Jestem sentymentalnie związany z Krakowem, choć nigdy tam nie byłem. Dziwne prawda? Od Krakowa bije historią, tradycją. To miasto z duszą. Nie trzeba tego wiedzieć, aby tam być. Czy mieszkańcy Krakowa czują w powietrzu lata potęgi tego miasta, gdy było stolicą Polski i najważniejszym z miast średniowiecznej Europy? Czy zastanawiają się, że ich codziennymi ścieżkami przechadzali się bezpotomni książęta i płodni królowie? Gdybym tam mieszkał nie raz bym się nad tym zastanawiał. Nie dane było mi się urodzić w okolicach Krakowa, ale może kiedyś odwiedzę dawną stolicę i sam przekonam się na własnej skórze czy się nie myliłem.

Jestem sentymentalnie związany z Krakowem, choć nigdy tam nie byłem. Dziwne prawda? Od Krakowa bije historią, tradycją. To miasto z duszą. Nie trzeba tego wiedzieć, aby tam być. Czy mieszkańcy Krakowa czują w powietrzu lata potęgi tego miasta, gdy było stolicą Polski i najważniejszym z miast średniowiecznej Europy? Czy zastanawiają się, że ich codziennymi ścieżkami...

Do tej pory mieszkałam w 4 miastach. 3 z nich były za granicą. Oprócz tego spędziłam krótsze lub dłuższe pobyty w różnych miejscach i prawie każde z nich miało coś, co sprawiało, że chciałabym tam przez jakiś czas pomieszkać). Jestem związana z miejscowością, w której przyszłam na świat (chociaż jest dość mała), tutaj są moi rodzice, mój pies i moi przyjaciele i lubię tutaj być, chociaż wiem, że pewnie nie będzie mi to dane w przyszłości. Najwięcej jednak przeżyłam w Pradze podczas wymiany zagranicznej i przez długi czas marzyłam, żeby tam powrócić. Być może mój sentyment wziął się stąd, że byłam wtedy młodsza i była to moja pierwsza poważna styczność z wielkim miastem (przy którym Poznań, gdzie studiuję to niewielka mieścinka), ale wolę myśleć, że ma to związek z tym, że znam język jakim mówi to miasto (mimo iż dzisiaj łatwiej spotkać tam Niemca, Hiszpana, Anglika czy Japończyka niż Czecha), wiem gdzie iść, żeby nie natknąć się na turystów, wiem jak to miasto wygląda wtedy, kiedy nikomu nie chce się podróżować (czyli zimą), znam historię tego miejsca i tego kraju, znam jego twórców, wykładowców akademickich, wiem czego spodziewać się po jego mieszkańcach. Czytam czeską literaturę, chodzę na wystawy czeskiej sztuki, wśród moich znajomych są też Czesi, dlatego zawsze kiedy jestem w Pradze, czy gdziekolwiek w Czechach, czuję się tam jak w domu, ale kocham też Polskę i szanuję inny kultury... Ciężko żyć w jednym miejscu, kiedy chce się być wszędzie, a serce tęskni za każdym pozostawionym w tyle.

Do tej pory mieszkałam w 4 miastach. 3 z nich były za granicą. Oprócz tego spędziłam krótsze lub dłuższe pobyty w różnych miejscach i prawie każde z nich miało coś, co sprawiało, że chciałabym tam przez jakiś czas pomieszkać). Jestem związana z miejscowością, w której przyszłam na świat (chociaż jest dość mała), tutaj są moi rodzice, mój pies i moi przyjaciele i lubię tutaj...

Chwilę zastanawiałam się nad tym, jakie miasto lubię najbardziej. Do głowy przychodziło mi wiele polskich miast, wiele z nich odwiedziłam, poznałam od takiej turystycznej strony i pokochałam tak po prostu, i gdy o tym myślałam, dotarło do mnie, że choćby nie wiem co, to już bardziej niż z TYM miastem związana nie będę.

Choćby nie wiem jakie radości przeżywać w innych miastach i nie wiem co w nich zobaczyć, żadne nie będzie TYM miastem. TU się urodziłam, TU wydałam pierwszy raz głos, TU jako dziecko wygrałam złoty pierścionek deklamując przed publicznością wierszyk chwalący TO właśnie miasto, TU jeździłam z mamą na zakupy, TU doznałam pierwszych rozrywek, TU miałam pierwszą randkę i TU pierwszy raz się całowałam, TU mam znajomych, TU mam ukochany kościół z najlepszą Matką, TU chodziłam do liceum, które było dla mnie trudnym czasem, TU zmarli moi najbliżsi, TU z niepowodzeniem szukałam pierwszej pracy, TU urodziły się i zmarły moje dzieci, TU załatwiam wszystko bo TU mieszkam, niby nie w tym mieście, bo obok niego, ale ono dało mi najwięcej doświadczeń.

Może dla kogoś TO miasto to nic - niepozorne, małe, zacofane, ale mnie dało więcej niż sama sobie jestem w stanie uświadomić. Dziś dotarła do mnie choć część z tego co dała i jak ukształtowała moje życie jedna, niepozorna Limanowa...

