Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agnieszka
Blerko
Paulina
Magrat
Agnieszka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agnieszka
Blerko
Paulina
Magrat
Agnieszka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Słońce pali, ale cóż zrobić. Dobrze, że chociaż sąsiedzi ze wsi pomagają, to może wykopki skończymy w tym tygodniu.
Mężczyźni z motykami idą z przodu, a kobiety za nimi z opołkami zbierają ziemniaki, a później zsypujemy na furę. Koń zawiezie do domu i będziemy przebierać.
Takie życie na wsi, żeby coś mieć trzeba się narobić, ale jak nie ma innego wyjścia to trzeba. Najważniejsze, żeby przed śniegiem skończyć, żeby ziemniaki nie przemarzły. Trzeba je w kopcach zabezpieczyć na zimę, ale najpierw jeszcze przebrać na sadzeniaki i jadalne ;)

Słońce pali, ale cóż zrobić. Dobrze, że chociaż sąsiedzi ze wsi pomagają, to może wykopki skończymy w tym tygodniu.
Mężczyźni z motykami idą z przodu, a kobiety za nimi z opołkami zbierają ziemniaki, a później zsypujemy na furę. Koń zawiezie do domu i będziemy przebierać.
Takie życie na wsi, żeby coś mieć trzeba się narobić, ale jak nie ma innego wyjścia to trzeba....

Otwieram oczy i rozglądam się, gdzie jestem. Nad łóżkiem wisi plakat „Nirvany” i „Backstreet Boys”. O co chodzi? Wstaję z łóżka i chyba zaczynam rozumieć. Przeniosłam się 20 lat, ale w przeszłość a nie w przyszłość… Idę do kuchni i zastaję przy śniadaniu całą rodzinkę. Ależ rodzice są młodzi! A mój brat? Już zapomniałam, że chodził w tym okropnym ortalionowym dresie. No i oczywiście ma gruby łańcuch na szyi, który nosi do dzisiaj. Po śniadaniu zasiadł przed telewizorem - 21-calowym Sony. Pamiętam, że długo prosiliśmy rodziców o nowy telewizor z pilotem. Śmiać mi się chciało, jak zaczął oglądać na nim serial „Xena: Wojownicza księżniczka”. Zaraz po nim zasiedli rodzice i na video włączyli sobie nagrany dzień wcześniej, chyba jedyny wtedy w Polsce, talent show „Szansa na sukces”. I tak wolałam jak oglądali ten program niż którąś ze wszechobecnych wtedy telenoweli, jak „Esmeralda” czy „Zbuntowany anioł”. Postanowiłam wyjść na podwórko i porozmawiać przy trzepaku z koleżankami. Trzepak był przecież wtedy centrum spotkań osiedlowych. Ucieszyłam się, kiedy zobaczyłam Agatę i Magdę. Mocno je przytuliłam i zaczęły mi opowiadać, co przeczytały w nowym numerze „Bravo”. A później trajkotałyśmy o ciuchach i o najlepszych sposobach jak zmienić ciemnogranatowe jeansy na sprane jeansy. Pośmiałyśmy się z różnych sytuacji szkolnych, o których dziewczyny mi przypomniały. I nadszedł czas na powrót do domu, bo zaraz miał lecieć mój ulubiony serial „Beverly Hills”.

Otwieram oczy i rozglądam się, gdzie jestem. Nad łóżkiem wisi plakat „Nirvany” i „Backstreet Boys”. O co chodzi? Wstaję z łóżka i chyba zaczynam rozumieć. Przeniosłam się 20 lat, ale w przeszłość a nie w przyszłość… Idę do kuchni i zastaję przy śniadaniu całą rodzinkę. Ależ rodzice są młodzi! A mój brat? Już zapomniałam, że chodził w tym okropnym ortalionowym dresie. No i...

