Mercy to moja bratnia dusza. Kończę szkołę i zastanawiam się nad dalszym wykształceniem. Oprócz asprktu nauki borykam się, jak prawdopodobnie każdy człowiek, z innymi problemami. Podsuwam sobie różne pomysły na przyszłość i zastanawiam się, czy mi to pasuje, czy też nie. Nie znam się jeszcze na tyle, aby byc pewną decyzji dotyczących swojego JA. Tak jak poznaje się dobrego przyjaciela od innych stron, nie tylko wygląd, zarys charakteru, czy częste reakcje. Poznaję siebie coraz głebiej, i nigdy nie skończę, bo przez całe życie będę się zmieniać. Jednak na tym etapie muszę zadecydować, co będzię zazwyczaj stałą niezmienną, aż do końca. Chciałabym dość sprawnie przejść w stan Hilary, ale przedemną jeszcze długa droga.

Mercy to moja bratnia dusza. Kończę szkołę i zastanawiam się nad dalszym wykształceniem. Oprócz asprktu nauki borykam się, jak prawdopodobnie każdy człowiek, z innymi problemami. Podsuwam sobie różne pomysły na przyszłość i zastanawiam się, czy mi to pasuje, czy też nie. Nie znam się jeszcze na tyle, aby byc pewną decyzji dotyczących swojego JA. Tak jak poznaje się dobrego...

Gdybym miała określić, w jakim momencie swojego życia obecnie się znajduje patrząc na te trzy propozycje,byłabym mieszanką Mecy i Hilary. Nic w moim życiu nie jest do końca poukładane. Stabilizacja? A cóż to takiego? Moje życie jest jak rzeka, która już od początku wiecznie błądzi płynąc, w różnych kierunkach, a nawet próbując zawrócić. Moje młode strumienie wiecznie się czymś zamulały, abym musiała z mozołem przedzierać się przez błoto. Mijają lata, a ja wciąż zmieniam bieg swojego potoku i umazana po pachy w bagnie zawirowań życiowych próbuję zrozumieć jego sens. Wody ruczaju mojego istnienia są wiecznie niespokojne, gdyż rzeczywistość kruszy strome zbocza klifów, mącąc je i dorzucając tony zmartwień na moje barki, abym za lekko nie miała. Za każdym razem zastanawiam się, czy to już ostatni ciężar jaki mogę znieść? Jednak chichot losu za plecami wciąż nie ustaje, więc nie pytam, aby nie zapeszyć. Co rusz los otwiera kolejną stronę mojego życia i zamiast pięknych pastelowych obrazów zamieszcza szarobure bohomazy, których nawet Picasso mógłby mi pozazdrościć, gdyby chodziło o poszukiwanie ukrytego znaczenia. Owszem zdarzają się chwile pustych kart, których białą płaszczyznę zapełniam sama sielskimi obrazkami, ale są rzadkie. Są moim błogostanem. Jednak wiry wiecznie rwącego potoku nie pozwalają na dłuższe rozlewiska wśród uroczych pachnących spokojem łąk. Dlatego każdego dnia kładąc się, dziękuję za dobry dzień i zdrowie moich bliskich.

Gdybym miała określić, w jakim momencie swojego życia obecnie się znajduje patrząc na te trzy propozycje,byłabym mieszanką Mecy i Hilary. Nic w moim życiu nie jest do końca poukładane. Stabilizacja? A cóż to takiego? Moje życie jest jak rzeka, która już od początku wiecznie błądzi płynąc, w różnych kierunkach, a nawet próbując zawrócić. Moje młode strumienie wiecznie się...

Najbardziej przypominam Hilary, która jest na etapie przejściowym. Nie wszystko zawsze układa się tak jak bym chciała, ale mimo tych przeszkód staram się iść z podniesioną głową i biorę sprawy we własne ręce. Ostatnio usłyszałam radosną wiadomość, ochroniarz na którym mi zależy odpowiedział na moje pozdrowienia, ucieszył się, dlatego dążę do tego, aby ta relacja się rozwijała. Wierzę, że w końcu wszystko się ułoży.

Najbardziej przypominam Hilary, która jest na etapie przejściowym. Nie wszystko zawsze układa się tak jak bym chciała, ale mimo tych przeszkód staram się iść z podniesioną głową i biorę sprawy we własne ręce. Ostatnio usłyszałam radosną wiadomość, ochroniarz na którym mi zależy odpowiedział na moje pozdrowienia, ucieszył się, dlatego dążę do tego, aby ta relacja się...

