Dzień dobry, dzień dobry, cześć, to moja koleżanka, to mój kolega, to moja kuzynka, to moja przyjaciółka, to mój brat, bardzo mi miło. Dowolna płeć rozmówcy, dowolna okazja, ale otwarcia niewiele się różnią. Dwa najczęstsze:

- A ty kim jesteś z wykształcenia?
- Polonistką. Między innymi.
- Polonistka! To ja się boję przy tobie odzywać.
- Dlaczego?
- Bo zaraz zaczniesz mnie poprawiać.
- Bez obaw. Poprawianiem zajmuję się zawodowo, odpłatnie, a dziś jestem tu dla przyjemności.

***

- A ty kim jesteś z wykształcenia?
- Polonistką. Między innymi.
- Ooo... Ja bardzo lubię poezję.
- To świetnie, cieszę się. Ja nie znoszę.
- Nie lubisz poezji?!
- Przepraszam, wyraziłam się nieprecyzyjnie: nie lubię liryki.
- Jesteś polonistką i nie lubisz poezji?
- Jestem językoznawcą. Mogę nie lubić.
- Współczuję ci pięciu lat studiów...

Dzień dobry, dzień dobry, cześć, to moja koleżanka, to mój kolega, to moja kuzynka, to moja przyjaciółka, to mój brat, bardzo mi miło. Dowolna płeć rozmówcy, dowolna okazja, ale otwarcia niewiele się różnią. Dwa najczęstsze:

- A ty kim jesteś z wykształcenia?
- Polonistką. Między innymi.
- Polonistka! To ja się boję przy tobie odzywać.
- Dlaczego?
- Bo zaraz zaczniesz mnie...

Uważam, że najbardziej krzywdzącym nas kobiety stereotypem jest "baba za kierownicą". Wiele razy spotkałam się z sytuacją w której faceci w swoim męskim gronie mają używanie z nas kobiet.
- "Bo przecież baba nie myśli jak jedzie"
- "Słupy na drodze powinny być gumowe"
- "One tylko przeglądają się w lusterku"
- "Kobieta nie umie zachować zimnej krwi w stresującej sytuacji".
Takich przykładów można wymieniać wiele, a nie jeden facet przeczytając powyższe przykłady pokiwa głową z aprobatą.
Otóż, to jest stereotyp, w którym wrzuca się kobiety do "jednego worka", chociaż mamy w kraju wiele uzdolnionych kobiet za kierownicą. Innym argumentem przemawiającym za tym, że z nami kobietami nie jest tak źle są badania i testy, które niejednokrotnie wypadają na korzyść płci żeńskiej.
Jednakże nie ważne ile przytoczy się argumentów obalających dany stereotyp, one będą występować zawsze, co należy przyjmować z dystansem.

Uważam, że najbardziej krzywdzącym nas kobiety stereotypem jest "baba za kierownicą". Wiele razy spotkałam się z sytuacją w której faceci w swoim męskim gronie mają używanie z nas kobiet.
- "Bo przecież baba nie myśli jak jedzie"
- "Słupy na drodze powinny być gumowe"
- "One tylko przeglądają się w lusterku"
- "Kobieta nie umie zachować zimnej krwi w stresującej sytuacji".
...

