Moja pierwsza samodzielna decyzja z dzieciństwa była związana z finansami. Myślę, że wiele osób w młodym wieku miała taką portmonetkę w kształcie malutkiego plecaczka, który zawieszało się na szyi.
Plecaczek ten był systematycznie wypełniany drobniakami przez mojego tatę. Kiedy mój "skarbiec"" zaczął mi ciążyć uznałam, że czas na pierwszy zakup łakoci.
I tak też uczyniłam! Poszłam do najbliższego sklepu i nabrałam najwięcej słodyczy jak się tylko dało. Proszę sobie wyobrazić radość dziecka z garściami pełnymi słodyczy-niewyobrażalne! :)
A jak byście zobaczyli minę rodziców widzących kilkuletnie dziecko ubrudzone czekoladą kupioną za "swoje" - widok bezcenny.:)

Moja pierwsza samodzielna decyzja z dzieciństwa była związana z finansami. Myślę, że wiele osób w młodym wieku miała taką portmonetkę w kształcie malutkiego plecaczka, który zawieszało się na szyi.
Plecaczek ten był systematycznie wypełniany drobniakami przez mojego tatę. Kiedy mój "skarbiec"" zaczął mi ciążyć uznałam, że czas na pierwszy zakup łakoci.
I tak też uczyniłam!...

Pamiętam tylko przebłyski, coś jak mrugnięcia psującej się lampy zawieszonej pod sufitem mrocznego pokoju. Za każdym błyskiem wydobywające z ciemności jakiś szczegół… ale nigdy całość.

Krzyki, otchłań. Spadające ciała. Trąbienie klaksonów, zgrzyt metalu. A potem tylko ciemność, chłód i falujące drobinki kurzu piwnicy.

Tak naprawdę, nie wiem DLACZEGO to zrobiłem. Później – przez parę ładnych tygodni – żałowałem tego. A jakże. Ale wtedy było już za późno. Są pewne rzeczy, których się nie da cofnąć. I wyprzeć.

Po prostu - bardziej to czułem niż wiedziałem – nadszedł ten czas. Nie pamiętam ile miałem lat, pamiętam, że tego dnia postawiłem pierwszy, niepewny krok na drodze do dorosłości. Patrząc z perspektywy lat – zupełnie nie wiem dlaczego i do czego się tak śpieszyłem.

Ale decyzja została podjęta.

Ustawiłem wszystkich w szeregu. Byli tam żołnierze (czasami bez rąk i bez nóg, jak na weteranów przystało), były samoloty (z pourywanymi śmigłami), były samochody (odrapane, często bardziej przypominające kawałki złomu), były nożyki, małe figurki zwierząt, klocki. Gdzieś w tylnym rzędzie stało ze łzami w oczach kilka pluszowych misiów.

Przed nimi wielka, kartonowa otchłań.

I ja zgarniający ich wszystkich razem do tego pudełka. Wszyscy przepadli. Przysiągłbym, że słyszałem ich wołania, gdy spadali w pudełkową nicość. Że widziałem ich spojrzenia i błagalnie wyciągnięte w moją stronę ręce.

Lecz byłem bezlitosny.

Stałem nad kartonowym pudłem i wrzucałem do niego swoje zabawki, jedną za drugą, a część mnie czuła, że wrzucam tam kawałki swojego dzieciństwa, które później, szczelnie zamknięte (ku wielkiemu zdziwieniu moich rodziców) zostało zaniesione do ciemnej piwnicy, gdzie przeleżało wiele lat okrywając się kolejnymi warstwami kurzu i wspomnień.

Pamiętam tylko przebłyski, coś jak mrugnięcia psującej się lampy zawieszonej pod sufitem mrocznego pokoju. Za każdym błyskiem wydobywające z ciemności jakiś szczegół… ale nigdy całość.

Krzyki, otchłań. Spadające ciała. Trąbienie klaksonów, zgrzyt metalu. A potem tylko ciemność, chłód i falujące drobinki kurzu piwnicy.

Tak naprawdę, nie wiem DLACZEGO to zrobiłem. Później –...

Od zawsze lubiłam rodzinne biwaki i nie mogłam się doczekać wyjazdu. Któregoś razu – a miałam wtedy kilka lat – zniecierpliwiona postanowiłam wybrać się sama. Spakowałam plecak i pojechałam …
pod stół. Tam rozbiłam namiot, wyjęłam śpiwór i rozłożyłam zapasy. Gdy zgłodniałam, rozpaliłam ognisko z kredek i upiekłam nad ogniem plastikowe kiełbaski.
Czułam się wolna, mogłam robić, co chciałam, nikt mi nie rozkazywał, nie musiałam się myć, tylko że …
po trzech dniach zaczęłam się nudzić. Wtedy zawołałam mamę i poprosiłam, by włączyła mi jakąś bajkę. Mama spojrzała na mnie i rzekła:
- Ale przecież w namiocie nie ma prądu!
I wówczas postanowiłam wrócić do domu.
To była moja pierwsza samodzielna przygoda.

