Pierwszy dzień szkoły. Mama z córką idą przez park trzymając się za ręce, wchodzą do przedszkola, mama zostawia córcię, mówiąc jej że dzisiaj będzie krótko i wróci z jej znajomymi, bo mama pracuje.
Żegnają się, dziewczynka jest smutna, po pewnym czasie zwraca się do niej inna dziewczynka, która tak samo jest w tej chwili samotna, chwytają się za ręce. Od tej pory są najlepszymi przyjaciółkami. Ich przyjaźń trwa do dzisiaj.

Pierwszy dzień szkoły. Mama z córką idą przez park trzymając się za ręce, wchodzą do przedszkola, mama zostawia córcię, mówiąc jej że dzisiaj będzie krótko i wróci z jej znajomymi, bo mama pracuje.
Żegnają się, dziewczynka jest smutna, po pewnym czasie zwraca się do niej inna dziewczynka, która tak samo jest w tej chwili samotna, chwytają się za ręce. Od tej pory są...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ci, którzy mnie znają wiedzą, że bardzo lubię zakupy i modę. Nic więc dziwnego, że moją pierwszą pracą w życiu była posada sprzedawcy w jednej z ulubionych sieciówek. Przyniosła mi ona nie tylko doświadczenie zawodowe, ale również i …

Było to grudniowe, mroźne popołudnie. Cała zmarznięta i jak zwykle prawie spóźniona, wleciałam do centrum handlowego. To wtedy zobaczyłam go po raz pierwszy.

Przystojny, wysoki blondyn pracował w sklepie po sąsiedzku i od chwili, gdy zobaczyłam go po raz pierwszy, prawie zawsze poszukiwałam go wzrokiem w drodze do pracy, obiecując sobie, że tym razem wejdę i do niego zagadam. Za każdym razem kończyło się to tylko obiecywaniem. Do czasu.

Pech chciał, że parę miesięcy później popsuła się moja ukochana torebka. Jednak plusem całej sytuacji był fakt, że pochodziła ze sklepu, w którym pracował Pan Przystojniak. Postanowiłam ją zareklamować i akurat trafiłam na jego zmianę. To był przypadek. Serio.

W trakcie składania reklamacji, wyszło na jaw, że pracuję obok i od razu przeszliśmy na ty. Złapaliśmy wspólny język i Pan Przystojniak wygadał się, że ....

… też na mnie leciał przez cały ten czas.

Niestety to życie a nie telenowela i okazało się, że to jego ostatni dzień w pracy. Spadło to na mnie niczym grom z jasnego nieba. Zabrałam więc formularz reklamacyjny i udałam się z powrotem do domu, próbując przyzwyczaić się do myśli, że już więcej go nie zobaczę.

Myliłam się. Za kilka dni lecimy razem na wakacje jako para z kilkuletnim stażem.

Ci, którzy mnie znają wiedzą, że bardzo lubię zakupy i modę. Nic więc dziwnego, że moją pierwszą pracą w życiu była posada sprzedawcy w jednej z ulubionych sieciówek. Przyniosła mi ona nie tylko doświadczenie zawodowe, ale również i …

Było to grudniowe, mroźne popołudnie. Cała zmarznięta i jak zwykle prawie spóźniona, wleciałam do centrum handlowego. To wtedy zobaczyłam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Oprócz tego, że lubię czytać, jestem też kinomaniaczką. Często chadzam do kina, a kiedy na ekrany wchodzi jakiś film science-fiction, można ślepo stawiać na to, że mam go zaliczonego na koncie.
Nie tak dawno temu premierę miał „Blade Runner 2049”. Jako fanka książkowego pierwowzoru, która z przejęciem zastanawiała się wraz z autorem, czy androidy śnią o mechanicznych owcach, nie mogłam przepuścić takiego wydarzenia.
Co więcej, byłam na seans całkiem dobrze przygotowana. Parę lat temu zaprojektowałam dla siebie koszulkę, która miała mi służyć jako puszczanie oczka do fanów świata Łowcy androidów. Napis z tyłu głosił: „A czy ty przeprowadziłeś kiedyś na sobie test Voight-Kampffa?”. Wbrew moim oczekiwaniom, nikt nigdy nie zwrócił na niego uwagi. Ale czy mogła być lepsza okazja, by ubrać taką koszulkę?
- Taki chwytliwy tekst, a nikt nigdy nie złapał haczyka. Ja zawsze czytam koszulki! – żaliłam się przed seansem koleżance. – Jak ktoś kiedyś się obejrzy, to chyba się oświadczę.
Gdy wyszłyśmy z sali kinowej (całkowicie zauroczone filmem), poczułam coś na ramieniu. Przestraszona pacnęłam to coś dłonią i odwróciłam się szybko. Zobaczyłam roześmianego chłopaka, który uniósł ręce w uspakajającym geście.
- Osa siada pani na ramieniu. Co pani robi?
Chwilę potrwało zanim w szoku dotarł do mnie sens tego pytania. Test Voight-Kampffa.
Cóż, nie oświadczyłam się nieznajomemu, pomimo pretensji rozchichotanej koleżanki. Za to z miłą chęcią zaprosiłam go na kawę.