Jestem jak każda z nich.
Jestem jak Mercy. Nigdy nie mam poczucia spełnienia, wciąż szukam „początków”, nowych wyzwań, celów, każdego dnia kształtuję siebie. I nie wiem, co mi życie przyniesie.
Jestem jak Hilary. Niby już coś mam, niby codzienność tworzy proste ramy, w których się poruszam, ale nadszedł czas znaleźć dom – prawdziwy, mój własny, moje cztery ściany. Jak to ma wyglądać? Czy podejmę dobrą decyzję? To obciążenie na resztę mojego życia.
Jestem jak Margaret. Już coś straciłam, 10 lat swojego życia z kimś, kogo pokochałam i kto mnie skrzywdził. Dni, w których o tym nie myślę, zdarzają się rzadko. Nie, nie chciałabym do tego wracać, nie chcę się cofnąć w czasie, ale proces zaakceptowania straty kawałka swojego życia trwa długo…

Jestem jak każda z nich.
Jestem jak Mercy. Nigdy nie mam poczucia spełnienia, wciąż szukam „początków”, nowych wyzwań, celów, każdego dnia kształtuję siebie. I nie wiem, co mi życie przyniesie.
Jestem jak Hilary. Niby już coś mam, niby codzienność tworzy proste ramy, w których się poruszam, ale nadszedł czas znaleźć dom – prawdziwy, mój własny, moje cztery ściany. Jak to ma...

Myślę, że Margaret.
Mam na ogół wszystko, co chciałam mieć w życiu.
Czuje, że żyje tak jak zawsze chciałam żyć

Myślę, że Margaret.
Mam na ogół wszystko, co chciałam mieć w życiu.
Czuje, że żyje tak jak zawsze chciałam żyć

Pewnie nie jestem jedyna, ale czasem nastaje taki czas, że mam wrażenie, że tylko ja wiem, co czuje Mercy.
Niby długa droga przede mną. Dużo czasu na decyzje. Jednak, gdy widzę, jak inni znają już swoją ścieżkę, wiedzą, którędy chcą iść, to wkurzam się. Ale wkurzam się na samą siebie, że jeszcze nie wiem, kim chce tak naprawdę być.
Mnie i Mercy łączy uniwersytet. Ja jeszcze kończę, ona skończyła, ale czuje się dokładnie tak samo - co teraz, dokąd iść, co wybrać? Zastanawia mnie tylko, czy możliwe jest to, że tak się czujemy, bo świat wymaga od nas, aby być gotowym na szanse, być ekstrawertykiem, który wie co chce od życia. Świat przyspiesza z dnia na dzień i albo się odnajdziesz, albo znikniesz. I świat sobie bez Ciebie poradzi. Tylko jak można decydować, podejmować takie ryzyko i odpowiedzialność za swoje czyny, gdy w wieku 25 lat ludzie jeszcze szukają siebie? Nie podejmę decyzji dotyczącej mojego życia, jeżeli nie wiem, kim jestem.
Tylko: czy kiedyś się dowiem?

Pewnie nie jestem jedyna, ale czasem nastaje taki czas, że mam wrażenie, że tylko ja wiem, co czuje Mercy.
Niby długa droga przede mną. Dużo czasu na decyzje. Jednak, gdy widzę, jak inni znają już swoją ścieżkę, wiedzą, którędy chcą iść, to wkurzam się. Ale wkurzam się na samą siebie, że jeszcze nie wiem, kim chce tak naprawdę być.
Mnie i Mercy łączy uniwersytet. Ja...

Zawsze jestem na etapie poszukiwania, ponieważ to oznacza odkrywanie siebie, dowiadywanie się o sobie nowych rzeczy, rozumienie przemian, które w nas zachodzą. Czuję się jak życiowa podróżniczka i odkrywczyni, a moje ciało i dusza są jak mapa, która po pewnym czasie jest już nieaktualna i trzeba ją na nowo przeanalizować. A ta zmienność jest potrzebna, panta rhei.

