Nigdy nie umiała piec ciast i to był jeden z powodów dla których nie chciał jej ostatni chłopak. Powiedział, że marna z niej kucharka i znalazł sobie gospodynię. Jest sama i w tym roku żadnego pocałunku pod jemiołą nie będzie. Ale Anita niedawno przeczytałam Anioła do wynajęcia Magdy Kordel i zapragnęła i piernika i cynamonu. Skorzystała z przepisu w książce i nawet piernik wyszedł. Ale czy dziewczyna będzie sama? może jakieś światełko zawita w jej progi. Jak mawiają Rosjanie pożywiom uwidim...

Nigdy nie umiała piec ciast i to był jeden z powodów dla których nie chciał jej ostatni chłopak. Powiedział, że marna z niej kucharka i znalazł sobie gospodynię. Jest sama i w tym roku żadnego pocałunku pod jemiołą nie będzie. Ale Anita niedawno przeczytałam Anioła do wynajęcia Magdy Kordel i zapragnęła i piernika i cynamonu. Skorzystała z przepisu w książce i nawet ...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Agata przechadzała się ulicami swojego miasta, minusowa temperatura, sprawiała, że dziewczyna musiała dmuchać gorącym powietrzem w swoje zmarznięte dłonie. Dziewczyna sama nie wiedziała, dlaczego postanowiła, pójść do domu przez centrum. Mieszkała w zupełnie innym kierunku, jednak coś ciągnęło ją w stronę rynku i całego przedświątecznego gwaru jakim ogarnięte było miasteczko. Agata jednak przyglądała się temu wszystkiemu z przymrużeniem oka, nie przepadała za świętami. Jedyne co lubiła w świątecznej atmosferze to pierogi przygotowywane przez jej mamę i babcię. Próbowała sobie przypomnieć dlaczego nie lubi świątecznego gwaru, nie trwało to długo, wspomnienia same przyszły. Zobaczyła w myślach jak przechadzała się z Robertem, tymi samymi uliczkami, którymi przemyka teraz. Robert, tak, to przez niego nie lubi świat. Dwa lata temu właśnie w Boże Narodzenie ją zostawił, ma facet tupet.
‘Rzucić narzeczoną w wigilię, przyszły mąż roku’ – pomyślała.
Postanowiła wstąpić do swojej niegdyś ulubionej kawiarni, co roku na święta była ślicznie ozdabiana. Z sufitu zwisały papierowe płatki śniegu i mate kulki z waty mające ten śnieg imitować. Usiadła przy stoliku przy oknie, żeby móc obserwować ludzi będących na rynku. Zmówiła talerz pierników i cynamonowe latte. Siedziała i obserwowała tysiące migoczących światełek, które ozdabiały wielką choinkę stojącą na środku rynku. Wpatrując się w szybę, dostrzegła, że w oknu, w którym siedzi przygląda się jakiś facet.
‘Robert…’- wyszeptała bezgłośnie.
Opuściła głowę i udawała zainteresowanie menu, które przejrzała już cztery razy. Kątem oka jednak widziała, że mężczyzna zbliża się do drzwi kawiarni. Podniosła wzrok, nad jej stolikiem stał Robert, jej pierwsza miłość, facet, który złamał jej serce.
-Co ty tu robisz?- zapytała zdenerwowana.
-Coś mnie dzisiaj przyciągało w stronę tego miejsca, teraz już chyba wiem co.- odpowiedział i usiadł przy stoliku.
-Myślisz, że jak zjawisz się po roku jak gdyby nigdy nic to wszytsko będzie okej?!
- Sama zawsze mówiłaś, że święta to czas wybaczania, czas drugiej szansy, my właśnie swoją dostaliśmy.
Przez chwilę nie wiedziała co odpowiedzieć, wiedziała tylko, że dostała drugą szanse na miłość.

