Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Roksana
Paula1909
ka_raska
Monika
Agacja

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Roksana
Paula1909
ka_raska
Monika
Agacja

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Gdybym przechowywała całą swoją dziecięcą twórczość, to potrzebowałabym na to dodatkowego pokoju...
Najtrudniejszą sztuką jest selekcja – rodzice nie potrafią jej podołać i kolekcjonują co popadnie. Do pewnego momentu, zanim dopadnie mnie rozrzewnienie i łzy wzruszenia nie zaćmią wzroku, wyrzucam wszystko co jest badziewne, choć nieraz ręka mi zadrży.
Bo nie wiadomo kto przegląda nasze śmierci, prawda, ha ha ha.
Dawne czasy były obfite w twórczość rysunkową – obecnie te wielkookie, kanciaste bazgroły, dla których prawidła anatomiczne były najwyraźniej zbyt passe (jakoś tak się jest zwykle na początku życia kubistą, a potem wpada się w odmęty naturalizmu z których niektórzy nigdy się nie wydobywają) budzą moją niechęć/przerażenie. Jednakże każde z nich było jednoobrazkową opowieścią, z którą wiąże się tyle wspomnień, że dla wtajemniczonych (dla mnie) są prawdziwymi skarbami.
Jeśli idzie o twórczość pisarską, to wielce ubolewam nad tym, iż nie mam moich pierwszych wiekopomnych utworów – do dziś z żalem wspominam wspaniałą charakterystykę, którą rozbawiłam (ku swemu bezbrzeżnemu zdumieniu) całą klasę; pierwszą (jedyną) recenzję w szkolnej gazetce czy plagiat Adriana Mola – o chłopcu, który chciał skoczyć z dachu szpitala aby złamać rękę i nie wracać do szkoły...
Za to mam cały batalion pamiętników i doprawdy nie mam pojęcia co z nim zrobić. Kupić niszczarkę czy co...?
A za kilka lat trzeba będzie usuwać kolejne nagromadzone 'twórczości'...

Gdybym przechowywała całą swoją dziecięcą twórczość, to potrzebowałabym na to dodatkowego pokoju...
Najtrudniejszą sztuką jest selekcja – rodzice nie potrafią jej podołać i kolekcjonują co popadnie. Do pewnego momentu, zanim dopadnie mnie rozrzewnienie i łzy wzruszenia nie zaćmią wzroku, wyrzucam wszystko co jest badziewne, choć nieraz ręka mi zadrży.
Bo nie wiadomo kto...

Niedawno wpadło mi w ręce opowiadanie, które napisałam w szkole podstawowej. Bardzo wzruszyła mnie historia biednej dziewczynki, która umarła sprzedając zapałki i postanowiłam, że to nie może być koniec. Stworzyłam ciąg dalszy.
***
Rodzice po kilku godzinach zaniepokoili się nieobecnością córki. Ojciec po krótkim wahaniu wyruszył na poszukiwania. Trwała zamieć śnieżna, jednak mężczyzna niestrudzenie przeczesywał mroźne ulice w poszukiwaniu zguby. Miał już wracać do domu, gdy ją ujrzał. Małą, zziębniętą, zwiniętą w kłębek z wypaloną zapałką w dłoni. Delikatnie wziął dziewczynkę na ręce i zaniósł do domu. Oboje z małżonką długo nie mogli pogodzić się ze stratą córeczki. Czas mijał a oni pogrążeniu w smutku i biedzie ledwie wiązali koniec z końcem... (Jednak nie byłabym sobą, gdybym tak pesymistycznym akcentem zakończyła me dzieło.) Otóż pewnego wieczoru stroskanym rodzicom ukazała się dusza ich dziecka oznajmiając, że jest z babcią w niebie oraz że jest szczęśliwa. Uśmiech powrócił na twarze staruszków. Dzień później adoptowali dziewczynkę, która była (o dziwo!) niesamowicie podobna do ich rodzonego dziecka. Blask, który dawno wygasł, rozbłysł w ich oczach na nowo. Chwile później z nieba spadł banknot stu złotowy, a za nim kolejny, i kolejny. "Jesteśmy bogaci!" wyszeptała kobieta. "Teraz już niczego nam nie brakuje"- dodała. Cała rodzina śmiała się i płakała. Uściskom nie było końca. A dusza zmarłej córeczki co noc czuwała przy kochanej rodzinie. Koniec ;)

Niedawno wpadło mi w ręce opowiadanie, które napisałam w szkole podstawowej. Bardzo wzruszyła mnie historia biednej dziewczynki, która umarła sprzedając zapałki i postanowiłam, że to nie może być koniec. Stworzyłam ciąg dalszy.
***
Rodzice po kilku godzinach zaniepokoili się nieobecnością córki. Ojciec po krótkim wahaniu wyruszył na poszukiwania. Trwała zamieć śnieżna,...