Od zawsze lubiłam rodzinne biwaki i nie mogłam się doczekać wyjazdu. Któregoś razu – a miałam wtedy kilka lat – zniecierpliwiona postanowiłam wybrać się sama. Spakowałam plecak i pojechałam …
pod stół. Tam rozbiłam namiot, wyjęłam śpiwór i rozłożyłam zapasy. Gdy zgłodniałam, rozpaliłam ognisko z kredek i upiekłam nad ogniem plastikowe kiełbaski.
Czułam się wolna, mogłam...

Pamiętam tą ciężką sytuacje sprzed lat w bardzo dokładnym obrazie. Miałem wtedy zaledwie cztery latka. W moim mieszkaniu wybuchł pożar, a ogień zajął całe ciało mojego ojca, kuchnie i całą długość 5 metrowego przedpokoju. Matka, która trzeźwo myślała zarzuciła mokre ręczniki na ojca, a mnie owiniętego w mokre ścierki (akurat trwał wtedy u nas remont) wyrzuciła na korytarz. Zero poleceń z jej strony, musiała biec z powrotem, by pomóc ojcu. Ja wiedziałem podświadomie, że muszę kogoś powiadomić. Zapukałem do najmniej znanych mi sąsiadów, pewnie z paniki, ale ich min, gdy zobaczyli mnie płaczącego i niewyraźnie mówiącego o ogniu w domu, nie zapomnę. Wezwali od razu straż i pogotowie. Nie wiedziałem jak bardzo moja decyzja, by pomimo strachu przed obcymi, jak bywa to w tym młodym, dziecinnym wieku, pomogła moim rodzicom.
Historia skończyła się dobrze, tacie nie stało się nic poważnego, parę miejsc na jego ciele osiągnęło drugi poziom poparzenia, ale przeżył cały i bez większych szkód całą tą akcję. Wiem tylko, że nigdy nie zapomnę ognia, który przeskakiwał między pomieszczeniami, oraz tego płomyka, który zajął mojego ojca od stóp do czubka głowy.

Pamiętam tą ciężką sytuacje sprzed lat w bardzo dokładnym obrazie. Miałem wtedy zaledwie cztery latka. W moim mieszkaniu wybuchł pożar, a ogień zajął całe ciało mojego ojca, kuchnie i całą długość 5 metrowego przedpokoju. Matka, która trzeźwo myślała zarzuciła mokre ręczniki na ojca, a mnie owiniętego w mokre ścierki (akurat trwał wtedy u nas remont) wyrzuciła na korytarz....

U mnie było na poważnie - zaręczyny, tak dobrze przeczytaliście, zaręczyny, w grupie Biedroneczek, ja i Michaś lat 5 (był tak przygotowany, że nawet pożyczył pierścionek od swojej mamy:D).

Dla ciekawych: oświadczyny zostały przyjęte, jednak związek nie wytrzymał próby czasu, choć kontakt mamy do dziś :)

U mnie było na poważnie - zaręczyny, tak dobrze przeczytaliście, zaręczyny, w grupie Biedroneczek, ja i Michaś lat 5 (był tak przygotowany, że nawet pożyczył pierścionek od swojej mamy:D).

Dla ciekawych: oświadczyny zostały przyjęte, jednak związek nie wytrzymał próby czasu, choć kontakt mamy do dziś :)

Moja pierwsza poważna decyzja miała miejsce, kiedy miałam około 11 lat. Robiłam sobie jajecznicę, kiedy zauważyłam, że opróżniłam całą solniczkę. Oczywiście bardzo się tym przejęłam i postanowiłam ją napełnić, żeby odciążyć trochę mamę w codziennych obowiązkach. Niestety po przeszukaniu całej kuchni, nigdzie nie znalazłam soli, a żeby nie zostawić solniczki pustej, dosypałam cukru (w końcu też biały). Oczywiście nie poinformowałam o tym reszty domowników. W ten sam dzień mama robiła swoje popisowe schabowe z frytkami. Niestety nie zauważyła, że zamiast soli wsypany jest cukier.... Skończyło się zamówieniem pizzy, bo kotletów nie dało się zjeść. ;)

Moja pierwsza poważna decyzja miała miejsce, kiedy miałam około 11 lat. Robiłam sobie jajecznicę, kiedy zauważyłam, że opróżniłam całą solniczkę. Oczywiście bardzo się tym przejęłam i postanowiłam ją napełnić, żeby odciążyć trochę mamę w codziennych obowiązkach. Niestety po przeszukaniu całej kuchni, nigdzie nie znalazłam soli, a żeby nie zostawić solniczki pustej,...

