Bezpieczeństwo. Jedna z podstawowych potrzeb człowieka. Jego brak wywołuje niepokój i poczucie zagrożenia. Niebezpieczeństwo to lęk. To zmiana, do której musimy się dostosować. To nie tylko trzęsienie ziemi, seryjny morderca, ale także egzamin z matematyki czy wyjście do ludzi po kilku tygodniach spędzonych w domu. Walczymy z niebezpieczeństwem każdego dnia i nie zawsze wygrywamy. Czasami jednak ogarnia nas jakaś mistyczna siła, wewnętrzna moc, metafizyczna przestrzeń, która wypełnia nas spokojem. Wewnątrz nas pojawia się uczucie akceptacji, które przynosi tak zwany stoicki spokój.
Przeszył mnie dreszcz, kiedy wchodziłam do leniwego strumienia rzeki, którą wszyscy dobrze znaliśmy. A może nam się tylko wydawało? Trzymaliśmy się za dłonie. Woda powoli zaczęła się podnosić, ale myślałyśmy, że zaraz znowu będzie płytko. Nie umiałam pływać, ale przecież trzymałyśmy się za ręce. Wtedy rzeka zaczęła na nas napierać, ukazując swoją potęgę. Rzeka rozerwała nasz uścisk. Nie walczyłam z wodą. Pozwoliłam się jej zabrać. Nie miałam gruntu pod nogami, ani też moja głowa nie znalazła się pod wodą. Niespodziewanie uderzyłam w coś. Gałęzie. Pod wodą było przewalone drzewo? Nie wiedziałam. Jedno było pewne, wpadłam na nie z impetem rozpędzonego ślepca. Nie myślałam. Chwyciłam je. Trzymałam się ich kurczowo. To była moja jedyna szansa. Zaczęłam się po nich wspinać. Impas - kolejny konar był za daleko. Zatrzymałam się, obserwując spokojnie jak siostra i jej koleżanka wyszły na brzeg. Czekałam.

Bezpieczeństwo. Jedna z podstawowych potrzeb człowieka. Jego brak wywołuje niepokój i poczucie zagrożenia. Niebezpieczeństwo to lęk. To zmiana, do której musimy się dostosować. To nie tylko trzęsienie ziemi, seryjny morderca, ale także egzamin z matematyki czy wyjście do ludzi po kilku tygodniach spędzonych w domu. Walczymy z niebezpieczeństwem każdego dnia i nie zawsze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nic się nie stało, więc ok. Takie sytuacje to jest to, co przytrafia ci się na Brzegu ciągle. Każde przejście tam już samo w sobie niesie ryzyko, a później jest nie lepiej. Tam panują trochę inne zasady i lepiej zaufać tamtejszym. Pamiętam pierwsze spotkanie z Diglerami, gdzie tylko spokój sprawił, że wróciłem bezpiecznie. Pojawiają się znikąd i w takich ilościach, że można się przerazić. Zdarzyło się to akurat podczas przeprawy mostem wiszącym, w niezbyt dobrym stanie nawiasem mówiąc. Widząc lecącą na nas nagle chmarę ni to owadów, ni to ryb pierwszym moim odruchem było wymamrotanie spalenia. Nie dokończyłem jednak, gdyż spojrzałem na towarzyszy, którzy stali po prostu z zamkniętymi oczami. Opanowałem się i Diglery po prostu przeleciały przez nas, tak jakby nas tam nie było. Są "zawieszone" tak jakby pomiędzy Brzegami i nie są do końca materialne. Siła spokoju nas uratowała, bo spalenie pewnie zerwałoby ten lichy most. Ez per deso ;)

Nic się nie stało, więc ok. Takie sytuacje to jest to, co przytrafia ci się na Brzegu ciągle. Każde przejście tam już samo w sobie niesie ryzyko, a później jest nie lepiej. Tam panują trochę inne zasady i lepiej zaufać tamtejszym. Pamiętam pierwsze spotkanie z Diglerami, gdzie tylko spokój sprawił, że wróciłem bezpiecznie. Pojawiają się znikąd i w takich ilościach, że można...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To zdarzenie wydarzyło się na prawdę i to na moich oczach.
Kończymy z mężem zakupy i jedziemy do domu.Mamy już skręcać pod dom gdy przed nami ,pod kołami ciężarowego samochodu widzę jak przetacza się ciało.Wybiegam jak oszalała i widzę jak na poboczu leży ciało dziecka.Widok okrutny,do dnia dzisiejszego mam tego obraz.Nogi się pode mną uginają, mam ochotę podbiec,ratować ,cokolwiek zrobić aby przywrócić mu życie ale w tym czasie z domu wybiega sąsiadka.Krzyk,smutek ,rozgoryczenie nie miały końca.Musiałam wziąć się w garść,odciągnąć ją od ciała syna i trzymać w objęciach ,uspokajać.Trudno to było zrobić,gdy patrzyłam na rozmiażdżoną twarz chłopczyka,którego znałam od urodzenia ale musiałam to zrobić dla mojej koleżanki,sąsiadki,która podobnie jak ja była matką..Była..Jej świat uleciał,jak i mój..Rozsypałam się całkowicie,kiedy wróciłam po wszystkim do domu ,nie mogłam przyjść do siebie bardzo długo.To był mój najgorszy dzień w życiu.