Chwilę zastanawiałam się nad tym, jakie miasto lubię najbardziej. Do głowy przychodziło mi wiele polskich miast, wiele z nich odwiedziłam, poznałam od takiej turystycznej strony i pokochałam tak po prostu, i gdy o tym myślałam, dotarło do mnie, że choćby nie wiem co, to już bardziej niż z TYM miastem związana nie będę.

Choćby nie wiem jakie radości przeżywać w innych...

Kraków - zawsze w moim sercu. W Krakowie chodziłam do szkoły podstawowej (bardzo źle to wspominam), później przeprowadziłam się z rodzicami na wieś, gdzie żyło się wolniej i spokojniej. Jednak Kraków zawsze był w moim sercu, dlatego wróciłam tu na studia. I dopiero wtedy zaczęłam go odkrywać. Spacer śladami Awangardy Krakowskiej to wspaniałe doświadczenie. Siedzieć w sali, w której wykładał Pilch (co prawda tylko rok, bo nie pojawiał się na zajęciach). Piękne, głośne i gotowe aby je kochać miasto.
Ostatnio czytałam o pewnej wystawie, że każdy Krakus chce wyjechać do Warszawy. Szłam wtedy parkiem, niedaleko rynku i zastanawiałam się - jaki smutny człowiek opowiada takie rzeczy? Nigdy nie oddam Krakowa.

Kraków - zawsze w moim sercu. W Krakowie chodziłam do szkoły podstawowej (bardzo źle to wspominam), później przeprowadziłam się z rodzicami na wieś, gdzie żyło się wolniej i spokojniej. Jednak Kraków zawsze był w moim sercu, dlatego wróciłam tu na studia. I dopiero wtedy zaczęłam go odkrywać. Spacer śladami Awangardy Krakowskiej to wspaniałe doświadczenie. Siedzieć w sali,...

Być emocjonalnie związanym z jakimś miastem to tak jak być z kobietą.Zakochać się w niej i do niej wracać codziennie do domu po pracy,by móc zobaczyć jej uśmiech i radość z tego powodu iż znowu jesteśmy razem.

Z miastem jest tak samo.Jak nam się spodoba to chętnie do niego wracamy myślami,ale także czasem duchem i ciałem,gdy wyjeżdżamy na urlop do miejsca które kochamy.

Ja emocjonalnie związany jestem ze śląskiem.Całe moje życie kręci się w tym rejonie polski.Kocham to miasto,lubię je.Te ulice,lasy,nieistniejąca kopalnia zawsze będą przypominały mi moje dzieciństwo,które było trochę trudniejsze niż u innych,ale mogę powiedzieć że było ok.Sentyment do śląska mam duży bo tu mieszkam,ale mieszkać mógłbym wszędzie,nawet mówiąc żartem na końcu świata- ale nie wiem czy na długo.Bo zawsze jak to mówią w swoich stronach najlepiej.Pan Janusz autor książki kocha Lwów,a ja kocham swoje Katowice.

Być emocjonalnie związanym z jakimś miastem to tak jak być z kobietą.Zakochać się w niej i do niej wracać codziennie do domu po pracy,by móc zobaczyć jej uśmiech i radość z tego powodu iż znowu jesteśmy razem.

Z miastem jest tak samo.Jak nam się spodoba to chętnie do niego wracamy myślami,ale także czasem duchem i ciałem,gdy wyjeżdżamy na urlop do miejsca które kochamy.

...

Trochę oszukam, bo miejsce, wciąż żywe w moim sercu, wcale nie jest miastem. Nawet nie miasteczkiem, lecz wsią, w której spędziłam sporą część mojego dzieciństwa.
Co lato przyjeżdżałam do dziadków, który mieli tam własny dom – teoretycznie dość spory, w praktyce nie dość duży, aby pomieścić całą naszą rodzinę; ostatecznie razem z częścią kuzynostwa spałam na jednym ze strychów. Ale nam wcale to nie przeszkadzało, bo dzięki temu nasi rodzice, zajmujący pokoje piętro niżej, nie mieli pojęcia co robimy – mogliśmy chodzić spać o jakiej tylko chcieliśmy porze.
W ogóle niewiele nami się przejmowano – mam naprawdę dużą rodzinę, trudno upilnować piętnaście dzieci, więc ostatecznie pilnowaliśmy siebie nawzajem. Dnie spędzaliśmy różnie – chodziliśmy do dziadkowego lasu bądź sadu, albo w stodole skakaliśmy z krokwi na snopki siana. We dnie graliśmy w czarne piwko, a nocą w „zawiązywanego chowanego” (zamiast liczenia przywiązywaliśmy kogoś do orzechy rosnącej przy domu – mieliśmy tyle czasu, ile zajęło mu odwiązanie się). A w czasie miodobrania uciekaliśmy z domu, bo mój dziadek nie miał w tamtych czasach jeszcze altanki – pszczoły były dosłownie wszędzie.
Ja, moja siostra i dwie kuzynki miałyśmy nawet własny klub założony w szopie. Nazywałyśmy go „klub przez ó zamknięte”, bo będąc dziećmi zrobiłyśmy błąd, pisząc słowo „klub” na kawałku deski. Uświadomiły nas dopiero starsze kuzynki - aby wyjść z twarzą, stwierdziłyśmy, że to tak specjalnie.
Strasznie tęsknię za tamtymi czasami.