Jakoś dziwnie wygląda ta przyszłość. Bardzo przypomina mi moje lata dzieciństwa. Wszystko takie jakieś wyblakłe i tandetne. Po ulicach jeżdżą maluchy i polonezy. Kobiety nie odsłaniają dekoltów, a mężczyźni stronią od różowych koszul. W powietrzu unoszą się chmary dymu papierosowego. Na straganie brak brokułów, jarmużu i szpinaku, za to pełno jest powykręcanych truskawek i aromatycznych pomidorów. W barze po drugiej stronie wisi plakat przedstawiający Roberto Baggio oraz zapowiedź derbów Włoch.
Przeczuwając najgorsze postanowiłem dokonać właściwej weryfikacji. Udałem się do leżącego na końcu ulicy sklepu spożywczego z wielkim logo piwa EB. Poprosiłem o Milkę Oreo. Pani zdziwiona powiedziała tylko, że to polska a nie Szwecja i tu takich głupot się nie sprzedaje. Skonfundowany wyszedłem na chodnik. Po drugiej stronie zauważyłem starszą kobietę niosącą drzwi od kuchennej szafki. Zasłaniały jej widok, przez co w pewnym momencie upadła. Od razu podbiegło do niej kilku przechodniów oferując pomoc. Podnieśli ją, otrzepali spodnie, a jeden chłopak wziął te drzwi na plecy i ruszył w szeregu z uradowaną staruszką. Stojąc tak i przypatrując się rozgrywającej scenie pomyślałem tylko, że gdybym mógł, oddał bym te całe morza zalewających nas w 2018 dóbr, w zamian za chociaż trochę ludzkiej życzliwości i chęci do szczerej pomocy.

Jakoś dziwnie wygląda ta przyszłość. Bardzo przypomina mi moje lata dzieciństwa. Wszystko takie jakieś wyblakłe i tandetne. Po ulicach jeżdżą maluchy i polonezy. Kobiety nie odsłaniają dekoltów, a mężczyźni stronią od różowych koszul. W powietrzu unoszą się chmary dymu papierosowego. Na straganie brak brokułów, jarmużu i szpinaku, za to pełno jest powykręcanych truskawek i...

Siedziałem w obskurnym barze mlecznym. Stoliki chwiały się przy każdym kroku, krzesełka trzeszczały jak stare skrzypce. Na dziurawej ceracie leżał biały talerz z plackami ziemniaczanymi ociekającymi tłuszczem. Rozejrzałem się po lokalu. Stolik dalej siedziało dwóch facetów i głośno rozmawiało.
- Władek, ja po prostu muszę nakręcić coś świeżego, coś innowacyjnego, niedostępnego na naszym rynku.
- Masz na myśli coś w stylu tego hitu z zeszłego roku? Jaki on miał tytuł? „Jurassic Park”?
- Nie, to znaczy tak, tak się nazywał, ale ja chcę nakręcić coś innego. Korci mnie jakaś biografia.
- A po co to komu? Łukasz, ludzie kochają filmy jak moje, o policji, o zbrodniach i patologii. Oni potrzebują identyfikować się z bohaterami, dlatego daję im to, co znają!
- Ale ja nie chce o tym mówić. Ja bym chciał tak z jajem opowiedzieć o jakimś lekarzu, sportowcu albo, bo ja wiem, może nawet seksuologu!
- Ty tak serio? O seksuologu?
- A dlaczego nie?
- Łukasz na to nikt do kina nie pójdzie, więcej, ty na to funduszu nie dostaniesz! Przecież to jest temat tabu, tego w mediach nie ma. Widziałeś kiedyś gołe cycki w filmie albo przekleństwa w programie? Nie, takie rzeczy się nie dzieją!
- Trzeba łamać schematy! Ja chcę zrobić coś ciekawego!
- To życzę powodzenia! I co, może jeszcze nakręcisz film o zakonnicy szukającej ścieżki życia?
- To też nie jest głupi pomysł. Już widzę te czarno-białe kadry…
- Wiesz co, ja na te głupoty nie mam czasu.
Rozeszli się. Kelnerka nawet nie wytarła zalanej ceraty.

Siedziałem w obskurnym barze mlecznym. Stoliki chwiały się przy każdym kroku, krzesełka trzeszczały jak stare skrzypce. Na dziurawej ceracie leżał biały talerz z plackami ziemniaczanymi ociekającymi tłuszczem. Rozejrzałem się po lokalu. Stolik dalej siedziało dwóch facetów i głośno rozmawiało.
- Władek, ja po prostu muszę nakręcić coś świeżego, coś innowacyjnego,...

20 lat temu mieliśmy już schyłek lat 90 czyli rok 1998. Tak, to było już 20 lat temu, stoję teraz i nie poznaje świata. Z radia leci Spice Girls, na plakatach kinowych "Titanic", a wszyscy wyglądają jakby chodzili w ubraniach po starszym rodzeństwie. Spojrzałem na wiszący kalendarz. Za dwa dni mam urodziny, a to znaczy, że dziś... Pognałem szaleńczo na Śląsk. Zdążę, muszę. Jest Chorzów, nie mogę w to uwierzyć, jestem tu. Tłumy walą na stadion, znajduje jakiegoś "konika" i idę za wszystkimi. Niesamowity support Dżemu (niestety już bez Ryszarda), a potem oni: The Rolling Stones. Tytani rocka, młodsi o 20 lat, energia kipi ze sceny. Zatracam się. Ta omyłkowa podróż wstecz to najlepsze co mogło mi się zdarzyć. Nie chcę już wracać.

