Pewien filmowy bohater tytułem swojego największego wroga obdarzył schody. Ja również uważam, że mam z nimi pod górkę. Zejście po nich jest nie lada wyczynem, wszak mogłabym spaść z którejś ze skalnych półek i złamać sobie kark. Szczególnie straszny jest fakt, że gdy już pokonam drogę w dół, muszę przedzierać się w górę przez wąwóz wyznaczony przez liany gruszy i skały śmietnikowe. Zresztą całą swą siłę muszę oszczędzać na zapasy z tutejszym gorylem - bramką, której mój tata uparcie nie chce naprawić.
A to i tak nic takiego, bo gdy wydostanę się z własnego obejścia czeka mnie przeprawa przez rzekę samochodów, której wody rozdzielić może tylko laska mojżeszowa w postaci świateł, które jak przystało na archaiczny zabytek zapalają się raz na tysiąc lat...

Pewien filmowy bohater tytułem swojego największego wroga obdarzył schody. Ja również uważam, że mam z nimi pod górkę. Zejście po nich jest nie lada wyczynem, wszak mogłabym spaść z którejś ze skalnych półek i złamać sobie kark. Szczególnie straszny jest fakt, że gdy już pokonam drogę w dół, muszę przedzierać się w górę przez wąwóz wyznaczony przez liany gruszy i skały...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Lipiec w moim mieście zbierał potężne żniwo. Co rusz, słyszałam o kolejnych udarach. Ale ja byłam przygotowana. Założyłam najcieńsze białe ubrania, jakie znalazłam w szafie, nałożyłam krem spf50, wrzuciłam butelkę wody do torebki, założyłam okulary przeciwsłoneczne i byłam gotowa do wyjścia. A przynajmniej tak mi się wydawało…

Uderzenie żaru, który poczułam zaraz po wyjściu z klatki, niemalże zwaliło mnie z nóg i spowodowało natychmiastową chęć powrotu do mieszkania. Ale musiałam to załatwić. Nie mogłam już tego dłużej odwlekać.

Plan był prosty – trzymać się cienia. Prosty tylko w teorii bo zaraz za rogiem czekało mnie kilkanaście metrów na zupełnie odsłoniętej przestrzeni. Przyspieszyłam więc kroku, już czując jak moje sandałki zaczynają obcierać moją skórę. Ale teraz nie był czas, żeby się tym martwić. Zacisnęłam więc zęby i szłam dalej, a uczucie promieni słońca przypominało tysiące rozżarzonych igieł wbijanych w skórę.

Dochodziłam właśnie do placu w centrum i czy to możliwe? Czy ja dobrze widzę? TAK! Kurtyna wodna! Uczucie zimnej mgiełki osiadającej na mojej skórze! Co za rozkosz! Mogłabym tu zostać na zawsze. Ale musiałam się zmusić żeby iść dalej. Byłam już tak blisko!

Zeszłam do przejścia podziemnego. Co za raj! O dobrych 15 stopni mniej niż na powierzchni! Ale teraz tylko schody i byłam na miejscu! Sięgnęłam więc do torebki i wyciągając z niej awizo przekroczyłam próg poczty. Ale tego się nie spodziewałam - 30 osób w kolejce! Ja tu dzisiaj chyba umrę…

Lipiec w moim mieście zbierał potężne żniwo. Co rusz, słyszałam o kolejnych udarach. Ale ja byłam przygotowana. Założyłam najcieńsze białe ubrania, jakie znalazłam w szafie, nałożyłam krem spf50, wrzuciłam butelkę wody do torebki, założyłam okulary przeciwsłoneczne i byłam gotowa do wyjścia. A przynajmniej tak mi się wydawało…

Uderzenie żaru, który poczułam zaraz po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]14028|Douglas Preston[/authorPhoto] Douglas Preston[authorLink]14028|Douglas Preston[/authorLink]
Zaginione Miasto Boga Małp[bookLink]4816550|Zaginione Miasto Boga Małp[/bookLink]

 [authorPhoto]14028|Douglas Preston[/authorPhoto] Douglas Preston[authorLink]14028|Douglas Preston[/authorLink]
Zaginione Miasto Boga Małp[bookLink]4816550|Zaginione Miasto Boga Małp[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post