Czytałam książkę, w której zabójcą okazał się kot. Jednak, że od urodzenia cierpię na bardzo uporczywy lęk, nazwany dalej arachnofobią, to dla mnie zabójcze okazują się pająki. Chciałabym umieć rozwiązać zagadkę, gdzie chowają się za dnia, że mój wyczulony na nie wzrok ich nie odnajduje? Dlaczego wychodzą na powierzchnię zawsze w nocy, kiedy strach nie pozwala mi zasnąć? I najważniejsze, dlaczego wywołują we mnie tak okropny lęk, który nie raz doprowadził mnie już do stanu przedzawałowego? Na te pytania dalej nie znalazłam odpowiedzi.
Jednak "dzięki" mojej zaawansowanej fobii i stosach przestudiowanych powieści kryminalnych udało mi się rozpracować jedną, ale za to bardzo istotną kwestię. Mianowicie pracuję w firmie ochroniarskiej i do jednych z moich obowiązków należy monitorowanie obiektu oraz wykonywanie obchodów kontrolnych. Niestety w jednym z punktów obchodu zawsze muszę przechodzić koło maszynowni, na której aż roi się od gigantycznych rozmiarów pająków. Oczywiście są tam zawsze i tylko w nocy. Dlatego też musiałam opracować zagadnienie, dlaczego pojawiają się akurat w tym miejscu i w jakich godzinach. Po dokonaniu rozeznania wśród odpowiednich pracowników firmy, dowiedziałam się, że przyciąga je amoniak i kilka innych substancji, które zasilają chłodnie. Niby banalne, ale takiej informacji nie mogłam znaleźć nawet po kilkugodzinnym grzebaniu w najciemniejszych zakątkach internetu. A po kilkudniowych obserwacjach byłam w stanie określić w jakich godzinach najlepiej unikać tego miejsca, żeby nie natknąć się na te przerażające stworzenia. A więc wywiady środowiskowe, notatki, systematyczne zbieranie informacji i wytrwałość godna detektywa doprowadziła mnie do rozwiązania kilku nękających mnie pytań.

Czytałam książkę, w której zabójcą okazał się kot. Jednak, że od urodzenia cierpię na bardzo uporczywy lęk, nazwany dalej arachnofobią, to dla mnie zabójcze okazują się pająki. Chciałabym umieć rozwiązać zagadkę, gdzie chowają się za dnia, że mój wyczulony na nie wzrok ich nie odnajduje? Dlaczego wychodzą na powierzchnię zawsze w nocy, kiedy strach nie pozwala mi zasnąć? I...

Ech, gdybym tylko mogła przejąć kilka cech dobrego detektywa... a tak, codziennie od dwóch lat, co najmniej raz dziennie szukam smoczka. Na początku były smoczki zapasowe - zaginęły bez wieści. Sztuk około piętnaście.
Potem świecące. Zaginęły bez wieści. Sztuk około cztery.
Obecnie są to dwa smoczki, z czego jeden na sznureczku (dosłownie), ginące na zmianę.

Smoczek ma to do siebie, że:
- znika trzy sekundy przed wyjściem z domu
- plącze się pod stopami, gdy nie jest potrzebny, a staje się niewidoczny, gdy jest czas na usypianie
- nigdy nie ma go tam, gdzie był widziany ostatnio
- zmienia kryjówki częściej, niż kobieta programy w telewizji
- nie zależy mu na tym, by go odnaleziono

Gdzie podjąć pierwsze kroki i szukać wskazowek:
- za łóżkiem
- w szufladach
- pod meblami
- w szafkach
- na parapecie
- w koszu z zabawkami

Gdzie najzabawniej chować smoczek przed mamą:
- w kuchennym zlewie
- w worku ze śmieciami, które czekają przed drzwiami na wyrzucenie
- w lodówce (najlepiej w pojemniku z jedzeniem)
- w piekarniku
- w kibelku (nie zapomnieć spłukac, bo fajnie szumi)
- pod przednim siedzeniem samochodu
- wrzucić sobie za dekolt
- w butach z przedpokoju
- w pralce (do wyboru kieszeń na proszek albo miejsce na pranie)
- w szafce z garnkami, gdzieś na samym dnie
- ??? - no właśnie, w miejscach które do tej pory są nieujawnione światu, a pochłaniają tysiące smoczkow dziennie.

Dwadzieścia cztery miesiące nieustannej praktyki nauczyły mnie jednego: lepiej zapobiegać, niż szukać, a po drugie... I tak zginie. To smoczek.