Agata przechadzała się ulicami swojego miasta, minusowa temperatura, sprawiała, że dziewczyna musiała dmuchać gorącym powietrzem w swoje zmarznięte dłonie. Dziewczyna sama nie wiedziała, dlaczego postanowiła, pójść do domu przez centrum. Mieszkała w zupełnie innym kierunku, jednak coś ciągnęło ją w stronę rynku i całego przedświątecznego gwaru jakim ogarnięte było...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Kocham Cię- powiedział.
-Nie wierzę. Rozumiesz?- odpowiedziałam.
-Co mam zrobić?- zapytał.
-Nie wiem- odpowiedziałam i wyszłam.
Od tamtej pory minęło już pół roku, a ja nadal nie podjęłam decyzji. Czy powinnam dać mu drugą szansę? Wiem, że każdemu powinno się ją dać, ale czy ON na nią zasługuje?
Muszę przestać o tym myśleć, bo zwariuje i skupić się na teraźniejszości. Jutro święta, więc powinnam przygotować cokolwiek, żeby nie iść do rodziny z pustymi rękami. Co wychodzi mi najlepiej?
Wiem, piernik to zdecydowanie moje popisowe ciasto.
-Dobrze, weź się w garść i zacznij piec- muszę się sama przywołać do porządku w myślach.
Po godzinie po całym mieszkaniu rozchodzi się cudowny zapach cynamonu i innych korzennych przypraw.
-Udało się- pomyślałam.
Zostawiłam ciasto do wystygnięcia, miałam już wyjść z kuchni, kiedy oślepiły mnie światła samochodu za oknem.
-Przyjechał- powiedziałam do siebie.
Tak to był ON, zapukał do drzwi i czekał, aż otworzę. Serce mówiło otwórz, a rozum, ani się waż.
Czy zawsze muszę być rozsądna? Nie.
Otwieram.
-Kocham Cię- powiedział.
-Wierzę. Ja Ciebie też- odpowiedziałam.
Wszedł i został ze mną do końca...

-Kocham Cię- powiedział.
-Nie wierzę. Rozumiesz?- odpowiedziałam.
-Co mam zrobić?- zapytał.
-Nie wiem- odpowiedziałam i wyszłam.
Od tamtej pory minęło już pół roku, a ja nadal nie podjęłam decyzji. Czy powinnam dać mu drugą szansę? Wiem, że każdemu powinno się ją dać, ale czy ON na nią zasługuje?
Muszę przestać o tym myśleć, bo zwariuje i skupić się na teraźniejszości....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Lucy nigdy nie przypuszczała ,że bratnią duszę odnajdzie na jarmarku bożonarodzeniowym .Moment w, którym jej świąteczny kardigan został oblany gorącą czekoladą ,był również momentem gdy lód okalający jej serce stopniał. Może zadziało się tak za sprawą napoju ,którego ciepło dotarło przez czerwony sweterek do klatki piersiowej ,a może za sprawą chłopca niepewnie trzymającego pusty kubek .Na imię mu było William i podobnie jak Lucy namiętnym uczuciem darzył ciasteczka cynamonowe.Połączyło ich jednak coś więcej niż miłość do pierników.
Minął rok ,historia zatoczyła koło .Will i Lucy trzymając się za dłonie ,krążyli miedzy drewnianymi budkami pełnymi świątecznych dekoracji.Feeria barw otaczała ich zewsząd. Światełka migotały radośnie ,śmiechy i pobrzękiwanie dzwoneczków dało się słyszeć na całym targu.
Wszyscy z ekscytacją wyczekiwali momentu zapalenia lampek zdobiących wielką choinkę usytuowaną w centrum placu.
Will śledził każdy ruch swej towarzyszki. Nadal nie pojmował dlaczego przeznaczenie splotło jego losy z taką pięknością. W końcu przezwyciężył wątpliwości huczące mu w głowie i biorąc oddech ,który miał wypełnić jego płuca odwagą ,wskazał Lucy gałąź jodły. Wśród złotych bombek na cieniutkim sznureczku połyskiwał pierścionek.
