Mój ostatni rok szkolny to istna karuzela. O ile do grudnia wyglądał całkiem normalnie czyli szykowanie się do studniówki, próbne matury i egzaminy zawodowe, to tuż przed świętami jadąc z kolegami mieliśmy poważny wypadek samochodowy. Najpierw walczyłem o życie, następnie długie leczenie jednak stwierdziłem, że nie ma się co poddawać i trzeba walczyć o swoje. Po dwóch miesiącach wyszedłem ze szpitala i podjąłem naukę w domu. Był to ciężki okres ponieważ jak nauczyciele wychodzili to zaczynałem rehabilitację i tak w kółko. W końcu nadszedł koniec roku a ja pomimo tych wszystkich niedogodności ukończyłem szkołę z najlepszą średnią w moim życiu. Następnie przyszedł czas matur i egzaminów zawodowych, na szczęście byłem już na tyle sprawny, że mogłem je pisać w szkole ze wszystkimi znajomymi. Był to również zwariowany okres, pomiędzy tymi wszystkimi testami musiałem jeszcze chodzić do sądu na rozprawy kolegi który prowadził samochód ponieważ prokurator za wszelką cenę się uparł aby skazać go na odsiadkę. Na szczęście egzaminy poszły mi bardzo dobrze i zdałem wszystko z całkiem niezłymi wynikami.

Mój ostatni rok szkolny to istna karuzela. O ile do grudnia wyglądał całkiem normalnie czyli szykowanie się do studniówki, próbne matury i egzaminy zawodowe, to tuż przed świętami jadąc z kolegami mieliśmy poważny wypadek samochodowy. Najpierw walczyłem o życie, następnie długie leczenie jednak stwierdziłem, że nie ma się co poddawać i trzeba walczyć o swoje. Po dwóch...

Ostatni rok szkoły średniej, w moim przypadku Technikum Hodowli Koni wspominam bardzo dobrze. W szkole zdobyłam sporo wiedzy, którą dzisiaj wykorzystuję w praktyce. Dodatkowo był to czas, kiedy mieszkałam w internacie i poznałam wiele wspaniałych osób. To czas, który zawsze wspominam z uśmiechem na twarzy. Takiej klasy jak nasza nie było chyba w całej szkole. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego – tak to właśnie wyglądało. Z moją klasą mogłam przysłowiowe „konie kraść”. Jeśli ktoś rzucił pomysłem, by wybrać się na wagary, wybierała się cała klasa. Jeśli ktoś wpadł w tarapaty, murem stawała za nim cała klasa. Dodatkowo na lekcjach zawsze było wesoło, ze względu na parę wesołych kolegów z klasy, którzy nie raz i nie dwa mieli bardzo ciekawe pomysły na psoty. Ostatni rok był czasem nie tylko zdobywania końcowej nauki, lecz także ostatnim czasem spędzonym ze znajomymi z klasy, którzy po ukończeniu szkoły rozeszli się w różnych kierunkach Polski.

Ostatni rok szkoły średniej, w moim przypadku Technikum Hodowli Koni wspominam bardzo dobrze. W szkole zdobyłam sporo wiedzy, którą dzisiaj wykorzystuję w praktyce. Dodatkowo był to czas, kiedy mieszkałam w internacie i poznałam wiele wspaniałych osób. To czas, który zawsze wspominam z uśmiechem na twarzy. Takiej klasy jak nasza nie było chyba w całej szkole. Jeden za...

Ze wszystkich lat szkoły średniej najbardziej lubię właśnie ten ostatni. Wprost nie mogłam się doczekać jego końca, a na dźwięk słoma "matura" dostawałam mdłości (nie dlatego, że się stresowałam, chciałam to już mieć za sobą). Z radością odliczałam dni do zakończenia, a gdy nadszedł ostatni tydzień, moja ekscytacja sięgnęła zenitu i... doprowadziła do zbrodni w afekcie. Mianowicie, po powrocie do domu wyjmowałam z plecaka wszystkie zeszyty od tych przedmiotów, na których miałam przyjemność nigdy już nie być, by wrzucić je do pojemnika "makulatura". Z perspektywy czasu, uważam, że to nie było najlepsze posunięcie, gdyż znacznie ograniczyło moje źródła nauki do matury. Po tym jakże emocjonującym tygodniu, przyszedł czas wolny przed maturą, w którym to dopadł mnie smutek. Żegnanie się ze szkołą pochłonęło mnie do tego stopnia, że zapomniałam o tym, że będę musiała pożegnać się również z moją jedyną koleżanką. Bardzo trudno zaznajamiam się z ludźmi, a trzy lata to dla mnie zdecydowanie za krótki czas, aby stworzyć mocną relację - jestem introwertyczką i zdarza mi się zachowywać dziwnie, co bardzo utrudnia znalezienie przyjaciół. Bałam się, że mnie zostawi. Nawet matura, nie przerażała mnie tak bardzo jak fakt, że będę sama.
Ostatecznie maturę zdałam całkiem dobrze, mimo małej ilości zeszytów. Los chciał, że ma koleżanka nie dostała się na studia, które wybrała, co dało jej możliwość studiowania ze mną (nie, wcale nie groziłam jej i nie nagabywałam, serio). I nawet teraz jest przy mnie, gdy moje dziwactwa zostały zdiagnozowane, gdy staram się skończyć studia, które razem zaczęłyśmy, a które, niestety kończyć muszę sama.

Ze wszystkich lat szkoły średniej najbardziej lubię właśnie ten ostatni. Wprost nie mogłam się doczekać jego końca, a na dźwięk słoma "matura" dostawałam mdłości (nie dlatego, że się stresowałam, chciałam to już mieć za sobą). Z radością odliczałam dni do zakończenia, a gdy nadszedł ostatni tydzień, moja ekscytacja sięgnęła zenitu i... doprowadziła do zbrodni w afekcie....

- Pani Profesor! Proszę zaczekać!
- O, Anastazja, właśnie Ciebie szukałam. Bałam się, że nie zdążymy się pożegnać. – Poprawiła nerwowo okulary, lekko ocierając łzy spływające po policzku.
- Ja chyba sobie nie poradzę, ja… Ja nie chcę odchodzić. W liceum czuję się bezpiecznie. Czuję, że to dobre miejsce. Pomimo godzin przepłakanych nad zadaniami Witowskiego, chcę tu zostać. Fakt, nie miałam zbyt wielu znajomych, ale na studiach będzie jeszcze gorzej! – Wydałam z siebie dziwne charknięcie i w jednej chwili rozpłakałam się na cały głos. Inni absolwenci prawdopodobnie patrzyli na mnie zażenowani, ale na szczęście tego nie widziałam. Oczy zalewały mi łzy, a twarz okalały gęste włosy. Nagle zrobiło się dużo jaśniej. Chlipiąc, uniosłam wzrok. Pani Profesor patrzyła prosto w moje oczy. Ujęła moją twarz w dłonie, uśmiechnęła się i powiedziała pełnym zdecydowania głosem:
- Ej, mała, nie płacz już. Teraz będzie tylko lepiej. Spójrz na mnie i słuchaj. Przed Tobą całe życie. Nie po to tyle pracowałyśmy przez trzy lata, abyś teraz się poddawała. Jeszcze nigdy nie miałam tak dobrej uczennicy. Rozumiesz? A pracuję tu.. Hohoho, ponad 25 lat! Więc głowa do góry, podręcznik do anatomii w dłoń i leć podbijać świat! Zgoda?
-Zgoda.

- Pani Profesor! Proszę zaczekać!
- O, Anastazja, właśnie Ciebie szukałam. Bałam się, że nie zdążymy się pożegnać. – Poprawiła nerwowo okulary, lekko ocierając łzy spływające po policzku.
- Ja chyba sobie nie poradzę, ja… Ja nie chcę odchodzić. W liceum czuję się bezpiecznie. Czuję, że to dobre miejsce. Pomimo godzin przepłakanych nad zadaniami Witowskiego, chcę tu zostać....

Ogólnie od podstawówki też miałam problem ze szkołą , głównie żeby do niej pójść i wytrzymać tam całe dnie z tymi wszystkimi którzy wydawali się mi niechętnymi wobec mnie , i tak wytrzymałam do jakoś listopada maturalnej klasy , i w końcu rzuciłam szkołę , i potem po raz kolejny ruszyłam do szkoły ale tym razem do weekendowej i też równocześnie chodziłam w tygodniu do pracy , i się nawet udało skończyć pozytywnie szkołę . W nowej szkole i klasie nie żeby wszyscy za mną przepadali ale jakoś sobie z tym bez dużego problemu radziłam , w przeciwieństwie do poprzedniej sytuacji .
Tak coś czuję że te wszystkie moje problemy wynikały nie z tego że było mi w normalnej szkole źle albo byłam na tyle leniwa ale dlatego że jak odkryłam po jakimś czasie , działa na mnie źle jednostajność , jedno i to samo i nic więcej , wtedy tego nie wiedziałam teraz jakoś sobie z tym radzę . Znajduję sobie coś więcej niż sama praca . Mam teraz bogatsze życie .

Ogólnie od podstawówki też miałam problem ze szkołą , głównie żeby do niej pójść i wytrzymać tam całe dnie z tymi wszystkimi którzy wydawali się mi niechętnymi wobec mnie , i tak wytrzymałam do jakoś listopada maturalnej klasy , i w końcu rzuciłam szkołę , i potem po raz kolejny ruszyłam do szkoły ale tym razem do weekendowej i też równocześnie chodziłam w tygodniu do pracy...

Ostatni rok szkoły średniej wspominam bardzo dobrze. Był on dla mnie pełen nowych doświadczeń, przepełniony ekscytującymi wydarzeniami. Miałam również możliwość spełnienia niektórych z moich marzeń, a także przekroczyłam swoje granice i wyszłam ze strefy komfortu. Co najważniejsze, w ostatnim roku szkoły średniej zadecydowałam co chcę robić w życiu i nie żałuję żadnych z podjętych decyzji.

Ostatni rok szkoły średniej wspominam bardzo dobrze. Był on dla mnie pełen nowych doświadczeń, przepełniony ekscytującymi wydarzeniami. Miałam również możliwość spełnienia niektórych z moich marzeń, a także przekroczyłam swoje granice i wyszłam ze strefy komfortu. Co najważniejsze, w ostatnim roku szkoły średniej zadecydowałam co chcę robić w życiu i nie żałuję żadnych z...

Ostatni rok szkoły średniej był to dla mnie czas kiedy zdobywałam wiele doświadczeń. Młody człowiek kończy szkołe średnią, wkraczą w wiek 18lat, wiek który pozwala na wiele rzeczy. Pamiętam, że był to bardzo energetyzujący rok poznałam wtedy moja pierwszą prawdziwą miłość. Było to naprawdę głębokie uczucie, dla tej osoby straciłam głow. Z drugiej storny był to czas matury, nauki, wybierania kierunku studiów. Ciężko było to wszystko pogodzić bo jak racjolnalnie, logicznie myślec kiedy jest się zakochanym i świata poza tą osobą sie nie widzi. Czas ten wspominam bardzo miło i nic z tego okresu bym nie zmieniła.

Ostatni rok szkoły średniej był to dla mnie czas kiedy zdobywałam wiele doświadczeń. Młody człowiek kończy szkołe średnią, wkraczą w wiek 18lat, wiek który pozwala na wiele rzeczy. Pamiętam, że był to bardzo energetyzujący rok poznałam wtedy moja pierwszą prawdziwą miłość. Było to naprawdę głębokie uczucie, dla tej osoby straciłam głow. Z drugiej storny był to czas matury,...

Ostatni rok liceum nie był dla mnie łatwy. Wiadomo, matura, czyli nauka, nauka i nauka. W szkole pracowałam na pełnych obrotach, zdaję sobie sprawę, że wzięłam sobie za dużo na głowę, bo oprócz podstaw maturalnych zdecydowałam się na trzy rozszerzenia. Po lekcjach próby poloneza oraz walca, które intensywnie trenowaliśmy, żeby na studniówce móc się pochwalić perfekcyjną techniką. Po szkole wolontariat w szkole specjalnej, po wolontariacie korepetycje z matematyki. Dużo jak na jedną osobę, no nie? Myślałam, że nie mogę mieć bardziej pod górkę, no ale wiadomo jak bardzo los potrafi płatać figle. Mój najlepszy przyjaciel z klasy zachorował na białaczkę. Była to osoba bardzo lubiana, niekonfliktowa, przyjazna - dla wielu osób z klasy był to naprawdę mocny cios. W tej całej chorej maturalnej gonitwie jeszcze takie coś. Stan Piotrka pogarszał się bardzo szybko, za szybko. Jednak jak to się mówi - w kupie siła. Rozgłośniliśmy całą sytuację, zorganizowaliśmy spotkanie dla osób, które chcą zostać dawcami szpiku kostnego. Zgłosiło się wiele osób. Piotrek dzięki temu nie tracił nadziei. W tej całej gonitwie obowiązków ledwo się obejrzeliśmy, a nastąpił dzień wyników maturalnych. Liceum skończyłam z samymi pozytywnymi informacjami - nie chodzi mi wyłącznie o maturę, ona stała się rzeczą drugoplanową. Mój przyjaciel znalazł dawcę, a dodatkowo szpik nie został odrzucony. Piotrek jest już całkowicie zdrową osobą, a choroba jest już tylko złym wspomnieniem.

Ostatni rok liceum nie był dla mnie łatwy. Wiadomo, matura, czyli nauka, nauka i nauka. W szkole pracowałam na pełnych obrotach, zdaję sobie sprawę, że wzięłam sobie za dużo na głowę, bo oprócz podstaw maturalnych zdecydowałam się na trzy rozszerzenia. Po lekcjach próby poloneza oraz walca, które intensywnie trenowaliśmy, żeby na studniówce móc się pochwalić perfekcyjną...

Ostatni rok liceum pamiętam najmniej. Chodziłam do szkoły, która lubiła się szczycić, że jest pierwsza w mieście nie tylko ze względu na swój numer, i wszyscy uczniowie bardzo brali sobie do serca obowiązek pilnej nauki. W trzeciej klasie życie towarzyskie praktycznie przestało istnieć. Nie było żadnych planów, skandali, zabawy - tylko nauka, nauka, nauka. Bieganie z jednych korepetycji na drugie, wybieranie przyszłej uczelni, rozwiązywanie testów. Na przerwach sprawdzało się zadania z matematyki, a w drodze do szkoły powtarzało słówka z angielskiego. Mimo że pracowity, to był naprawdę nudny rok. Ale o ile prawdziwszy niż to, co pokazuje nam popkultura. My staraliśmy się o zdobycie jak najlepszego wyniku na maturze, myśleliśmy o dostaniu się na wymarzony kierunek. Nawet studniówka nie potrafiła oderwać nas od głównego tematu tego ostatniego roku - matury. Może to my byliśmy dziwnie, za dorośli, bo myśleliśmy o naszej przyszłości? Może dużo bardziej normalniejsi bylibyśmy, gdybyśmy trawili godziny na rozmowach o tych, kto z kim się spotyka, kto z kim idzie na studniówkę i w co się ubierze? Gdybyśmy chodzili na szalone imprezy, wagarowali i przeżywali ekscytujące przygody? A my tymczasem tego wszystkiego spodziewaliśmy się na studiach. Ten trzeci rok chcieliśmy wręcz ominąć, porzucić życie dzieci w szkole i stać się dorosłymi na studiach.

Ostatni rok liceum pamiętam najmniej. Chodziłam do szkoły, która lubiła się szczycić, że jest pierwsza w mieście nie tylko ze względu na swój numer, i wszyscy uczniowie bardzo brali sobie do serca obowiązek pilnej nauki. W trzeciej klasie życie towarzyskie praktycznie przestało istnieć. Nie było żadnych planów, skandali, zabawy - tylko nauka, nauka, nauka. Bieganie z...

Ostatni rok dopiero przede mną. Z jednej strony jestem świadoma, jak pewnie będzie wyglądać zaś z drugiej strony, mam pewne wyobrażenia. Na pewno codziennie będę słyszeć, że za chwilę przede mną najważniejszy egzamin w moim życiu, a każdy wokół będzie się stresować. Jednak mimo to będę miała paczkę przyjaciół z którymi będziemy się wzajemnie wspierać. Wyobrażam sobie też mojego przyszłego chłopaka, który będzie zabawny (przy tym troszkę infantylny) i z którym będę, spędzać mnóstwo czasu na rozmowach, ale też i na zabawie. Marzę również o tym, że w ostatniej klasie moją osobą, będzie zainteresowany jakiś klub siatkarski, bo właśnie z tym sportem wiążę swoją przyszłość. Wiąże się to też z wieloma treningami na których będę z dnia na dzień polepszać swoje umiejętności. Wracając do szkoły, liczę na dobre wyniki w nauce oraz na to, że moje grono pedagogiczne będzie najlepsze w mojej karierze. Będą to nauczyciele z pasją, dzięki którym ten budynek stanie się miejscem do którego chętnie będę chodzić. Oczywiście jestem świadoma, że wśród nauczycieli znajdzie się "kosa", ale z nią dam sobie radę przy pomocy moich znajomych. W życiu prywatnym, będę chciała już być ciocią małego bobaska, który będzie moim największym skarbem.

Może moje wyobrażenia są zbyt wygórowane, ale będę się bardzo starać, aby moja przyszłość była kolorowa.

Ostatni rok dopiero przede mną. Z jednej strony jestem świadoma, jak pewnie będzie wyglądać zaś z drugiej strony, mam pewne wyobrażenia. Na pewno codziennie będę słyszeć, że za chwilę przede mną najważniejszy egzamin w moim życiu, a każdy wokół będzie się stresować. Jednak mimo to będę miała paczkę przyjaciół z którymi będziemy się wzajemnie wspierać. Wyobrażam sobie też...