O Boże... Było tego mnóstwo. Mając 19 lat dowiedziałam się, że siwieję, bo się farbuję. A farbują się przecież tylko osoby siwiejące.
Ponadto byłam "łatwą" dziewczyną, gdyż chodziłam w sukienkach i spódnicach w czasach, gdy większość dziewczyn preferowała jeansy.
Ze względu na zamiłowanie do różu w każdej postaci byłam traktowana (przynajmniej na początku liceum) jak "legalna blondynka". Jednak zdziwienie moich nowych znajomych nie miało granic, gdy zaczęły się sprawdziany, kartkówki i odpowiedzi. Legalna blondynka okazała się być najlepsza w klasie. Nigdy nie zapomnę tego bezbrzeżnego zdumienia jednego z moich nowych kolegów "to ty się uczysz??" - i ten zawód w głosie.
Kolejne stereotypowe gadanie dopadło mnie po ślubie. Wyszłam za mąż młodo, na chwilę przed 21 urodzinami, z miłości. Jednak wiejska społeczność, w której pecha mam mieszkać uznała, że na pewno wpadliśmy i za chwilę i tak zobaczą powód naszego ślubu. Niestety, nie urodziłam dziecka ani pół roku ani nawet rok po ślubie. Więc ludzie uznali, że zapewne poroniłam. Oni wiedzą lepiej, przecież w tych czasach nikt tak młodo nie wychodzi za mąż!
Obecnie pewne osoby próbują wpędzić mnie w stereotypowy schemat. Ostatnio usłyszałam, że jako żona i matka nie powinnam farbować włosów na niebiesko, bo jestem już osobą w pewnym wieku (mam 26 lat!) i ponoszę odpowiedzialność za innych. No błagam... Nie czuję się jak staruszka i myślę, że mojej dwuletniej córce mój kolor włosów zdecydowanie jest obojętny. Chyba przyszła pora na zrobienie tatuażu. ;)

O Boże... Było tego mnóstwo. Mając 19 lat dowiedziałam się, że siwieję, bo się farbuję. A farbują się przecież tylko osoby siwiejące.
Ponadto byłam "łatwą" dziewczyną, gdyż chodziłam w sukienkach i spódnicach w czasach, gdy większość dziewczyn preferowała jeansy.
Ze względu na zamiłowanie do różu w każdej postaci byłam traktowana (przynajmniej na początku liceum) jak...

Od dziecka bardzo lubiłam czytać mangi i oglądać anime, co zostało mi do dziś. Moja rodzina i bliżsi znajomi często się śmieją gdy słyszą, że dorosła kobieta ogląda jakieś "chińskie bajki" lub czyta śmieszne chińskie książeczki od tyłu! (tak, wszystko to musi być chińskie!) Ogólnie do osób lubiących klimaty M&A i o zgrozo czasem wybierających się na jakiś konwent w celu dobrej zabawy w fajnym towarzystwie przylgnęła piękna etykietka - mangozjeby :P Chciałam zatem wyjaśnić, że nie każde anime to kolorowa bajka dla przedszkolaków, a mangi są jak zwykłe książki tylko w formie komiksu, zatem mają różne gatunki i przeznaczone są dla różnych grup wiekowych. Konwenty i cosplaye to nie jakieś zloty sekciarzy uprawiających czarną magię, natomiast dorośli ludzie, którzy traktują M&A jako hobby nie są dziwakami i też mają prawo do fajnej zabawy, a nie jedynie siedzenia przed telewizorem i oglądania trudnych spraw.

Od dziecka bardzo lubiłam czytać mangi i oglądać anime, co zostało mi do dziś. Moja rodzina i bliżsi znajomi często się śmieją gdy słyszą, że dorosła kobieta ogląda jakieś "chińskie bajki" lub czyta śmieszne chińskie książeczki od tyłu! (tak, wszystko to musi być chińskie!) Ogólnie do osób lubiących klimaty M&A i o zgrozo czasem wybierających się na jakiś konwent w celu...

Pracowałam w dużym zakładzie przemysłowym. Ludzie zmieniali się tam jak na karuzeli, przychodzili i odchodzili. Na moim dziale brakowało osób. Aż pewnego dnia, gdy już stałam przy swoim stanowisku zobaczyłam ją. Dziunia z kocim okiem, wytapirowanymi włosami i różową szminką na zębach. Wystrojona w leginsy w cętki i błyszczącą od cekinów bluzeczkę. Nieco ten blask całości zasłaniał wymagany granatowy fartuch, a biedaczka nie mogła zasuwać w swoich dziesięciocentymetrowych szpilach, w których ją widziałam, jak prawie spóźniona wpadła do szatni. "Pewnie przez ten makijaż i fryzurę nie może się wyrobić rano" - pomyślałam. Dziunia, ściskając w rękach pudełko, w którym wolno nam na hali było nosić rzeczy osobiste, najwyraźniej zmierzała do mojego działu. Brygadzista zaprowadził ją do osoby, która miała ją przeszkolić. Tą osobą byłam ja. Poczułam lekką irytację, bo szkolić to i mogłam, ale kogoś rozgarniętego, a nie jakąś pustą laleczkę... No i tu właśnie padłam ofiarą własnego stereotypowego myślenia. Różniłyśmy się prawie pod każdym względem jeżeli chodzi o wygląd i sposób bycia. Ale słuchałyśmy podobnej muzyki, a nawet okazało się, że takie "wypindrzone dziunie" czytają książki. Zaskakująco szybko znalazłyśmy wspólny język i przez cały okres naszej wspólnej pracy tam byłyśmy nierozłączne i nie kończyły nam się tematy do rozmów. Tak to własnie znalazłam prawdę w powiedzeniu "nie oceniaj książki po okładce".

