Nie wiem, czy czuła moją obecność, kiedy spadała w otchłań swych niedoskonałości. Czuwałem nad nią, aby nie potknęła się o swoja anachroniczność, aby jej konwencjonalność nie zabijała jej od środka. Przecież moim zadaniem było jej ocalenie przed samym sobą. Ocalenie od tego , co powoli ją zabijało, wdzierało się do jej zakamarków, do komórek jej ciała. Nie było to łatwe zadanie, gdyż teraz nie mogłem być dla niej widoczny. Nie wiem, czy mnie jeszcze pamiętała z poprzedniego wcielenia. Byliśmy blisko siebie. Przywoływała mnie każdym wspomnieniem, pojawiałem się w jej snach, byłem jej natrętną myślą, a teraz jako guardian stoję na straży jej wschodów i zachodów słońca. Nadal była piękna, smukła, jej ciało nieskazitelne. Wpatrywałem się w nią , kiedy zasypiała, kiedy budziła się bladym świtem. Wpatrywałem sie i wiedziałem, że jest moja, ale też nigdy moja nie będzie. Bo to nie ja, byłem w stanie doprowadzić ją do szaleństwa zmysłów. Jedynie czuwałem. Niczym anioł stróż. Ratowałem dusze przed ich zagładą, by stały się nieśmiertelne, staczałem walkę z tentatorami, którzy wykradali okruchy niepowtarzalności, aby powoli zabijać, zabijać od źródła, od zarodka, uśmiercać zalążki makroewolucji...

Nie wiem, czy czuła moją obecność, kiedy spadała w otchłań swych niedoskonałości. Czuwałem nad nią, aby nie potknęła się o swoja anachroniczność, aby jej konwencjonalność nie zabijała jej od środka. Przecież moim zadaniem było jej ocalenie przed samym sobą. Ocalenie od tego , co powoli ją zabijało, wdzierało się do jej zakamarków, do komórek jej ciała. Nie było to łatwe...

Mój mistrz pośpiesznie opuścił pomieszczenie, tak cicho, że ledwie zauważyłam jego zniknięcie. W mojej głowie panował szum, nie potrafiłam zebrać myśli – powinnam ruszyć za nauczycielem, przyłączyć się do jego sprawy i pomóc Guardianom. Właśnie tego chciałam, do tego przygotowywałam się przez tyle lat.
Nie mogłam jednak zostawić brata; tyle tylko, że jeśli miałabym być blisko niego, musiałabym stać się kimś zupełnie innym… Tentatorem – do tej pory jedynie o nich słyszałam, a to co doszło do moich uszu, nie należało do przyjemnych rzeczy.
Bałam się, ból w skroniach stał się nie do zniesienia.
Nie wiedziałam nawet, czy on chce mojej obecności przy sobie… prawda była bowiem taka, że już nie poznawałam własnego brata.
Mój mistrz już nie wrócił. Nie próbował mnie przekonać, namówić; to kłóciłoby się z jego charakterem. Zostawił decyzję mnie, a ja jak nigdy skręcałam się, nie potrafiąc jej podjąć. Mój brat był już kimś innym, ale gdzieś tam, w środku, wciąż tkwił tamten chłopiec, który dzielił ciastko na pół, aby się ze mną podzielić.
Skuliłam się, przykucając i chowając twarz między kolanami. Pragnęłam mu pomóc.
Ale na moich warunkach.
Ucisk w piersi zelżał – odetchnęłam głęboko kilka razy, a potem powoli się wyprostowałam i na sztywnych nogach ruszyłam za mistrzem.

Mój mistrz pośpiesznie opuścił pomieszczenie, tak cicho, że ledwie zauważyłam jego zniknięcie. W mojej głowie panował szum, nie potrafiłam zebrać myśli – powinnam ruszyć za nauczycielem, przyłączyć się do jego sprawy i pomóc Guardianom. Właśnie tego chciałam, do tego przygotowywałam się przez tyle lat.
Nie mogłam jednak zostawić brata; tyle tylko, że jeśli miałabym być...

Nie wiem jak się tu znalazłam. Nie widzę nic poza śnieżną bielą, która razi w oczy. Próbuję je jakoś przesłonić ale nic to nie daje. To tylko sen, to tylko sen - szepczę nerwowo do siebie.
-Nie łudź się, nie śnisz – zadudnił głos nad moją głową.
Odskoczyłam w bok i tracąc równowagę upadłam ciężko na pośladek. O dziwo nie poczułam żadnego bólu. Wszechobecna biel, którą do tej pory widziałam rozwiała się jak mgła. Teraz mogłam dostrzec każdy szczegół pomieszczenia. Jednak moją uwagę przykuło dwóch mężczyzn wgapiających się we mnie. Kąciki ich ust drżały, byli widocznie rozbawieni.
-Theo, udało nam się Ciebie odnaleźć. Należych do Wybranych. Zostaniesz wcielona do grona nieśmiertelnych. Tylko od Ciebie zależy czy podążysz za światłem czy pochłonie Cię ciemność – wyrecytował z dumą Anatol.
Stojący obok Zemir aż wzdrygnął się słysząc te słowa – Ma kolega dar do przekazywania informacji - zadrwił.
-Theo, mówiąc prościej nigdy nie umrzesz, jesteś jedną z nas – nieśmiertelną. Możesz pójść z Anatolem ale gwarantuję Ci wieczną nudę. Anatol należy do Guardian, ich celem jest ratowanie ludzi czyli czeka Cię robota fizyczna. Ale możesz też pójść ze mną – Zemir wyszczerzył równiutkie zęby w czarującym uśmiechu. Jestem Tentatorem uwodzę i zwodzę ludzi. Bawię się z nimi i nimi. Wystarczy odrobina kreatywności i spędzisz wieczność na zabawie - zachęcał.
-Theo- rzekł Anatol. On Cię właśnie zwodzi. Wybierz mądrze.
Oboje wyciągnęli ręce w moją stronę a ja bez wahania uścisnęłam rękę Anatola.