Jednym z wieeelu moich planów na życie było zostanie pisarką. Zaczęło się od tworzenia czasopism, tzn. co tydzień "wydawałam" gazetę składającą się z kilku stron bazgrołów. Później, gdzieś w wieku sześciu lat, przerzuciłam się na maszynę do pisania, ale żeby twórczość szła szybciej, waliłam w tempie ekspresowym w losowe klawisze i wciskałam rodzicom kit, że tam jest ukryta treść, tylko muszą się dobrze wczytać. Mając lat osiem, może dziewięć, wzięłam się za pisanie już na poważnie. Byłam pod wielkim wrażeniem serialu "Czy boisz się ciemności" i postanowiłam stworzyć serię powieści na bazie poszczególnych odcinków. Skończyło się na jednej części, i to nieskończonej. A wszystko przez dążenie do ideału, ha, ha. Pierwszego dnia napisałam jakieś dwie strony pasjonującej historii o chłopcu, który przeniósł się do gry komputerowej i tam utknął. Drugiego dnia zaczęłam od korekty tego, co stworzyłam, i gruntownie zmieniłam cały tekst. Dzień później zmieniła mi się koncepcja i zaczęłam pisanie od nowa, czwartego dnia znów nastąpiła korekta, a potem to już mnie nerwy wzięły i wyrzuciłam wszystko do kosza. A szkoda, bo tekst zdecydowanie miał potencjał i teraz, po "drobnych" przeróbkach na pewno znalazłabym wydawcę :-)

Jednym z wieeelu moich planów na życie było zostanie pisarką. Zaczęło się od tworzenia czasopism, tzn. co tydzień "wydawałam" gazetę składającą się z kilku stron bazgrołów. Później, gdzieś w wieku sześciu lat, przerzuciłam się na maszynę do pisania, ale żeby twórczość szła szybciej, waliłam w tempie ekspresowym w losowe klawisze i wciskałam rodzicom kit, że tam jest ukryta...

Zawsze czytałam , książki gazety i trochę internet , i podjęłam nawet próbę napisania czegoś swojego z miał być to pamiętnik , miałam go wydać , nie jestem kimś sławnym ,ale pojawiła się u mnie taka nadzieja , że może akurat się uda . Było to paręnaście lat temu , i pamiętam tylko tyle że nawet nie skończyłam tej książki , niestety nie pamiętam nawet czemu tak się skończyła historia z moją literaturą , jestem młoda to może akurat jeszcze coś napiszę , życie przede mną .

Zawsze czytałam , książki gazety i trochę internet , i podjęłam nawet próbę napisania czegoś swojego z miał być to pamiętnik , miałam go wydać , nie jestem kimś sławnym ,ale pojawiła się u mnie taka nadzieja , że może akurat się uda . Było to paręnaście lat temu , i pamiętam tylko tyle że nawet nie skończyłam tej książki , niestety nie pamiętam nawet czemu tak się skończyła...

Jako dziecko lubiłam pisać opowiadania o zwierzętach, by potem przybiegać do mojej mamy pełna entuzjazmu i czekać na jej werdykt. Szczególnie upodobałam sobie żaby i stwarzałam różne historie o spersonifikowanych zielonych stworzeniach. Innym razem opowiadałam młodszemu bratankowi wymyślane historyjki, jak prawdziwy gawędziarz i wywoływałam u niego ciekawość oraz pełne skupienie. Będąc nieco starszą spróbowałam napisać wiersz o tragedii i choć nie był najlepszy, to dostałam pierwszą pochwałę od szkolnej bibliotekarki, co dodało odwagi małej mnie - "pisarce". Jednak już 11 letnia ja, postanowiła porwać się na głęboką wodę i napisać nic innego jak powieść, o pewnej tajemniczej dziewczynie. I choć ostatecznie poddałam się po 15 stronach, to moja pierwsza "książka" nadal zajmuje miejsce na półce i zazwyczaj przywołuje wspomnienia o pierwszych podbojach literackich.

