- Znalezienie domu dla kota to moje ostatnie zadanie. Umrę za dwa dni, 20 maja – powiedziała mi Frau Fischer.

Niemka opowiadała że, jako młoda dziewczyna odwiedziła kobietę, która potrafiła przepowiadać datę śmierci. Mam do tematu jednoznaczny stosunek: Przenigdy! Babcia mojego faceta też się kiedyś do takiej wybrała. Usłyszała, że umrze za pół roku i spanikowała. Po wojnie znalazła się w zachodnich Niemczech i już tam została. Po diagnozie szarlatanki postanowiła wrócić do Polski. W 1949! Niewiele brakowało a przepowiednia by się sprawdziła. Ciężarówka, którą prowadził jej przyszły mąż zahamowała w ostatniej chwili. Pani Stasia była w tym dniu tak przerażona, że widząc auto zemdlała.

Frau Fischer opowiadała, że poszła do wróżki z koleżanką, której babsko przepowiedziało rychłą śmierć.

- Tu jesteśmy na zdjęciu ze Stasse – wskazała fotografię. Popatrzyłam i zdębiałam. To była pani Stasia, choć nieco młodsza niż na swoim ślubnym zdjęciu. Chciałam staruszce powiedzieć, że jej Stasse miała długie i dobre życie, ale w końcu zrezygnowałam.

W sobotę rano obudził mnie telefon. Opiekunka Frau Fischer poinformowała mnie, że staruszka zmarła tej nocy, dokładnie 20 maja. Poprosiła mnie o przyjście na pogrzeb. Wykręcałam się, ale wyjaśniła, że nie będzie zbyt wielu ludzi. Mąż i syn Frau Fischer zginęli w wypadku w latach 60, większość znajomych już zmarła. Faktycznie było nas sześcioro. To był najsmutniejszy pogrzeb na jakim kiedykolwiek byłam.

- Znalezienie domu dla kota to moje ostatnie zadanie. Umrę za dwa dni, 20 maja – powiedziała mi Frau Fischer.

Niemka opowiadała że, jako młoda dziewczyna odwiedziła kobietę, która potrafiła przepowiadać datę śmierci. Mam do tematu jednoznaczny stosunek: Przenigdy! Babcia mojego faceta też się kiedyś do takiej wybrała. Usłyszała, że umrze za pół roku i spanikowała. Po...

- Może powróżyć? – głos należący do starszej kobiety wyrwał mnie z zamyślenia.
Zatrzymałam się gwałtownie i opuściłam rękę z telefonem, mrugając szybko by odpędzić pieczenie oczu.
- Dziękuję, nie skorzystam – powiedziałam niezbyt uprzejmie i podjęłam marsz. – Nie wierzę w takie rzeczy – dodałam przez ramię.
Prawda była taka, że nie miałam ochoty na takie głupoty. Odbyłam kolejną rozmowę z mężem. Właściwie kolejną kłótnię. Taki stan rzeczy utrzymywał się od jakiegoś czasu, jakbyśmy nie potrafili już ze sobą rozmawiać. A ja… a ja byłam czasem zbyt uparta.
- Musi pani coś wiedzieć – nie ustępowała kobieta idąc za mną. – Znam datę pani śmierci!
Musiałam przeprosić. Dziś. Jak tylko wrócę do domu.
- Proszę mi dać spokój, spieszę się – warknęłam już nawet nie udając uprzejmości. No ileż razy można powtarzać? Nie cierpiałam, gdy ktoś mnie zaczepiał.
- Ale…
- Do widzenia!
Datę śmierci. Co za bzdura. Nawet jeśli byłaby to prawda, to nie miałam zamiaru jej poznać, by później odliczając dni i godziny do końca. Myśleć o tym, bać się. Bez sensu.
Pokręciłam głową i parsknęłam pod nosem, znów myśląc o wieczorze. Uroczysta kolacja, wino i oczyszczająca rozmowa – brzmi jak plan. Uśmiechnęłam się, rozentuzjazmowana. Wyciągnęłam telefon by napisać smsa do męża z prośbą by dziś nie jechał na siłownię.
Nagle rozległ się jakiś krzyk i pisk opon. Uniosłam wzrok… Ostatnia rzeczą, jaką zobaczyłam były rażące światła ciężarówki jadącej po złej stronie jezdni.
Nie zdążyłam przeprosić…

