyty wychodziłam bogatsza przynajmniej o 50 zł.

Kiedyś miałam jej to za złe. Wolałam, żeby zamiast pieniędzy i drobnych prezentów, okazała mi jakąkolwiek czułość. Dziś wiem, że to był sposób, w jaki pokazywała, że jej zależy. Nigdy nie potrafiła wyrażać uczuć i zawsze była dosyć chłodna w obyciu, jednak wiem, że wszystko, co robiła, robiła w jak najlepszej intencji.

Zawsze uważałam moją babcię za osobę dosyć chłodną i nieprzejawiającą żadnych emocji. Zazdrościłam moim koleżankom, które miały typowe babcie, pełne miłości do swoich wnucząt rozpieszczonych do granic możliwości.

Moja babcia była inna. Gdy byłam mała, nie rozczulała się nam moimi rysunkami. Zamiast tego, przekładała mi kredki z lewej rączki do prawej, abym nie była...

Moi rodzice.
Mama typ upierdliwca. Wszystkiego się czepia i wszystko wie najlepiej.
Tata choleryk. Wystarczy, że słoik nie chce się odkręcić i potrafi polecieć w ścianę. Są to tak niedobrane charaktery, że do tej pory zachodzę w głowę jak powstałam. Małżeństwem długo nie byli z wyżej wymienionych powodów, jednak po rozwodzie mieszkali nadal razem - bo przecież dziecko powinno mieć oboje rodziców. Nie prawda! Dziecko powinno mieć przede wszystkim spokój! A że byłam mała i nikt o zdanie mnie nie pytał to nadal mieszkaliśmy razem i nadal dochodziło do awantur. Długo miałam żal do taty, że przez niego dorastałam w ciągłym stresie. Do mamy chyba trochę też chociaż wiem, że chciała jak najlepiej. Gdy miałam jakieś 19 lat mama wyprowadziła się do babci by się nią opiekować. Był to jednak ten czas gdy w domu od lat panował względny spokój. Parę lat później i ja się wyprowadziłam. To taki zarys mojej sytuacji rodzinnej. A teraz najlepsze. Obojętnie jak nie było między mini, każde święta spędzaliśmy razem. Każde uroczystości czy to wesela czy pogrzeby - razem. Wyjścia na urodziny czy inną okolicznościową imprezę - razem. Nawet jak ja nie szłam, to rodzice byli oboje. I nie, nie na pokaz bo wszyscy wiedzieli, że są po rozwodzie. Mama jest na emeryturze i pół roku spędza w domku letniskowym na wsi. Tata jeszcze pracuje ale na każdy urlop czy wolne przyjeżdża do niej i razem pracują czy to w ogrodzie czy robiąc powidła. Gdy tylko jedno zachoruje to drugie się nim opiekuje, jeździ do szpitala czy wprowadza na czas opieki do tego drugiego. Nie są małżeństwem od jakiś 25 lat jednak ciągle spędzają ze sobą czas. Oczywiście nadal potrafią się tak pokłócić, że iskry lecą. Bywa, że się nie odzywają do siebie przez jakiś czas a potem wszystko wraca do "normalności". O ile można to nazwać normalnością bo nie znam drugiego takiego byłego małżeństwa, które by miało ze sobą takie relacje. Nigdy nie mieli również innego partnera. Myślę, że chyba przez te wszystkie lata stali się przyjaciółmi. Poza dziećmi są dla siebie najbliższą rodziną. I wszyscy gdy się dowiadują o tych dziwnych relacjach jakie ich łączą, są pod wielkim wrażeniem, że tak się da. Tak więc moi rodzice to taki typ ludzi, którzy nie potrafią żyć razem ale osobno też nie. Najważniejsze, że w każdej sytuacji mogą na siebie liczyć. Często ludzie będący w związku małżeńskim nie mają takiego wzajemnego wsparcia jak ta dwójka. Kocham ich za to mimo tych wszystkich zawirowań sprzed lat.