Ech, gdybym tylko mogła przejąć kilka cech dobrego detektywa... a tak, codziennie od dwóch lat, co najmniej raz dziennie szukam smoczka. Na początku były smoczki zapasowe - zaginęły bez wieści. Sztuk około piętnaście.
Potem świecące. Zaginęły bez wieści. Sztuk około cztery.
Obecnie są to dwa smoczki, z czego jeden na sznureczku (dosłownie), ginące na zmianę.

Smoczek ma...

Sala wykładowa podczas wykładu z filozofii.

Wczesny grudniowy poranek, na dworze ciemno. W miejscu, w którym wkrótce popełniona zostanie zbrodnia dopiero co włączono ogrzewanie; rozespani, zmarznięci studenci łączą się solidarnie w pomniejsze grupki, a wykładowca – starszy pan w garniturze – niestrudzenie prowadzi monolog monotonnym głosem. Każde kolejne zdanie zlewa się z poprzednim, a ja walczę z wszechogarniającym mnie pragnieniem snu.

Moją uwagę przyciąga dopiero skrzypiące krzesło. Przy oknie jeden ze studentów buja się w przód i w tył z zamkniętymi oczami, a grupka siedząca obok przyjmuje zakłady, kiedy „rozbujany” zderzy się z ławką. Wtem nagle zastyga w bezruchu, zatrzymawszy się około dwóch centymetrów od blatu. Po sali rozchodzą się zawiedzione szepty.

Tego nikt nie przewidział.

Wykładowca wycofuje się rakiem wśród oskarżycielskich spojrzeń. Atmosfera staje się tak gęsta, że można ją kroić tępym nożem, ale nikt akurat nie ma takowego przy sobie.

Schylam głowę, aby dostrzec twarz denata. Strużka śliny spływa na blat ławki, wsiąkając w pustą kartkę… Widząc to, nie mam już żadnych wątpliwości: biedak umarł z nudów!

Sala wykładowa podczas wykładu z filozofii.

Wczesny grudniowy poranek, na dworze ciemno. W miejscu, w którym wkrótce popełniona zostanie zbrodnia dopiero co włączono ogrzewanie; rozespani, zmarznięci studenci łączą się solidarnie w pomniejsze grupki, a wykładowca – starszy pan w garniturze – niestrudzenie prowadzi monolog monotonnym głosem. Każde kolejne zdanie zlewa się...

Jakiś czas temu zniknęła mi moja ulubiona szminka. Długo myślałam co mogłam z nią zrobić jednak nic przychodziło mi do głowy. Parę dni po tym zaginięciu zobaczyłam moją siostrę z moją fuksjową szminką na ustach. I zagadka została rozwikłana.

Jakiś czas temu zniknęła mi moja ulubiona szminka. Długo myślałam co mogłam z nią zrobić jednak nic przychodziło mi do głowy. Parę dni po tym zaginięciu zobaczyłam moją siostrę z moją fuksjową szminką na ustach. I zagadka została rozwikłana.

Miejsce zbrodni: Praca.

Wydawałoby się, że praca w biurze jest nudna. Jak to mówią, pozory mylą.

Pewnego słonecznego, lipcowego poranka udałam się w podskokach do swojego ukochanego miejsca pracy. Dzień jak co dzień, z moimi wiernymi kompankami z pokoju pokonywałyśmy morderczy wysiłek odbierając jeden telefon, za drugim - wysłuchując problemów naszych kochanych petentów. Wtem w drzwiach pojawił się Tadeusz Be.

Konsternacja na naszych twarzach, pełne skupienie.

Krążą legendy, że Tadeusz nigdy wcześniej nie przekroczył progu tego pokoju.

Zamaszystym ruchem przekazał Albinowi teczkę z tajnymi dokumentami i wymknął się z pomieszczenia bez słowa.

Nasze spojrzenia skrzyżowały się na teczce, w drżących rękach Albina.
Wstrzymując oddech, teczka została otwarta. Nie było już odwrotu. W teczce znajdował się aneks. Aneks do konta bankowego,uznanego przez nas za zaginione. Aneks, którego szukałyśmy dniami i nocami, w piwnicach i na strychu, pod schodami i w kantorku. Podczas poszukiwań powstały liczne pomysły intryg i zbrodni, ba nawet neologizmy!

Tymczasem nigdy nie wiadomo, co znajduje się w biurku Twojego szefa...

Miejsce zbrodni: Praca.

Wydawałoby się, że praca w biurze jest nudna. Jak to mówią, pozory mylą.