- Może powróżyć? – głos należący do starszej kobiety wyrwał mnie z zamyślenia.
Zatrzymałam się gwałtownie i opuściłam rękę z telefonem, mrugając szybko by odpędzić pieczenie oczu.
- Dziękuję, nie skorzystam – powiedziałam niezbyt uprzejmie i podjęłam marsz. – Nie wierzę w takie rzeczy – dodałam przez ramię.
Prawda była taka, że nie miałam ochoty na takie głupoty. Odbyłam...

Cyganka prawdę ci powie...
Uważam, że w Disneylandzie nikt nie marzy! I tak jest z życiem. W dobrostanie o nic nie walczymy, więc nic i nikt nam nie jest potrzebny. Świadomość budzi się, gdy przeżywamy życiowy WSTRZĄS powodujący, że konieczne staje się podjęcie konkretnych działań, takie złapanie się tonącego brzytwy. Tytułową wieszczką z lektury współcześnie jest żebrząca nam o powróżenie, by mieć na kawałek chleba siedząca na zimnym chodniku Cyganka z malutkim dzieckiem. Właśnie wtedy następuje walka w nas, z samym sobą, słabościami czy się skusić, by jej pomóc, czy z drugiej strony - tęsknotą za nieodgadnionym swojego losu, a później już ewentualnym nie dowierzaniem, czy to wywróżonej wróżby, czy niecodziennego widoku postaci. Takie spotkanie ogromnie wiele uczy! Nadal wielu ludzi zamyka oczy i uszy, odwraca głowę na widok inności, czy dla niektórych ,,brzydoty’’ drugich. Może czasami trzeba dać impuls sobie i pomóc przełamać stereotypy?!. Inny, nie znaczy gorszy. Nie pogardzajmy, wysłuchujmy! Wcześniej nie miałam pojęcia, że ktoś może mieć takie siły wewnętrzne. Lepiej się poznałam i doceniłam życie!. A wróżba żyje własnym życiem.

Cyganka prawdę ci powie...
Uważam, że w Disneylandzie nikt nie marzy! I tak jest z życiem. W dobrostanie o nic nie walczymy, więc nic i nikt nam nie jest potrzebny. Świadomość budzi się, gdy przeżywamy życiowy WSTRZĄS powodujący, że konieczne staje się podjęcie konkretnych działań, takie złapanie się tonącego brzytwy. Tytułową wieszczką z lektury współcześnie jest żebrząca...

Wiele razy słyszałam o wróżce szeptuszce, która podobno przepowiada za ile i jak umrzemy. Wszyscy boją się przekroczyć próg jej chaty, ponieważ podobno zmienia życie.
A ja? Ja już miałam kontakt z duchami, wiele śmierci widziałam i wiele bliskich mi osób odeszło. Żyje spokojnie i bez pośpiechu, można powiedzieć, że mam szczęśliwe życie. Czy chciałabym zburzyć to szczęście i czekać na dzień mojej śmierci? Oczywiście, że nie. Dlatego jeszcze nie wybieram się do wróżki.

Wiele razy słyszałam o wróżce szeptuszce, która podobno przepowiada za ile i jak umrzemy. Wszyscy boją się przekroczyć próg jej chaty, ponieważ podobno zmienia życie.
A ja? Ja już miałam kontakt z duchami, wiele śmierci widziałam i wiele bliskich mi osób odeszło. Żyje spokojnie i bez pośpiechu, można powiedzieć, że mam szczęśliwe życie. Czy chciałabym zburzyć to szczęście i...

-Słyszałaś? rzekła Klara - nieopodal znajduje się kobieta, która przepowiada datę śmierci. Fascynujące, niebywałe!

-Co? Nieee, ja nie wierzę w takie rzeczy, Ty jako osoba wierząca również nie powinnaś.

-Wyluzuj, może to tylko ściema, a kobieta wmawia ludziom takie rzeczy i mentalnie przygotowują się na śmierć przez co faktycznie umierają.

