Konkurs został zakończony. Dziękujemy wszystkim za wzięcie udziału!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

1 miejsce: zborzowa_kanapka
2 miejsce: Lexy
3 miejsce: Weronikka1


Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Dziękujemy wszystkim za wzięcie udziału!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

1 miejsce: zborzowa_kanapka
2 miejsce: Lexy
3 miejsce: Weronikka1


Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

- Dostaliśmy wezwanie, zbieraj się musimy jechać - krzyczę do Aldony, mojej partnerki.
- Cholera! Ty też to czujesz? – mówię poirytowany, nienawidzę zapachu piernika a tym bardziej cynamonu, złe wspomnienia z dzieciństwa.
- Ale co? – Aldona jest wyraźnie zmieszana.
- Zapach piernika i cynamonu.
- A ten zapach, podoba ci się? To moje nowe perfumy.
O rany i co ja mam jej teraz odpowiedzieć, że nie znoszę tego zapachu, że mdli mnie? Uśmiecham się głupkowato, nie chcę jej mówić prawdy.
- Nie podoba ci się? – moja partnerka wydaje się być niepocieszona, że nie podobają mi się jej nowe perfumy. – Trudno… będziesz musiał się do nich przyzwyczaić, bo dopiero je kupiłam i mam jeszcze cały flakonik. – uśmiecha się złośliwie.
A to mała zołza, myślę, ale nic nie mówię. Mam przerąbane...
Dziesięć minut później jesteśmy na miejscu.
- Wy idźcie w stronę światła, a my z Al pójdziemy od tyłu. – wydaję rozkaz.
Złodzieje złapani, akcja zakończona sukcesem. Jesteśmy najlepsi, spoglądam na Aldonę, jest piękna, od dziś będę zapach piernika kojarzył z nią, kto wie, może w końcu się do niego przekonam?

- Dostaliśmy wezwanie, zbieraj się musimy jechać - krzyczę do Aldony, mojej partnerki.
- Cholera! Ty też to czujesz? – mówię poirytowany, nienawidzę zapachu piernika a tym bardziej cynamonu, złe wspomnienia z dzieciństwa.
- Ale co? – Aldona jest wyraźnie zmieszana.
- Zapach piernika i cynamonu.
- A ten zapach, podoba ci się? To moje nowe perfumy.
O rany i co ja mam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przemierzam ulice, spoglądam na ludzi, właśnie mijam szczęśliwą parę i pomyśleć, że pół roku temu, my też tacy byliśmy. Pół roku temu wszystko było inne... Podjęłam już decyzję, ale nim to zrobię, po raz ostatni odwiedzę naszą ulubioną kawiarnię. Zamawiam to co zwykle, kawę z cynamonem i pierniczki. Sięgam do torebki, szukam portfela, ale go nie ma. Miałam już zrezygnować z zamówienia, kiedy za moimi plecami stanął jakiś mężczyzna i powiedział, że zapłaci. Przysiadł się do mnie, jego oczy, było w nich coś takiego… rozkleiłam się, pierwszy raz od trzech miesięcy zaczęłam płakać, opowiedziałam mu wszystko, powiedziałam, że trzy miesiące temu mój narzeczony zginął w wypadku samochodowym, mówiłam jak bardzo cieszyłam się na wieść o ciąży, tak bardzo pragnęłam tego dziecka, pamiątki po moim Robercie. Dziecko też mi los zabrał. Nie wiem dlaczego, ale powiedziałam mu o tym, że chcę się zabić, bo nie mam już siły walczyć. Nieznajomy wstał, objął mnie ramieniem, nie mówił nic, tylko mnie przytulał... Po chwili złapał mnie za rękę, nie opierałam się szłam za nimi, było mi wszystko jedno.
Przyprowadził mnie na cmentarz, stanęliśmy przed…
- Myślisz, że on chciałby, żebyś z jego powodu się zabijała? Żebyś poświęciła swoje życie? - odezwał się w końcu.
Nic nie powiedziałam, ale w głębi serca wiedziałam jaka jest odpowiedź. Miałam wrażenie, że nad grobem Roberta rozbłysło światło, to było jak grom z jasnego nieba. Wiem, że on chciałby żebym była szczęśliwa, żebym zrealizowała swoje marzenia. I tak też zrobię. I pomyśleć, że nieznajomy od kawy z cynamonem i piernika uratował mi życie.

