Lubię jadać w Poznańskiej restauracji "Wspólny Stół". Nie jest to żaden szczególnie wyszukany lokal, ale mają bardzo przytulne wnętrze i doskonałą kuchnię - polską, pomieszaną ze współczesną. Tamtejsi kucharze są nie tylko kucharzami, ale i prawdziwymi artystami; każde danie jest tak pięknie podane na talerzu, że można się najeść samym widokiem (a przynajmniej można by było, gdyby nie chciało się tak bardzo skosztować posiłku).

Jednak nie tylko ze względu na smaczne dania tam chodzę - restauracja "Wspólny Stół" zapewnia pracę dla osób mających problemy między innymi z nałogami, a więc w dużej mierze alkoholików, a także ludzi bezdomnych. Zapewnia im wynagrodzenie, aby mogli stanąć na nogi i zapewnić sobie godne życie, niosą im pomoc oraz wsparcie :)

Lubię jadać w Poznańskiej restauracji "Wspólny Stół". Nie jest to żaden szczególnie wyszukany lokal, ale mają bardzo przytulne wnętrze i doskonałą kuchnię - polską, pomieszaną ze współczesną. Tamtejsi kucharze są nie tylko kucharzami, ale i prawdziwymi artystami; każde danie jest tak pięknie podane na talerzu, że można się najeść samym widokiem (a przynajmniej można by...

Pochodząc z niewielkiej miejscowości, bardzo rzadko jadałam poza domem. Po pierwsze z braku lokali, a po drugie ze względu na jakość tych nielicznych, które jednak udało się znaleźć. Kiedy pojechałam na studia, koleżanka zabrała mnie w jedno miejsce mówiąc „zobaczysz, zakochasz się”. Byłam dość sceptyczna, jak zwykle, ale gdy tylko przekroczyłam próg, moim oczom ukazały się ustawione pod ścianami regały pełne książek. Miłość od pierwszego wejrzenia. A później, no cóż, później było coraz lepiej, zarówno sympatyczni pracownicy jak i przepyszne tarty oraz aromatyczne herbaty podbiły moje serce. Biblioteka i smaczne jedzenie - czyli to co kocham, w jednym miejscu. Czy można prosić o więcej? Nawet przy wyborze lokali gastronomicznych, jestem niepoprawnym molem książkowym.

Pochodząc z niewielkiej miejscowości, bardzo rzadko jadałam poza domem. Po pierwsze z braku lokali, a po drugie ze względu na jakość tych nielicznych, które jednak udało się znaleźć. Kiedy pojechałam na studia, koleżanka zabrała mnie w jedno miejsce mówiąc „zobaczysz, zakochasz się”. Byłam dość sceptyczna, jak zwykle, ale gdy tylko przekroczyłam próg, moim oczom ukazały się...

Ja będę typową kobietą i powiem wprost - nie umiem się zdecydować. Trudno mi wskazać jedno konkretne miejsce. Miasto, w którym mieszkam od 5 lat poznaje od strony gastronomicznej stopniowo. W zależności od nastroju znajdę miejsce, które zaspokoi moje kubki smakowe i pozostałe zmysły. I tak kolejno jestem zakochana w pierogarni, która serwuje moje ulubione pierogi z pieca z wiśnią, czekoladą i migdałami. W zależności od ochoty moģę przenieśc się do typowo amerkańskiej knajpy z burgerami lub krainy przepysznego sushi. Uwielbiam też miejscową warzelnię piwa, która w latnie wieczory koi zmysły chłodem i goryczką piwa. Kilka ulic dalej znajdę lodziarnię a w niej moje ulubione lody o smaku gumy balonowej. Kawa? Oj tak... duża, armatyczna, z mleczną pianką - idealna na relaks z książką lub babskie pogaduszki z przyjaciólką. Aaa i zapomniałabym... kociakawiarnia, gdzie kawa jest tylko pretekstem, by podrapać za uchem mruczącego kota 'Prezesa' lub dostojną kotkę 'Pumę'. Polecam i zapraszam do Bydgoszczy 🙂

Ja będę typową kobietą i powiem wprost - nie umiem się zdecydować. Trudno mi wskazać jedno konkretne miejsce. Miasto, w którym mieszkam od 5 lat poznaje od strony gastronomicznej stopniowo. W zależności od nastroju znajdę miejsce, które zaspokoi moje kubki smakowe i pozostałe zmysły. I tak kolejno jestem zakochana w pierogarni, która serwuje moje ulubione pierogi z pieca z...