Pewnego słonecznego, lipcowego poranka udałam się w podskokach do swojego ukochanego miejsca pracy. Dzień jak co dzień, z moimi wiernymi kompankami z pokoju pokonywałyśmy morderczy wysiłek odbierając jeden telefon, za drugim - wysłuchując problemów naszych kochanych...

Historię wystylizowałem na wywiad w piśmie dziecięcym.
”Płomyczek”:Dzisiaj rozmawiamy z Waszym rówieśnikiem 11-letnim chłopcem, który wsławił się rozwiązaniem sprawy tajemniczej serii drobnych przestępstw na koloniach. Jak zostałeś detektywem?
Chłopiec: Wypoczywałem na koloniach w pałacu w Będlewie kiedy zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Co jakiś czas ktoś kładąc się na łóżku lądował na podłodze. Badając problem odkryłem, że gumy podtrzymujące legowisko naszych turystycznych łóżek były poprzecinane. Pewnie nożem.
"P": Podobno udało ci się wykryć sprawcę. Jak tego dokonałeś?
Ch: Winowajca sam się do mnie zgłosił.
"P": I przyznał się do winy?
Ch: Nie, skądże. Kiedy rozeszło się, że prowadzę dochodzenie on mnie dokładnie wypytywał o aktualny stan śledztwa. Powiedziałem, że nic nie wiem, ale jego zainteresowanie wzbudziło moją nieufność i wytypowałem go na podejrzanego.
"P": I co było dalej?
Ch: Poprosiłem przyjaciela, żeby go mocno rozzłościł na siebie. Gdy jakiś czas później przyjaciel usiadł na swoim łóżku to wylądował na podłodze, a właściwie w podstawionej misce pełnej wody. Podejrzany nie wytrzymał, złośliwie zarechotał. Wychowawczyni, która przy tym była sama zorientowała się kto jest sprawcą występku. Zaatakowała go i ten się przyznał.
"P": Zatem gratuluję intuicji i sprytnego fortelu. Ale co by było, gdyby podejrzany nie przeciął gum, nie roześmiał się albo nie przyznał?
Ch: Ja w odpowiednim czasie ukryłem się pod swoim łóżkiem i widziałem wszystko co zrobił podejrzany.

Historię wystylizowałem na wywiad w piśmie dziecięcym.
”Płomyczek”:Dzisiaj rozmawiamy z Waszym rówieśnikiem 11-letnim chłopcem, który wsławił się rozwiązaniem sprawy tajemniczej serii drobnych przestępstw na koloniach. Jak zostałeś detektywem?
Chłopiec: Wypoczywałem na koloniach w pałacu w Będlewie kiedy zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Co jakiś czas ktoś kładąc się na...

W moim domu notorycznie ginie jedna skarpetka z pary. Prawie z każdej pary. Dokonując głębokiej analizy wiem z całą pewnością, że podobny problem dotyka zwiększości z nas. Sztab specjalistów od lat próbuje rozwikłać tę zagadkę. Bezskutecznie. My również podejmowaliśmy szereg prób wyjaśnienia tych zaginięć jednak ponieśliśmy klęskę. Ja jeszcze żywię nadzieję, że kiedyś się uda. Mój mąż natomiast poddał się, jednak wpadł na pomysł, jak ominąć ten problem. Dobiera najbardziej zbliżone kolorem skarpetki, zakłada je, po czym poważnym tonem rzecze: "Na mocy nadanych mi praw, ogłaszam was para". Z każdego problemu, nawet tego najbardziej beznadziejnego jest wyjście. Przynajmniej według logiki mężczyzny ;)

W moim domu notorycznie ginie jedna skarpetka z pary. Prawie z każdej pary. Dokonując głębokiej analizy wiem z całą pewnością, że podobny problem dotyka zwiększości z nas. Sztab specjalistów od lat próbuje rozwikłać tę zagadkę. Bezskutecznie. My również podejmowaliśmy szereg prób wyjaśnienia tych zaginięć jednak ponieśliśmy klęskę. Ja jeszcze żywię nadzieję, że kiedyś się...

