Boże... gdzie ja jestem? Moje oczy... takie ciężkie! Zaraz na pewno się uda je otworzyć. Tak, to mój dom, moje łóżko. Ale... jak ja się tu znalazłam? Nic nie pamiętam, a nic nie piłam. Wiem, że po południu spotkałam się z Kaśką na kawie w popularnej kawiarni w centrum, a dalej nic, dziura. Zadzwonię chyba do przyjaciółki, niech mi powie co się wydarzyło. Ale gdzie jest mój telefon? O, jest. Ale co on robi w moim bucie? Dobra, o tym pomyślę później.
- Halo, Katarzyna, powiedz mi co, u diabła, się wczoraj stało? Nic nie pa...
- Masz czelność do mnie dzwonić? Po tym co mi zrobiłaś?
- Ale... co zrobiłam? Przecież mówię, że nic nie pamiętam!
- Najłatwiej jest nie pamiętać! Przez Ciebie wyglądam jak potwór! Nigdy Ci tego nie wybaczę!
- Ale, Kacha! Czego Ty mi nie wybaczysz?
- Tak bardzo chciałaś wracać do domu, że musiałaś mnie siłą wyciągać. A ja się tak dobrze bawiłam!
- W kawiarni?
- Nie! U Antka! Chciałam zostać na noc, ale Ty postanowiłaś, że będzie inaczej. Ciągnęłaś mnie za nogę do tego stopnia, że teraz jedna jest kilka centymetrów dłuższa. I stopa...
- Kaśka, o czym Ty mówisz?! Przecież to niemożliwe!
- Jak niemożliwe skoro tak jest? Mam jedną stopę w rozmiarze 43! Pasuje na mnie but Antka, a druga stopa nadal ma 37. Wiesz jak wyglądam? Dziwadło!
- Kaśka, Ty chyba jeszcze śpisz! Zadzwoń do mnie jak się obudzisz.
- Zadzwonię! Pewnie, że zadzwonię! Albo mój adwokat! Zapłacisz za moje operacje!
Rozłączyłam się. Obudziłam się w świecie kreskówki czy jak? Co się tu dzieje?

Boże... gdzie ja jestem? Moje oczy... takie ciężkie! Zaraz na pewno się uda je otworzyć. Tak, to mój dom, moje łóżko. Ale... jak ja się tu znalazłam? Nic nie pamiętam, a nic nie piłam. Wiem, że po południu spotkałam się z Kaśką na kawie w popularnej kawiarni w centrum, a dalej nic, dziura. Zadzwonię chyba do przyjaciółki, niech mi powie co się wydarzyło. Ale gdzie jest mój...

Czuję, że się wiercę……
Nie wiem o co chodzi ale czuję, że coś jest nie tak mimo iż nawet nie zdążyłam otworzyć oczu.
Więc je otwieram.
Co wiedzę? Cały pokój jest wypełniony porozrzucanymi książkami, leżą wszędzie, na podłodze, krześle, szafie, są nawet w koszu. Wszystkie mają na sobie ślady spalenizny.
Wydaje mi się że to dziwny sen, przecież nigdy nie dopuściłabym żeby ktoś tak potraktował książki. Nagle zdaję sobie sprawę, że nie pamiętam nic z poprzedniego dnia.
Odpalam laptopa żeby wejść na pierwszy lepszy portal informacyjny. To co widzę na stronie głównej jest co najmniej irracjonalne. Artykuł zatytułowany „Poszukiwana podpalaczka bibliotek miejskich!” i moje zdjęcie z kamer gdy z uśmiechem polewam bibliotekę benzyną. Boże! Ktoś mnie wczoraj naćpał? Ale to niemożliwe, nigdy z własnej woli nie wzięłabym żadnego świństwa. Może ktoś mnie zahipnotyzował? To chyba jedyne wytłumaczenie, ewentualnie mam klona ale to raczej odpada. Jestem poszukiwana!!! Co ja mam teraz zrobić?! Wiem. Zgłoszę się do Merkurego, to najlepszy detektyw w kraju. Pewnie policzy sobie niemałą sumę za rozwiązanie zagadki, w końcu nie ma nic za darmo. Ale pierwsze i najważniejsze jest to abym stała się niewidzialna dla świata, muszę znaleźć jakąś kryjówkę.

