Będąc jeszcze małą dziewczynką, a później nastolatką zawsze wyobrażałam sobie, że życie dorosłych jest takie wspaniałe, kolorowe i usłane różami. Gdy kończysz 18 lat , nagle masz wiedzę niczym profesor, łatwo jest podejmować decyzje bo przecież zawsze wiesz czego chcesz i co jest dla Ciebie oraz bliskich dobre. A także masz wszystko czego pragniesz i w każdej chwili możesz gdzieś pójść wyjechać , zabawić się bo nie idziesz do szkoły , więc robisz wszystko na co masz ochotę. Ach gdyby tak było....

Będąc jeszcze małą dziewczynką, a później nastolatką zawsze wyobrażałam sobie, że życie dorosłych jest takie wspaniałe, kolorowe i usłane różami. Gdy kończysz 18 lat , nagle masz wiedzę niczym profesor, łatwo jest podejmować decyzje bo przecież zawsze wiesz czego chcesz i co jest dla Ciebie oraz bliskich dobre. A także masz wszystko czego pragniesz i w każdej chwili możesz...

Będąc jeszcze małą dziewczynką, a później nastolatką zawsze wyobrażałam sobie, że życie dorosłych jest takie wspaniałe, kolorowe i usłane różami. Gdy kończysz 18 lat , nagle masz wiedzę niczym profesor, łatwo jest podejmować decyzje bo przecież zawsze wiesz czego chcesz i co jest dla Ciebie oraz bliskich dobre. A także masz wszystko czego pragniesz i w każdej chwili możesz gdzieś pójść wyjechać , zabawić się bo nie idziesz do szkoły , więc robisz wszystko na co masz ochotę. Ach gdyby tak było....

Będąc jeszcze małą dziewczynką, a później nastolatką zawsze wyobrażałam sobie, że życie dorosłych jest takie wspaniałe, kolorowe i usłane różami. Gdy kończysz 18 lat , nagle masz wiedzę niczym profesor, łatwo jest podejmować decyzje bo przecież zawsze wiesz czego chcesz i co jest dla Ciebie oraz bliskich dobre. A także masz wszystko czego pragniesz i w każdej chwili możesz...

Kiedy byłam nastolatką, wydawało mi się, że po przekroczeniu 18 roku życia każdy człowiek otrzymuje z niewiadomego źródła inny mózg, który sprawia, że staje się on dojrzały, mądry, inteligentniejszy. Miałam wrażenie, że coś się w jego charakterze diametralnie zmienia, stąd wymóg, by po przekroczeniu tego wiekowego progu zwracać się przez Pan/Pani. Próbowałam sobie to wytłumaczyć kaskadą znikających neuronów związanych z buntem młodzieńczym, dziecinnym nastawieniem, infantylnym zachowaniem, w zamian za nowe połączenia i nowe komórki nerwowe, które kształtują osobnika w pełni zachowującego się przyzwoicie i wedle norm społecznych. Niestety, kiedy sama skończyłam 18 lat, zdałam sobie sprawę z tego, że w mojej w głowie prawie nic się nie zadziało, nic się nie zmieniło. Nie osiągnęłam niezwykłej inteligencji ani dojrzałej postawy. Wciąż byłam taką samą Asią jak dzień przed urodzinami.
Idealizowałam też dorosłych ludzi, starałam się odnaleźć w każdym cząstkę autorytetu, coś godnego podziwu i naśladowania. Potem się przekonałam, że dorosłość to nie jest stan, w którym czyni się wyłącznie dobrze i ma się dobre intencje. Dotarło do mnie prawdziwe życie i prawdziwe oblicze dorosłych.

Kiedy byłam nastolatką, wydawało mi się, że po przekroczeniu 18 roku życia każdy człowiek otrzymuje z niewiadomego źródła inny mózg, który sprawia, że staje się on dojrzały, mądry, inteligentniejszy. Miałam wrażenie, że coś się w jego charakterze diametralnie zmienia, stąd wymóg, by po przekroczeniu tego wiekowego progu zwracać się przez Pan/Pani. Próbowałam sobie to...

Zanim ukończyłam 18 lat myślałam, że wszyscy dorośli są odpowiedzialni i doskonale wiedzą, co robią z własnym życiem. Wydawało mi się, że Ci ludzie nie mogą być lekkomyślni - przecież przekroczyli magiczną barierę osiemnastu lat! W mojej głowie byli zawsze zdecydowani co do tego, jak ma wyglądać ich życie: czy chcą mieć dzieci, w jakim zawodzie pracować, jak układać dalsze etapy życia, nawet pomimo przeciwności losu. Teraz, kilka lat po ukończeniu tych niezwykłych osiemnastych urodzin, stwierdzam, że nic się nie zmienia. Sama nie stałam się bardziej odpowiedzialna, nadal nie wiem czy będę chciała mieć dzieci, a moja przyszłość zawodowa to nadal dla mnie zagadka.

Zanim ukończyłam 18 lat myślałam, że wszyscy dorośli są odpowiedzialni i doskonale wiedzą, co robią z własnym życiem. Wydawało mi się, że Ci ludzie nie mogą być lekkomyślni - przecież przekroczyli magiczną barierę osiemnastu lat! W mojej głowie byli zawsze zdecydowani co do tego, jak ma wyglądać ich życie: czy chcą mieć dzieci, w jakim zawodzie pracować, jak układać dalsze...

W moim życiu przed 18 rokiem życia, nie pojawiały się zbyt często typowe konflikty. Najbardziej co mnie denerwowało w latach młodości to typowy konflikt pokoleń, gdy pewne rzeczy rozumowaliśmy na dwa różne sposoby. Moje wyobrażenie rodziców, było dość typowe, ale uważałem ich za dobrych ludzi, którzy chcą przelać to dobro i zabezpieczyć mnie przed złem świata. Bunt jaki mnie nachodził raczej nikogo nie zdziwi, lecz w pewnym momencie myślałem nad tym jak oni wiele nie rozumieją, czyż kiedyś również nie byli młodzi? Nigdy nie uważałem dorosłych za bardziej rozsądnych, może nawet w tamtym okresie za lekko głupszych, od „nas młodych i ambitnych”. Wspominając to, aż uśmiech sam nasuwa się na twarz.
Nie stosowali kar, ale wzrok matki, która zawiodła się po raz kolejny na moim zachowaniu zapamiętam do końca życia. Czasy nastoletniego szaleństwa minęły, można teraz śmieszne wspominać tamte lata wraz z rodzicami, ale chciałoby się wrócić, coś naprawić, albo po prostu pożyć tymi beztroskimi latami.

W moim życiu przed 18 rokiem życia, nie pojawiały się zbyt często typowe konflikty. Najbardziej co mnie denerwowało w latach młodości to typowy konflikt pokoleń, gdy pewne rzeczy rozumowaliśmy na dwa różne sposoby. Moje wyobrażenie rodziców, było dość typowe, ale uważałem ich za dobrych ludzi, którzy chcą przelać to dobro i zabezpieczyć mnie przed złem świata. Bunt jaki...

Przede wszystkim byli to dla mnie ludzie bardzo odpowiedzialni, ubrani elegancko, spokojni, no i z pieniędzmi, dzięki którym mogą sobie kupować co chcą i nie muszę prosić mamy. Teraz sama jestem dorosła i nie czuje się odpowiedzialna bardziej niż jak miałam 17 lat, jedyne co czuje to mniejsza swobodę działań, pomimo że już nie muszę prosić mamy o pieniądze to jednak mam inne zobowiązania, odpowiedzialności.

Wydaje mi się, że dla nieletnich posiadam wiele atrybutów dorosłości prócz tego, że elegancko dalej nie jestem ubrana ;)

Przede wszystkim byli to dla mnie ludzie bardzo odpowiedzialni, ubrani elegancko, spokojni, no i z pieniędzmi, dzięki którym mogą sobie kupować co chcą i nie muszę prosić mamy. Teraz sama jestem dorosła i nie czuje się odpowiedzialna bardziej niż jak miałam 17 lat, jedyne co czuje to mniejsza swobodę działań, pomimo że już nie muszę prosić mamy o pieniądze to jednak mam...

Przed odebraniem dowodu osobistego, którego posiadanie zawsze kojarzyło mi się z byciem dojrzałym i odpowiedzialnym moje postrzeganie osób dorosłych było zupełnie odmienne, niż teraz po kilku dobrych latach bycia ową dorosłą. Dorosłość kojarzyłam przede wszystkich z uporządkowaniem, mądrością, wcześniej wspomnianą odpowiedzialnością - kojarzyłam to wyłącznie z moją mamą, kobietą według mnie idealną. Bardzo szybko spotkał mnie zimny prysznic. Jakie było moje zdziwienie, a jednocześnie smutek i zażenowanie zachowaniem w dorosłym świecie. Ludzie okazali się bardzo obłudni, fałszywi i rządni tylko jednego - pieniędzy. Spotkałam się z sytuacjami, gdzie ludzie potrafili robić różne świństwa dla pieniędzy, dla swojej racji. Była to niesamowita skrajność z tym, co przez kilkanaście lat przedstawiała mi postawa mojej mamy. Teraz, sama należąc do dorosłych staram się walczyć z tym, co dzieje się wśród już moich rówieśników. Brzydzę się tymi próżnymi zachowaniami i nie mam zamiaru należeć do tego zepsutego grona. Mam najlepszy przykład i autorytet, który będzie stał u mnie na piedestale na zawsze.

Przed odebraniem dowodu osobistego, którego posiadanie zawsze kojarzyło mi się z byciem dojrzałym i odpowiedzialnym moje postrzeganie osób dorosłych było zupełnie odmienne, niż teraz po kilku dobrych latach bycia ową dorosłą. Dorosłość kojarzyłam przede wszystkich z uporządkowaniem, mądrością, wcześniej wspomnianą odpowiedzialnością - kojarzyłam to wyłącznie z moją mamą,...

Kiedy byłam mała marzyłam o jak najszybszym przekroczeniu progu dorosłości. Wówczas uważałam, że dorosły nie musi nikogo słuchać, sam sobie jest sterem, żaglem i okrętem... Decydowanie o sobie było dla mnie najważniejsze. Nie musieć słuchać poleceń, nie musieć się stale podporządkowywać...
Rzeczywistość ostro się ze mną obeszła. Dziś dobiegam czterdziestki, a wciąż muszę słuchać szeregu osób wokół mnie. Każdego dnia podporządkowuję się i idę na kompromisy. Moje marzenie o podejmowaniu decyzji bez oglądania się na innych legło w gruzach...
Ale to wcale nie koniec świata :)

Kiedy byłam mała marzyłam o jak najszybszym przekroczeniu progu dorosłości. Wówczas uważałam, że dorosły nie musi nikogo słuchać, sam sobie jest sterem, żaglem i okrętem... Decydowanie o sobie było dla mnie najważniejsze. Nie musieć słuchać poleceń, nie musieć się stale podporządkowywać...
Rzeczywistość ostro się ze mną obeszła. Dziś dobiegam czterdziestki, a wciąż muszę...

Do takich dorosłych przed osiemnastką trzeba jednak podchodzić z pewnym dystansem. Młodzi mają chłonne głowy i okazuje się później że bardzo dobrze pamiętają nasze podejście do nich i potrafią się sowicie odwdzięczyć czy to pozytywnie czy też negatywnie za wszystko. Nie bez powodu mówię o tych chłonnych głowach bo bardzo emocjonalne zdarzenia na przykład z naszym udziałem są trwalej zapisane niż na dysku twardym i pozostają na całe dorosłe życie tych naszych dorosłych tytułowych dzieciaków - takie jest moje zdanie i wyobrażenie na ten temat

Do takich dorosłych przed osiemnastką trzeba jednak podchodzić z pewnym dystansem. Młodzi mają chłonne głowy i okazuje się później że bardzo dobrze pamiętają nasze podejście do nich i potrafią się sowicie odwdzięczyć czy to pozytywnie czy też negatywnie za wszystko. Nie bez powodu mówię o tych chłonnych głowach bo bardzo emocjonalne zdarzenia na przykład z naszym udziałem...

Dorosłość w moim mniemaniu równała się starości. Ludzie dorośli nie biegali wokół piaskownicy z głośnym chichotem, nie prowadzili konspiracyjnych rozmów z całym zastępem lalek Barbie i, co najważniejsze, stawiali mnóstwo zakazów. Oczywiście teraz zdaję sobie sprawę, że bez znaków ostrzegawczych i zakazu łatwo o kolizję na drodze, ale wtedy było to dla mnie wielką przeszkodą, którą uwielbiałam na różne sposoby omijać. Gdy nieco podrosłam i stałam się nastolatką, polubiłam ten świat, ponieważ wiązał się z niezależnością i odpowiedzialnością. A teraz? Z całą pewnością uważam, że wwspanialie jest być osobą dorosłą, a jednak miewam okresy, kiedy niczego nie pragnę bardziej niż powrotu do dziecinnych lat beztroski.

Dorosłość w moim mniemaniu równała się starości. Ludzie dorośli nie biegali wokół piaskownicy z głośnym chichotem, nie prowadzili konspiracyjnych rozmów z całym zastępem lalek Barbie i, co najważniejsze, stawiali mnóstwo zakazów. Oczywiście teraz zdaję sobie sprawę, że bez znaków ostrzegawczych i zakazu łatwo o kolizję na drodze, ale wtedy było to dla mnie wielką...