Oprócz tego, że lubię czytać, jestem też kinomaniaczką. Często chadzam do kina, a kiedy na ekrany wchodzi jakiś film science-fiction, można ślepo stawiać na to, że mam go zaliczonego na koncie.
Nie tak dawno temu premierę miał „Blade Runner 2049”. Jako fanka książkowego pierwowzoru, która z przejęciem zastanawiała się wraz z autorem, czy androidy śnią o mechanicznych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zaczęło się od niespodziewanego. Nikt nie lubi przykrych niespodzianek. Moje doświadczenie było jednak pozytywne i zostanie ze mną do końca życia.

Poznałam kogoś- i wbrew pozorom nie będzie to kolejna romantyczna historia ze szczęśliwym zakończeniem jak z serialu. Nie ma tu miejsca na związek idealny, kryzys, godzenia się, i malowniczy obraz odchodzenia w stronę zachodzącego słońca.
Moja historia to splot nieprzewidzianych przypadków, surowe ziemniaki i tania sztuczna biżuteria.

Tam gdzie się spotkałyśmy trafiłyśmy przez przypadek i od niechcenia. Teraz skóra cierpnie mi na myśl jak blisko było, byśmy nie zaczęły nawet rozmawiać. Ślepy traf chciał, bym założyła wisiorek.

I stało się, rozpoznała ona symbol spoczywający spokojnie na mojej szyi, co dało jej argument do rozpoczęcia nieudolnej na początku rozmowy. Do dnia dzisiejszego serce mi rośnie, gdy wspominam tamten dzień.

Czy było łatwo? Nie. Czy myślałam że to miłość? Może. Nasza znajomość nauczyła mnie, że są różne rodzaje miłości i przekonała, że tak. To miłość. Pokręcona i nie taka, jak ją definiuje społeczeństwo, ale prawdziwa. Kiedyś nazwana zostałam "zagubioną bliźniaczką", i to chyba najlepiej opisuje naszą relację. Obie jesteśmy pokręcone w ten sam sposób, i choć brzmi to oklepanie, często rozumiemy się bez słów.

Czasem poznajemy ludzi w najbardziej dziwacznych okolicznościach, nie spodziewałabym się jednak nigdy, że niedogotowany obiad i kawałek kiczowatej biżuterii dostarczy mi bratniej duszy!

Zaczęło się od niespodziewanego. Nikt nie lubi przykrych niespodzianek. Moje doświadczenie było jednak pozytywne i zostanie ze mną do końca życia.

Poznałam kogoś- i wbrew pozorom nie będzie to kolejna romantyczna historia ze szczęśliwym zakończeniem jak z serialu. Nie ma tu miejsca na związek idealny, kryzys, godzenia się, i malowniczy obraz odchodzenia w stronę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z koleżanką z pracy spotkałem się przypadkiem. Trochę pomogło to, że niedawno przeprowadziłem się w jej okolice. Teraz mieszkałem z rodzicami raptem w odległości 300 metrów. W pewnej chwili wygadałem się, że mam płytę Pink Floyd „Ciemna strona Księżyca”. Dziewczyna bardzo się tym zainteresowała, a mnie wprowadziło w zdumienie jej zainteresowanie rockiem. Nie znałem wielu takich dziewczyn. Wyraziła nawet chęć odwiedzenia mnie, aby posłuchać płyty, ale ziściło się to znacznie później. Tym niemniej pojawiło się już między nami to „coś” bym odważył się zaprosić ją na rejs po Mazurach. Miałem bowiem już wtedy uprawnienia żeglarskie – byłem sternikiem jachtowym, a koledze z pracy, który chciał wybrać się na żagle z narzeczoną brakowało tego, więc mnie zaprosił. Zachęcał też bym popłynął ze swoją dziewczyną. Ponieważ właśnie rozstałem się z poprzednią postanowiłem zaryzykować tę nowo rozwijającą się znajomość. Dziewczyna z sąsiedztwa wykazała się odwagą i zgodziła się. W ten sposób popłynęliśmy we czwórkę na wspaniały rejs, który z dziewczyną do dziś wspominamy, bo szybko zostaliśmy parą, a potem pobraliśmy się.