Czuję, że się wiercę……
Nie wiem o co chodzi ale czuję, że coś jest nie tak mimo iż nawet nie zdążyłam otworzyć oczu.
Więc je otwieram.
Co wiedzę? Cały pokój jest wypełniony porozrzucanymi książkami, leżą wszędzie, na podłodze, krześle, szafie, są nawet w koszu. Wszystkie mają na sobie ślady spalenizny.
Wydaje mi się że to dziwny sen, przecież nigdy nie dopuściłabym żeby...

Głośny dźwięk domofonu wyrywa mnie ze snu. Wstaję z łóżka i półprzytomna przykładam do ucha słuchawkę.

- Zabieraj z przejścia ten traktor!!! - wrzeszczy mi do ucha sąsiad.
- Jaki traktor? - pytam.
- Jaki traktor?! Ten sam, którym w środku nocy narobiłaś tyle hałasu, a potem , ot tak go zostawiłaś!
- ???

Zdezorientowana odkładam słuchawkę.
I właśnie coś sobie uświadamiam. Przecież mnie tu nie powinno być. Powinnam obudzić się w łóżku w pokoju gościnnym u mojego brata!
Ostatnie co pamiętam to, że byłam na jego weselu... jakieś 400 km stąd!
Co najlepsze to nie możliwe, żebym się upiła. Nie ja. Zresztą nawet nie czuję się źle. A do tego ten traktor w środku miasta.
Nic nie rozumiem. I jak się tu znalazłam?

Pierwsze co muszę zrobić to zadzwonić do rodziny i ustalić co się wydarzyło.
Tylko, gdzie jest mój telefon?

Głośny dźwięk domofonu wyrywa mnie ze snu. Wstaję z łóżka i półprzytomna przykładam do ucha słuchawkę.

- Zabieraj z przejścia ten traktor!!! - wrzeszczy mi do ucha sąsiad.
- Jaki traktor? - pytam.
- Jaki traktor?! Ten sam, którym w środku nocy narobiłaś tyle hałasu, a potem , ot tak go zostawiłaś!
- ???

Zdezorientowana odkładam słuchawkę.
I właśnie coś sobie...

Obudziłem się niezwykle wyspany. Nie otwierałem jednak oczu, dając sobie odpocząć jeszcze kilka minut. Wydawało mi się, że wypoczęcie na tych starych pryczach jest wręcz niemożliwe, ale czułem się bardzo zrelaksowany. Budzik podejrzanie długo nie wykrzykiwał donośnej melodii, której nienawidzę. Otworzyłem oczy i podniosłem się powoli. Chwila. Rozejrzałem się jeszcze raz. Co? Przecież to mój pokój, mój pokój w którym mieszkałem do końca szkoły, dokładnie 1300km od miejsca pracy. Co się właśnie stało? Wczoraj położyłem się spać po kolejnym wykonanym zleceniu, a dziś budzę się w moim prawdziwym łóżku. Wstałem i włączyłem telewizor. Chciałem choć trochę zagłuszyć te myśli, krzyczące: „co się, do cholery, dzieje?!”. Zacząłem chodzić po pokoju w kółko, kiedy nagle w wiadomościach, pojawiła się wiadomość o bardzo groźnym przestępcy, razem z moim zdjęciem. Chyba zaraz zemdleję. Piękna dziennikarka po polsku (jak ja za tym tęskniłem!) przedstawiła, iż wczoraj uprowadziłem helikopter razem z walizką pełną pieniędzy. Jaką, cholera, walizką, skoro… Boże, walizką przy łóżku. Pełną banknotów. Moje oczy zaszły całe łzami. Co ja mam teraz zrobić? Iść na policję i siedzieć przez resztę życia w więzieniu? Zwykły budowlaniec. Jak to się stało? Palnąłem się w łeb, muszę myśleć racjonalnie. Dobra, raz kozie śmierć. Skoro i tak mieszkam zaraz przy granicy, mam mnóstwo pieniędzy, zmieniam dziś wygląd i uciekam na Ukrainę. Znam miejsce, gdzie nikt mnie nie skontroluje.