Dobrze pamiętam te decyzje było ich nawet kilka,choć niekórych wolał bym nie przytaczać....Jako ze wychowywałem sie gdzie sie wychowywałem mówiąc potocznie nie było to środowisko grzecznych ułożonych dzieci z bogatych domów gdzie osiedla były pełne kulturalnych i uczciwych ludzi oraz gdzie jak wracało sie ze szkoły i miało sie wszystko podsunięte pod nos.Pamiętam jedną z takich "dorosłych decyzji" którą musiałem podjąć.Pewnego dnia a właściwie wieczoru, gdy wracałem z zajęć pozalekcyjnych natknąłem sie na bardzo dziwną sytuacje.Z tego co pamietam był początek lata a wieczory jeszcze nie były takie ciepłe a ja szedłem moim skrótem w krótkich spodenkach jak gdyby nigdy nic i nagle usłyszałem dosyć donośne odgłosy kobiety/dziewczyny, rozglądnąłem sie i zauważyłem ze zaczepia ją dwóch facetów przyjrzałem sie i zauważyłem ze są pod wpływem alkoholu ale z drugiej strony jest ich dwóch- nie wiedziałem co robić... Wiem ktoś powie ze powinienem zadzwonić na policje ale w takich przypadkach jak ten działa instyknt, postanowiłem więc (tak moze to zabrzmi głupio) krzyknąc "zostawcie ją" i rzuciłem w jednego z nich kamieniem.Jak na tak młody wiek było to dość ryzykowne posunięcie ale byłem kawałek dalej od nich oraz miałem luźny strój co dało mi przewagę.Oberwał dosyć mocno trafilem badzo dobrze-ucieszyłem sie ponieważ jeszcze 30 minut temu rzut kulą na WFie szedł mi kiepsko,ale wracając tematu dziewczyny :mężczyzna sie obrócił puścił ją i wraz z drugim facetem zaczęli isc szybkim krokiem w moją stronę.Ja sam zacząłem iść szybciej gdyż wiedziałem co moze sie wydarzyć i tak idąc jednocześnie sie obracająć zauważyłem ze już nie idą a biegną a dziewczyna w tle oddala sie w swoją stronę szukając coś w torebce.To były ułamki sekund, ja miałem może 14 lat, faceci moze z 40 więc z łatwością udało mi sie im uciec drogę wydłużyłem sobie ale sie udało i jak wybiegłem z osiedla na ulice gdzie jest więcej ludzi (bo wiedziałem ze tam mi ktoś pomoże w razie czego choć byli znacznie w tyle)zauważyłem radiowóz policyjny jadący w tamtą strone i tak myśle ta dziewczyna zrobiła to co ja powinienem ale nie pomyślałem i to była właśnie jedna z moich "poważnych decyzji" z lat dziecięcych... Chwile poźniej miałem kolejną spokojniejszą: powiedziec rodzicom czy zachować to dla siebie.Rodzice i tak byli źli ze późno wróciłem i uznali by to za mój wymysł więc dałem sobie spokój. :)

Dobrze pamiętam te decyzje było ich nawet kilka,choć niekórych wolał bym nie przytaczać....Jako ze wychowywałem sie gdzie sie wychowywałem mówiąc potocznie nie było to środowisko grzecznych ułożonych dzieci z bogatych domów gdzie osiedla były pełne kulturalnych i uczciwych ludzi oraz gdzie jak wracało sie ze szkoły i miało sie wszystko podsunięte pod nos.Pamiętam jedną z...

Moją poważną decyzją z lat dziecięcych, w której nie brali udziału rodzice było zrobienie dla siebie i rodzeństwa obiadu..jeśli można to tak nazwać.Rodzice po pracy mieli pojechać na zakupy i kazali zaczekać na nich,i wtedy mieli zrobić obiad.Tylko że po zjedzeniu parówek z keczupem,nadal byliśmy głodni, więc postanowiłam zrobić naleśniki z dżemem.Widziałam jak robi je moja mama,więc stwierdziłam że to jest proste.Nie do końca,jak się okazało.Po zmieszaniu mąki, jajek i mleka..wyszła gesta breja.Nie zraziło mnie to.Wlałam oliwę na patelnie,potem masę ciasta i...zaczęło się..przypalać a nie smażyć.Dobrze,że nasza babcia mieszka niedaleko i akurat przyszła w odwiedziny bo bym spaliła mieszkanie.Jak przyjechali rodzice,wszystko było posprzątane a babcia nic o moim obiedzie nie powiedziała.

Moją poważną decyzją z lat dziecięcych, w której nie brali udziału rodzice było zrobienie dla siebie i rodzeństwa obiadu..jeśli można to tak nazwać.Rodzice po pracy mieli pojechać na zakupy i kazali zaczekać na nich,i wtedy mieli zrobić obiad.Tylko że po zjedzeniu parówek z keczupem,nadal byliśmy głodni, więc postanowiłam zrobić naleśniki z dżemem.Widziałam jak robi je moja...

