Mój tata, był "moim bohaterem" wiedziałam, że jestem jego "oczkiem w głowie" inaczej było z moją mamą, która jak mi się wydawało "wolała mojego brata"była bardziej zdystansowana w wyrażaniu uczuć, miałam wspaniałe dzieciństwo, mnóstwo uwagi i troski o mnie, za to będę rodzicom dozgonnie wdzięczna.

Mój tata, był "moim bohaterem" wiedziałam, że jestem jego "oczkiem w głowie" inaczej było z moją mamą, która jak mi się wydawało "wolała mojego brata"była bardziej zdystansowana w wyrażaniu uczuć, miałam wspaniałe dzieciństwo, mnóstwo uwagi i troski o mnie, za to będę rodzicom dozgonnie wdzięczna.

Gdy byłam mała i chodziłam do zerówki, osobami dorosłymi wydawali mi się już nawet siódmo- czy ósmoklasiści. Pewnie dlatego, że czasami przychodzili do nas na zajęcia (za zgodą nauczycielki) i się z nami bawili, śpiewali. Wydawali mi się tacy dojrzali, także pod względem ubioru – może to kwestia panującej wówczas mody, moich ówczesnych wyobrażeń, a może rzeczywiście tamte nastolatki były inne, ale dzisiejsi 14-latkowie to w zasadzie jeszcze dzieciaki. Dawniej uważałam też, że ktoś, kto ma dwadzieścia parę lat to już stateczny człowiek, który ma pracę, męża lub żonę oraz kilkoro dzieci – słowem ktoś stary, nie mówiąc już o osobach jeszcze starszych. ;)
Ogólnie wydawało mi się, że życie dorosłych pozbawione jest trosk: nie muszą chodzić do szkoły i męczyć się nauką, mogą robić, co chcą. Gdy byłam w liceum, wychowawczyni powiedziała nam, że na studiach mamy wykorzystać każdą wolną chwilę, bo to już te ostatnie, gdy będziemy mieć dość czasu na swoje pasje, wyjazdy, i żebyśmy nie narzekali na szkołę, bo gdy pójdziemy do pracy, jeszcze za nią zatęsknimy. I wiecie co? Miała rację. Niebawem skończę studia, ale już powoli wkraczam na rynek pracy, i naprawdę zaczynam tęsknić za szkołą. Nie musiałam się wtedy martwić, czy znajdę pracę i czy sobie poradzę, bo robili to za mnie rodzice, to oni musieli się trudzić i robić wyrzeczenia, by zapewnić nam byt. Tęsknię za szkołą, za beztroskim dzieciństwem, za czasami, gdy nie miałam w życiu tyle stresu. Naprawdę nie zazdroszczę nam, dorosłym.

Gdy byłam mała i chodziłam do zerówki, osobami dorosłymi wydawali mi się już nawet siódmo- czy ósmoklasiści. Pewnie dlatego, że czasami przychodzili do nas na zajęcia (za zgodą nauczycielki) i się z nami bawili, śpiewali. Wydawali mi się tacy dojrzali, także pod względem ubioru – może to kwestia panującej wówczas mody, moich ówczesnych wyobrażeń, a może rzeczywiście tamte...

Pamiętam moment, w którym odkryłam prawdę o dorosłych.
To było trochę tak, jakbym weszła w czarną dziurę.
Kim był dla mnie dorosły? Wszystkowiedzącą istotą, nie żartuję. Moja dziecięca naiwność kazała ufać dorosłym bezgranicznie. Wierzyłam mojej mamie, gdy mówiła, że wszystko będzie dobrze. Przecież mama tak mówi, dlaczego mam nie wierzyć? Czułam się, jakbym dotykała jakiejś alchemii, tajemnej wiedzy, gdy pytałam o ważne sprawy. Pytałam o to skąd się wzięliśmy, co będzie z nami po śmierci, dlaczego niektórzy ludzie są źli, dlaczego ludziom przytrafiają się choroby, wypadki. Na wiele z tych pytań słyszałam: zrozumiesz jak dorośniesz.
Więc chyba nigdy nie dorosłam...
Pamiętam ten moment, gdy uświadomiłam sobie, że moja mama nie wie wszystkiego, że niekoniecznie będzie wszystko dobrze. Jakże byłam rozczarowana, gdy zdałam sobie sprawę, że na mnie, jako dorosłą, nie spłynie oświecenie, że nie przyjdą odpowiedzi na pytania, a dojdzie o wiele więcej pytań.
Nadal nie rozumiem tego świata. Bardzo tęsknię za tym moim wyobrażeniem dorosłych, nadal trochę liczę, że kiedyś poznam te wszystkie dorosłe tajemnice...