Obudziłem się niezwykle wyspany. Nie otwierałem jednak oczu, dając sobie odpocząć jeszcze kilka minut. Wydawało mi się, że wypoczęcie na tych starych pryczach jest wręcz niemożliwe, ale czułem się bardzo zrelaksowany. Budzik podejrzanie długo nie wykrzykiwał donośnej melodii, której nienawidzę. Otworzyłem oczy i podniosłem się powoli. Chwila. Rozejrzałem się jeszcze raz....

Budzę się rano, boli mnie głowa. Patrzę w lewo widzę szafę, moją szafę. Jednak coś mi nie pasuję. Jak ja się tutaj znalazłam? Byłam z Tomkiem w kinie, a potem na pizzy. Ale co było potem? Jak to się stało że znalazłam się w domu? Słyszę płukanie do drzwi, z trudem zwlekam się z łóżka i idę otworzyć. To policja. Jeden z policjantów pyta mnie co robiłam wczoraj między 22 a 23 godziną. Gdy przez dłuższą chwile nie odpowiadam policjant mówi że jestem zatrzymana pod zarzutem zabójstwa Tomasza K. Do moich oczu napływają łzy, uświadamiam sobie że mój ukochany nie żyję. Nigdy więcej nie usłyszę jego głosu, nie poczuję jego ulubionych perfum, nigdy więcej go nie zobaczę. Zostaję przewieziona na komendę, przesłuchują mnie przez parę godzin. Nie wiem co mówić, nic nie pamiętam. Mówię więc prawdę. Policjanci jednak najwyraźniej mi nie wierzą. Robią mi badania, okazuję się że w mojej krwi są śladowe ilości heroiny. Nie wiem skąd się to wzięło, nigdy nie brałam narkotyków. Zostaję odprowadzona do celi, nie wiem co robić.

Budzę się rano, boli mnie głowa. Patrzę w lewo widzę szafę, moją szafę. Jednak coś mi nie pasuję. Jak ja się tutaj znalazłam? Byłam z Tomkiem w kinie, a potem na pizzy. Ale co było potem? Jak to się stało że znalazłam się w domu? Słyszę płukanie do drzwi, z trudem zwlekam się z łóżka i idę otworzyć. To policja. Jeden z policjantów pyta mnie co robiłam wczoraj między 22 a 23...

