Według mnie najlepszą radą w skomplikowanych i nawet nieskomplikowanych relacjach rodzinnych jest wzajemne WSPARCIE. Co by się nie działo, dobrze czy źle - rodzina musi się wspierać. Chwila zwątpienia czy odseparowanie się od członka rodziny może skutkować zaniedbaniem relacji do końca życia. Człowiek cieszy się kiedy uzyskuje wsparcie od najbliższych i wie, że rodzina wierzy w jego poczynania. Wiele decyzji już za mną, wiele też przede mną i cieszę się kiedy mam świadomość, że rodzinka jest obok i mnie wspiera. Cokolwiek by się nie działo - są ze mną.

Według mnie najlepszą radą w skomplikowanych i nawet nieskomplikowanych relacjach rodzinnych jest wzajemne WSPARCIE. Co by się nie działo, dobrze czy źle - rodzina musi się wspierać. Chwila zwątpienia czy odseparowanie się od członka rodziny może skutkować zaniedbaniem relacji do końca życia. Człowiek cieszy się kiedy uzyskuje wsparcie od najbliższych i wie, że rodzina...

Przede wszystkim rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa. To podstawa. Rozmawiać trzeba sprawach błahych i szczególnie tych poważnych.Razem można rozwiązać można każdy problem. Rozmowa jest także lekiem na niedomówienia, które mogą zniszczyć relacje rodzinne. Inną ważną sprawa jest mówienie a nie wrzeszczenie na siebie przy kłótni i nie niewypominane nie wiadomo jakich brudów z wielu. Trzeba też umieć powiedzieć proszę, dziękuje i przepraszam. To znacznie ułatwia relacje. I ważne by spędzać ze sobą czas i celebrować każdej posiłek, każde spotkanie.

Przede wszystkim rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa. To podstawa. Rozmawiać trzeba sprawach błahych i szczególnie tych poważnych.Razem można rozwiązać można każdy problem. Rozmowa jest także lekiem na niedomówienia, które mogą zniszczyć relacje rodzinne. Inną ważną sprawa jest mówienie a nie wrzeszczenie na siebie przy kłótni i nie niewypominane nie wiadomo jakich...

Rozmowa. Nic tak nie pomaga jak ona.
Przez okres gimnazjum, zamknęłam się w sobie. W szkole mnie nękano. Ja zamykałam się w pokoju i płakałam. Rodzice ciągle się na mnie denerwowali, że jestem dzika i nerwowa. Nikt nie znał prawdy. Tłumiłam w sobie emocje przez lata.
Na studiach nastąpił wybuch. Po namowie chłopaka, którego tam poznałam postanowiłam porozmawiać z rodzicami. Był płacz, zrozumienie. Kamień spadł mi z serca.
Dzieci mówicie rodzicom o problemach.
Rodzice, nie oceniajcie dzieci z pozoru. Za każdą emocją, kryje się coś głębszego.

Rozmowa. Nic tak nie pomaga jak ona.
Przez okres gimnazjum, zamknęłam się w sobie. W szkole mnie nękano. Ja zamykałam się w pokoju i płakałam. Rodzice ciągle się na mnie denerwowali, że jestem dzika i nerwowa. Nikt nie znał prawdy. Tłumiłam w sobie emocje przez lata.
Na studiach nastąpił wybuch. Po namowie chłopaka, którego tam poznałam postanowiłam porozmawiać z rodzicami....

Koleje losu sprawiły, że żyję w rodzinie patchworkowej. Mój mąż ma syna z poprzedniego małżeństwa. Droga do naszych wspólnych relacji była kręta i nieprzyjemna. Trochę wylanych łez, dużo trudności. Nie jest łatwo zdobyć zaufanie młodego człowieka, ułożyć to wszystko tak by działało.
Dla mnie bardzo ważne było by syn miał kontakt z ojcem. Patrzyłam na to z perspektywy dziecka porzuconego przez ojca. I rozumiałam jak cenny jest fakt, że mojemu mężowi zależy, że on chce. Bo mój własny ojciec nie chciał mnie znać.
Dlatego dopingowałam męża, by się nie poddawał, był cierpliwy.
Warto było. Dziś mamy świetne kontakty, wspaniale spędzamy weekendy i syn męża odjeżdża do domu ze smutną miną. A nasi synowie są najkochańszymi braćmi pod słońcem.
Myślę, że cierpliwość i dobre chęci to podstawowy aspekt budowania tych skomplikowanych relacji.

Koleje losu sprawiły, że żyję w rodzinie patchworkowej. Mój mąż ma syna z poprzedniego małżeństwa. Droga do naszych wspólnych relacji była kręta i nieprzyjemna. Trochę wylanych łez, dużo trudności. Nie jest łatwo zdobyć zaufanie młodego człowieka, ułożyć to wszystko tak by działało.
Dla mnie bardzo ważne było by syn miał kontakt z ojcem. Patrzyłam na to z perspektywy...

Moje relacje rodzinne zawsze były bardzo sztuczne i konfliktowe, jako że oczekiwano ode mnie bardzo określonego sposobu bycia, nie akceptując od tego żadnych „odchyleń”. Metodą, jaką w związku z tym stosowałam przez wiele lat, było zachowywanie się przy członkach rodziny tak, jak tego chcieli, niezwykle starannie dobierając słowa i tworząc przed nimi obraz takiej mnie, jaką pragnęli widzieć. To udawanie z biegiem czasu zaczęło jednak być coraz bardziej męczące, aż w końcu stanęłam przed dylematem: dalej rezygnować z samej siebie po to, by utrzymać przy sobie te kilka spokrewnionych ze mną osób, czy też wreszcie zrzucić maskę, utracić ludzi, którzy i tak mnie prawdziwie nie akceptują, i zostać sama, ale za to wolna?
W wyniku narastającej frustracji pewnego dnia powiedziałam „DOŚĆ” i zdecydowałam się na to drugie wyjście. Obawiałam się samotności, jednak zrzucenie pozorów przyniosło mi tak wielką ulgę, że zupełnie wynagrodziło mi utratę rodziny.
Dziś wiem, że nie warto rezygnować z samego siebie tylko po to, by dopasować się do danej grupy i zyskać sztuczną akceptację osób, które aprobują cię wyłącznie wtedy, gdy tańczysz, jak ci zagrają. Najważniejsze to być uczciwym wobec samego siebie i mieć odwagę, by żyć w zgodzie z prawdziwym sobą, bo nic nie daje większego szczęścia niż poczucie wolności.
Moja wskazówka zatem brzmi: w skomplikowanych relacjach rodzinnych myśl o sobie i kieruj się własnym dobrem, bo więzy krwi nie są warte utraty własnej tożsamości.

Moje relacje rodzinne zawsze były bardzo sztuczne i konfliktowe, jako że oczekiwano ode mnie bardzo określonego sposobu bycia, nie akceptując od tego żadnych „odchyleń”. Metodą, jaką w związku z tym stosowałam przez wiele lat, było zachowywanie się przy członkach rodziny tak, jak tego chcieli, niezwykle starannie dobierając słowa i tworząc przed nimi obraz takiej mnie, jaką...

Wszystko razem[bookLink]4805867|Wszystko razem[/bookLink]

Wszystko razem[bookLink]4805867|Wszystko razem[/bookLink]

 [bookCover]4805867|Wszystko razem[/bookCover]