To zdarzenie wydarzyło się na prawdę i to na moich oczach.
Kończymy z mężem zakupy i jedziemy do domu.Mamy już skręcać pod dom gdy przed nami ,pod kołami ciężarowego samochodu widzę jak przetacza się ciało.Wybiegam jak oszalała i widzę jak na poboczu leży ciało dziecka.Widok okrutny,do dnia dzisiejszego mam tego obraz.Nogi się pode mną uginają, mam ochotę podbiec,ratować...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To był prawdziwie deszczowy dzień, w który lepiej nie wychodzić z domu. Ulice niemalże tonęły w nadmiarze wody, ludzie mocno ściskali parasole lub chronili się pod dachami budynków – w tym wszystkim byłam i ja, próbując schronić twarz, mocniej zaciągając kaptur na głowę; deszcz był jednak silniejszy ode mnie, szczególnie że mocno zacinał – bezlitośnie bił mnie po policzkach jednocześnie zalewając okulary, tym samym zasłaniając mi pole widzenia.
Raz za razem przecierałam je pośpiesznym ruchem, ale niewiele to dawało – deszcz nieprzerwanie padał.
Na próbę zdjęłam je, co okazało się fatalnym pomysłem – bez nich widziałam jeszcze gorzej.
Nie mogłam przeczekać oberwania chmury, o ile nie chciałam się spóźnić, parłam więc dzielnie przez tonące w deszczu miasto, mrużąc oczy i starając się dojrzeć coś pomiędzy kroplami spływającymi po szkłach okularów.
Najgorsze okazało się przechodzenie przez pasy, które nie posiadały sygnalizacji. Skoro nie widziałam ludzi stojących na chodnikach, jak miałam dojrzeć samochód?! Ogłuszający szum deszczu nie pozwalał na dosłyszenie ryku silnika; mogłam jedynie liczyć na to, że światła reflektorów rzucą mi się w oczy – mimo to za każdym razem gdy przecinałam ulicę, nie miałam pewności, czy aby na pewno nic mnie nie rozjedzie.
Mimo to nie pozwoliłam sobie na panikę, choć miałam ogromną ochotę. Zawierzyłam szczęściu, Latającemu Potworowi Spaghetti i innym bóstwom i jak łatwo się domyślić, ostatecznie nic mi się nie stało.
Choć ile nerwów się najadłam, to moje.

To był prawdziwie deszczowy dzień, w który lepiej nie wychodzić z domu. Ulice niemalże tonęły w nadmiarze wody, ludzie mocno ściskali parasole lub chronili się pod dachami budynków – w tym wszystkim byłam i ja, próbując schronić twarz, mocniej zaciągając kaptur na głowę; deszcz był jednak silniejszy ode mnie, szczególnie że mocno zacinał – bezlitośnie bił mnie po policzkach...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jestem osobą nerwową i bardzo stresującą się. W mojej pracy spotykam się z ludźmi, odpowiadam za nich i przez to jestem kłębkiem stresu i nerwów. Każdego dnia walczę ze swoimi słabościami, bo ta praca to moje ogromne marzenie. Czasami klienci krzyczą, czasami popełnię błąd, dlatego musze być zawsze opanowana i kamienna. Nie jest łatwo, ale ciągle próbuję.