Głowa bolała mnie niemiłosiernie. Otuliłam się mocniej kołdrą nie chcąc stawać na przeciw rzeczywistości. Zza otwartego okna słychać było gęsi sąsiada... Chwileczkę. Co robią gęsi w środku Londynu i to jeszcze gęsi mojego sąsiada (czemu właściwie zakładam, że to jego gęsi przecież to bez sensu). Podniosłam głowę przystrojoną niewyjściową fryzurą. Dookoła niebieskie ściany. Wniosek był tylko jeden, to na pewno nie pokój w hotelu, tam ściany były beżowe. Szybko zdałam sobie sprawę, że nie jestem w stanie myśleć o tym bez kawy, więc ruszyłam do kuchni.
Jeszcze zanim woda się zagotowała rozległ się dzwonek do drzwi. Kiedy je otworzyłam, stali tam dwaj mężczyźni ubrani w czerwone mundury, dokładnie takie które widziałam w Anglii. Zaczeli coś do mnie mówić po angielsku, ale z tak niewyraźnym akcentem, a ja byłam tak padnięta, że to po prostu nie mogło się udać. Koniec końców widząc moją minę (która swoją drogą musiała wyglądać komicznie) po prostu przekazali mi kartkę.
To co na niej zobaczyłam przerosło modzwonkaelsze oczekiwania. Całe szczęście tekst był przetłumaczony na polski, ale chyba przez tłumacza google.
Wróg korony Angielskiej - głosił wielki napis na samej górze. Jezus, Maria! Z oczkami jak pięciozłotówki czytałam dalej.
Przyjść gość w pałac. Ukradzione osobiste - Nie. Szanujmy się, nie przeczytam tego -pomyślałam i wysiliłam mój mózg na tyle żeby móc zrozumieć co oni do mnie mówią.
Ukradłam podobno szczoteczkę do zębów i protezę królowej anglii wprost z jej prywatnej łazienki.
Co robiłam w jej prywatnych komnatach? Cóż... Też chciałam wiedzieć, ale jak spojrzałam na tych miłych panów w czerwonym byłam pewna jednego: nic dziwnego że głowa tak straszliwie mnie boli. Po chwili zdałam sobie sprawę z jeszcze jednej rzeczy. Przecież ja nie mam dzwonka do drzwi.

Głowa bolała mnie niemiłosiernie. Otuliłam się mocniej kołdrą nie chcąc stawać na przeciw rzeczywistości. Zza otwartego okna słychać było gęsi sąsiada... Chwileczkę. Co robią gęsi w środku Londynu i to jeszcze gęsi mojego sąsiada (czemu właściwie zakładam, że to jego gęsi przecież to bez sensu). Podniosłam głowę przystrojoną niewyjściową fryzurą. Dookoła niebieskie ściany....

Jak ja się tu znalazłam? Nieistotne. W końcu liczy się tylko to, że łóżko jest moje, gorzej z tym aktem oskarżenia. Niech jeszcze raz na to zerknę, bo oczom nie wierzę:

"[...] niniejszym uprasza się obywatelkę do stawienia się w dniu jutrzejszym na komendzie głównej, w celu przesłuchania[...] zarzuca się Pani:

Osłabianie społeczeństwa polskiego, poprzez permanetne okazywanie życzliwości jednostce obywatelskiej.

1. Widziano Panią wczoraj, jak pomogła staruszce wynieść zakupy na piąte piętro, za co grozi grzywna w wysokości 2000 zł.
2. Poza tym ktoś trzeci doniósł, że wyświadczyła Pani przysługę sasiadce i podrzuciła do miasta, "bo i tak miała po drodze". Ze względu na młody wiek obywatelki, jej doskonały stan zdrowia i znośne połączenia komunikacyjne, grozi Pani 48h aresztu oraz utrata prawa jazdy na 3 m-ce.
3. Ponadto pomogła wstać, po upadku ze zjeżdżalni, dziecku na placu zabaw, co stanowi naruszenie prawa o automotywacji małych obywateli, za co grozi kara grzywny w wysokości 5000 zł, ze względu na wysoką szkodliwość czynu, bo powszechnie wiadomo, że czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci.

Najnowsza ustawa obywatelska głosi jasno:

KAŻDY OBYWATEL PAŃSTWA POLSKIEGO, ZOBOWIĄZANY JEST DO RADZENIA SOBIE SAMEMU, ZGODNIE Z ZASADĄ "UMIESZ LICZYĆ - LICZ NA SIEBIE".
WSZELKIE OKAZYWANIE ŻYCZLIWOŚCI, POMOCY, ODDAWANIE PRZYSŁUG I INNE POSTAWY ALTRUISTYCZNE BĘDĄ SUROWO KARANE.

[...] do zobaczenia.
Z poważaniem,
Komendant Alojzy Prawilny.