Pracowałam w dużym zakładzie przemysłowym. Ludzie zmieniali się tam jak na karuzeli, przychodzili i odchodzili. Na moim dziale brakowało osób. Aż pewnego dnia, gdy już stałam przy swoim stanowisku zobaczyłam ją. Dziunia z kocim okiem, wytapirowanymi włosami i różową szminką na zębach. Wystrojona w leginsy w cętki i błyszczącą od cekinów bluzeczkę. Nieco ten blask całości...

Najbardziej absurdalny stereotyp? Blondynki nie myślą, blondynki są głupie, blondynki nie nadają się do niczego i uwaga - BLONDYNKI NIE MOGĄ SŁUCHAĆ METALU. Od zawsze mnie to w sumie bawi. Jestem blondynką, od zawsze świetnie sobie radziłam w szkole, dobra uczennica, aktywistka szkolna i wierna słuchaczka metalu. Wiecznie ubierająca się na czarno, chodząca w glanach. Za każdym razem przechodząc gdzieś słyszałam za plecami, że blond aniołek pozuje na drapieżną metalówę, ale nigdy nią nie będzie, bo jest BLONDYNKĄ. Tak, absurd, bo miałam swój styl, słuchałam ulubionej muzyki, a ludzie traktowali mnie tylko i wyłącznie jak rozpieszczoną blond księżniczkę w czarnych ciuszkach. Mimo silnego i bardzo trudnego charakteru, po wielu latach nadal ludzie tak o mnie uważają. Ja jednak nigdy się tym nie przejmowałam i nadal nie przejmuję. Mój styl uległ lekkim zmianą, ale nadal ciężkie brzmienia pozostały w serduszku ♥

Najbardziej absurdalny stereotyp? Blondynki nie myślą, blondynki są głupie, blondynki nie nadają się do niczego i uwaga - BLONDYNKI NIE MOGĄ SŁUCHAĆ METALU. Od zawsze mnie to w sumie bawi. Jestem blondynką, od zawsze świetnie sobie radziłam w szkole, dobra uczennica, aktywistka szkolna i wierna słuchaczka metalu. Wiecznie ubierająca się na czarno, chodząca w glanach. Za...

Kolekcja stereotypów (której rozrost jest zapewne wprost proporcjonalny do odległości dzielącej nas od tych odległych ziem) o jednym z moich ukochanych krajów jest zaskakująco obszerna, ale żaden nie może się równać z moim ulubionym. Ani ten o Vegemite jedzonym na śniadanie, obiad i kolację (a między posiłkami łyżeczką wprost ze słoika), ani ten o wodzie w wannie kręcącej się w drugą wodę, ani nawet ten o rzekomym permanentnym upale (czemu zawsze przeczy prężna reprezentacja Australii na zimowych igrzyskach). Najbardziej imponuje mi fakt, że podobno gdzie się nie obejrzeć, wszędzie w Australii można spotkać kangura - może i jest w tym jakieś ziarno prawdy, ale kangur ten najpewniej będzie martwy. Serio. Takiego bogatego garnituru kangurzych kadłubów jak przy większej drodze to ze świecą szukać ;)
(A tak całkiem poważnie to w kwestii kangurów jednak jedno jest bardzo rozczarowujące: nikt tam nie jeździ na kangurze na oklep do szkoły.)