Nie wiem jak się tu znalazłam. Nie widzę nic poza śnieżną bielą, która razi w oczy. Próbuję je jakoś przesłonić ale nic to nie daje. To tylko sen, to tylko sen - szepczę nerwowo do siebie.
-Nie łudź się, nie śnisz – zadudnił głos nad moją głową.
Odskoczyłam w bok i tracąc równowagę upadłam ciężko na pośladek. O dziwo nie poczułam żadnego bólu. Wszechobecna biel, którą do...

Ciemność. Ja nie widzę nikogo, nikt nie widzi mnie. I niech tak zostanie.
Jestem Tentatorem, chcę, aby Guardiani nie ratowali ludzi, chcę aby ludzie wyginęli.
Skrzywdzili mnie, szydzili ze mnie, traktowali jak śmiecia. Nie zasługują na istnienie.
Zgińcie.

Ciemność. Ja nie widzę nikogo, nikt nie widzi mnie. I niech tak zostanie.
Jestem Tentatorem, chcę, aby Guardiani nie ratowali ludzi, chcę aby ludzie wyginęli.
Skrzywdzili mnie, szydzili ze mnie, traktowali jak śmiecia. Nie zasługują na istnienie.
Zgińcie.

- Anksunamun, musisz dokonać wyboru.
Głos Mistrza echem rozniósł się po rozległej krypcie. W mroku widziałam zakapturzone postaci członków Rady Wszechświata.
Byłam jedną z Powołanych – wybraną śmiertelniczką, którą los przeznaczył do wyższych celów. Od zawsze wiedziałam, że jestem inna, i przez całe życie towarzyszyło mi uczucie, że tutaj nie pasuję. Gdy dowiedziałam się, że należę do Powołanych, właściwie odetchnęłam z ulgą.
- Mistrzu… - głos mi zadrżał.
Czułam się śmiesznie mała i bezbronna, stojąc samotnie w jedynym kręgu światła. Zacisnęłam pięści, dodając sobie animuszu.
- Wybrałam ścieżkę Tentatorów.
Rada wyznaczyła mi okres miesiąca, który miałam przeznaczyć na rozważenie, do której frakcji chcę wstąpić. Odbyłam wówczas wiele szkoleń w obydwu grupach – z Tentatorami zawsze było więcej frajdy. Towarzyszyłam wtedy ponętnym kobietom, uwodzącym mężczyzn, i wraz ze specami od marketingu projektowałam reklamy. Guardiani zaś byli przeraźliwie nudni – ile można ratować niemowlęta z płonących budynków!
- Anksunamun! – zagrzmiał Mistrz. – Od teraz zatem, aż po wsze czasy, podzielisz los Tentatora. Twoim personalnym mentorem zostanie Vermir. Idź, i wódź na pokuszenie!
Potem Mistrz wraz z członkami Rady zaczął wznosić rytualne modlitwy do bóstw, ja ich jednak już nie słuchałam. Vermir?! Przecież to ten przystojny blondyn, z którym miałam trening z perswazji i asertywności! No, to chętnie wypróbuję na nim, czego się nauczyłam!

- Anksunamun, musisz dokonać wyboru.
Głos Mistrza echem rozniósł się po rozległej krypcie. W mroku widziałam zakapturzone postaci członków Rady Wszechświata.
Byłam jedną z Powołanych – wybraną śmiertelniczką, którą los przeznaczył do wyższych celów. Od zawsze wiedziałam, że jestem inna, i przez całe życie towarzyszyło mi uczucie, że tutaj nie pasuję. Gdy dowiedziałam się,...

Nie mogłem jej kochać..dotykać, czuć jej oddechu tak blisko. Mogłem podążać za nią, chronić przed niebezpieczeństwami, które stawiał przed jej nogami szatan. Bardzo się starałem aby ta więź, która zrodziła się z jej modlitw i mojego czuwania, nie przerodziła się w coś większego, co zniszczyło by panujący porządek..nie raz błagałem Ojca by pozwolił mi,ukazać się jej, dać znak, że nie jest sama..że ktoś ją kocha..cóż miałem zrobić. Uczucia czasami sprowadzają nas na inną drogę niż możemy się spodziewać. Ojciec nie był zadowolony, nie pozwolił mi zostać z Nim..dokonałem wyboru. Musiałem odejść. Nie mogłem przybrać postaci ludzkiej, ale jako Upadły Anioł, mogłem z nią być.
Mimo, iż wylądowałem w czeluściach piekieł, walczę o to, by nie przytrafiło jej się coś złego. Musiałem wybrać..zło czy dobro...
Memu sercu zawsze będzie bliskie dobro, lecz przybrałem szaty zła..i muszę walczyć.

Nie mogłem jej kochać..dotykać, czuć jej oddechu tak blisko. Mogłem podążać za nią, chronić przed niebezpieczeństwami, które stawiał przed jej nogami szatan. Bardzo się starałem aby ta więź, która zrodziła się z jej modlitw i mojego czuwania, nie przerodziła się w coś większego, co zniszczyło by panujący porządek..nie raz błagałem Ojca by pozwolił mi,ukazać się jej, dać...

Larista[bookLink]4846220|Larista[/bookLink]

Larista[bookLink]4846220|Larista[/bookLink]

 [bookCover]4846220|Larista[/bookCover]