To jasne, że nigdzie nie idę.
Niech sam po mnie przyjdzie. Z tego, co kojarzę, za przychodzenie na czyjeś wezwanie, jest miesiąc aresztu.

Jak ja się tu znalazłam? Nieistotne. W końcu liczy się tylko to, że łóżko jest moje, gorzej z tym aktem oskarżenia. Niech jeszcze raz na to zerknę, bo oczom nie wierzę:

"[...] niniejszym uprasza się obywatelkę do stawienia się w dniu jutrzejszym na komendzie głównej, w celu przesłuchania[...] zarzuca się Pani:

Osłabianie społeczeństwa polskiego, poprzez permanetne...

To nie był poranek jak każdy inny.
- Żaneto Walczak tu policja, proszę otworzyć.
- Cholera czyżbym aż tak wczoraj zabalowała? - mruczę sobie pod nosem.
Kilka sekund po przekręceniu zamka w drzwiach znalazłam się na podłodze dociskana przez dwóch policjantów.
- Zostaje pani zatrzymana na podstawie artykułu...- nie wiem czy to przez ilość wypitego wczoraj alkoholu, czy w wyniku szoku, słyszałam już tylko niewyraźny bełkot.
Posadzili mnie na fotelu. Jeden z funkcjonariuszy przeszukiwał moją szafę, drugi nie spuszczał mnie z oka.
Myślę sobie, o co chodzi. Cholera, jak u Franza Kafki, tylko bardziej realnie.
- Czy to pani obuwie?- pyta jeden z mężczyzn i pokazuje moje nowe New Balance.
- Tak, są w mojej szafie, więc muszą być moje- odpowiadam dość niemile.
- Panowie to jakaś pomyła. O co chodzi?
- Droga pani, to nie pomyła, a te buty są tego dowodem. Ślady odcisków tych butów znaleziono na miejscu przestępstwa.
- Przestępstwa? Przecież ja nikogo nie zabiłam. To popularne obuwie, co trzeci człowiek takie nosi. Czy wam do reszty rozum odebrało?
Zaśmiali się równocześnie.
-"Zabiłam", powiada pani? Może i pani nie zabiła, ale ukradła 3 tony śliwek z ogródków działkowych. I to sama, bo tylko odciski pani butów znaleziono na miejscu tej "zbrodni". Jeszcze nie wiemy jak je pani samodzielnie zerwała z tylu drzew, a tym bardziej wyniosła, ale dowód koronny mamy w rękach, więc się pani nie wywinie.
I znów to samo skojarzenie, tylko że „Proces” Kafki to przy tym pikuś.

To nie był poranek jak każdy inny.
- Żaneto Walczak tu policja, proszę otworzyć.
- Cholera czyżbym aż tak wczoraj zabalowała? - mruczę sobie pod nosem.
Kilka sekund po przekręceniu zamka w drzwiach znalazłam się na podłodze dociskana przez dwóch policjantów.
- Zostaje pani zatrzymana na podstawie artykułu...- nie wiem czy to przez ilość wypitego wczoraj alkoholu, czy w...

Przeraźliwy huk wyrywa mnie ze snu. Wpadają komandosi, zrzucają mnie na podłogę, wykręcają ręce i zakładają kajdanki. Każą siedzieć cicho i czekać – nie wiem na co… Po chwili wchodzi posępny mężczyzna w średnim wieku, którzy patrzy się na mnie wrogo. Bez żadnych ceregieli odczytuje zarzuty:

„Oskarżam panią W. o to, że od maja 2001 roku, a więc od chwili, kiedy zarwała umowę na usługi internetowe do dnia dzisiejszego nie założyła żadnego konta w dowolnych mediach społecznościowych – począwszy od Naszej Klasy, przez Facebooka, Instagrama, Snapchata czy Twittera itp. Tym samym utrudniała innym kontaktowanie się z nią, a nierzadko narażała ich na dodatkowe koszty związane np. z wysyłaniem SMSów czy nawiązywaniem połączeń telefonicznych. Ponadto, niemożliwe stało się śledzenie jej statusów związków, nawyków żywieniowych, preferencji politycznych oraz innych. Oskarżona tym samym udowodniła, że jest zupełnie nieprzystosowana do życia we współczesnym społeczeństwie, nie rokuje też żadnej poprawy, dlatego też należy ją odizolować i umieścić dożywotnio w zakładzie zamkniętym”.