Herbaciarnia w moim rodzinnym miasteczku. Trzeba było o niej wiedzieć, żeby tam się dostać. Z głównej drogi skręcało się w boczną ulicę, następnie należało wejść w bramę pomiędzy zakładem fryzjerskim a sklepem z artykułami metalowymi. W rogu podwórza, na parterze kamienicy z XIX wieku kryła się moja ulubiona miejscówka.
Miękkie kanapy zachęcały do rozgoszczenia się, a wysokie oparcia zapewniały intymność. Można było znaleźć swój własny zakątek, przy okrągłym stoliczku z haftowanym obrusem i flakonem z kwiatami. Czasem były to tulipany, czasem róże, albo fioletowe poszarpane kwiatuszki których nazwy nie znałam. W oknach miękkie drapowane zasłony, na ścianach obrazy w starych pozłacanych ramkach. Dyskretne lampki dawały miękkie żółte światło. I te herbaty! Już same nazwy rozbudzały pragnienia - Leśna Harmonia, Truflowa Rozkosz, Cisza Japońskiego Poranka. Herbatę dostawało się w pękatym imbryczku, do tego filiżanka i zawsze coś słodkiego – rożki, pierniczki, maślane ciasteczka – wliczone w cenę herbaty. Pamiętam leniwe zimowe popołudnia z parującą filiżanką w ręku, przyjemne ciepło rozchodzące się po całym ciele, ludzi, z którymi dzieliło się tę chwilę. Zapamiętałam herbaciarnię jako ciche, spokojne i sympatyczne miejsce, pełne ciepła i pozytywnej energii. Pasowało do mnie, byłam taka sama.
Pewnego dnia po czternastu latach zapragnęłam tam wrócić. Skręciłam w znaną uliczkę, przecięłam podwórze obok fryzjera. Niestety herbaciarnia już nie istnieje, tak jak nie ma już mnie z tamtych czasów.

Herbaciarnia w moim rodzinnym miasteczku. Trzeba było o niej wiedzieć, żeby tam się dostać. Z głównej drogi skręcało się w boczną ulicę, następnie należało wejść w bramę pomiędzy zakładem fryzjerskim a sklepem z artykułami metalowymi. W rogu podwórza, na parterze kamienicy z XIX wieku kryła się moja ulubiona miejscówka.
Miękkie kanapy zachęcały do rozgoszczenia się, a...

Moja własna domowa restauracja, czyli #vitaminkaliteracka :)

Uwielbiam gotować i piec. Wszystko robię sama i daje mi to wielką satysfakcję. W moim małym miasteczku nie ma żadnego wykwintnego lokalu, gdzie można miło spędzić czas, więc przyjemnie relaksuję się w domu przy tworzeniu wszelkich pyszności. Nie kupuję też słodyczy w sklepie, tylko wyrabiam je ręcznie, więc zawsze mamy po ręką smakowite desery. Doczekałam się już wielu entuzjastycznych pochwal za swoją kulinarną twórczość, więc kto wie, może otworzę kawiarenkę literacką, bo do czytania ciekawych książek koniecznie trzeba mieć aromatyczną herbatę lub kawę i rozpływające się w ustach ciasto :)

Jestem fanką wartościowego odżywiania się, więc nie znajdziecie u mnie żadnych szkodliwych składników i konserwantów. Nie jestem przy tym nawiedzoną propagatorką wymyślnych diet, u mnie jest po prostu smacznie i zdrowo. Cały czas staram się szukać inspiracji dla prostych, lecz jednocześnie wykwintnych posiłków.