Jestem osobą nerwową i bardzo stresującą się. W mojej pracy spotykam się z ludźmi, odpowiadam za nich i przez to jestem kłębkiem stresu i nerwów. Każdego dnia walczę ze swoimi słabościami, bo ta praca to moje ogromne marzenie. Czasami klienci krzyczą, czasami popełnię błąd, dlatego musze być zawsze opanowana i kamienna. Nie jest łatwo, ale ciągle próbuję.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Miałam taką jedną, bardzo nieprzyjemną sytuację. Pół roku temu zmarła siostra mojej teściowej. W dodatku ich mama była w trakcie leczenia nowotworu złośliwego. W dniu, gdy zmarła ciocia, babcia była właśnie z moim teściem na sesji naświetleń w szpitalu. Nie wiedzieliśmy jak jej to powiedzieć, jak się zachować. W dodatku dosyć długo trzeba było czekać na opinię lekarza, itd, w związku z tym zdecydowano, że po drodze do domu babcia uda się do nas, żeby rodzina mogła zyskać na czasie i jakoś przygotować się do tej rozmowy.
Czułam się niezwykle niezręcznie, gdy udawałam przed babcią, że wszystko jest ok, że nic się nie stało. Śmiałam się, żartowałam, zabawiałam babcię na zmianę z teściem i tylko gdy nie patrzyła na nas rzucaliśmy sobie porozumiewawcze spojrzenia. To była najtrudniejsza dla mnie rola aktorska w życiu. Czułam się trochę jak Judasz, ale wiedziałam, że nie mogę inaczej.

Miałam taką jedną, bardzo nieprzyjemną sytuację. Pół roku temu zmarła siostra mojej teściowej. W dodatku ich mama była w trakcie leczenia nowotworu złośliwego. W dniu, gdy zmarła ciocia, babcia była właśnie z moim teściem na sesji naświetleń w szpitalu. Nie wiedzieliśmy jak jej to powiedzieć, jak się zachować. W dodatku dosyć długo trzeba było czekać na opinię lekarza, itd,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przypadek "z dreszczykiem", wydarzył się w pociągu, kilka lat temu. Godzina południowa, na dworcu praktycznie pusto. Skorzystałam z nadążającego się połączenia, w Kutnie miałam się przesiąść.
Wsiadłam do wagonu bez przedziałów. Okazało się, że oprócz mnie siedzi tam tylko niepozorny chłopak ok. 30 -letni. Po kilku minutach jazdy młodzieniec przesiadł się na siedzenie obok i rozpoczął rozmowę. Mieszkał i pracował ponoć na Śląsku i potrzebował żony od zaraz. Aby nadać wiarygodności swoim słowom, drżącymi rękami wyjął z teczki dokumenty, potwierdzające swoją tożsamość. Chciał, abym od razu pojechała zobaczyć jego lokum. Zaproponował wspólne mieszkanie i przedstawił nawet podział obowiązków domowych... Mocno mnie ta niecodzienna propozycja przestraszyła, bo współpasażer wydawał się zdeterminowany i wyglądało, że na odmowę zareaguje agresywnie. Bałam się, że nie wypuści mnie w Kutnie. Nie mogłam liczyć na żadną pomoc, więc starałam się zachować spokój i opracować "plan ewakuacji".
Uznałam, że moją szansą jest wykorzystać element zaskoczenia. Gdy pociąg dojechał do stacji, szybko wstałam, dobiegłam do drzwi i wysiadłam.
Do tej pory nie wiem czy to był żart czy chory z samotności...

Przypadek "z dreszczykiem", wydarzył się w pociągu, kilka lat temu. Godzina południowa, na dworcu praktycznie pusto. Skorzystałam z nadążającego się połączenia, w Kutnie miałam się przesiąść.
Wsiadłam do wagonu bez przedziałów. Okazało się, że oprócz mnie siedzi tam tylko niepozorny chłopak ok. 30 -letni. Po kilku minutach jazdy młodzieniec przesiadł się na siedzenie obok...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Historia miała miejsce podczas moich studiów. Wracałam z wieczornych zajęć, poszłam na tramwaj. Podjeżdża wyczekana metalowa kiszka. Pierwszy wagon zatłoczony do granic możliwości, w drugim nieco lepiej. Ja na nogach od rana, na dworze zaczyna się zmierzchać, zmęczona myślałam tylko, żeby przejechać te 40 minut w miarę wygodnie, wsiadłam więc do drugiego wagonu. Po 35 minutach powieki opadały, wagon pustoszał, zostały dwie pasażerki i ja. Na przedostatnim przystanku dosiadło się dwóch mężczyzn. Gdy przechodzili obok poczułam, że ich stan jest mocno wskazujący spore spożycie. Drzwi się zamknęły, wyjścia nie ma. Nagle słychać brzdęk butelki o podłogę –jednego z mężczyzn zarzuciło na fotel, butelka wypadła z kieszeni. Zdawało się, że był to sygnał dla pijanych pasażerów – rozpoczęła się wiązanka wyzwisk, próba wstania z fotela, przy której z jeansów wysunęła się paczka prezerwatyw, obijanie się o ściany przy próbach złapania równowagi. I najgorsze – zaczepki. Najpierw ogólne pytania „Co tam?” „Gdzie jedziesz”, a później „Ooo… ładne nogi”, „Co kryje ta spódniczka?”, „Może potrzebujesz towarzystwa?” i gmeranie po kieszeniach, może w poszukiwaniu prezerwatyw, żeby pokazać gotowość? Tramwaj stał na skrzyżowaniu na dość długich światłach, w przedziale jedynie trzy kobiety, motorniczego nie ma jak poprosić o pomoc, a dookoła zmrok. Trzymałam kciuki, żeby dojechać do ostatniego przystanku, stoickie opanowanie, brak reakcji. Od tej pory nawet zatłoczony – wybieram pierwszy wagon.