Moi rodzice.
Mama typ upierdliwca. Wszystkiego się czepia i wszystko wie najlepiej.
Tata choleryk. Wystarczy, że słoik nie chce się odkręcić i potrafi polecieć w ścianę. Są to tak niedobrane charaktery, że do tej pory zachodzę w głowę jak powstałam. Małżeństwem długo nie byli z wyżej wymienionych powodów, jednak po rozwodzie mieszkali nadal razem - bo przecież dziecko...

Wobec moich koleżanek z pracy jestem bardzo szorstka w obejściu, więc wszystkie wcale za mną nie przepadają, ale tak naprawdę po prostu taki mam charakter i nie jestem negatywnie do nich nastawiona. Na przykład kiedy jedna z nich wychodzi na chwilę zapalić papierosa, zdarza mi się wytykać jej potem, że śmierdzi – ale robię to w dobrej wierze, aby zmotywować ją do rzucenia nałogu. Niestety zwykle mój sarkazm i chłodny dystans są odbierane jako antypatyczność i złośliwość.

Wobec moich koleżanek z pracy jestem bardzo szorstka w obejściu, więc wszystkie wcale za mną nie przepadają, ale tak naprawdę po prostu taki mam charakter i nie jestem negatywnie do nich nastawiona. Na przykład kiedy jedna z nich wychodzi na chwilę zapalić papierosa, zdarza mi się wytykać jej potem, że śmierdzi – ale robię to w dobrej wierze, aby zmotywować ją do rzucenia...

Gdy myślę o kontrowersyjności w relacjach między dwoma kobietami, od razu nasuwa mi się na myśl moja kochana mama. Nasze stosunki od zawsze nie należały do najprostszych. Nie wiem czy to wynika z faktu, że obie jesteśmy spod znaku skorpiona, czy to zwykły zbieg okoliczności, ale mamy wyjątkowo silne charaktery, co nigdy nie ułatwiało nam komunikacji. W relacjach uznajemy tylko ludzi, którzy w całości nas akceptują. Obie nie znosimy krytyki, co z kolei nie przeszkadza nam w wytykaniu sobie błędów. Moja rodzicielka jest moim największym opiniodawcą i mistrzem w sprowadzaniu na ziemię, chociaż w jej mniemaniu intencje zawsze ma dobre. Nie wiem czy taki sposób wychowania jest w porządku i pewnie sama bym go nie powielała, ale wszystko co w życiu osiągnęłam zrobiłam to dzięki niej, bo zawsze podnosiła mi poprzeczkę a ja udowadniałam jej, że potrafię to zrobić. Natomiast każdy kij ma dwa końce. Po drugiej stronie jest bezwarunkowa miłość. Jak kochamy to z całego serca. Jest moją najlepszą przyjaciółką i wiem, że cokolwiek by się nie wydarzyło, zawsze mogę na nią liczyć. Kiedy mam problem, jest mi smutno albo potrzebuję po prostu mówić, ona zawsze tam jest dla mnie i mnie wysłucha. Ze wzajemnością.

Gdy myślę o kontrowersyjności w relacjach między dwoma kobietami, od razu nasuwa mi się na myśl moja kochana mama. Nasze stosunki od zawsze nie należały do najprostszych. Nie wiem czy to wynika z faktu, że obie jesteśmy spod znaku skorpiona, czy to zwykły zbieg okoliczności, ale mamy wyjątkowo silne charaktery, co nigdy nie ułatwiało nam komunikacji. W relacjach uznajemy...