Słucham tego z otwartą buzią i nie wierzę własnym uszom. Cholera, przecież to absurd! Chcą zrobić ze mnie wariatkę za to, że nie dzielę się wszystkim na fejsie i nie wysyłam snapów z filtrem psa! Wiem, że muszę się z tego jakoś wywinąć. I że adwokat nic tu nie da. Muszę skontaktować się z Adim, to informatyk – samouk. Namówię go żeby jakoś spreparował dla mnie to cholerne konto w jakimś niszowym portalu…

Przeraźliwy huk wyrywa mnie ze snu. Wpadają komandosi, zrzucają mnie na podłogę, wykręcają ręce i zakładają kajdanki. Każą siedzieć cicho i czekać – nie wiem na co… Po chwili wchodzi posępny mężczyzna w średnim wieku, którzy patrzy się na mnie wrogo. Bez żadnych ceregieli odczytuje zarzuty:

„Oskarżam panią W. o to, że od maja 2001 roku, a więc od chwili, kiedy zarwała...

Kładę się, okrywam kołdrą, przytulam głowę do poduszki. Towarzyszy temu tylko jedna myśl: "to najprzyjemniejsza część dnia". Zasypiam.

Ktoś szarpie mnie za ramię. Co się dzieje?! Otwieram oczy i widzę nad sobą dwie postaci - kobietę i mężczyznę.
- Zostaje pani zatrzymana -mówi do mnie facet w policyjnym stroju.
- Ja?! ale za co? przecież ja nic nie zrobiłam -siadam zdezorientowana na łóżku.
- Jest pani zatrzymana za płacenie w sklepach gotówką -oznajmia spokojnym tonem policjant.
- Że co?! - oszołomiona wstaję z łóżka i nie wierzę w to, co słyszę.
- Pani Ewo, wiemy, że nie korzysta pani z kart bankowych, nie robi przelewów, ani nie płaci przez telefon -stwierdza z lekkim zarzutem w głosie mężczyzna.
- Nie korzystam -przyznaję - ale czy to jest przestępstwo? -patrzę na nich nie wierząc, że to się dzieje naprawdę.
- Niestety, takie są procedury, musi pani z nami pojechać. Płacenie gotówką zaburza funkcjonowanie sklepów, dekoncentruje pracowników, wydłuża czas trwania transakcji przez co zyski są mniejsze. Sama pani rozumie -wyjaśnia policjant.
- Ja wszystko rozumiem, ale zanim kładłam się spać - płacenie gotówką nie było zabronione! -wrzasnęłam.
- Pojedzie pani z nami, na miejscu wszystko wyjaśnimy.
- Dobrze -zgadzam się niechętnie. To wszystko jest absurdalne.

Zostałam zatrzymana w areszcie na 24 godziny. Po upływie tego czasu zwolniono mnie i oczyszczono z zarzutu ponieważ procedury uległy zmianie! Aż się boję pomyśleć co jeszcze może się wydarzyć..

Kładę się, okrywam kołdrą, przytulam głowę do poduszki. Towarzyszy temu tylko jedna myśl: "to najprzyjemniejsza część dnia". Zasypiam.

Ktoś szarpie mnie za ramię. Co się dzieje?! Otwieram oczy i widzę nad sobą dwie postaci - kobietę i mężczyznę.
- Zostaje pani zatrzymana -mówi do mnie facet w policyjnym stroju.
- Ja?! ale za co? przecież ja nic nie zrobiłam -siadam...