"Lucy ,czy zostaniesz moją żoną?"-szepnął nim strach wziął nad nim górę.
Skinęła głową i drżącymi z emocji palcami wyciągnęła z torebki malutkie zdjęcie. Fotografie dziecka ,które nosiła pod sercem.
Światła na choince rozbłysły ,tak jak rozbłysła nadzieja w oczach zakochanych. Odnajdując siebie nawzajem zyskali szanse na lepsze życie.

Lucy nigdy nie przypuszczała ,że bratnią duszę odnajdzie na jarmarku bożonarodzeniowym .Moment w, którym jej świąteczny kardigan został oblany gorącą czekoladą ,był również momentem gdy lód okalający jej serce stopniał. Może zadziało się tak za sprawą napoju ,którego ciepło dotarło przez czerwony sweterek do klatki piersiowej ,a może za sprawą chłopca niepewnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kolejne święta, przygotowanie kolacji, którą zjem sama. Chcę, aby było inaczej, ale jak dotąd szczęście się do mnie nie uśmiechnęło. Jestem sama, w wielkim mieście, z daleka od rodziny, pogrążona w smutku.
Jason, miłość mojego życia, dla którego uciekłam od rodziny nie będącej przychylną naszemu związkowi, leży teraz podpięty pod respirator. Wszystko wina tego cholernego motocykla. Przecież jest zima, a jemu zachciało się na nim przejechać ten ostatni raz. Gdyby mnie wtedy posłuchał, nie leżałby teraz w szpitalu. Wspominam słowa, które powiedziałam jak odpalał silnik "jeśli teraz pojedziesz to możesz już nie wracać", ale nie mówiłam poważnie.
Piekę ciasteczka, lepię uszka i smażę karpia. Ten czas powinien być najlepszą porą dla wszystkich. Powinnam się cieszyć razem z Jasonem, przyrządzać te pyszności dla niego, udającego, że pomaga mi w kuchni, bo o gotowaniu nie ma pojęcia.
Dźwięk telefonu odrywa mnie od wszystkich złych i dobrych wspomnień. Przecieram ręką łzy, które spływają mi po policzkach.
- Słucham?
- Dzień dobry, tu ordynator szpitala. Dzwonię w sprawie pani partnera.
- Czy jego stan się pogorszył? Boże, czy on nie żyje? Przecież miałam przyjechać do niego za godzinę. Niech mi pan nie mówi, że to koniec. On jest silny, poradzi sobie! - Wydzieram się na niego nie panując nad sobą.
- Ależ przeciwnie, właśnie się wybudził ze śpiączki. Wszystko z nim w porządku.
Na początku nie mogę uwierzyć w słowa specjalisty. On naprawdę żyje, jego stan się poprawił! Więc jeszcze jest światełko w tunelu dla nas, to znak, że już teraz wszystko będzie dobrze.

Kolejne święta, przygotowanie kolacji, którą zjem sama. Chcę, aby było inaczej, ale jak dotąd szczęście się do mnie nie uśmiechnęło. Jestem sama, w wielkim mieście, z daleka od rodziny, pogrążona w smutku.
Jason, miłość mojego życia, dla którego uciekłam od rodziny nie będącej przychylną naszemu związkowi, leży teraz podpięty pod respirator. Wszystko wina tego cholernego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zbliża się Wigilia. Przygotowujemy dania, ubieramy choinke, ale w tym roku nie ma takiego entuzjazmu jak każdego poprzedniego roku. W tym roku Święta będą smutniejsze. Rodzice w tym roku rozwiedli się. Mama nie mogła już wytrzymać uzależnienia taty od hazardu. Bardzo tęsknimy z siostrą za tatą. Jeszcze w zeszłym roku tata ubierał z nami choinke, pomagał mamie w kuchni. Pamiętam ostatnie święta jak wieczorem kiedy poszliśmy spać rodzice rozmawiali ze sobą do późna w nocy wspominając swoją pierwszą wspólną Wigilię. Kiedy zasypiałem słyszałem jak się śmieją i przekamarzają. Tata odwiedzał nas, ale odkąd wszystko przegrał i jest bezdomny przestał się z nami kontaktować. Woli żebyśmy go nie widzieli i nie musieli się wstydzić. Boi się, że ktoś nas z nim zobaczy i będzie z nas szydził w szkole. Widziałem go parę razy jak obserwuje nas z daleka. Wydawało mi się, że płakał. Tak bym chciał żebyśmy znowu spędzili Święta wszyscy razem.