-Placebo?

-Coś w tym stylu. Nurtuje mnie to. Idziemy?

-Nie. Zwariowałaś?

-Czemu? Może oszukam przeznaczenie, jak w tym filmie? Haha.

-Nie sądzę, nie igraj z takimi ludźmi. To może być zgubne.

-Sama nie pójdę chodźmy, poza tym podobno sprawdzalność przepowiedni tej babki jest niezła.

-Bo sami w to wierzą, analizują każdy ruch, myślą o śmierci, przygotowują się i na nią czekają zamiast żyć pełnią życia, to ich zabija.

-Mimo to nurtuje mnie to. Przecież możemy pójść wysłuchać i nic sobie z tego nie robić. Żyć dalej. Tak po prostu.

-Rób co chcesz mnie nie kręcą takie rzeczy, ale ostrzegałam Cię.
-Coś Ty, sama się boję chociaż ciekawość jest taka silna

-Ciekawość to pierwszy stopień do piekła.

-A piekło może wiązać się ze śmiercią. Może ta kobieta jest opętana- przestraszyła się nie na żarty Klara.

-Nigdy nic nie wiadomo. To co dalej chcesz iść?

-Nie, wiesz kocham życie takie jakie jest. Nie śpieszno mi do śmierci.

-Słyszałaś? rzekła Klara - nieopodal znajduje się kobieta, która przepowiada datę śmierci. Fascynujące, niebywałe!

-Co? Nieee, ja nie wierzę w takie rzeczy, Ty jako osoba wierząca również nie powinnaś.

-Wyluzuj, może to tylko ściema, a kobieta wmawia ludziom takie rzeczy i mentalnie przygotowują się na śmierć przez co faktycznie umierają.

-Placebo?

-Coś w tym stylu....

Taaaak (jak taaaaaki karp, co go ze stryjkiem złowiliśmy wczoraj na jeziorze Gopło), w końcu jakiś konkret w moim życiu.
Jestem matematykiem - uwielbiam liczby. Data zaś to liczby - cudowne, ostateczne, niezmienialne, po prostu są. Możesz się spierać z losem, kłócić z bogami, wyzywać los, a ona po prostu będą. W Twoim sercu, umyśle, zobaczysz je w kałuży po ogromnej burzy i na niebie lecąc samolotem.
Data śmierci jest jak zapowiedź końca zadania, taki deadline, którego nie przesuniesz. Zadanie to - "przeżyj". Jak? Wymyśl, wybierz, spróbuj, skoncentruj się na życiu i podskocz.
Gdyby wiedział o dacie śmierci, byłby spokojny. Ta pewność umacnia, daje tyle pozytywnych myśli. Dzięki dacie wiem, jaki mam czas na wdrożenie budowy prywatnego schroniska dla zwierząt i osób kompetentnych do jego obsługi.
W końcu wiedziałabym, czy zdążę dziecku przekazać wszystkie cudowne wartości tego świata, czy mam czas spisać je jedynie w teorii, a potem łudzić się nadzieją, iż ono w praktyce nie tylko je odnajdzie, ale i udoskonali.
Data śmierci, to wymóg by odwiedzić wszystkich, których kochałem, polubiłem nienawidziłem bądź są już w grobach.
Tańczyłabym codziennie rano ze wschodem słońca i zamykała oczy tylko na chwilę nocą, by mieć siłę na podróże; na obejrzenie kolejnej części "Gwiezdnych Wojen"; na zadzwonię do Matuli i posłuchanie jej głosu.
Nie czekałabym na śmierć, bo nie obawiałabym się iż zaskoczy mnie w połowie pracy na sali sądowej i nie zdążę wyciągnąć klienta z tarapatów, tudzież przerwie mi próbę powiedzenia bliskiej mi osobie, iż ją kocham.

Taaaak (jak taaaaaki karp, co go ze stryjkiem złowiliśmy wczoraj na jeziorze Gopło), w końcu jakiś konkret w moim życiu.
Jestem matematykiem - uwielbiam liczby. Data zaś to liczby - cudowne, ostateczne, niezmienialne, po prostu są. Możesz się spierać z losem, kłócić z bogami, wyzywać los, a ona po prostu będą. W Twoim sercu, umyśle, zobaczysz je w kałuży po ogromnej burzy...