Przemierzam ulice, spoglądam na ludzi, właśnie mijam szczęśliwą parę i pomyśleć, że pół roku temu, my też tacy byliśmy. Pół roku temu wszystko było inne... Podjęłam już decyzję, ale nim to zrobię, po raz ostatni odwiedzę naszą ulubioną kawiarnię. Zamawiam to co zwykle, kawę z cynamonem i pierniczki. Sięgam do torebki, szukam portfela, ale go nie ma. Miałam już zrezygnować...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Piotr obserwował ludzi przez okno. Biegali nerwowo - obładowani paczkami, dziećmi i siatkami, a przecież w tym pośpiechu było coś radosnego. Coś, w czym nie miał udziału. Czy był złym człowiekiem? Nie, nie w takim sensie. Nie bił, nie kradł, nie znęcał się w żaden sposób, ale był wiecznie nieobecny. Nie krzyczał na swoje dzieci, ale ich nie chwalił. Nie robił żonie awantur, ale nie silił się na drobne dowody uczucia. Teraz siedział sam, oddychając zapachem barszczu, którego właściwie nie lubił, i cynamonu, który kojarzył mu się z dawno zmarłą babcią. Lampki na rachitycznej choince zamigotały i zgasły. A w nim coś pękło.
Sięgnął po telefon, wybrał numer syna. W gardle miał gulę, a ręce drżały mu niebezpiecznie. Jeden sygnał, drugi, trzeci... Nie, to bez sensu. Janek pewnie pomaga żonie w ostatnich przygotowaniach. Był dobrym mężem.
W tym momencie ktoś zapukał do drzwi.
Piotr poczuł przypływ nadziei. Czyżby Janek...?. Podbiegł do drzwi i otworzył je bez namysłu. Stał za nimi mężczyzna w znoszonym ubraniu. Twarz miał pobrużdżoną i pełną rezygnacji.
- Dzień dobry... ja...
- Niech pan wejdzie.
- Tak po prostu?
- Jest Wigilia, prawda?
Mężczyzna nieśmiało wszedł do środka. Dopiero teraz Piotr zauważył, że za jego pazuchą coś się rusza, ale nie spytał, co to. Wskazał mężczyźnie krzesło i nakrycie. Zjedli w przyjaznym milczeniu.
- Dziękuję... chciałbym panu coś podarować.
- Naprawdę nie trzeba. Dzięki panu nie byłem sam.
- Ale jednak... proszę. Ma na imię Iskierka – wyjaśnił nieznajomy, podając Piotrowi śpiącego kotka.
Może naukę miłości trzeba zaczynać od najmniejszych istot?

Piotr obserwował ludzi przez okno. Biegali nerwowo - obładowani paczkami, dziećmi i siatkami, a przecież w tym pośpiechu było coś radosnego. Coś, w czym nie miał udziału. Czy był złym człowiekiem? Nie, nie w takim sensie. Nie bił, nie kradł, nie znęcał się w żaden sposób, ale był wiecznie nieobecny. Nie krzyczał na swoje dzieci, ale ich nie chwalił. Nie robił żonie awantur,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Święta zawsze były identyczne: perfekcyjna choinka, dobre jedzenie( z caterngu sprawdzonej pani Stefci). Mariola doskonale wiedziała jaka płyta będzie puszczona, jakie tematy poruszy się przy stole i kiedy wuj Zbigniew wypije o jeden kieliszek whiskey przy stole. Ale w tym roku coś się zmieniło. Zaczęło się od telefonu mamy.
-Mariola, przyszykuj dwa nakrycia więcej.-lakoniczna wypowiedź była kategoryczna.
-Kto przyjedzie?
-Twoja siostra.- to stwierdzenie zakończyło dyskusję. Siostra Marioli była starsza o 10 lat i była tzw. czarną owcą. Ostatnio wyjechała do Afryki, jako lekarz i nie wróciła do Polski od ponad 6 lat. A teraz przyjeżdża na Wigilię jakby nic się nie wydarzyło. A Mariola pamięta ich rozstanie. Wszystko było jej winą. Rozbiła małżeństwo własnej siostry. A potem sama została wystawiona do wiatru. Ale dała radę. A teraz musi popatrzeć Kai w oczy i.. Sama nie wie co.
Około 18.00 wszyscy byli. Mariolę ciekawiło z kim pojawi się Kaja. Jak zwykle spóźniona pojawiła się o 18.20. Razem z nią pojawiła się mała, czarnoskóra dziewczynka.
-To Zoja.- Kaja bez tłumaczenia przywitała się z ludźmi. Popatrzyła na Mariolkę i przytuliła ją mocno.
-Wybaczyłam Ci.- szepnęła. Mariolka poczuła, ze płacze. Czy ona sama sobie wybaczyła? Uciekła do kuchni. Sięgnęła po słoik z piernikami i zaczęła wykładać je na talerz. Rozbijając związek siostry zniszczyła sobie życie. Nie potrafiła wybaczyć sobie, że na cudzej krzywdzie próbowała budować szczęście. Nagle poczuła, ze przytula ją małe ciałko. Zoja.
-Nie płacz.- płynnie mówiła po polsku.- Ciocia Kaja mówiła, że jesteś najlepszą kucharką. Co tak pachnie?
-Pierniki. Chcesz?- mała łapczywie złapała ciacho.- Co mówiła jeszcze ciocia Kaja?
-Że dużo przeszłyście, ale ona cię kocha. Bo jesteś dobra.
- I to prawda.- Mariola poparzyła w oczy siostry, która nagle stanęła w drzwiach i przysłuchiwała się rozmowie. Może zasługuje na drugą szansę? Jeszcze nigdy święta nie były tak piekne.
-Mogę jeszcze piernika? One tak pachną.- Zoja pociagnęła za rękaw i Mariola zaśmiała się. Cud świąteczny.