Moja pierwsza poważna decyzja w której nie brali udziału opiekunowie była bardzo poważna lecz... nieroztropna. Uczęszczałem do przedszkola publicznego (mialem 5 lat). Mieliśmy przerwę w "zajęciach" i bawiliśmy się na podwórku. Na naszym placu były domki za którymi można było się schować. Pamiętam, że kolega, który nie chodził do przedszkola i był w swoim mieszkaniu miał nową grę planszową, która bardzo mi sie podobala. Podjąłem dorosłą decyzje bez udziału opiekunów naturalnie, że schowam się za domkiem a kiedy wszyscy pójdą do środka ja przeskoczę przez płot przedszkola i pobiegne do przyjaciela grać w tą grę. Ustaliłem z równieśnikiem z przedszkola(który nie podzielał ze mna planu i jakoś nie chciał razem ze mną uciec), że podczas zbiórki przed pójściem do bodynku powie, że ja poszedłem do toalety i jestem już w środku. Tak też zrobił a ja schowany pod domkiem (był przesmyk pomiędzy podłogą domku a ziemią ) zauważywszy, że plan się powiódł i wszyscy wrócili do budynku, szybko wyskoczyłem podbiegłem do płotu, przeskoczyłem i pobiegłem do bloku w którym mieszkał mój kolega (który był tak na prawde moim sąsiadem z naprzeciwka). Gralismy radośnie przez pół dnia. Jego mama przyszykowala nam ciastka i było wspaniale, do momentu az ktoś zapukał do drzwi. Była już konćowka dnia (przedszkolnego) Mama Bartka (kolegi sąsiada) otworzyła drzwi i zobaczyła cała rade pedagogiczną z przedszkola z minami bardzo zestresowanymi i pełnymi obaw. Okazało się, że szukali mnie przez pół dnia w obawie ze zaginąłem podczas gdy ja beztrosko bawiłem się z kolegą. Była to jedna z pierwszych moich poważnych dsecyzji i z perspektywy czasu zrozumiałem i nauczyłem sie dłużej rozmyślać nad moimi decyzjami !:)

Moja pierwsza poważna decyzja w której nie brali udziału opiekunowie była bardzo poważna lecz... nieroztropna. Uczęszczałem do przedszkola publicznego (mialem 5 lat). Mieliśmy przerwę w "zajęciach" i bawiliśmy się na podwórku. Na naszym placu były domki za którymi można było się schować. Pamiętam, że kolega, który nie chodził do przedszkola i był w swoim mieszkaniu miał...

Jednym z wydarzeń, które zostały na długo w mojej pamięci, była wycieczka z klasą do lasu (a to nie był mały lasek). Podziwiając na drodze jakieś martwe zwierzątko, straciłam poczucie czasu i miejsca. Gdy się zorientowałam, że coś jest nie tak, wokół nie było żywej duszy. Byłam tylko ja, leśna flora i owe nieszczęsne martwe zwierzątko, które nie mogło mi pomóc. I wówczas nastąpił kluczowy moment podjęcia decyzji: mogłam zawrócić i próbować odtworzyć przebytą drogę lub pognać do przodu, mając nadzieję, że uda mi się dogonić klasę. Pozostanie w tym samym miejscu nie wchodziło w rachubę. To był trudny moment wyboru i po dłuższej chwili wybrałam opcję dogonienia klasy, wierząc, że ich powolne tempo nie może równać się z moim pościgiem. Być może liczyłam także, że ktoś się zorientuje, że mnie brakuje w grupie. Ale tak się nie stało. Biegnąc, musiałam podjąć kolejną decyzję, gdy się okazało, że leśna ścieżka się rozdwaja. Nie było czasu się zastanawiać. Nie było sensu zawracać. I tu być może pierwszy raz w życiu zdałam się na instynkt lub raczej na intuicję. Najwyraźniej szczęście mi sprzyjało tego dnia. Po około półgodzinnym pościgu udało mi się usłyszeć moich szkolnych kolegów i koleżanki. I zdyszana dołączyłam do grupy. Wychowawca nigdy się nie dowiedział, jaką trudną próbę wyboru zgotował mi los tego dnia.

Jednym z wydarzeń, które zostały na długo w mojej pamięci, była wycieczka z klasą do lasu (a to nie był mały lasek). Podziwiając na drodze jakieś martwe zwierzątko, straciłam poczucie czasu i miejsca. Gdy się zorientowałam, że coś jest nie tak, wokół nie było żywej duszy. Byłam tylko ja, leśna flora i owe nieszczęsne martwe zwierzątko, które nie mogło mi pomóc. I wówczas...