Ellen była wymagającą żoną i matką. Sama była gospodynią domową. Wychowywała jedynaczkę, Neomi. Od męża oczekiwała, że będzie piął się na szczeblach kariery ku samej górze. W związku z tym często bywał on w delegacji. Ellen była idealną gospodynią domową i surową matką, gdyż jednocześnie musiała przejąć rolę ojca i matki. Neomi nie zaznała matczynego ciepła. Niczego jej nigdy nie brakowało. Dorastała jednak w samotności. Matka pragnęła mieć wokół siebie idealny świat. Rzadko zapraszała więc gości, w obawie, że w jej życie wtargnie chaos. Dziewczynka dorosła. Ellen i jej mąż Heinrich zestarzeli się. Kobieta zachorowała na demencję. Mąż nie radził sobie z chorobą i opuścił staruszkę w wieku siedemdziesięciu lat. Na odchodne zatrudnił jej opiekunkę. Neomi starała się zawsze znaleźć czas dla matki. Gdy ją odwiedzała, Ellen wrzeszczała: "jak dla mnie możesz zostać tam, gdzie pieprz rośnie!" Neomi siadała w fotelu obok, brała dłoń matki w swoje dłonie i godzinami wpatrywały się w siebie nic nie mówiąc.

Ellen była wymagającą żoną i matką. Sama była gospodynią domową. Wychowywała jedynaczkę, Neomi. Od męża oczekiwała, że będzie piął się na szczeblach kariery ku samej górze. W związku z tym często bywał on w delegacji. Ellen była idealną gospodynią domową i surową matką, gdyż jednocześnie musiała przejąć rolę ojca i matki. Neomi nie zaznała matczynego ciepła. Niczego jej...

Ja nie ufam swojej rodzinie i z nikim nie wchodzę w bliższe relacje, chyba nigdy nie zwierzałam się swojej matce ani siostrom. Jedyną osobą przed którą naprawdę się otworzyłam i była kobietą to była pewna moja znajoma dużo starsza ode mnie, która mnie słuchała i ja jej opowiadałam o moich osobistych sprawach, czy w ogóle o sobie. I miałyśmy wspólną miłość - miasto Grodno do którego dzięki niej pojechałam. To były jedne z moich najwspanialszych dwóch tygodni w życiu.

Ja nie ufam swojej rodzinie i z nikim nie wchodzę w bliższe relacje, chyba nigdy nie zwierzałam się swojej matce ani siostrom. Jedyną osobą przed którą naprawdę się otworzyłam i była kobietą to była pewna moja znajoma dużo starsza ode mnie, która mnie słuchała i ja jej opowiadałam o moich osobistych sprawach, czy w ogóle o sobie. I miałyśmy wspólną miłość - miasto Grodno do...

Moja babcia, a mama mojej mamy miała dwie siostry. Babcia zmarła kiedy ja miałam 4 latka, więc jej nie pamiętam, ale jedna z jej sióstr zmarła dwa lata temu, a druga żyje do dziś.
To właśnie te dwie ciotki przyszły mi na myśl jako pierwsze. Wiesia i Halina były nierozłączne. Choć ciocia Wiesia była bardzo dystyngowana, niedostępna i stanowcza, a ciocia Halina zawsze pełna uśmiechu i dobrego słowa. Dwa kompletne przeciwieństwa, ale żyć bez siebie nie mogły! Mieszkały w miejscowościach oddalonych od siebie o około 30 km, ale jeździły do siebie bardzo często, a jeśli się nie widziały, to potrafiły godzinami gadać przez telefon.
Ciocia Halina zmarła, a to znacznie odbiło się na zdrowiu tej drugiej. Podupadła, posmutniała i to już nie jest ta sama ciocia. Stała się bardzo nieobecna i zamyślona. Jak więź z siostrą potrafiła ją motywować do uśmiechu i dobrego samopoczucia...

Moja babcia, a mama mojej mamy miała dwie siostry. Babcia zmarła kiedy ja miałam 4 latka, więc jej nie pamiętam, ale jedna z jej sióstr zmarła dwa lata temu, a druga żyje do dziś.
To właśnie te dwie ciotki przyszły mi na myśl jako pierwsze. Wiesia i Halina były nierozłączne. Choć ciocia Wiesia była bardzo dystyngowana, niedostępna i stanowcza, a ciocia Halina zawsze pełna...