Słyszę dzwonek do drzwi. Ścigamy się z siostrą kto pierwszy otworzy. Mama krzyczy z kuchni byśmy byli ostrożni i nie przewrócili choinki. Moja siostra wygrywa wyścig i otwiera drzwi. W drzwiach stoi on, TATA.
TATO!!! - krzyczymy, tak głośno jak tylko umiemy i wpadamy mu w ramiona. Tata przytula nas i caluje. Nie wygląda już jak bezdomny. Jest ogolony, ładnie ubrany i pachnący wodą kolońską.
W drzwiach stanęła mama. Tata pyta czy może wejść i porozmawiać. Mama waha się, ale się zgadza. Rodzice proszą abyśmy poszli do swojego pokoju, bo chcą ze sobą porozmawiać. Wychodzimy niechętnie.
- Jeny, tak bym chciał żeby tata spędził z nami Świeta - szepczę do siostry.
- Ja też- odpowiada i oboje mamy łzy w oczach. Minęło już trochę czasu odkąd tata przyszedł a rodzice nadal rozmawiają. Ciekawość nas zżera, więc skradamy się po cichutku aby usłyszeć oczym rozmawiają.
- Ale nie wiem czy madal mogę Ci ufać - słyszymy głos mamy.
- Wiem... dostałem nauczkę od życia i zrozumiałem swoje błędy. Kocham Was i nie mogę dłużej żyć bez Was.
- Myślisz, że to takie łatwe? - mówi mama przez łzy.
- To dla Was się zmieniłem. Proszę, daj mi szansę - chwyta mamę za rękę.
Mama milczy.
- Proszę, już nigdy Was nie zawiodę - mówi, bardzo cicho patrząc jej w oczy.
- Dobrze, możesz spędzić z nami Święta a potem zobaczymy - po tych słowach tata całuje mamę w policzek.
Wybiegamy z pokoju pełni szczęścia.
-Hurrraa!!!! - krzyczymy - hurraa!!!!
Nigdy nie byłem taki szczęśliwy.

Zbliża się Wigilia. Przygotowujemy dania, ubieramy choinke, ale w tym roku nie ma takiego entuzjazmu jak każdego poprzedniego roku. W tym roku Święta będą smutniejsze. Rodzice w tym roku rozwiedli się. Mama nie mogła już wytrzymać uzależnienia taty od hazardu. Bardzo tęsknimy z siostrą za tatą. Jeszcze w zeszłym roku tata ubierał z nami choinke, pomagał mamie w kuchni....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od pięciu lat święta spędzaliśmy bez mojego brata. Pięć lat temu zginął na służbie, był moim bohaterem. Pogodziłam się z jego śmiercią, czas wyleczył rany, ale nadal bardzo za nim tęskniłam. Właśnie kończyłam robić cynamonowe drożdżówki, które były jego ulubionym smakołykiem, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi. Wytarłam brudne ręce i pobiegłam otworzyć drzwi. Przede mną stała miłość mojego życia, jak i również najlepszy przyjaciel mojego brata, Dominic.
- Nico, co ty tutaj robisz?
- Zebrałem się na odwagę żeby przyjść i przeprosić.
- Przeprosić, za co?