W moim domu przez kilka dni działy się dziwne rzeczy. Rodzice wyjechali na wakacje i zostałam sama na włościach. Zaczęło się niepozornie. Pierwszy znalazłam przewrócony kwiatek, który najwyraźniej spadł z parapetu. Okno było uchylone więc może wiał silny wiatr. Logiczne wytłumaczenie.Później pojawiła się zerwana firanka. Niby nic wielkiego, wystarczy przypiąć w dwóch miejscach, jednak zaświeciła mi się w głowie czerwona lampka. Coś tu nie gra! Kolejnym znaleziskiem był rozerwany worek ze śmieciami, którego zapomniałam wyrzucić wychodząc z domu. Pojemniki po jogurtach znalazłam w salonie! Ciekawe skąd miały nogi, żeby się tam dostać. Jednak najgorsze dopiero miało nastąpić. Była noc. Usłyszałam dziwne dźwięki. Ktoś wydzierał się wniebogłosy. Brzmiało to trochę jak płacz dziecka, a trochę jak wycie psa. Przestraszyłam się.Powoli wyszłam z pokoju i udałam się do sypialni rodziców. Tam na łóżku siedział nasz Maine Coon i zauważywszy mnie zamiauczał rozpaczliwie. Wtedy wszystko się wyjaśniło. Zrywała firanki i przewracała kwiatki, bo przeszkadzały jej w szukaniu za oknem ukochanej pani. Śmieci rozwaliła ze złośliwości (mama mówiła, że ten kot zło i psoty ma we krwi),a gdy już żaden sposób wywołania pani z ukrycia nie skutkował zaczęła ją wołać. Stąd te dziwne płaczliwe dźwięki. Po powrocie rodziców wszystko wróciło do normy. To znaczy prawie wszystko. Bo nadal bardzo przeszkadzają jej rzeczy zostawione na komodzie w przedpokoju. Tak, one lepiej wyglądają na podłodze.

W moim domu przez kilka dni działy się dziwne rzeczy. Rodzice wyjechali na wakacje i zostałam sama na włościach. Zaczęło się niepozornie. Pierwszy znalazłam przewrócony kwiatek, który najwyraźniej spadł z parapetu. Okno było uchylone więc może wiał silny wiatr. Logiczne wytłumaczenie.Później pojawiła się zerwana firanka. Niby nic wielkiego, wystarczy przypiąć w dwóch...

Od wielu już lat czytuję powieści o seryjnych zabójcach i psychopatach. Dzięki wiedzy, czerpanej z tych książek, mam się codziennie na baczności, wiedząc, że świat to nie bajka, i nigdy nie wiadomo, który mężczyzna, mijający mnie na ulicy, jest prawdziwym potworem. Daje mi to obraz rzeczywistości, w której wszyscy ludzie są tylko „na wierzchu” i nigdy nie mogę być pewna, co myślą tak naprawdę, w środku. Co za tym idzie, ja również dążę do tego, by być raczej drapieżnikiem, a nie ofiarą – seryjni zabójcy są zazwyczaj uroczymi ludźmi, świetnymi manipulatorami, wytrawnymi kłamcami. Książki o psychopatach pokazały mi, jak łatwo zwodzić innych ludzi, będąc wystarczająco spostrzegawczym i sprytnym.

Od wielu już lat czytuję powieści o seryjnych zabójcach i psychopatach. Dzięki wiedzy, czerpanej z tych książek, mam się codziennie na baczności, wiedząc, że świat to nie bajka, i nigdy nie wiadomo, który mężczyzna, mijający mnie na ulicy, jest prawdziwym potworem. Daje mi to obraz rzeczywistości, w której wszyscy ludzie są tylko „na wierzchu” i nigdy nie mogę być pewna, co...

Ta historia wydarzyła się naprawdę. W pracy notorycznie znika kawa i inne takie, ktore chowamy do szafek i lodówki. Pewnego pięknego popołudnia zamówiliśmy do firmy pizzę, bo już wiedzieliśmy, że czeka nas uroczy wieczór w przy projekcie do poprawek. Pizza przyjechała, postanowiliśmy dać jej chwilę - zimna najlepsza! - i nagle co widzimy? Brakujący kawałek. Bylismy wobec siebie bardzo nie ufni, nawet zrobilismy małe przesłuchanie:D niestety sprawcy nie znaleziono. Historia się powtarzała jeszcze kilka razy ale tym razem kiedy zamowilismy pizzę z kolegą postanowiliśmy zadziałać małą dawką środka przeczyszczającego. Winny szybciutko został zlapany w biegu to toalety. Okazał się być nim ten, który krzyczał przy okazji odkrycia zbrodni najgłośniej! To był ekscytujący finał:D

Do dziś żyjemy w zgodzie i nimomu nic się nie stało!

Ta historia wydarzyła się naprawdę. W pracy notorycznie znika kawa i inne takie, ktore chowamy do szafek i lodówki. Pewnego pięknego popołudnia zamówiliśmy do firmy pizzę, bo już wiedzieliśmy, że czeka nas uroczy wieczór w przy projekcie do poprawek. Pizza przyjechała, postanowiliśmy dać jej chwilę - zimna najlepsza! - i nagle co widzimy? Brakujący kawałek. Bylismy wobec...