20 lat temu mieliśmy już schyłek lat 90 czyli rok 1998. Tak, to było już 20 lat temu, stoję teraz i nie poznaje świata. Z radia leci Spice Girls, na plakatach kinowych "Titanic", a wszyscy wyglądają jakby chodzili w ubraniach po starszym rodzeństwie. Spojrzałem na wiszący kalendarz. Za dwa dni mam urodziny, a to znaczy, że dziś... Pognałem szaleńczo na Śląsk. Zdążę, muszę....

Okeeeej, po widoku mojego odrapanego bloku sprzed wszechobecnej ery termomodernizacji wnioskuję, że to jednak nie przyszłość. Bo co jak co, ale kolejnych dwudziestu lat mój blok by na pewno nie przetrwał, liczyłam na kupę dziurawych wielkich płyt łatanych starymi szmatami i workami po kleju. Trudno, zobaczmy co tam słychać u mojej rodziny. Pierwsza przeszkoda, domofon, wciskam guzik i ku mojemu zdziwieniu słyszę od razu brzęczyk bez obowiązkowego „halooo?”. Człapię na trzecie piętro, pukam do drzwi (bo niby skąd wziąć klucze, które nosiłam na szyi na sznurówce dwadzieścia lat temu?), otwiera moja mama, 20 lat młodsza i 20 kilo szczuplejsza. Obcina mnie wzrokiem z góry na dół i… bez słowa wpuszcza na przedpokój ozdobiony boazerią. W mieszkaniu jest mnóstwo ludzi – sąsiadów i obcych. Wszyscy tłoczą się wokół… pierwszego „prawdziwego” komputera w całym bloku (commodore się nie liczy) – legendarnego Optimusa na Windowsie 95! Do kompa dodana była w gratisie płytka CD, na której znajdowały się aż 2 videoklipy: jakaś baba, która tańczy z parasolem w deszczu – smęty, to nam się mniej podoba, ale drugi klip, „Buddy Holly” Weezera - to prawdziwy szał! Mój brat sprzed 20 lat, chudy jak szczapa i ze wspaniałym rzadkim wąsem, puszcza w kółko tę piosenkę, a wszyscy zgromadzeni patrzą jak cielęta w gigantyczne piksele, żeby czegokolwiek się dopatrzyć (czegokolwiek, ale już na pewno nie mimiki zespołu, bo ich twarze były 5 kwadratami). Na takie oto ważne wydarzenie trafiłam! :)

Okeeeej, po widoku mojego odrapanego bloku sprzed wszechobecnej ery termomodernizacji wnioskuję, że to jednak nie przyszłość. Bo co jak co, ale kolejnych dwudziestu lat mój blok by na pewno nie przetrwał, liczyłam na kupę dziurawych wielkich płyt łatanych starymi szmatami i workami po kleju. Trudno, zobaczmy co tam słychać u mojej rodziny. Pierwsza przeszkoda, domofon,...

Blokowe podwórko. W samym środku stoi trzepak - centralny i najważniejszy jego punkt. Wokół trzepaka kręci się kilka grupek dzieci. Kilka wisi na trzepaku do góry nogami i wyczynia na nim inne akrobacje, obok cztery dziewczynki grają w gumę, kilka dziewczyn słucha Spice Girls na swoich walkmenach, a inne karmią i przewijają swoje zwierzątka Tamadotchi. Obok grupa chłopaków gra tazosami.
Nagle okno w jednym z mieszkań na piętrze się otwiera i wychyla się z niego młoda kobieta.
- Agnieszka! - zawołała
- O! Zaczynają się Pokemony - radośnie krzyknęła do bawiących się obok koleżanek i kolegów - Już idę mamo! - krzyknęła do młodej kobiety
Nagle wszystkie dzieci rozbiegły się do swoich mieszkań, a podwórko opustoszało

Blokowe podwórko. W samym środku stoi trzepak - centralny i najważniejszy jego punkt. Wokół trzepaka kręci się kilka grupek dzieci. Kilka wisi na trzepaku do góry nogami i wyczynia na nim inne akrobacje, obok cztery dziewczynki grają w gumę, kilka dziewczyn słucha Spice Girls na swoich walkmenach, a inne karmią i przewijają swoje zwierzątka Tamadotchi. Obok grupa chłopaków...