- On był moim przyjacielem, twoim bratem - Jego głos się załamał, ale nadal kontynuował. - I zginął przeze mnie. To była moja wina.
- Mój brat zginął w trakcie służby, robiąc to co należało do jego obowiązków, nie mogłeś go uratować.
- Mogłem! - Krzyknął, ale widząc przerażony wraz mojej twarzy, uspokoił się i mówił dalej. - Gdybym poszedł z nim, mógłbym go osłaniać. Był tam sam, bez wsparcia.
- Nie obwiniaj się. Przecież nie mogłeś wiedzieć i to nie ty pociągnąłeś za spust. Przez te pięć lat obwiniałeś się za jego śmierć? To szaleństwo! Nie byłeś wtedy nawet na służbie. To on zdecydował się na tą misje.
- Ale..
- Żadnego ale! Nikt cię nie obwinia i ty też musisz z tym skończyć.. Proszę, wejdź. - Odsunęłam się żeby wpuścić go do mieszkania. - Skoro już tu jesteś, będziesz zmuszony do pomocy przy robieniu pierniczków.
Spojrzał na mnie, marszcząc brwi i zaczął się śmiać.
- Jasne, mon coeur. Cokolwiek sobie życzysz.
- Lubię to, wiesz?
- Co?
- Twój śmiech. Chcę go teraz słyszeć, chce widzieć uśmiech na twojej twarzy, bo nie pozwolę ci odejść i obwiniać się za coś, na co nie miałeś wpływu.
Podszedł i przytulił mnie mocno.
- Czy to jest moja druga szansa?
- Tak.
- W takim razie ją biorę.
- To tak jakbyś miał wybór. - Zachichotałam i pociągnęłam go w stronę kuchni.

Od pięciu lat święta spędzaliśmy bez mojego brata. Pięć lat temu zginął na służbie, był moim bohaterem. Pogodziłam się z jego śmiercią, czas wyleczył rany, ale nadal bardzo za nim tęskniłam. Właśnie kończyłam robić cynamonowe drożdżówki, które były jego ulubionym smakołykiem, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi. Wytarłam brudne ręce i pobiegłam otworzyć drzwi. Przede mną...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W małym mieszkaniu roznosił się zapach cynamonu. Mina stała przy blacie próbując opanować ciasto na pierniki. Co z tego, że zrobiła ich już około setki, święta bez tego pysznego wypieku nie miały uroku, tym bardziej, że obdarowywała nim każdego z sąsiadów, przyjaciół i rodziny. Była w trakcie wkładania niegotowych pyszności do piekarnika, gdy nastąpiła awaria prądu. Nie mając innego wyboru, zaczęła pakować gotowe już słodycze i wyszła z domu. Kaz siedział na krześle rozmyślając o nadchodzących świętach. Gdyby tak mógł cofnąć czas i zmienić swoje wybory, może miałby z kim je spędzić a tak tkwi tu samotnie. Z rozmyślań wyrwał go dzwonek, nie spodziewał się nikogo. Za drzwiami stała jego piękna sąsiadka, którą widział parę razy przelotnie. Nie wiedział co ją tu sprowadza. Mina nie wiedziała jak się zachować. Stał przed nią Kaz, jej nowy sąsiad, którego w ogóle nie znała. Wiedziała tylko, że mieszka sam. Po chwili wahania wyciągnęła w jego stronę małą paczuszkę i powiedziała „Wesołych Świąt”. Nie spodziewał się tego, początkowo sądził, że zwyczajnie się pomyliła, ale nie, stała tu przed nim wyciągając w jego stronę małe pudełko. Przyjął je i podziękował. Stali tak przez kilka sekund nie wiedząc co robić. Mina zaczęła się wycofywać, ale nagle przyszła jej do głowy nieprawdopodobna myśl i zanim się zorientowała powiedziała „Nie chciałbyś przyjść do mnie na Wigilię?”. Przeklęła się w myślach widząc minę chłopaka, zanim zdążyła się jakoś wytłumaczyć, ten odpowiedział z nieśmiałym uśmiechem „Chętnie”. Uśmiechnęli się do siebie, a Kaz pomyślał, że te święta może nie będą takie złe.