A kiedy nadchodzi ciepła wiosna, a później gorące lato, ja i moja kuchnia wyruszamy wraz z przyjaciółmi w plener, by delektować się wspaniałą wędrówką po mazurskich lasach i uroczymi piknikami nad jeziorem. Świeże powietrze, miłe towarzystwo i pyszne smakołyki w zasięgu ręki, czy można pragnąć czegoś więcej od życia? :)

Moja własna domowa restauracja, czyli #vitaminkaliteracka :)

Uwielbiam gotować i piec. Wszystko robię sama i daje mi to wielką satysfakcję. W moim małym miasteczku nie ma żadnego wykwintnego lokalu, gdzie można miło spędzić czas, więc przyjemnie relaksuję się w domu przy tworzeniu wszelkich pyszności. Nie kupuję też słodyczy w sklepie, tylko wyrabiam je ręcznie, więc...

Lubię przebywać w miejscach, gdzie czuję się swobodnie.
Gdzie nikt ode mnie niczego nie wymaga - ani wyrafinowanego podniebienia, ani formalnego stroju, czy umiejętności dobrania odpowiedniego widelca do każdego dania. Lubię takie miejsca, do których mogę po prostu wstąpić na kawę, albo piwko, albo nawet usiąść z książką i poczytać.
Na szczęście takich zwykłych, "normalnych" kawiarenek i barów jest coraz więcej (zarówno w Polsce, jak i za granicą), a wachlarz ich usług coraz bardziej się rozrasta. Jednak dotychczas najlepiej tego typu nieformalny charakter widoczny był dla mnie w Czechach.
Zdarzyło mi się być w kawiarence przyjaznej zwierzętom, umiejscowionej tuż koło parku, na obrzeżu spokojnej dzielnicy.
Ludzie wychodzili na spacery z milusińskimi, a potem zachodzili na chwilę przywitać się z właścicielem i wypić kawę. Psy w międzyczasie, niczym nie niepokojone przechadzały się między stolikami i bawiły się ze sobą. Lubiłem tam przesiadywać i obserwować to spokojne, kawiarniane życie.
A w razie głodu, można było posilić się drobnymi, świeżymi, domowymi wypiekami. Wszystko było takie proste i zwykłe.
Dzięki temu czułem się, jakbym wpadł do znajomych w odwiedziny.

Lubię przebywać w miejscach, gdzie czuję się swobodnie.
Gdzie nikt ode mnie niczego nie wymaga - ani wyrafinowanego podniebienia, ani formalnego stroju, czy umiejętności dobrania odpowiedniego widelca do każdego dania. Lubię takie miejsca, do których mogę po prostu wstąpić na kawę, albo piwko, albo nawet usiąść z książką i poczytać.
Na szczęście takich zwykłych,...

Mój ukochany "lokal" gastronomiczny to kuchnia mojej babci!
Bywałam w wielu knajpach; małych, dużych, orientalnych, rodzimych, drogich, tanich... Zawsze jednak moje kubki smakowe powracały do dzieciństwa i do smaków, które tak dobrze pamiętam. "Lokal" jest niewielki i do dziś piętrzą się w nim stosy przypraw, garnków, talerzy i najróżniejszych przetworów. Jest to jednak miejsce, w którym kochałam przebywać! Być tam razem z babcią i wspólnie gotować. Próbować nowych rzeczy, odkrywać klasyki i pozwalać babci ratować moje nieudane próby stworzenia czegoś jadalnego.
Czy to czyni mnie ograniczoną, bo nie chcę uznać, że istnieje coś lepszego niż to co tak dobrze pamiętam?
Nie sądzę.
Lubię poznawać nowe smaki, ale mój najukochańszy "lokal" mówi o mnie przede wszystkim to, że jestem do bólu sentymentalna i chętnie zamienię najlepsze dania z wykwintnych restauracji na jeden posiłek stworzony razem z babcią w jej królestwie.

Mój ukochany "lokal" gastronomiczny to kuchnia mojej babci!
Bywałam w wielu knajpach; małych, dużych, orientalnych, rodzimych, drogich, tanich... Zawsze jednak moje kubki smakowe powracały do dzieciństwa i do smaków, które tak dobrze pamiętam. "Lokal" jest niewielki i do dziś piętrzą się w nim stosy przypraw, garnków, talerzy i najróżniejszych przetworów. Jest to jednak...

W restauracjach zwracam uwagę na wygodne krzesła i duże stoły :)
Dlaczego? Bo żadna potrawa nie smakuje dobrze jeśli nogi masz pod brodą a plecami ocierasz się o osobę obok. W takiej sytuacji rodzaj restauracji i serwis potraw nie mają już znaczenia.