Pamiętam moment, w którym odkryłam prawdę o dorosłych.
To było trochę tak, jakbym weszła w czarną dziurę.
Kim był dla mnie dorosły? Wszystkowiedzącą istotą, nie żartuję. Moja dziecięca naiwność kazała ufać dorosłym bezgranicznie. Wierzyłam mojej mamie, gdy mówiła, że wszystko będzie dobrze. Przecież mama tak mówi, dlaczego mam nie wierzyć? Czułam się, jakbym dotykała...

Uważałam, że dorośli komplikują sobie życie. Nie lubią kogoś, a zapraszają na kolację, bo tak wypada. Chcieliby coś powiedzieć, ale się powstrzymują, bo boją się opinii innych. Wiecznie hamowali się przed życiem po swojemu. Twierdziłam, że mają tyle możliwości, mają pieniądze, pracę, wiedzę, a mieszkają cały czas w tym samym miejscu, pracują po osiem godzin w jednej firmie, a gdzie tu czas na poznanie innych zakątków świata? Myślałam sobie, że będąc na ich miejscu, zupełnie inaczej ułożyłabym sobie życie. Byłabym bardziej spontaniczna i szczera. Żyłabym tak, jak rzeczywiście chcę, a nie tak jak wypada. Nadal uważam, że tacy są dorośli. Dlatego staram się żyć inaczej. Zupełnie inaczej.

Uważałam, że dorośli komplikują sobie życie. Nie lubią kogoś, a zapraszają na kolację, bo tak wypada. Chcieliby coś powiedzieć, ale się powstrzymują, bo boją się opinii innych. Wiecznie hamowali się przed życiem po swojemu. Twierdziłam, że mają tyle możliwości, mają pieniądze, pracę, wiedzę, a mieszkają cały czas w tym samym miejscu, pracują po osiem godzin w jednej firmie,...

Szczerze... moje wyobrażenia okazały się po prostu słuszne.

Jako dziecko wcale nie uważałem, że dorośli mają fajniejsze życie, bo "wszystko im można", "mogą robić to co chcą".

Widziałem, że moi rodzice mają trudności w życiu, kłopoty w pracy i problemy pieniężne, wynikające z moich ciężkich chorób. Dlatego nigdy nie chciałem dorastać. Gdy przekroczyłem magiczny wiek 18 lat(a raczej 19, gdyż wtedy wyprowadziłem się z domu i zacząłem pracować) przekonałem się, że miałem rację. Jako dziecko czujesz się beztrosko, myślisz tylko o tym, kiedy skończą się lekcje i będziesz mógł pograć w piłkę na boisku, co dawało ci 100 % satysfakcji i spełnienia. Dzieci potrafią być szczęśliwe, bo chcą być szczęśliwe. Jako dorosły mam dużo poważnych problemów, mało tego, wymyślam sobie nowe problemy, które w rzeczywistości nie istnieją. Jaki z tego morał? Nie dorastajcie :)

Szczerze... moje wyobrażenia okazały się po prostu słuszne.

Jako dziecko wcale nie uważałem, że dorośli mają fajniejsze życie, bo "wszystko im można", "mogą robić to co chcą".

Widziałem, że moi rodzice mają trudności w życiu, kłopoty w pracy i problemy pieniężne, wynikające z moich ciężkich chorób. Dlatego nigdy nie chciałem dorastać. Gdy przekroczyłem magiczny wiek 18...

Szczerze... moje wyobrażenia okazały się po prostu słuszne.

Jako dziecko wcale nie uważałem, że dorośli mają fajniejsze życie, bo "wszystko im można", "mogą robić to co chcą".

