Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Audrey
lulu
Beata-Chiara
IvLoveBooks
Marta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Audrey
lulu
Beata-Chiara
IvLoveBooks
Marta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Bardzo trudno jest mówić publicznie o relacjach z bliskimi, zwłaszcza jeśli jedni członkowie rodziny są toksyczni i niszczą życie tym drugim. Są sytuacje, kiedy rodzinny savoir-vivre nie ma szansy przetrwać.

Z własnych doświadczeń wiem, że w pewnych przypadkach żadne racjonalne myślenie nic nie daje. Nie pomoże ani rozmowa, ani cierpliwość, ani zdrowy rozsądek, ani chęć rozwiązania konfliktu. Można bardzo chcieć wyjść naprzeciw czyimś potrzebom i oczekiwaniom, ale cokolwiek się zrobi, często i tak nikt nie jest zadowolony.

W mojej rodzinie są osoby, które nie czują wstydu z powodu swojego zachowania. Potrafią kogoś poniżyć i potraktować podle, a nawet ubliżyć prosto w twarz. Niestety, nie mam szacunku do takich ludzi. Uważam, że są pewne granice, których nie wolno przekraczać. To bardzo przykre, ale w takiej sytuacji nie ma innego wyjścia niż uciąć kontakt. Osobiście jestem za pokojowym i rozważnym rozwiązywaniem problemów. Dyskusja, podczas której każda strona przedstawia swój punkt widzenia i szuka wspólnego rozwiązania jest cywilizowana i kulturalna. W momencie, gdy ktoś reaguje złością lub okazuje brak empatii w stosunku do czyichś uczuć, wtedy jest o wiele trudniej dojść do porozumienia. A kiedy pojawiają się niecenzuralne słowa, to już tylko krok do agresji. Bez względu na ilość negatywnych emocji, zawsze trzeba zachować spokój, łagodny ton głosu i trzeźwy umysł.

"Wszystkie kłótnie biorą się stąd, że ludzie usiłują narzucić innym swoje zdanie." Mahatma Gandhi

Bardzo trudno jest mówić publicznie o relacjach z bliskimi, zwłaszcza jeśli jedni członkowie rodziny są toksyczni i niszczą życie tym drugim. Są sytuacje, kiedy rodzinny savoir-vivre nie ma szansy przetrwać.

Z własnych doświadczeń wiem, że w pewnych przypadkach żadne racjonalne myślenie nic nie daje. Nie pomoże ani rozmowa, ani cierpliwość, ani zdrowy rozsądek, ani chęć...

Niestety życie idealne nie jest. Powtarzamy, że dla budowania prawidłowych relacji najważniejsza jest rozmowa, wsparcie, zaufanie. Czy jednak zawsze jest to możliwe? Niestety nie. Bo do 'tanga trzeba dwojga'. Gdy nie ma woli, chęci porozumienia z obu stron to każdy dialog będzie tylko nic nie wynoszącym monologiem. Słowa odbijają się jak od ściany. Żeby budować prawidłowe relacje, zwłaszcza te rodzinne, małżeńskie itp. niezbędna jest zatem w moim odczuciu wola każdej strony. Przykład? Z rodzinnego domu wyniosłam obraz idealnego małżeństwa rodziców. Tworzyłam swój związek na wzór ich udanego związku. Niestety zawiodłam się bo brakowało woli walki, zrozumienia. Dziś mam 30 lat a w listopadzie minęły 3 lata od rozwodu. Rozpad mojego 7 letniego związku nauczył mnie, że nie ważne jak bardzo będziemy się starać, jeśli druga strona spocznie na laurach, to sami nie damy rady. Trzeba razem dążyć do celu. Wspólnie iść w jednym kierunku niezależnie od przeszkód jakie postawi przed nami życie 🙂

Niestety życie idealne nie jest. Powtarzamy, że dla budowania prawidłowych relacji najważniejsza jest rozmowa, wsparcie, zaufanie. Czy jednak zawsze jest to możliwe? Niestety nie. Bo do 'tanga trzeba dwojga'. Gdy nie ma woli, chęci porozumienia z obu stron to każdy dialog będzie tylko nic nie wynoszącym monologiem. Słowa odbijają się jak od ściany. Żeby budować prawidłowe...