Z koleżanką z pracy spotkałem się przypadkiem. Trochę pomogło to, że niedawno przeprowadziłem się w jej okolice. Teraz mieszkałem z rodzicami raptem w odległości 300 metrów. W pewnej chwili wygadałem się, że mam płytę Pink Floyd „Ciemna strona Księżyca”. Dziewczyna bardzo się tym zainteresowała, a mnie wprowadziło w zdumienie jej zainteresowanie rockiem. Nie znałem wielu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pociąg na stacji w Lublinie. Stary, brzydki brązowy przedział, a w nim ja sama. Po kilku minutach dołączył do mnie chłopak. Wysoki blondyn, mniej -więcej w moim wieku. I tak siedzieliśmy sobie w oczekiwaniu na odjazd pociągu, raz po raz rzucając sobie ukradkowe spojrzenia. W pewnym momencie rozległ się głośny pijacki śpiew grupy fanów heavy metalu siedzącej na stacji. Wyśpiewywali "pszczółkę Maję". Połączenie czarnych długich włosów, bladych twarzy, czarnych ubiorów i tej dziecięcej piosenki sprawiło,że razem z moim współpasażerem rzuciliśmy sobie porozumiewawcze spojrzenie i wybuchnęliśmy śmiechem. I tak zaczęła się nasza znajomość. Do Krakowa opowiedzieliśmy sobie nasze życiowe historie, odkryliśmy wspólne pasje, a nawet dostałam propozycję małżeństwa i dalszej podróży (do Zielonej Góry). Niestety, musiałam odmówić. Miałam 19 lat i mama zapewne dostałaby zawalu, gdybym powiedziała jej, że ruszyłam sobie w dalszą podróż z nowo poznanym chłopakiem. Aczkolwiek znajomość z Patrykiem (bo tak miał na imię mój towarzysz) wspominam bardzo miło. Niestety, po latach kontakt nam się urwał i oprócz tego jednego jedynego razu nie udało nam się ponownie spotkać w "realu". Za to na facebooku mam go do dziś w znajomych.

Pociąg na stacji w Lublinie. Stary, brzydki brązowy przedział, a w nim ja sama. Po kilku minutach dołączył do mnie chłopak. Wysoki blondyn, mniej -więcej w moim wieku. I tak siedzieliśmy sobie w oczekiwaniu na odjazd pociągu, raz po raz rzucając sobie ukradkowe spojrzenia. W pewnym momencie rozległ się głośny pijacki śpiew grupy fanów heavy metalu siedzącej na stacji....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jak co roku na "chybił trafił" wybrałam pokój w akademiku. Przyszło mi zamieszkać z ciekawą i na pierwszy rzut oka pogodną dredziarką. Ona żyła w swoim świecie, ja w swoim, oczywiście relacja była serdeczna, ale raczej płytka. Pewnego dnia zapytała mnie czy mogę ją przytulić. Byłam lekko zmieszana, bo to dość nietypowy sposób na przełamywanie lodów dla dwóch raczej zamkniętych w sobie osób. Jednak po sekundzie zastanowienia spełniłam jej prośbę, komentując, że nie ma sprawy, wszyscy potrzebujemy czułości. To był drobny, wielki gest, który faktycznie w jakimś stopniu nas oswoił.
Nadal trzymałyśmy dystans, jeszcze przez długie miesiące. Nadeszły wakacje i w chwili letniej beztroski umówiłyśmy się na jednodniowy wypad do Torunia. Wspólne przygody i specyficzne imprezy odrobinę zbliżyły nas do siebie. Dopiero po roku znajomości, jesienna melancholia i wino w końcu wylały z nas nasze tajemnice, zranienia i obawy. O jak dobrze jest znaleźć pokrewną duszę! I choć nasze historie różnią się diametralnie, odnalazłyśmy wspólny język.
Od tej pory wcale nie było cukierkowo, zaczął się ciężki dla mnie etap towarzyszenia codziennie przyjaciółce w depresji. Po pół roku było to dla mnie takim obciążeniem psychicznym, że zaczęłam się zastanawiać nad "porzuceniem" tej słodko-gorzkiej relacji.. ale to już inna historia.
P.S.: Mamy się dobrze, ciężko stwierdzić czy lepiej, ale już wiem, że nie pozwolę sobie jej stracić. Nie trafiłyśmy na siebie przez przypadek. Wiem to :)