W małym mieszkaniu roznosił się zapach cynamonu. Mina stała przy blacie próbując opanować ciasto na pierniki. Co z tego, że zrobiła ich już około setki, święta bez tego pysznego wypieku nie miały uroku, tym bardziej, że obdarowywała nim każdego z sąsiadów, przyjaciół i rodziny. Była w trakcie wkładania niegotowych pyszności do piekarnika, gdy nastąpiła awaria prądu. Nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zbliżała się Wigilia, której John nie znosił. Postanowił spędzić ją pod kocem przed telewizorem, oglądając bezmyślnie nudne programy rozrywkowe.
Dokładnie trzy lata temu w Wigilię zdarzyło się coś, co na zawsze zmieniło jego życie...Każdego roku marzył o tym, aby przespać ten świąteczny czas.
Rano wybrał się do sklepu, żeby móc jakoś przetrwać przez najbliższe dni. Wtedy ją ujrzał...Stała przy dziale z piernikami, następnie poszła szukać kolejnych rzeczy. John nie potrafił dłużej na nią patrzeć, szybko wyszedł ze sklepu.
Po chwili usłyszał swoje imię, jednak bał się odwrócić.
- John, czy to naprawdę Ty? Możemy porozmawiać?
Dziewczyna wpatrywała się w niego niebieskimi oczami czekając na odpowiedź. Gdy John podniósł wzrok, ujrzała w nich ogromny smutek.
- Witaj Maggie. Wybacz, ale się spieszę.
- Chcę, żebyś wiedział, że to nie była Twoja wina. Już dawno Ci wybaczyłam. Moja mama nie powinna była wtedy przechodzić przez ulicę w niedozwolonym miejscu. Ponadto było ślisko, nic nie mogłeś zrobić...
- Powinienem był bardziej uważać, ale teraz to już nie ma znaczenia.
- Czy zechciałbyś spędzić ze mną wieczór wigilijny? Nie chcę znów siedzieć sama w domu z psem.
- Nie mam czasu, przepraszam. Do widzenia.
John szybko wrócił do domu. Maggie nie wiedziała, jak wiele znaczyły dla niego te słowa... A więc go nie winiła za ten wypadek. Poczuł w sercu spokój, którego tak bardzo mu brakowało.
Późnym wieczorem postanowił odwiedzić Maggie. Dziewczyna bardzo się zdziwiła i ucieszyła widząc go w swoich drzwiach.
Do północy piekli pierniki z cynamonem, które od tej pory co roku przypominały im o wspólnym początku ich pięknej drogi.

Zbliżała się Wigilia, której John nie znosił. Postanowił spędzić ją pod kocem przed telewizorem, oglądając bezmyślnie nudne programy rozrywkowe.
Dokładnie trzy lata temu w Wigilię zdarzyło się coś, co na zawsze zmieniło jego życie...Każdego roku marzył o tym, aby przespać ten świąteczny czas.
Rano wybrał się do sklepu, żeby móc jakoś przetrwać przez najbliższe dni. Wtedy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]59879|Jay Asher[/authorPhoto] Jay Asher[authorLink]59879|Jay Asher[/authorLink]
Światło[bookLink]4806556|Światło[/bookLink]
Ty, ja i fejs[bookLink]151383|Ty, ja i fejs[/bookLink]
13 powodów[bookLink]4464973|13 powodów[/bookLink]

 [authorPhoto]59879|Jay Asher[/authorPhoto] Jay Asher[authorLink]59879|Jay Asher[/authorLink]
Światło[bookLink]4806556|Światło[/bookLink]
Ty, ja i fejs[bookLink]151383|Ty, ja i fejs[/bookLink]
13 powodów[bookLink]4464973|13 powodów[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post