Skomplikowane relacje rodzinne trzeba przede wszystkim spróbować jakoś "odkomplikować". Wiem, że nie jest to proste, ale z drugiej strony, bazując na własnych doświadczeniach (moja rodzina nigdy bowiem nie była tą "z obrazka") wiem, że warto.
Może podzielę się sposobem, jak mnie udało się to osiągnąć. Otóż kiedy poczułam, że złość na to, co przez lata działo się w moim domu, poczucie niesprawiedliwości i bezsensu istnienia narasta we mnie tak bardzo, że powoli przestaję sobie z tym sama radzić, zgłosiłam się po pomoc do psychoterapeuty. Zdaję sobie sprawę, że w dzisiejszym świecie to jeszcze wciąż temat tabu i niejednokrotnie powód do wstydu, ale uważam, że absolutnie nie można wstydzić się tego, że chce się samemu sobie pomóc.
Moja terapia trwała ponad rok. Było to jedno z najtrudniejszych doświadczeń, jakie mnie dotąd w życiu spotkały, ale z perspektywy czasu wiem, że naprawdę warta była każdej jednej mojej łzy, każdego jednego "odkopanego" złego wspomnienia i cieszę się, że nie poddałam się w trakcie, choć nieraz miałam już taki zamiar. Dzięki współpracy z terapeutką po raz pierwszy od wielu lat odbyłam z moją mamą poważną rozmowę, w której podzieliłam się wszystkimi trzymanymi dotąd na uwięzi żalami. Nie było to łatwe doświadczenie, ale poleciłabym je każdemu, bo ulga, jaką po tym odczułam jest nie do opisania. A fakt, że po raz pierwszy od dawien dawna mogłyśmy z chęcią wypić wspólną kawę i nawet podczas niej szczerze się śmiać, jest nie do przecenienia.

Skomplikowane relacje rodzinne trzeba przede wszystkim spróbować jakoś "odkomplikować". Wiem, że nie jest to proste, ale z drugiej strony, bazując na własnych doświadczeniach (moja rodzina nigdy bowiem nie była tą "z obrazka") wiem, że warto.
Może podzielę się sposobem, jak mnie udało się to osiągnąć. Otóż kiedy poczułam, że złość na to, co przez lata działo się w moim...

Rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa. Koniecznie szczera i koniecznie jak najszybciej. Najgorsze w rodzinie to kłamstwa i sekrety. Potrafią jak nic innego oddalić bliskich od siebie. Im dłużej to trwa tym trudniej będzie to naprawić i uratować rodzinę.Kłamstwa mają to do siebie, że lubią się nawarstwiać, a strach przed byciem przyłapanym powoduje wycofanie się i osłabienie więzi z najbliższymi. Niestety z przykładu rodziny mojej żony wiem jak sekrety potrafią zatruć relacje pomiędzy niedawnymi przyjaciółmi. Kłótnia dwóch osób, nie wiadomo o co, spowodowała zerwanie kontaktów pomiędzy rodzeństwem. Nikt nie może im pomóc bo nikt nie wie o co poszło, a zarazili wrogością swoje dzieci, które świetnie się dogadywały i próbują przeciągnąć resztę na swoją stronę nie mówiąc o co chodzi. Sytuacja mocno nieprzyjemna i bez wyjścia bez szczerej rozmowy.

Rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa. Koniecznie szczera i koniecznie jak najszybciej. Najgorsze w rodzinie to kłamstwa i sekrety. Potrafią jak nic innego oddalić bliskich od siebie. Im dłużej to trwa tym trudniej będzie to naprawić i uratować rodzinę.Kłamstwa mają to do siebie, że lubią się nawarstwiać, a strach przed byciem przyłapanym powoduje wycofanie się i...

Nie można się bać mówić o swoich uczuciach. Nie ma nic gorszego, niż po prostu narzucanie czy, nie daj Boże, informowanie o podjętej decyzji w sposób suchy i wyprany z emocji. Trudno wtedy liczyć na zrozumienie, co może prowadzić do scysji, buntu i bolesnych nieporozumień. Chyba tylko szczerość może nas uratować, traktowanie członka rodziny jak partnera w rozmowie - bez hierarchii, masek i zasłaniania się autorytetem, swoim "wiedzeniem lepiej" i doświadczeniem życiowym, które przecież nie czyni nas nieomylnymi. Jeśli coś czyni nas ludźmi, to błędy. A jeśli coś czyni nas ludźmi godnymi szacunku, to umiejętność przyznania się do błędu. I wyrażenia żalu.