Widziałem, że moi rodzice mają trudności w życiu, kłopoty w pracy i problemy pieniężne, wynikające z moich ciężkich chorób. Dlatego nigdy nie chciałem dorastać. Gdy przekroczyłem magiczny wiek 18 lat(a raczej 19, gdyż wtedy wyprowadziłem się z domu i zacząłem pracować) przekonałem się, że miałem rację. Jako dziecko czujesz się beztrosko, myślisz tylko o tym, kiedy skończą się lekcje i będziesz mógł pograć w piłkę na boisku, co dawało ci 100 % satysfakcji i spełnienia. Dzieci potrafią być szczęśliwe, bo chcą być szczęśliwe. Jako dorosły mam dużo poważnych problemów, mało tego, wymyślam sobie nowe problemy, które w rzeczywistości nie istnieją. Jaki z tego morał? Nie dorastajcie :)

Szczerze... moje wyobrażenia okazały się po prostu słuszne.

Jako dziecko wcale nie uważałem, że dorośli mają fajniejsze życie, bo "wszystko im można", "mogą robić to co chcą".

Widziałem, że moi rodzice mają trudności w życiu, kłopoty w pracy i problemy pieniężne, wynikające z moich ciężkich chorób. Dlatego nigdy nie chciałem dorastać. Gdy przekroczyłem magiczny wiek 18...

Jako dziecko, sądziłam że dorośli z jednej strony mają łatwiej bo mogą chodzić spać o której chcą, długo siedzieć w nocy.Mogą robić co im się podoba.Nie muszą chodzić do głupiej szkoły, ale jednak muszą pracować, przejmować się wieloma rzeczami, życie nie jest już takie beztroskie jak było się dzieckiem, wiec wcale tak magicznie nie jest. A szkoda. Ja w ogóle to nigdy nie chciałam dorosnąć! Pod tym względem byłam jak Piotruś Pan. ;D

Jako dziecko, sądziłam że dorośli z jednej strony mają łatwiej bo mogą chodzić spać o której chcą, długo siedzieć w nocy.Mogą robić co im się podoba.Nie muszą chodzić do głupiej szkoły, ale jednak muszą pracować, przejmować się wieloma rzeczami, życie nie jest już takie beztroskie jak było się dzieckiem, wiec wcale tak magicznie nie jest. A szkoda. Ja w ogóle to nigdy nie...

Przed pełnoletnością, myślałam, że od razu po ukończeniu 18 lat,człowiek staje się dorosły również wewnętrznie. Przestaje być dziecinny, zaczyna rozmawiać tylko na poważne tematy.Giełda.Polityka.Praca.Pieniądze.Globalne ocieplenie. Już nie robi tych głupich rzeczy, które robił miesiąc temu. Jest opanowany, nie wdaje się w kłótnie z byle powodu.Sam jest w stanie zarejestrować się do lekarza. Momentalnie zaczyna znać odpowiedzi na wszystkie pytania.Myślałam też, że dorosły może wszystko, pić legalnie alkohol, wychodzić w nocy i wracać, kiedy chce, kupować drogie rzeczy, być "szefem wszystkich szefów" i co najważniejsze - już nie musi chodzić do szkoły. Nie jest to zaskoczeniem, że po osiągnięciu przeze mnie 18 lat, zdałam sobie sprawę, że albo ta magiczna przemiana w dojrzałą osobę ominęła mnie, albo nigdy nie istniała. Jest wręcz przeciwnie. Zauważyłam, że niektórzy nie tylko nadal są tymi samymi osobami, ale też stali się bardziej dziecinni niż wcześniej. Nadal zadzwonienie samemu do przychodni żeby się zarejestrować do lekarza, sprawia trudności. Przecież "mama to lepiej załatwi, bo wie co powiedzieć".Dorosły może się dalej kształcić, idąc na studia, po których będzie tęsknił za znienawidzonym liceum, rzekomo "trudną" szkołą. Nic bardziej mylnego! Liceum przy studiach to przyjazne przedszkole. Cóż, żeby zostać dorosłym z dziecinnych marzeń, należy samemu na niego zapracować.