Jako dziecko lubiłam pisać opowiadania o zwierzętach, by potem przybiegać do mojej mamy pełna entuzjazmu i czekać na jej werdykt. Szczególnie upodobałam sobie żaby i stwarzałam różne historie o spersonifikowanych zielonych stworzeniach. Innym razem opowiadałam młodszemu bratankowi wymyślane historyjki, jak prawdziwy gawędziarz i wywoływałam u niego ciekawość oraz pełne...

Pamiętam dokładnie moje pierwsze wypracowania. Od dziecka fascynowałem się magicznymi opowieściami, całkowicie innym światem. Za dziecka potrzebowałem magicznej krainy, gdzie mogłem się schować w bezpiecznym świecie radosnej iluzji. Zafascynowałem się ,,Hobbitem’’ i moje myśli szły w te strony. Moja nauczycielka polskiego nie podzielała mojego zamiłowania do fantastyki. Napisałem krótką pracę o podróży w głąb ziemi. Czaiły się tam niesamowite stwory, podobne do jaszczurek, bardzo jadowite i niebezpieczne. Mój kolega został ugryziony a ja znalazłem podziemny korzeń, który był odtrutką. Zauważyłem strach małych dinozaurów, które stąpały ostrożnie przy korzeniu i stwierdziłem, że to musi być antidotum. Pierwsza porażka miała miejsce w podstawówce, druga w liceum.
Przeniosłem się z prozy na poezję, ale także tutaj nie znalazłem zrozumienia. Moje smutne wiersze o cierpieniu, odrzuceniu i bólu nie zostały zaakceptowane. Czasem przyjęto te bardziej tajemnicze, mówiące o niezrozumieniu świata, ale nic więcej. Ani pierwszych dzieł ani wierszy już nie mam. Jedynym miejsce, w którym magazynuję moje dzieła, jest sen. Nigdy nie zasypiam, aż nie opowiem sobie ,,bajki na dobranoc’’. Bajki te są zawsze o tym co mnie otacza, jednak wszelkie zło daje się pokonać a dobro zawsze zwycięża. Czasami szkoda się budzić i psuć tak wspaniałe historie!

Pamiętam dokładnie moje pierwsze wypracowania. Od dziecka fascynowałem się magicznymi opowieściami, całkowicie innym światem. Za dziecka potrzebowałem magicznej krainy, gdzie mogłem się schować w bezpiecznym świecie radosnej iluzji. Zafascynowałem się ,,Hobbitem’’ i moje myśli szły w te strony. Moja nauczycielka polskiego nie podzielała mojego zamiłowania do fantastyki....

A ja w dzieciństwie rysowałam komiksy, których wielką fanką byłam od najmłodszych lat. Zaczęło się od Jonki, Jonka i Kleksa, potem był Tytus, Romek i A’Tomek, komiksy Tadeusza Baranowskiego, Thorgal, Bogowie z kosmosu, Funky Koval (tak, tak, dorwałam w kiosku RUCHu), magazyny „Relax” mojego taty, a potem…moja radosna twórczość. Inspiracją była dla mnie bajka o dobrej Dorotce, co wpadła do studni i odkryła tam drzwi do innego, szczęśliwego świata. Otoczona młodszym kuzynostwem brałam do ręki białą kartkę formatu A4 i ołówek. Kartkę układałam w poprzek i zaczynałam u góry, rysując studnię, do której wpadał żądny przygód poszukiwacz skarbów. Człowieczek ów przechodził przez różne, podziemne komnaty, a w każdej z nich czyhało na niego inne niebezpieczeństwo: basen pełen krokodyli, głodny lew, smok ziejący ogniem, dżungla. Z każdej musiał znaleźć wyjście, prowadzące do następnej. Oczywiście bohater miał głos, były dymki i krótkie opisy. Najfajniejsza w tej pisaninie-zabawie graficznej była nieprzewidywalność. Fabuła powstawała na gorąco. Moja publiczność nie miała pojęcia, co wydarzy się za minutę (ja też!). Co spotka śmiałka. Koncentracja była 100-procentowa. Na koniec bohater trafiał do skarbca, który zajmował ostatnią komnatę (ostatnie wolne miejsce) w prawym, dolnym rogu strony, gdzie czekała na niego nagroda – skrzynie z kosztownościami. Stawał się bogaty. Nie miało to już jednak znaczenia. Najważniejsze były przygody.
Poza tym napisałam jeden wiersz. Był beznadziejny.