Nie była typem osoby, która po podjęciu jakiejś decyzji zwlekała z jej wykonaniem. Postanowiła ze sobą skończyć i zamierzała szybko wprowadzić tą decyzję w życie. A raczej w jego koniec. W jej mieście znajdował się dość wysoki wiadukt, na tyle wysoki, że nawet jeśli nie trafi w przejeżdżającą na dole ciężarówkę, upadek z tej wysokości powinien wystarczyć.
W drodze na wiadukt mijała cyrk, który rozłożył się na weekend, a jej uwagę przykuł szyld „Madame Morte – dowiedz się, kiedy umrzesz”. Cóż, na pewno przepowie mi długie, szczęśliwe życie, pomyślała. Za chwilę wyprowadzę ją z błędu.
Duszne wnętrze namiotu przywodziło na myśl standardowe „biuro” każdej pośledniej cyrkowej wieszczki. Zanim w ogóle zdążyła się odezwać, kobieta siedząca za stołem popatrzyła na nią uważnie i rzekła:
-Nie rób tego. Jeśli zdecydujesz się przeżyć dzisiejszy dzień do końca, czekają cię długie lata. Wbrew temu, co teraz myślisz, będą szczęśliwe.
Wypadła z namiotu lekko przestraszona – o swoich planach nie mówiła nikomu. Skąd ta oszustka mogła to wiedzieć? Phi, na pewno co któregoś klienta posądza o samobójcze zamiary. Akurat tym razem zgadła.
Jednak idąc powoli w stronę wiaduktu zaczęła się wahać. A co, jeśli kobieta ma rację? Może da sobie jeszcze jedną szansę? Jeśli nie dziś, zawsze może to zrobić jutro. Z oporami zawróciła do domu.
Rzeczywiście przeżyła jeszcze długie lata. Co prawda nie zawsze szczęśliwe, ale w duchu dziękowała, że ktoś postawił wtedy na jej drodze ten mały, duszny namiot.

Nie była typem osoby, która po podjęciu jakiejś decyzji zwlekała z jej wykonaniem. Postanowiła ze sobą skończyć i zamierzała szybko wprowadzić tą decyzję w życie. A raczej w jego koniec. W jej mieście znajdował się dość wysoki wiadukt, na tyle wysoki, że nawet jeśli nie trafi w przejeżdżającą na dole ciężarówkę, upadek z tej wysokości powinien wystarczyć.
W drodze na...

Chłód przenikał do szpiku kości. Wind chill. Przemierzając kamienistą drogę zadawałam sobie pytanie czy można oszukać śmierć i dodać sobie chociaż te kilka minut życia? Niebawem dowiem się kiedy zamienię się w proch i na nowo odrodzę z popiołów. Anagila czekała już na mnie w otwartych drzwiach. Skąd wiedziała, że przyjdę?
- Witaj Ojuno. Czekałam na ciebie. Czy naprawdę chcesz wiedzieć, kiedy przekroczysz bramę śmierci?
- Tak Anagilo. Wiesz, że ciekawość jest jedną z moich cech.
- Tak, zawsze byłaś ciekawa świata i tego co nieznane.
Na stole pokrytym czerwonym suknem stała szklana kula. Obrazy w kuli przesuwały się niczym kadry filmu. Słoneczny, ciepły dzień. Rok 2025. Tysiące widzów na trybunach. I oto stoję ja, widzę siebie docierającą do mety. Tak, zostało mi jeszcze kilka metrów. Tak bardzo chciałam być pierwsza. Oczami wyobraźni widziałam siebie na podium. Nagle upadam. Nie zdołałam ukończyć maratonu. Przed moimi oczami majaczy lekarz. Ratownicy medyczni wnoszą mnie na noszach do erki. W karetce, ktoś próbuje mnie ratować. Zostaję podłączona do różnych urządzeń ale moje serce zamiera, przestaje bić. Odmówiło współpracy. Zamiast biegowego pucharu świata dosięgnęła mnie kardiomiopatia.