Trochę oszukam, bo miejsce, wciąż żywe w moim sercu, wcale nie jest miastem. Nawet nie miasteczkiem, lecz wsią, w której spędziłam sporą część mojego dzieciństwa.
Co lato przyjeżdżałam do dziadków, który mieli tam własny dom – teoretycznie dość spory, w praktyce nie dość duży, aby pomieścić całą naszą rodzinę; ostatecznie razem z częścią kuzynostwa spałam na jednym ze...

Dla mnie takim miastem jest Szczecin...

Pamiętam, gdy jako małe dziecko mieszkałam w pod szczecińskiej miejscowości, oddalonej od tej metropolii o jakieś 40 km. Wówczas to, gdy wraz z rodzicami udawaliśmy się do Szczecina - czy to zelach zakupów, czy też załatwienia spraw urzędowych, nie mogłam nacieszyć się na perspektywę tej wyprawy!

Trudno się dziwić, gdy oto przed oczyma małej dziewczynki jawiły się wielkie wieżowce, ogromne mosty z równie ogromną rzeką pod nimi, czy też choćby jeszcze większe portowe dźwigi! To był dla mnie wielki świat, rodem z baśni i bajki, w którym wszystko było lepsze, piękniejsze, bogatsze i ... smaczniejsze (nie zapomnę nigdy zapachu i smaku szczecińskich pasztecików z ciasta i farszu)...

I dziś, gdy oto odwiedzam Szczecin niemalże każdego dnia, wciąż wracają do mnie te piękne wspomnienia, które wywołują na mej twarzy uśmiech, a czasami także sentymentalną łzę wzruszenia i tęsknoty...

Dla mnie takim miastem jest Szczecin...

Pamiętam, gdy jako małe dziecko mieszkałam w pod szczecińskiej miejscowości, oddalonej od tej metropolii o jakieś 40 km. Wówczas to, gdy wraz z rodzicami udawaliśmy się do Szczecina - czy to zelach zakupów, czy też załatwienia spraw urzędowych, nie mogłam nacieszyć się na perspektywę tej wyprawy!

Trudno się dziwić, gdy oto przed...

Moim ukochanym miastem jest Poznań, w któym się urodziłem. Jestem dumny, że to miasto jeszcze jako gród było tym pierwszym centralnym punktem rodzącej się Rzeczpospolitej Polskiej. Podobnie z króla Przemysła II, który już później wybrał go na stolicę Polski. Pomimo, że niedawno zrekonstruowany zamek królewski wzbudza wiele kontrowersji znawców zabytkowych budowli mnie się podoba, że stanął i że jest gdzie wspominać tamte czasy. Podobnie cieszy mnie zamek cesarski, choć budowany dla cesarza wrogiego nam mocarstwa. Jednocześnie z nim budowana opera była zaprzysiężana przez tłum Niemców, że nigdy z jej sceny nie padnie polskie słowo, a dzisiaj cieszy właśnie nas Polaków i oczywiście polskimi operami i spolszczonymi wersjami światowych hitów operowych. Też tam zaglądam. Cieszy też wyremontowana dużych rozmiarów palmiarnia, a także dużo nowsze sztuczne jezioro z torem dla rozgrywania zawodów wodnych i położonym na jego brzegu stokiem narciarskim na igielicie i naturalnym śniegu. Mimo, że trochę uciążliwa cieszy duża ilość różnorodnych centrów handlowych. Fantastyczne są poznańskie uczelnie. Już od tych państwowych może zaboleć głowa. Ostatnimi laty zmężniały i wypiękniały nowymi unijnymi inwestycjami. Gdyby je połączyć w jeden organizm to mogłaby śmiało konkurować z najznakomitszymi światomi potentatami. Politechnika Poznańska może się na przykład pochwalić umieszczeniem swojej informatyki na liście sznaghajskiej. Jakoś nie widzę siebie w innym mieście.

Moim ukochanym miastem jest Poznań, w któym się urodziłem. Jestem dumny, że to miasto jeszcze jako gród było tym pierwszym centralnym punktem rodzącej się Rzeczpospolitej Polskiej. Podobnie z króla Przemysła II, który już później wybrał go na stolicę Polski. Pomimo, że niedawno zrekonstruowany zamek królewski wzbudza wiele kontrowersji znawców zabytkowych budowli mnie się...

Ryk kamiennego lwa[bookLink]4850350|Ryk kamiennego lwa[/bookLink]

Ryk kamiennego lwa[bookLink]4850350|Ryk kamiennego lwa[/bookLink]

 [bookCover]4850350|Ryk kamiennego lwa[/bookCover]