Przed pełnoletnością, myślałam, że od razu po ukończeniu 18 lat,człowiek staje się dorosły również wewnętrznie. Przestaje być dziecinny, zaczyna rozmawiać tylko na poważne tematy.Giełda.Polityka.Praca.Pieniądze.Globalne ocieplenie. Już nie robi tych głupich rzeczy, które robił miesiąc temu. Jest opanowany, nie wdaje się w kłótnie z byle powodu.Sam jest w stanie...

Zazdrościłam mamie dorosłości.
W moim domu się nie przelewało, żyliśmy bardzo skromnie. Jako nastolatka mocno odczuwałam te deficyty. Chciałam nosić modne ubrania, jak inne koleżanki, jeździć na szkolne wycieczki, mieć kosmetyki, na dyskoteki.
Wydawało mi się, że dorosłość mi to wszystko zapewni.
Że wystarczy, że dorosnę, pójdę do pracy a wszystko się zmieni. Nie rozumiałam, że mama nie jest niedobra bo nie daje mi na to czy na tamto, ale po prostu nie ma możliwości by sprostać codzienności, a tym bardziej moim oczekiwaniom. Była samotną matką z dwójką dzieci.
A ja nie byłam szczególnie wyrozumiała. Oczywiście starałam się zarobić na swoje potrzeby łapiąc się różnych prac dla młodocianych, ale jeszcze wtedy nieszczególnie rozumiałam dorosłych.
Kiedy poszłam do swojej pierwszej pracy, zaczęłam rozumieć jak mamie było ciężko.I że dorosłość nie jest wcale taka wspaniała.

Zazdrościłam mamie dorosłości.
W moim domu się nie przelewało, żyliśmy bardzo skromnie. Jako nastolatka mocno odczuwałam te deficyty. Chciałam nosić modne ubrania, jak inne koleżanki, jeździć na szkolne wycieczki, mieć kosmetyki, na dyskoteki.
Wydawało mi się, że dorosłość mi to wszystko zapewni.
Że wystarczy, że dorosnę, pójdę do pracy a wszystko się zmieni. Nie...

-Mamo!No chodź szybciej!Nie zdażymy!Ania czekała na matkę na rogu ulicy, dobrze wiedząc, że sama nie może przez nią przejść. To dziś, obiecała, że zabierzę Anię do parku karmić kaczki. Niezbyt wysoka kobieta pchała przed sobą wózek z dwa lata młodszym bratem. Zmęczona, to widać na pierwszy rzut oka. Włosy ułożone niedbale, narzucone czyste ubrania, zapakowana torba i w drogę, przecież obiecała. Ania podskakiwała w miejscu. -Mamo! Po kaczkach pójdziemy na lody? Matka pokiwała głową. Wszystko, żeby usiąść na moment, zjeść cokolwiek dzisiejszego dnia. Braciszek niecierpliwił się w wózku, jeszcze dobrze nie chodził. W parku Ania uczyła się puszczać kaczki pod bacznym okiem matki. W między czasie ta oporządzała braciszka i starała się nie stracić z oczu oboje. Ania dziwiła się, dlaczego mama ma tak mało energii. Przecież odpoczywała z nimi w domu tyle czasu, przy stole nawet zdażyła zrobić kanapki dla siebie, Ania przynosiła jej książeczki żeby siedziała na podłodze i nie musiała chodzić za nimi. Wieczorami kiedy wracał ojciec, mama znikała w ciemnym pokoju na długo, zostawiając ich. Ania chciała bawić się wspólnie, ale powstrzymywała się widząc, jak mama ziewa. Prawda była taka, że kanapki ze stołu zjadły do połowy dzieci, snu nie widziała od kilku dni, kiedy po całym dniu trzeba posprzątać, a odpoczywała właśnie wieczorem, kiedy tata mógł zająć się dziećmi po swojej pracy.
Dorośli są tacy dziwni, zawsze gdzieś znikają...

-Mamo!No chodź szybciej!Nie zdażymy!Ania czekała na matkę na rogu ulicy, dobrze wiedząc, że sama nie może przez nią przejść. To dziś, obiecała, że zabierzę Anię do parku karmić kaczki. Niezbyt wysoka kobieta pchała przed sobą wózek z dwa lata młodszym bratem. Zmęczona, to widać na pierwszy rzut oka. Włosy ułożone niedbale, narzucone czyste ubrania, zapakowana torba i w...