Nie można się bać mówić o swoich uczuciach. Nie ma nic gorszego, niż po prostu narzucanie czy, nie daj Boże, informowanie o podjętej decyzji w sposób suchy i wyprany z emocji. Trudno wtedy liczyć na zrozumienie, co może prowadzić do scysji, buntu i bolesnych nieporozumień. Chyba tylko szczerość może nas uratować, traktowanie członka rodziny jak partnera w rozmowie - bez...

Nie raz przeżywałam z rodzicami różne konflikty. Nauczyły mnie one jednego: przede wszystkim dajmy sobie czas i spokój. Kłótnie, awantury nie zmieniają nic, chyba, że na gorsze. Emocje sprawiają, że wyrzucamy sobie rzeczy błahe, nieistotne, a które mogą nas głęboko zranić i urazić. Za to czas na przemyślenie sytuacji jest bardzo ważny- dla dwóch stron. Rodzice powinni szanować decyzje dzieci, a dzieci zdanie rodziców. Czasem kompromis jest na wyciągnięcie ręki, ale, pochłonięci emocjami nie widzimy go.

Nie raz przeżywałam z rodzicami różne konflikty. Nauczyły mnie one jednego: przede wszystkim dajmy sobie czas i spokój. Kłótnie, awantury nie zmieniają nic, chyba, że na gorsze. Emocje sprawiają, że wyrzucamy sobie rzeczy błahe, nieistotne, a które mogą nas głęboko zranić i urazić. Za to czas na przemyślenie sytuacji jest bardzo ważny- dla dwóch stron. Rodzice powinni...

Dla mnie podstawą dobrych relacji jest dialog. Mówienie tego co się ma do powiedzenia, ale takze wysłuchanie co do powiedzenia ma druga osoba. Bez rozsądnego dialogu ciężko cokolwiek próbować rozwiązać

Dla mnie podstawą dobrych relacji jest dialog. Mówienie tego co się ma do powiedzenia, ale takze wysłuchanie co do powiedzenia ma druga osoba. Bez rozsądnego dialogu ciężko cokolwiek próbować rozwiązać

Niekiedy bywa tak, że nie mamy wpływu na wybory innych. Nie jesteśmy w stanie przemówić im do rozsądku, ani też zmienić ich decyzji, jedyne co możemy to poinformować ich o konsekwencjach danego wyboru. Osobiście jestem zdania, że w trudnych sytuacjach zaistniałych w rodzinie, najistotniejsza jest szczerość. To na niej wszystko się opiera. Jeśli będziemy w stanie opisać nasze odczucia, obawy i wątpliwości, znacznie łatwiej jest załagodzić konflikt i wspólnie znaleźć jakieś rozwiązanie.

Niekiedy bywa tak, że nie mamy wpływu na wybory innych. Nie jesteśmy w stanie przemówić im do rozsądku, ani też zmienić ich decyzji, jedyne co możemy to poinformować ich o konsekwencjach danego wyboru. Osobiście jestem zdania, że w trudnych sytuacjach zaistniałych w rodzinie, najistotniejsza jest szczerość. To na niej wszystko się opiera. Jeśli będziemy w stanie opisać...

Przede wszystkim dobro dzieci. To dzieci zawsze cierpią gdy rodzicom się nie powiodło. Dorośli często podejmują decyzję z myślą o sobie a nie o dzieciach. Z życia wiem, że można ułożyć sobie życie (nawet po rozwodzie) nie robiąc krzywdy niewinnym dzieciom.

Przede wszystkim dobro dzieci. To dzieci zawsze cierpią gdy rodzicom się nie powiodło. Dorośli często podejmują decyzję z myślą o sobie a nie o dzieciach. Z życia wiem, że można ułożyć sobie życie (nawet po rozwodzie) nie robiąc krzywdy niewinnym dzieciom.