Jak co roku na "chybił trafił" wybrałam pokój w akademiku. Przyszło mi zamieszkać z ciekawą i na pierwszy rzut oka pogodną dredziarką. Ona żyła w swoim świecie, ja w swoim, oczywiście relacja była serdeczna, ale raczej płytka. Pewnego dnia zapytała mnie czy mogę ją przytulić. Byłam lekko zmieszana, bo to dość nietypowy sposób na przełamywanie lodów dla dwóch raczej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja przyjaciółka Zuza i ja. Nasze początki były trudne. Nie lubiłyśmy się, tak bez konkretnego powodu. Poprostu zawsze sobie docinałyśmy. Któregoś dnia siedziała na schodach klatki schodowej (mieszkalyśmy w tej samej klatce)i płakała. Najpier ją minęłam bez reakcji. Ale nie dawało mi spokoju to, że nigdy w takim stanie jej nie widziałam. Okazalo się, że doznała tragedii w rodzinie. Wzięłam ją do siebie żeby się trochę ogarnęła. Kolejnym etapem było tolerowanie się, później "Cześc!". Kiedy już wyrosłyśmy z docinania sobie poszłyśmy razem na ciastko. Okazało się, że mamy podobne zainteresowania i podobny gust do facetów. Do dziś jest moją najlepszą przyjaciółką.

Moja przyjaciółka Zuza i ja. Nasze początki były trudne. Nie lubiłyśmy się, tak bez konkretnego powodu. Poprostu zawsze sobie docinałyśmy. Któregoś dnia siedziała na schodach klatki schodowej (mieszkalyśmy w tej samej klatce)i płakała. Najpier ją minęłam bez reakcji. Ale nie dawało mi spokoju to, że nigdy w takim stanie jej nie widziałam. Okazalo się, że doznała tragedii w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Na pielgrzymce poznałam chłopaka. Niósł tubę ja podałam mu butelkę wody. Nasza pierwsza rozmowa dotyczyła... damskich staników. A dokładniej dlaczego sportowe są wygodniejsze. Przyjaźnimy się już kilka lat, a ostatnio bawilam się na jego weselu.

Na pielgrzymce poznałam chłopaka. Niósł tubę ja podałam mu butelkę wody. Nasza pierwsza rozmowa dotyczyła... damskich staników. A dokładniej dlaczego sportowe są wygodniejsze. Przyjaźnimy się już kilka lat, a ostatnio bawilam się na jego weselu.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

To nawet nie przyjaźń, a jedynie koleżeństwo, ale trwa po dziś dzień. Szkolna znajomość z ławki trwa w sumie jedynie poprzez Skype (rozjazdy po świecie), jednak zdarza nam się spotkać w realu. Głównie za swój cel obieramy wtedy kinowy maraton filmowy, jednak nie zawsze (zależnie od repertuaru i czasu spotkania). Zaczęło się tuż przed pierwszymi zajęciami, kiedy nikogo jeszcze nie znałam (o do śmiałych nie należę), dlatego cieszyłam się z tej znajomości. Fajnie jest i mam wielką nadzieję, że tak pozostanie (no może przydałoby się częściej spotykać twarzą w twarz).

To nawet nie przyjaźń, a jedynie koleżeństwo, ale trwa po dziś dzień. Szkolna znajomość z ławki trwa w sumie jedynie poprzez Skype (rozjazdy po świecie), jednak zdarza nam się spotkać w realu. Głównie za swój cel obieramy wtedy kinowy maraton filmowy, jednak nie zawsze (zależnie od repertuaru i czasu spotkania). Zaczęło się tuż przed pierwszymi zajęciami, kiedy nikogo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej