Gdybym miała taką moc, wykorzystałabym ją w jednym celu, może mało szlachetnym, trochę egoistycznym, ale za to jak pięknym! Na jeden dzień stworzyłabym dla siebie iluzję, że znów jestem dzieckiem. Mam, powiedzmy, 9 lat, są wakacje, spędzam cały dzień na zabawie w chowanego albo podchodyi, absolutnie niczym się nie przejmuję. Tak, wykorzystałabym tę moc, żeby przez chwilę znowu poczuć się dzieckiem, nawet gdyby nie miało to w żaden sposób wpłynąć na moje dalsze życie ani na świat, tylko dać mi chwilę oddechu.

Gdybym miała taką moc, wykorzystałabym ją w jednym celu, może mało szlachetnym, trochę egoistycznym, ale za to jak pięknym! Na jeden dzień stworzyłabym dla siebie iluzję, że znów jestem dzieckiem. Mam, powiedzmy, 9 lat, są wakacje, spędzam cały dzień na zabawie w chowanego albo podchodyi, absolutnie niczym się nie przejmuję. Tak, wykorzystałabym tę moc, żeby przez chwilę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Masz tylko jeden dzień, jedną szansę na stworzenie iluzji twoich marzeń. Ale dlaczego miałbyś tworzyć małą, nieznaczną iluzję, która ucieszy cię tylko na chwilę, po czym pozostawi miłe wspomnienie czegoś magicznego? Jedna iluzja - tylko tyle wiesz. Ale jedną iluzją można stworzyć więcej niż komukolwiek się wydaje. A gdyby tak stworzyć iluzję na światową skalę? Iluzja rzucona w niebo, przez którą każdy kto spojrzy w górę, zobaczy siebie w przyszłości w takiej formie, że będzie to edytowany obraz siebie pokazujący swoją osobę jako człowieka, który dał z siebie wszystko, a rezultat miałby napędzić ludzi do dążenia do celu i nie podawania się rzeczywistości. Bo człowiek po zobaczeniu przyjemnej iluzji mogącej stać się prawdą, faktycznie dałby z siebie wszystko, aby tak właśnie się stało.

Masz tylko jeden dzień, jedną szansę na stworzenie iluzji twoich marzeń. Ale dlaczego miałbyś tworzyć małą, nieznaczną iluzję, która ucieszy cię tylko na chwilę, po czym pozostawi miłe wspomnienie czegoś magicznego? Jedna iluzja - tylko tyle wiesz. Ale jedną iluzją można stworzyć więcej niż komukolwiek się wydaje. A gdyby tak stworzyć iluzję na światową skalę? Iluzja...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W iluzji stworzonej przeze mnie żyliby moi dziadkowie, których nigdy nie było mi dane poznać. Obydwaj umarli kilka lat przed moim oraz moich braci urodzeniem, nie doczekali nawet swojego pierwszego wnuka. Robilibyśmy wszystko to,o czym opowiadają wierszyki na dzień dziadka- jezdzilibysm na rowerze,zbierali kasztany i chodzili do parku.I nie, nie przejmuje sie tym, że iluzja znikłaby po jednym dniu- chciałabym ich tylko poznać a jeden drogocenny dzień mi wystarczy. Moi rodzice i moje babcie są najkochańszymi ludźmi na świecie ale nigdy nie wiedziałam, jak to jest mieć dziadka i chciałabym znać to uczucie.

W iluzji stworzonej przeze mnie żyliby moi dziadkowie, których nigdy nie było mi dane poznać. Obydwaj umarli kilka lat przed moim oraz moich braci urodzeniem, nie doczekali nawet swojego pierwszego wnuka. Robilibyśmy wszystko to,o czym opowiadają wierszyki na dzień dziadka- jezdzilibysm na rowerze,zbierali kasztany i chodzili do parku.I nie, nie przejmuje sie tym, że iluzja...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jeśli miałabym taką jednorazową umiejętność, ofiarowałabym ludziom mały cud – bo cóż innego mogłabym uczynić? Dałabym im dobre, niezwykłe wspomnienie, które mogliby przywoływać za każdym razem, kiedy świat w ich oczach stawałby się szary i pozbawiony magii; sprawiłabym, że wszyscy zatrzymaliby się w pół kroku, a potem po prostu stali i patrzyli, i patrzyli, i patrzyli.
Niebo oblałabym szkarłatem – kiedyś widziałam coś podobnego i byłam zachwycona; niemal cały nieboskłon pokrywały chmury zabarwione czerwienią wschodzącego słońca. Nadałabym światłu ten szczególny, złotawo-miedziany odcień, w którym wszystko wydawałoby się dziwnie przejaskrawione, niczym na starej, prześwietlonej fotografii. Potem w powietrze wzniosłabym nasiona topoli, które wyglądają jak śnieg, po czym pozwoliłabym im wirować na wietrze; jestem przekonana, że biały puch w połączeniu z pomarańczowym światłem wyglądałby zjawiskowo.
Następnie sprawiłabym, że w środku miasta wyrósłby las. Budynki obrosłyby winoroślą, a spomiędzy płyt chodnikowych wyłoniłyby się tulipanowce – drzewa o prześlicznych, żółtych kwiatach przypominających tulipany. Światło przedzierałoby się w smugach przez rozłożyste gałęzie, uwypuklając żyły na liściach, podczas gdy w powietrzu unosiłby się słodki, ulotny zapach, niemalże niewyczuwalny.
A potem po prostu pozwoliłabym, aby to wszystko przez chwilę trwało. W bezruchu, w ciszy, bez słowa krytyki. Stałabym wśród ludzi i tak jak oni tylko patrzyła, patrzyła, patrzyła.

Jeśli miałabym taką jednorazową umiejętność, ofiarowałabym ludziom mały cud – bo cóż innego mogłabym uczynić? Dałabym im dobre, niezwykłe wspomnienie, które mogliby przywoływać za każdym razem, kiedy świat w ich oczach stawałby się szary i pozbawiony magii; sprawiłabym, że wszyscy zatrzymaliby się w pół kroku, a potem po prostu stali i patrzyli, i patrzyli, i patrzyli.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

A takie miałam plany, co do tego mojego przedświątecznego prezentu. Jedna dowolna iluzja. Planowałam, że tym razem wcześniej wrócę z pracy dzięki zielonej fali sygnalizacji świetlnej. Oczywiście inni kierowcy, ci z naprzeciwka oraz dróg dojazdowych, mieliby czerwone światło, co zapobiegło by wypadkom. Niestety w drodze do pracy awaria świateł na odcinku robót drogowych (jeśli w ogóle tam jakieś były) wszystko popsuła. Dobrze, że nie dołożyłam do tego swoich, iluzorycznych trzech groszy, bo byśmy jeszcze dłużej w korku stali. Ponadgodzinne spóźnienie i tak muszę odrobić, zatem w domu będę dziś jeszcze później niż zazwyczaj. Niech się jednak na coś ta moja dzisiejsza umiejętność przyda...
Słodka, czekoladowa babeczka poprawi mi nastrój jak nic. A co dopiero trzy, wszak przyjemniej zajadać takie pyszności w towarzystwie. Tym bardziej mnie to cieszy, gdyż zjadając wirtualne babeczki czuję ich wspaniały smak, a wyrzutów sumienia brak, bo to przecież zero kalorii. Szkoda, że tylko dziś mogę sobie pozwolić na takie szaleństwo. Ale może jutro ktoś poczęstuje mnie utkanym samodzielnie sernikiem?

A takie miałam plany, co do tego mojego przedświątecznego prezentu. Jedna dowolna iluzja. Planowałam, że tym razem wcześniej wrócę z pracy dzięki zielonej fali sygnalizacji świetlnej. Oczywiście inni kierowcy, ci z naprzeciwka oraz dróg dojazdowych, mieliby czerwone światło, co zapobiegło by wypadkom. Niestety w drodze do pracy awaria świateł na odcinku robót drogowych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wszystkie choroby świata zapominają, że istnieją i znikają.
A najlepsze jest w tym to, że skoro zniknęły podczas iluzji, to gdy iluzja przeminie choroby przeminą razem z nią.
Już nigdy więcej nie będzie biednych chorych dzieci, ludzi umierających w cierpieniach na raka, męższczyzn, których dopada znienacka zawał, zostawiających swoje zrozpaczone żony, staruszków, którzy zamiast odpoczywać na emeryturze muszą chodzić po lekarzach i płacić majątki za lekarstwa.. Świat wreszcie zapomniałby o chorobach, ludzie żyliby długo i szczęśliwie bez przejmowania się czy coś im dolega i bez faszerowania się kolorowymi tabletkami. Siła i energia nigdy by nikogo nie opuszczała i każdy dzień byłby rozpoczynamy z wielkim uśmiechem na twarzy.

Wszystkie choroby świata zapominają, że istnieją i znikają.
A najlepsze jest w tym to, że skoro zniknęły podczas iluzji, to gdy iluzja przeminie choroby przeminą razem z nią.
Już nigdy więcej nie będzie biednych chorych dzieci, ludzi umierających w cierpieniach na raka, męższczyzn, których dopada znienacka zawał, zostawiających swoje zrozpaczone żony, staruszków, którzy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najprawdopodobniej iluzję nałożyłabym na siebie - aby móc jako ktoś inny porozmawiać otwarcie [o sobie] z ludźmi którzy na co dzień rzucają mi kłody pod nogi.
Może dzięki temu dowiedziałabym się, czy coś im zawiniłam i nawet o tym nie wiem? Czy mam szansę się/coś zmienić? Czy to czysta antypatia z ich strony? i czy powinnam dążyć do unikania kontaktu z tymi osobami z większą energią?

Najprawdopodobniej iluzję nałożyłabym na siebie - aby móc jako ktoś inny porozmawiać otwarcie [o sobie] z ludźmi którzy na co dzień rzucają mi kłody pod nogi.
Może dzięki temu dowiedziałabym się, czy coś im zawiniłam i nawet o tym nie wiem? Czy mam szansę się/coś zmienić? Czy to czysta antypatia z ich strony? i czy powinnam dążyć do unikania kontaktu z tymi osobami z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Stworzyłabym iluzję pewności siebie dla ludzi, żeby chociaż tego jednego dnia byli w stanie zacząć działać zamiast tylko planować. Sama jestem w tej grupie ludzi, którzy ciągle planują zmienić i uaktywnić swoje życie. Do realizacji zawsze brakuje jednego elementu - pewności siebie. Tego jednego dnia, człowiek zrealizowałby swoje plany, które od dawna miał zamiar zrobić. Myślenie o wszystkich za i przeciw realizacji, gdzie "przeciw" zawsze wygrywało, bardzo męczy człowieka, niekiedy popada w bezsenność, traci koncentrację. Jeśli jednak jest w stanie spać, dopadają go sny, w których realizuje swoje cele z pozytywnym lub negatywnym skutkiem. Można stwierdzić, że sam umysł nam dokucza i zsyła te sny. Nawet ten dobry sen z pozytywnym skutkiem jest bolesny, ponieważ to nie działo się w rzeczywistości, a my dalej pogrążamy się w planowaniu zamiast w działaniu. Dlatego iluzja pewności siebie byłaby świetnym pomysłem, dającym szansę nawet tym ludziom, którzy nie posiadają rozwiniętej pewności siebie, czują, że nie ma sensu próbować, bo takim jak oni, los zawsze zsyła nieszczęścia.

Stworzyłabym iluzję pewności siebie dla ludzi, żeby chociaż tego jednego dnia byli w stanie zacząć działać zamiast tylko planować. Sama jestem w tej grupie ludzi, którzy ciągle planują zmienić i uaktywnić swoje życie. Do realizacji zawsze brakuje jednego elementu - pewności siebie. Tego jednego dnia, człowiek zrealizowałby swoje plany, które od dawna miał zamiar zrobić....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dałabym wszystkim ludziom szansę bycia idealnymi w swoich oczach. Każdy byłby dostatecznie chudy, dostatecznie umięśniony, miał piękną cerę, włosy, zęby itd. Po co? Po to, by każdy mógł dotknąć ideału, zdystansować się do niego i skupić się w życiu na tym co naprawdę ważne. :)

Dałabym wszystkim ludziom szansę bycia idealnymi w swoich oczach. Każdy byłby dostatecznie chudy, dostatecznie umięśniony, miał piękną cerę, włosy, zęby itd. Po co? Po to, by każdy mógł dotknąć ideału, zdystansować się do niego i skupić się w życiu na tym co naprawdę ważne. :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post