Chłód przenikał do szpiku kości. Wind chill. Przemierzając kamienistą drogę zadawałam sobie pytanie czy można oszukać śmierć i dodać sobie chociaż te kilka minut życia? Niebawem dowiem się kiedy zamienię się w proch i na nowo odrodzę z popiołów. Anagila czekała już na mnie w otwartych drzwiach. Skąd wiedziała, że przyjdę?
- Witaj Ojuno. Czekałam na ciebie. Czy naprawdę...

To było dawno, bardzo dawno temu, ale wciąż mam to w pamięci. Przed zimową sesją na trzecim roku koleżanka namówiła mnie byśmy wybrały się do wróżki. Nie lubię bawić się w takie rzeczy. Tym bardziej, że ktoś wspominał, że potrafi przewidzieć czyjąś śmierć. Jednak Beata nalegała. W końcu uległam. Zaskoczyło mnie to, że wnętrze gabinetu wróżki, jak nazywała niewielki pokoik był całkiem normalny. Nie wiem czego się spodziewałam. Może czarnego kota i szklanej kuli. Chociaż kot był. Ale rudy.
-Chcę wiedzieć co mnie czeka - zakomunikowała Beata wróżce. - Liczę na to, że usłyszę, że będę żyła długo i będę bogata.
Kobieta tylko uśmiechnęła się i rozłożyła dla niej tarota. Pamiętam, że skrzywiła się, szybko złożyła karty i rozłożyła ponownie. Ze zdziwieniem zauważyłam, że zmieszała się. Po chwili rozłożyła karty po raz trzeci.
-I co? - koleżanka niecierpliwiła się.
Kobieta szybko złożyła karty.
-Coś mi karty dziś nie służą - powiedziała cicho. - Nie postawię dziś tarota.
Pamiętam, że na widok jej oczu przeszły mnie ciarki. Beata oczywiście zaczęła się awanturować i obrażać wróżkę. Było mi głupio, wiec starałam się wyciągnąć dziewczynę jak najszybciej z pokoju. W końcu wybiegła jak oparzona.
-Zaczekaj - wróżka podała mi pieniądze, które dostała wcześniej od mojej koleżanki. - Nie było wróżby, nie chcę zapłaty.
Wzruszając ramionami wzięłam od niej pieniądze.
-Nie zostawiaj jej dzisiaj samej - miała w oczach łzy. - Ona nie może być dzisiaj sama. Ja nie wiem...
Wtedy myślałam, że ześwirowała kobieta. Jednak zaszczepiła we mnie obawę. Cały dzień starałam sie być przy Beacie. Jednak musiałam w końcu wrócić do domu. Wieczorem zadzwoniła do mnie jej mama. Zapłakana wydukała mi w słuchawkę, że Beata wpadła pod samochód. Nie miała szans, kierowca pędził jak szalony. Sęk w tym, że miało to niespełna 10 minut po tym jak ją zostawiłam. Wyobrażacie sobie jaką miałam noc? Śniła sie mi ta wróżka. Pytała czy nie chcę, by mi powróżyła.
A teraz po tylu latach stoję w tym samym miejscu i wpatruję się w drzwi. Nie wiem dlaczego tu przyszłam. Może dlatego, że przynajmniej raz w tygodniu mam ten sam sen?
-Chcesz wiedzieć? - podskoczyłam, gdy usłyszałam za sobą czyjś głos. To jacyś chłopcy rozmawiali ze sobą o swoich problemach. Wyrwało mnie to z letargu.
-Nie, jednak nie - mruknęłam odwracając się. - Nie chcę jeszcze wiedzieć... Jeszcze nie dzisiaj. Może przyjdę jutro.

To było dawno, bardzo dawno temu, ale wciąż mam to w pamięci. Przed zimową sesją na trzecim roku koleżanka namówiła mnie byśmy wybrały się do wróżki. Nie lubię bawić się w takie rzeczy. Tym bardziej, że ktoś wspominał, że potrafi przewidzieć czyjąś śmierć. Jednak Beata nalegała. W końcu uległam. Zaskoczyło mnie to, że wnętrze gabinetu wróżki, jak nazywała niewielki pokoik...