Kolekcja stereotypów (której rozrost jest zapewne wprost proporcjonalny do odległości dzielącej nas od tych odległych ziem) o jednym z moich ukochanych krajów jest zaskakująco obszerna, ale żaden nie może się równać z moim ulubionym. Ani ten o Vegemite jedzonym na śniadanie, obiad i kolację (a między posiłkami łyżeczką wprost ze słoika), ani ten o wodzie w wannie kręcącej...

NASZE JEST NAJLEPSZE - NASZE JEST NAJGORSZE.
Anglia. Wyjazd do pracy, po doświadczenie, język, posmakować lokalny futbol i piwo. Angielska wieś. Mało Polaków, nieco więcej w okolicznym miasteczku.
Jadę z tubylcami na mecz, drużyna czwartoligowa. Gadamy, komentujemy.
"Na reprezentację jeździcie?" pytam.
"Nie, i nie pojedziemy."
"?!" - moja mina mówi za mnie.
Poważny (130-kg) ultras wyjaśnia: "To nie jest żaden futbol, oni tam zarabiają za duże pieniądze, obrzydliwie duże, poza tym nie ma żadnej atmosfery. TUTAJ to jest PRAWDZIWE kibicowanie."
"A byliście kiedyś?" - upewniam się, że mają porównanie.
"Nie, nie ma po co."
Aha.
Kilka dni potem, spotykam znajomą rodaczkę.
"Boże, co się w tej Polsce wyprawia! Pożary wysypisk, awantury o Sąd Najwyższy, i jeszcze polska reprezentacja i sędzia pokazali się z jak najgorszej strony - aż wstyd..."
Typowe, myślę. I pytam: "A wiesz, że brytyjskiego sędziego nie było na mistrzostwach w ogóle?" Koleżanka zmienia szybko temat.
Wnioski? Anglicy mają zawsze wszystko najlepsze. Powtarzają to na okrągło i świat im wierzy. Niestety, Polakom też.

NASZE JEST NAJLEPSZE - NASZE JEST NAJGORSZE.
Anglia. Wyjazd do pracy, po doświadczenie, język, posmakować lokalny futbol i piwo. Angielska wieś. Mało Polaków, nieco więcej w okolicznym miasteczku.
Jadę z tubylcami na mecz, drużyna czwartoligowa. Gadamy, komentujemy.
"Na reprezentację jeździcie?" pytam.
"Nie, i nie pojedziemy."
"?!" - moja mina mówi za mnie.
Poważny...

Chyba taką najbardziej pamiętaną przeze mnie etykietką, jaką mi ludzie przykleili był "satanista". A właściwie wariacja tego słowa, często słyszana u co głupszych przedstawicieli społeczeństwa, czyli "szatanista". Człek się ubierał na czarno, glany nosił, nawet specjalnie długich włosów nie miał, a i wiek taki, że zarost nieśmiało i bardzo opornie próbował rosnąć. Ale się sąsiedzi uparli i paluchami wytykali, że "szatanista". Nawet mnie ktoś oskarżył, że jakiś pobliski krzyż puściłem z dymem, a w piwnicy pewnie trzymam trofea z cmentarza.
Doszło i do tego, że moja babcia nasłuchała się plot od sąsiadów i zrobiła mi przesłuchanie, z pełną powagą i szukając w moich ślepiach śladów działania Złego. Z wyrazem ulgi przyjęła moje zapewnienia, że pomimo słuchania jadowitego metalu w najbardziej obrazoburczej formie i ubierania się w takież koszulki, nie jestem kotożercą i sługą Bafometa. Co mogła od razu rozgłosić pustogłowym stróżom "normalności". Myślicie że pomogło? A skąd! Przecież oni wiedzą lepiej! :D

Chyba taką najbardziej pamiętaną przeze mnie etykietką, jaką mi ludzie przykleili był "satanista". A właściwie wariacja tego słowa, często słyszana u co głupszych przedstawicieli społeczeństwa, czyli "szatanista". Człek się ubierał na czarno, glany nosił, nawet specjalnie długich włosów nie miał, a i wiek taki, że zarost nieśmiało i bardzo opornie próbował rosnąć. Ale się...