A ja w dzieciństwie rysowałam komiksy, których wielką fanką byłam od najmłodszych lat. Zaczęło się od Jonki, Jonka i Kleksa, potem był Tytus, Romek i A’Tomek, komiksy Tadeusza Baranowskiego, Thorgal, Bogowie z kosmosu, Funky Koval (tak, tak, dorwałam w kiosku RUCHu), magazyny „Relax” mojego taty, a potem…moja radosna twórczość. Inspiracją była dla mnie bajka o dobrej...

Podróż sentymentalna nr 2

Moją pierwszą rzeczą pisaną na absolutnie poważnie była powieść inspirowana Alicją w Krainie Czarów, a inspirowana tak bardzo, że należałoby uznać to raczej za plagiat, który szczęśliwie utknął w szufladzie obok innych pamiątek z dzieciństwa, zeszytów szkolnych, pocztówek z końmi, odznak harcerskich, ptasich piór i tym podobnych. Mimo wszystko, wciąż jestem pod wrażeniem samej siebie ;) bo choć pamiętam, że Alicja zrobiła na mnie jako dziewczynce ogromne wrażenie, to nie przypuszczałabym, że lepiej przyswoję sobie jej wszystkie absurdy jako dziecko, niż czytając ją powtórnie, już jako dorosła.

Mniej więcej wtedy usłyszałam, że powinno się pisać o tym, co się dobrze zna. A co ja znałam? Własne podwórko, dosłownie. Tak powstała moja druga "powieść", już nie plagiat, o przygodach naszej paczki, miejsce akcji - magiczny trójkąt między śmietnikiem, kałużą i trzepakiem. A potem wakacje się skończyły, poszliśmy do szkoły i okazało się, że jestem już za duża na takie bajeczki oraz że właściwie, to wolę chyba jednak czytać, a przynajmniej że to powinnam najpierw poćwiczyć, zanim sama zacznę coś "tworzyć".

W szufladzie leżakują jeszcze dwa komiksy z tego okresu. I znów - jeden, to plagiat, choć uroczy, ze Smerfami; drugi, już całkiem oryginalny, inspirowany teledyskiem do piosenki "Thriller" Michaela Jacksona z płytoteki rodziców.

Szkoda, że za każdym razem rezygnowałam tuż po tym, jak udawało mi się wreszcie zrobić coś samodzielnie, coś oryginalnego ;)

Podróż sentymentalna nr 2

Moją pierwszą rzeczą pisaną na absolutnie poważnie była powieść inspirowana Alicją w Krainie Czarów, a inspirowana tak bardzo, że należałoby uznać to raczej za plagiat, który szczęśliwie utknął w szufladzie obok innych pamiątek z dzieciństwa, zeszytów szkolnych, pocztówek z końmi, odznak harcerskich, ptasich piór i tym podobnych. Mimo wszystko,...

takie tam moje stare..
26.10.2010r

Napij się ze mną na smutno
Potrzebuję dziś łez
Nic już nie będzie jak przedtem
Dobrze przecież to wiem

Napij się ze mną na smutno
Samej to jakoś wstyd
Przywitaj ze mną jutro
Przywitaj ze mną świt

Napij się ze mną i pomilcz
Bo czasem nie trzeba słów
Kiedy w sercu tak boli
Proszę bądź przy mnie tu

Napij się ze mną kochanie
Za Ciebie za mnie za świat
Nic się złego nie stanie
Gdy raz pójdę vabaque

A gdy już zamkną lokale
Zabrzęczy puste szkło
Śpiącą pustą ulicą
Zaprowadź mnie pod mój dom

Napij się ze mną na smutno
Przyjaźń tak czasem ma
Że raz tańczy w uśmiechu
A raz tonie we łzach

takie tam moje stare..
26.10.2010r

Napij się ze mną na smutno
Potrzebuję dziś łez
Nic już nie będzie jak przedtem
Dobrze przecież to wiem

Napij się ze mną na smutno
Samej to jakoś wstyd
Przywitaj ze mną jutro
Przywitaj ze mną świt

Napij się ze mną i pomilcz
Bo czasem nie trzeba słów
Kiedy w sercu tak boli
Proszę bądź przy mnie tu

Napij się ze mną kochanie
Za Ciebie...