Zawsze jestem na etapie poszukiwania, ponieważ to oznacza odkrywanie siebie, dowiadywanie się o sobie nowych rzeczy, rozumienie przemian, które w nas zachodzą. Czuję się jak życiowa podróżniczka i odkrywczyni, a moje ciało i dusza są jak mapa, która po pewnym czasie jest już nieaktualna i trzeba ją na nowo przeanalizować. A ta zmienność jest potrzebna, panta rhei.

Moje życie jest ustabilizowane mąż, dzieci, dom z ogrodem. Ale w naszym życiu muszą być przygody, poznawanie świata, ludzi, cudne wspomnienia z każdej wyprawy lubimy żyć, a nie tylko być.

Moje życie jest ustabilizowane mąż, dzieci, dom z ogrodem. Ale w naszym życiu muszą być przygody, poznawanie świata, ludzi, cudne wspomnienia z każdej wyprawy lubimy żyć, a nie tylko być.

Cześć, mam na imię Mercy.
W piątek 13-go poznałam mojego męża. Długo zwlekaliśmy ze ślubem. Szukaliśmy swojego pomysłu na życie. Czekaliśmy na "lepsze czasy", staraliśmy się usamodzielnić, chcieliśmy mieć dobrą pracę, mieszkanie. W końcu pobraliśmy się. Rok później 13 września urodziłam śliczną córeczkę.
I tak właśnie zmieniłam imię na Hilary.
Wiedliśmy spokojne życie, aż do dnia kiedy znajomi namówili nas na pracę za granicą. Postanowiliśmy wyjechać z Polski na kilka lat. Trochę zarobić, trochę pozwiedzać, poznać innych ludzi. Okazało się, że życie w obcym kraju nie jest łatwym zadaniem. Ja dostosowałam się dosyć szybko, ale dla mojego męża pobyt na obczyźnie był udręką.
Ze względu na podpisane zobowiązania nie mogliśmy wrócić do kraju (po prostu nie było nas na to stać). Nasze małżeństwo prawie się rozpadło, ale jakoś wytrzymaliśmy do końca kontraktu. Do Polski nie przywiozłam jednak dobrych wspomnień i pamiątek.
Wiele razy zastanawiałam się jak to się stało?? Dużo pracy włożyliśmy w nasz związek, dobrze poznaliśmy się przed ślubem, mieliśmy takie same cele w życiu. Wydawało mi się, że wreszcie osiągnęłam stabilizację, założyłam rodzinę, skończyłam poszukiwać. Byłam już przecież Hilary, a nie błądzącą we mgle Mercy! Myślałam, że już nic mnie nie zaskoczy, a zamieniłam swoje dobre, spokojne życie, na kilka lat wiecznych pretensji i walki. Wytrzymałam jednak, jestem teraz silniejsza i mądrzejsza, a moje małżeństwo trwalsze. Nie odważę się jednak powiedzieć, że wszystko już przeżyliśmy i na pewno przetrwamy. Dzisiaj jest dobrze, a o jutro martwię się tylko trochę. Chociaż mam nadzieję, że nie będę miała na imię Margaret, która mimo statecznego życia musi borykać się z ogromną stratą.
Może to tylko wina pechowej trzynastki, która prześladuje mój związek? :)

Cześć, mam na imię Mercy.
W piątek 13-go poznałam mojego męża. Długo zwlekaliśmy ze ślubem. Szukaliśmy swojego pomysłu na życie. Czekaliśmy na "lepsze czasy", staraliśmy się usamodzielnić, chcieliśmy mieć dobrą pracę, mieszkanie. W końcu pobraliśmy się. Rok później 13 września urodziłam śliczną córeczkę.
I tak właśnie zmieniłam imię na Hilary.
Wiedliśmy spokojne życie,...

Jestem Mecy,to fakt,
Wolna jak ten ptak,
Lecz szukająca drogi,
na rozstaju myśli.

Kim jestem?
Kim chcę być?
Te pytania są kluczem.
Co moją radością jest.

Jestem zmęczona i senna,
Poszukiwaniami siebie.
Może muszę znaleźć kogoś innego,
zanim znajdę siebie.

Jestem Mecy,to fakt,
Wolna jak ten ptak,
Lecz szukająca drogi,
na rozstaju myśli.

Kim jestem?
Kim chcę być?
Te pytania są kluczem.
Co moją radością jest.

Jestem zmęczona i senna,
Poszukiwaniami siebie.
Może muszę znaleźć kogoś innego,
zanim znajdę siebie.