Rzecz dzieje się w latach 90. Typowa scena rodzinna. Na stole napoczęta paczka "snaków" i miseczka kolorowych landrynek. Na kanapie obok dziadka oglądającego Luz Maríę siedzi dziewczynka. Ubrana w polarową bluzę i welurowe legginsy bawi się zielonym Tamagotchi, zjadając od czasu do czasu jeden z pudrowych cukierków nanizanych na gumkę wokół nadgarstka. W fotelu babcia czyta poprzedni numer Wally zwiedza świat. Do pokoju wchodzi mama w bordowej welurowej sukience i białych drewniakach.
Mama: Kasiu, odłóż to wreszcie i idź się pobawić z koleżankami. Właśnie zaczynają rysować kredą na ulicy okrągłe boisko do gry w „Małe piwko, duże piwko...”.
Kasia (nie przerywając): Ale mamo, za pół godziny jest Wieczorynka, a dzisiaj przecież Muminki.
Mama (z westchnieniem): No tak. (Po chwili, coś sobie przypominając): A właśnie, jutro jedziemy z tatą maluchem na bazar, a wracając wstąpimy do wypożyczalni kaset video. Wziąć Ci jakąś bajkę?
Kasia (z ożywieniem): Mamo, koniecznie wypożycz tę o pędzie fasoli. Tata będzie wiedział, którą.
Babcia (poprawiając okulary): I nie zapomnijcie kupić dziecku nowego Wally'ego. Sama też chętnie przeczytam.
Kasia: O, to w takim razie jeszcze nowy numer Czarodziejki z Księżyca.
Mama (ze zniecierpliwieniem): Masz już cały stos tych komiksów.
Kasia (nagle zanosząc się płaczem): I jeszcze nowe Tamagotchi, bo to się właśnie popsuło!
Dziadek (wyciągając spod poduszki nowiutki egzemplarz i podając go Kasi): Proszę. Pomyślałem, że kupię jedno za zapas.

Rzecz dzieje się w latach 90. Typowa scena rodzinna. Na stole napoczęta paczka "snaków" i miseczka kolorowych landrynek. Na kanapie obok dziadka oglądającego Luz Maríę siedzi dziewczynka. Ubrana w polarową bluzę i welurowe legginsy bawi się zielonym Tamagotchi, zjadając od czasu do czasu jeden z pudrowych cukierków nanizanych na gumkę wokół nadgarstka. W fotelu babcia...

- Tatusiu! Tatusiu! Gdzie mój Dinguś? Muszę mu dać jeść! - Wyrwało mnie z zamyślenia pełne prawdziwej desperacji wołanie dobiegające zza pleców.
- A gdzie go zostawiłaś?
- Chyba na tej ławce, gdzie teraz śpi ta dziwnie ublana pani! Biegnę splawdzić! - Ogarnął mnie niepokój połączony z silnym przeczuciem, że ta mała mówi o mnie. Otworzyłam przymknięte (a nie śpiące!) oczy i zamarłam. Przede mną stałam ja, tyle że w wersji o 20 lat młodszej. Blondynka z włosami upiętymi w kucyk, ubrana we wzorzyste getry zwieńczone u dołu gumką oraz w szarą bluzę z nadrukiem z Króla Lwa. Zerkała zza okularów na pół buzi to na mnie, to na miejsce obok mnie. Podążyłam za jej lekko zezowatym wzrokiem i dostrzegłam żółty, mały, owalny, tak dobrze znajomy przedmiot. Tamagotchi! Mała nieśmiało, lecz z wyraźną stanowczością zabrała zabawkę i poleciała do wąsatego mężczyzny.
Kilka metrów dalej po jezdni sunął czerwony Polonez. Za ulicą zaś znajdował się niewielki bazar. Wstałam energicznie z ławki i kilka minut później znalazłam się w otoczeniu getrów, chińskich garnków, żółtych kartridży na Pegasusa, a nad tym wszystkim rozbrzmiewał puszczany z magnetofonu przebój końca lat 90. „Hej ho, tak wiruje cały świat”. W głowie zawirował świat mojego dzieciństwa. Świat z całych sił odcinający się od Wschodu, jakby na zapas najadający się odzyskaną wolnością. Świat stojący w rozkroku. Świat, który mimo wszechobecnej tandety, na zawsze w pamięci pozostanie światem magicznym.

- Tatusiu! Tatusiu! Gdzie mój Dinguś? Muszę mu dać jeść! - Wyrwało mnie z zamyślenia pełne prawdziwej desperacji wołanie dobiegające zza pleców.
- A gdzie go zostawiłaś?
- Chyba na tej ławce, gdzie teraz śpi ta dziwnie ublana pani! Biegnę splawdzić! - Ogarnął mnie niepokój połączony z silnym przeczuciem, że ta mała mówi o mnie. Otworzyłam przymknięte (a nie śpiące!) oczy i...