W restauracjach zwracam uwagę na wygodne krzesła i duże stoły :)
Dlaczego? Bo żadna potrawa nie smakuje dobrze jeśli nogi masz pod brodą a plecami ocierasz się o osobę obok. W takiej sytuacji rodzaj restauracji i serwis potraw nie mają już znaczenia.

Najlepiej stołować się u mojej Mamy, ale wiem, że konkurs ten ma za zadanie zareklamować fajniejsze knajpki w Polsce ;) Moje ulubione miejsce to restauracja "Ziołowy Zakątek". Jak sama nazwa wskazuje jest tam bardzo dużo ziół i naturalnego jedzenia. Jest tam pyszna pizza( a jaka pachnąca), pierogi z pokrzywy, żurek, którego smak powala. Do tego wszelkiej maści mięsiwo podane w tradycyjny, regionalny sposób. Herbaty i kawy do wyboru, do koloru- przede wszystkim naturalne i zdrowe. A jesli lubisz alkohol to lokalne piwo albo wódka piołunówka! Do tego wszystko w wiejskim stylu, z ogromnymi terenami zieleni, ze zwierzętami. Polecam, adres na priv mogę podac.

Najlepiej stołować się u mojej Mamy, ale wiem, że konkurs ten ma za zadanie zareklamować fajniejsze knajpki w Polsce ;) Moje ulubione miejsce to restauracja "Ziołowy Zakątek". Jak sama nazwa wskazuje jest tam bardzo dużo ziół i naturalnego jedzenia. Jest tam pyszna pizza( a jaka pachnąca), pierogi z pokrzywy, żurek, którego smak powala. Do tego wszelkiej maści mięsiwo...

Z dzieciństwa pamiętam takie jedno, wyjątkowe miejsce. Była to bardzo stara lodziarnia w centrum miasta. Taka, stara pozostałość dawnego ustroju. Na ścianach wewnątrz królowała boazeria, podłoga była pokryta linoleum, a okna były zasłaniane ciężkimi, grubymi, czerwonymi zasłonami sięgającymi samej ziemi. Nie było tam 20 smaków lodów, były 3. Desery (zwykłą galaretka, kulka lodów i bita śmietana) były podawane w ciężkich, zdobionych kryształowych pucharach. Uwielbiałem tam chodzić. Byłem tak młody, że nie rozumiałem dlaczego to miejsce mnie tak cieszyło. Po prostu było dla mnie magiczne, wyjątkowe, inne niż wszystkie, współcześnie otwierane.
Tamtego miejsca już niestety nie ma. Pozostało tylko w mojej pamięci. Teraz znalazłem nowe miejsce. Nie pamiętam nazwy, ale jest to bar z czekoladą do picia na starym rynku w poznaniu. W środku drewniane wnętrze. Wchodzimy na piętro gdzie króluje półmrok i cały świat kolorów. Nie ma krzeseł i stołów. Są niziutkie stoliczki, pufy i materace, na których można się położyć i zdrzemnąć. Uwielbiam tam pić czekoladę siedząc przy samym oknie. Przez okno podglądam spacerujących ludzi, wyobrażam sobie o czym teraz myślą, czym się zajmują, dokąd pędzą. W takich miejscach szukam inspiracji.
Nie wiem czy coś ze mną jest nie tak, czy ja to wyolbrzymiam. Nie umiem opisać wyjątkowości tych dwóch miejsc. Nie wiem skąd ona się bierze. Po prostu te miejsca mają to „coś” w sobie. Coś czego zwykły człowiek nie dostrzega, nie docenia i jest w stanie pojąć.

Z dzieciństwa pamiętam takie jedno, wyjątkowe miejsce. Była to bardzo stara lodziarnia w centrum miasta. Taka, stara pozostałość dawnego ustroju. Na ścianach wewnątrz królowała boazeria, podłoga była pokryta linoleum, a okna były zasłaniane ciężkimi, grubymi, czerwonymi zasłonami sięgającymi samej ziemi. Nie było tam 20 smaków lodów, były 3. Desery (zwykłą galaretka, kulka...