Historia miała miejsce podczas moich studiów. Wracałam z wieczornych zajęć, poszłam na tramwaj. Podjeżdża wyczekana metalowa kiszka. Pierwszy wagon zatłoczony do granic możliwości, w drugim nieco lepiej. Ja na nogach od rana, na dworze zaczyna się zmierzchać, zmęczona myślałam tylko, żeby przejechać te 40 minut w miarę wygodnie, wsiadłam więc do drugiego wagonu. Po 35...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Trzask połączony z hukiem i długi pisk. Łapię kurczowo za oparcie po mojej prawej, ale się nie ruszam. Gdyby nie opanowanie i czas reakcji kierowcy obok, już lądowalibyśmy w rowie. On usztywnia ręce i blokuje kierownicę, naciska hamulec. Do podłogi. Ile mija czasu? 10 sekund, pół minuty, 3 minuty? Nie wiem. Nie ruszyłam się, patrzyłam przed siebie, modląc się w myślach. W końcu stajemy. Na drodze, nie w rowie. Nie wiem, co się stało i boję się ruszyć. On, mój kochany, dzięki któremu wyszliśmy z tego cało, siedzi na miejscu kierowcy, jego klatka piersiowa unosi się szybko i rytmicznie. Spróbowałam otworzyć drzwi i poczułam opór w 1/3 odległości od samochodu. On otwiera swoje drzwi i wychodzi. Okrąża samochód od tyłu. Mi udaje się wyjść. Moje źrenice powiększają się jeszcze bardziej, gdy patrzę na uszkodzenie. Koło stoi w poprzek. Pęknięty wahacz. Powyginane nadkole. Z pobliskich domów wychodzą ludzie. Dopiero po kilku minutach czuję, jak mocno bije mi serce. Jakaś kobieta komentuje, że byli pewni, że będzie wypadek. Żyjemy. Bez choćby zadrapania. Nie płakałam. Uratował nas nasz spokój.

Trzask połączony z hukiem i długi pisk. Łapię kurczowo za oparcie po mojej prawej, ale się nie ruszam. Gdyby nie opanowanie i czas reakcji kierowcy obok, już lądowalibyśmy w rowie. On usztywnia ręce i blokuje kierownicę, naciska hamulec. Do podłogi. Ile mija czasu? 10 sekund, pół minuty, 3 minuty? Nie wiem. Nie ruszyłam się, patrzyłam przed siebie, modląc się w myślach. W...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najbardziej stresującą sytuacją w moim życiu był egzamin na prawo jazdy. Czułam, że choćby nie wiem ile lekcji było już za mną, to wciąż za mało. Bo prawdziwą umiejętność zdobywa się wraz z doświadczeniem, a na to potrzeba lat, nie tygodni. Żeby zdać, musiałam się skupić maksymalnie, jak jeszcze nigdy w życiu. Najgorsze, że skupić musiałam się nie na jednej czy dwóch rzeczach, ale dosłownie na wszystkim: na egzaminatorze, na samochodzie, na światłach, znakach, liniach na drodze, pieszych, innych uczestnikach ruchu. To było bardzo stresujące, ponieważ nie dość, że od mojego zachowania zależało bezpieczeństwo moje, egzaminatora oraz innych kierowców, to jeszcze wiedziałam, że cały czas jestem bacznie obserwowana i oceniana.

Najbardziej stresującą sytuacją w moim życiu był egzamin na prawo jazdy. Czułam, że choćby nie wiem ile lekcji było już za mną, to wciąż za mało. Bo prawdziwą umiejętność zdobywa się wraz z doświadczeniem, a na to potrzeba lat, nie tygodni. Żeby zdać, musiałam się skupić maksymalnie, jak jeszcze nigdy w życiu. Najgorsze, że skupić musiałam się nie na jednej czy dwóch...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej