Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Palulynka
Magrat
Aurora92
savine
Shino11

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Palulynka
Magrat
Aurora92
savine
Shino11

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Patrzyłam na dorosłych ludzi i widziałam smutek. Teraz dobijam do 30-tki i zaczynam ten smutek rozumieć. Czasami się z nim przyjaźnię, czasami on znika, a czasami bierze nade mną górę. Myślę, że to duże wyzwanie nie przekazywać dzieciom wzorca smutku. Frustracji. Zmartwień dnia codziennego. Zamyśleń. Pamiętacie kiedy ostatnio po prostu szliście ulicą uśmiechając się, kopiąc kamień albo szurając butami? Bo to, że jako dorośli jemy wszystkie słodycze na jakie mamy tylko ochotę to wiadomo :))

Patrzyłam na dorosłych ludzi i widziałam smutek. Teraz dobijam do 30-tki i zaczynam ten smutek rozumieć. Czasami się z nim przyjaźnię, czasami on znika, a czasami bierze nade mną górę. Myślę, że to duże wyzwanie nie przekazywać dzieciom wzorca smutku. Frustracji. Zmartwień dnia codziennego. Zamyśleń. Pamiętacie kiedy ostatnio po prostu szliście ulicą uśmiechając się, kopiąc...

Kiedy byłam dzieckiem uważałam że osoba dorosła nie popełnia głupstw i błędów, zawsze jest odpowiedzialna a jej decyzje są mądre i przemyślane. Myślałam, że słabości nie dotyczą starszych, a płacz i strach im nie przystoi. Moja mała główka nie pojmowała tego, że dorośli nie zawsze wiedzą co jest najlepsze i, że może im się zdarzyć popełnienie błędów. Uważałam, że mogą wszystko i cokolwiek się nie stanie to mi pomogą. Im byłam starsza to myślenie się zmieniało, zaczęłam zauważać, że niezależnie od wieku każdy ma swoje lęki i powody do łez. Dostrzegłam też, że żaden człowiek nie jest perfekcyjny, a mylić się jest rzeczą ludzką. Im bliższa byłam magicznej osiemnastki tym bardziej przekonywałam się, że od niektórych problemów żaden dorosły mnie nie uchroni i nie otoczy mnie parasolem bezpieczeństwa. Zobaczyłam też, że w każdym dorosłym jest trochę dziecka, a wiele cech charakteru wcale z wiekiem się nie zmienia.

Kiedy byłam dzieckiem uważałam że osoba dorosła nie popełnia głupstw i błędów, zawsze jest odpowiedzialna a jej decyzje są mądre i przemyślane. Myślałam, że słabości nie dotyczą starszych, a płacz i strach im nie przystoi. Moja mała główka nie pojmowała tego, że dorośli nie zawsze wiedzą co jest najlepsze i, że może im się zdarzyć popełnienie błędów. Uważałam, że mogą...

Choć nadal czuję się jak bym właśnie skończyła upragnioną przez większość młodzieży 18-stkę, to od tego dnia minęły już chyba lata świetlne. Jak wyglądał mój świat przed przekroczeniem tej magicznej bariery? Mój był pełen barw i emocji, w przeciwieństwie do tych, którzy znajdowali się po drugiej stronie barykady. Hmm… tak mi się przynajmniej wtedy wydawało. Szaro-bury świat nudziarzy, wypełniony obowiązkami, gdzie spontaniczność to nikomu nieznane obce słowo:) Życie dorosłych ograniczało się do pracy, gotowania i oglądania wiadomości a największą rozrywką było planowanie obiadów na cały tydzień… Oczywiście dostrzegałam plusy bycia dorosłym- przecież dorosłość to wolność, ale czy aby na pewno? Czy człowiek wolny codziennie rano z oporem wstaje do pracy i pędzi na złamanie karku, żeby tylko się nie spóźnić? Czy człowiek wolny po każdej wypłacie w pierwszej kolejności płaci rachunki i raty? Gdzie ta wolność? Czy wolność to jedynie możliwość swobodnego zapalenia papierosa? Jeśli tak, to ja dziękuję takiej dorosłości, wolę jednak iść na lekcje:)

Choć nadal czuję się jak bym właśnie skończyła upragnioną przez większość młodzieży 18-stkę, to od tego dnia minęły już chyba lata świetlne. Jak wyglądał mój świat przed przekroczeniem tej magicznej bariery? Mój był pełen barw i emocji, w przeciwieństwie do tych, którzy znajdowali się po drugiej stronie barykady. Hmm… tak mi się przynajmniej wtedy wydawało. Szaro-bury świat...

Zawsze wyobrażałam sobie dorosłość jako magiczny czas kiedy człowiek jest wolny. Niestety teraz przekonałam sie, że nie jest tak kolorowo jak w mojej bujnej wyobraźni. Szkolne prace domowe zastąpiły inne obowiązki z życia codziennego i coraz to nowe zmartwienia.

Zawsze wyobrażałam sobie dorosłość jako magiczny czas kiedy człowiek jest wolny. Niestety teraz przekonałam sie, że nie jest tak kolorowo jak w mojej bujnej wyobraźni. Szkolne prace domowe zastąpiły inne obowiązki z życia codziennego i coraz to nowe zmartwienia.

Jako małe dziecko bawiąc się na dywanie w swoim pokoju wyobrażałem sobie, że przesuwam klocki czy żołnierzyki, niczym ta tajemna siła kierująca światem dorosłych zwana przeznaczeniem lub Bogiem. Czułem w głębi serca, że w rzeczywistości tak naprawdę to tylko ja – te małe dziecko ma w pełni kontrolę nad swoim światem, nad tym miękkim, przyjemnym w dotyku dywanem. W końcu niemożliwym było, by ktoś sam, samodzielnie sterował takimi masami silnych, dorosłych ludzi. To było nie do pomyślenia. Lata mijały, dywan został zastąpiony przez inne światy, w których jednostki nie potrafiły przyswoić umiejętności z dzieciństwa, gubiły się, dryfując z dala od prądu swoich marzeń. Nie mogli lub nie chcieli by sterem, woleli zamienić rolę – teraz to oni byli żołnierzykami w służbie... No właśnie, czyjej? Komu służyli? Z dawnych lat pozostało im zamiłowanie do świata magii i czarodziejów, bowiem wciąż szukali, jak zaczarowani, recepty na szczęście, ba nieraz udawało się im ją odnaleźć, lecz zaklęcia na jej odszyfrowanie nie znali i prawdopodobnie nigdy go nie poznają.
Zapomnieli o tym, co w życiu każdego dziecka stanowiło ogromną zaletę – o modelowaniu swojego losu, poprzez zarządzanie kształtem dywanowego królestwa. Siła, zdobywana wiedza czy poznawani ludzie nie pomogli w rozszerzeniu władzy na sąsiednie wykładziny, wręcz przeciwnie skazali na utratę kontroli nad tym swoim, własnym dywanikiem. A być może to wina tkaniny, już nie tak delikatnie przytulającej i muskającej policzki?

Jako małe dziecko bawiąc się na dywanie w swoim pokoju wyobrażałem sobie, że przesuwam klocki czy żołnierzyki, niczym ta tajemna siła kierująca światem dorosłych zwana przeznaczeniem lub Bogiem. Czułem w głębi serca, że w rzeczywistości tak naprawdę to tylko ja – te małe dziecko ma w pełni kontrolę nad swoim światem, nad tym miękkim, przyjemnym w dotyku dywanem. W końcu...

Bardzo proste. Tacy ludzie czują się zazwyczaj dorośle. Zachowują się oraz przechwalają się dowodem osobistym na wszelakie sposoby. Legalnie kupują alkohol i inne używki. Jednak szybko przestają, gdyż uderza ich prawdziwa dorosłość i odpowiedzialność.

Bardzo proste. Tacy ludzie czują się zazwyczaj dorośle. Zachowują się oraz przechwalają się dowodem osobistym na wszelakie sposoby. Legalnie kupują alkohol i inne używki. Jednak szybko przestają, gdyż uderza ich prawdziwa dorosłość i odpowiedzialność.

Mnie samą osobiście dotknął temat opieki nad starszą osobą. Przez parę lat opiekowałam się moją schorowaną babcią. Będąc jeszcze nastolatką, słuchałam jej rad i innych starszych ludzi bardzo pobłażliwie. Wydawało mi się, że są niemodne i przestarzałe, nie mają nic wspólnego z moją nastoletnią rzeczywistością. Wydawało mi się, że seniorzy są nudni, bez poczucia humoru, nie mam z nimi żadnych tematów do rozmów i spędzają najwięcej czasu na oglądaniu seriali itp. Jednak teraz im jestem starsza, odkrywam, że rady, zwłaszcza mojej kochanej babci, którą spędziłam ostatnio najwięcej czasu, zawierały w sobie dużą dozę mądrości i wynikały z doświadczenia. Po prostu z życia. Przyznaję się, że jestem perfekcjonistką. Każde zadanie, którego się podejmuję, chcę doprowadzić do końca. Chętnie też zmierzam się z wyzwaniami. Tego właśnie nauczyła mnie moja kochana babcia. Zawsze powtarzała: "Spróbuj, najwyżej się nie uda, ale nie będziesz mogła sobie zarzucić, że nie podjęłaś próby". Nie chcę mieć później 70 czy 80 lat i wypominać sobie, że czegoś nie spróbowałam i że życie przeciekło mi przez palce jak lepki pudding... Tego się właśnie trzymam.

Mnie samą osobiście dotknął temat opieki nad starszą osobą. Przez parę lat opiekowałam się moją schorowaną babcią. Będąc jeszcze nastolatką, słuchałam jej rad i innych starszych ludzi bardzo pobłażliwie. Wydawało mi się, że są niemodne i przestarzałe, nie mają nic wspólnego z moją nastoletnią rzeczywistością. Wydawało mi się, że seniorzy są nudni, bez poczucia humoru, nie...

"Być dorosłym",któż z nas nie marzył o tym od najmłodszych lat.Dorosłość kojarzy nam się ze swobodą, wolnością,niezależnością i pieniędzmi. Będąc dzieckiem też tak myślałam.Zazdrościłam rodzicom,że nie muszą się uczyć,chodzić codziennie do szkoły czy też słuchać innych.Nie dostrzegałam wtedy ich codziennych problemów.W miarę upływu czasu zrozumiałam z czym wiąże się owa" dorosłość". Pierwsze zderzenie z nią nastąpiło bardzo szybko.Matura,konieczność wybrania kierunku studiów zmusiła mnie do podejmowania pierwszych dorosłych decyzji.Były rozterki,stres,szukanie rad u innych.A przecież byłam dorosła i to miało być fajne.Jednak wcale nie było.Bowiem potrzeba czasu by z tą dorosłością się oswoić.Będąc dzieckiem myślałam,że będę mogła pracować gdzie tylko zechcę.Rzeczywistość okazała się bardziej brutalna i niezrozumiała.Pojawiły się nawet chwile zwątpienia.Podsumowując, dorosłość to etap przez który każdy musi przejść i go zaakceptować.Taka jest kolej rzeczy, na którą nie mamy wpływu

"Być dorosłym",któż z nas nie marzył o tym od najmłodszych lat.Dorosłość kojarzy nam się ze swobodą, wolnością,niezależnością i pieniędzmi. Będąc dzieckiem też tak myślałam.Zazdrościłam rodzicom,że nie muszą się uczyć,chodzić codziennie do szkoły czy też słuchać innych.Nie dostrzegałam wtedy ich codziennych problemów.W miarę upływu czasu zrozumiałam z czym wiąże się...

Kiedyś patrząc na dorosłych, szczególnie osoby starsze,zawsze myślałam ze oni tez byli młodzi, być może ten pan który idzie o lasce złamał wiele serc, szalały dziewczyny za nim, w szkole wypisywaly jego imię na stolikach bądź krzesłach. Byc może ta pani wolno idąca do apteki była królową parkietu. Zastanawiałam się ile przeszli, ile przeżyli i co myślą patrząc na młodych.

Kiedyś patrząc na dorosłych, szczególnie osoby starsze,zawsze myślałam ze oni tez byli młodzi, być może ten pan który idzie o lasce złamał wiele serc, szalały dziewczyny za nim, w szkole wypisywaly jego imię na stolikach bądź krzesłach. Byc może ta pani wolno idąca do apteki była królową parkietu. Zastanawiałam się ile przeszli, ile przeżyli i co myślą patrząc na młodych.