Święta zawsze były identyczne: perfekcyjna choinka, dobre jedzenie( z caterngu sprawdzonej pani Stefci). Mariola doskonale wiedziała jaka płyta będzie puszczona, jakie tematy poruszy się przy stole i kiedy wuj Zbigniew wypije o jeden kieliszek whiskey przy stole. Ale w tym roku coś się zmieniło. Zaczęło się od telefonu mamy.
-Mariola, przyszykuj dwa nakrycia...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Był świąteczny wieczór, a Aleksy siedział sam w mieszkaniu. Nie chciał odwiedzać rodziców, po tym jak się z nimi pokłócił. Nie miał z kim spędzić tego radosnego święta, które dla chłopaka tak wesołe nie było. Zgasił światło i usiadł przy oknie. Z piętra na którym mieszkał, widok miasta rozświetlonego tysiącem lampek był piękny. Jednak jego uwagę przykuło delikatne światło telefonu na budynku naprzeciw. Gdy przyjrzał się uważnie, dostrzegł człowieka, który wyglądał jakby miał za chwilę skoczyć z dachu. Chłopak od razu zerwał się i pobiegł do sąsiedniego bloku. Jego serce biło w szalonym tempie. Nie chciał, aby ta osoba, kimkolwiek była, zginęła. Nie dziś, nie w dzień, kiedy wszystko powinno być szczęśliwsze. Gdy wbiegł na dach, okazało się, że zdążył. Podszedł cicho do chłopaka, aby go nie wystraszyć. Po chwili tajemnicza postać uśmiechnęła się i przymknęła oczy. Aleksy powiedział drżącym głosem:
- Proszę, nie rób tego. Jeśli nie dla siebie, to dla mnie. Nie chcę patrzeć, jak ktoś się zabija. Zwłaszcza dziś, nie chcę widzieć cię później do końca życia i zadręczać się, że nie zrobiłem nic, żeby cię powstrzymać. Proszę, daj życiu drugą szansę. Chodźmy do mnie, upieczemy cynamonowe pierniki, ich zapach poprawi ci humor, obiecuję.
Chłopak spojrzał na niego zaskoczony po czym uśmiechnął się delikatnie i powiedział:
- Właściwie, mogę to odłożyć…
Aleksy uśmiechnął się do niego zachęcająco, po czym pomógł mu zejść z barierki. Zaprosił na święta chłopaka, którego imienia nawet nie znał, ale nie żałował. Postanowił sobie, że nauczy go, że stojąc na ziemi też można sięgnąć gwiazd.

Był świąteczny wieczór, a Aleksy siedział sam w mieszkaniu. Nie chciał odwiedzać rodziców, po tym jak się z nimi pokłócił. Nie miał z kim spędzić tego radosnego święta, które dla chłopaka tak wesołe nie było. Zgasił światło i usiadł przy oknie. Z piętra na którym mieszkał, widok miasta rozświetlonego tysiącem lampek był piękny. Jednak jego uwagę przykuło delikatne światło...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tyle miesięcy drugich szans. Nie zauważyłam kiedy przekroczył granicę być może dlatego, że nie było jednej granicy. Kiedy przekraczał kolejne ja sukcesywnie przesuwałam je dalej. Najpierw to były tylko słowa i te bolały najbardziej. Kiedy przeszedł do czynów wcale nie byłam już zdziwiona. Już wtedy nie dziwiło mnie nic. Dziś 24 grudnia- Wigilia. Pierwszy raz piekę pierniki dla mojego Synka, pierwszy raz w domu unosi się zapach cynamonu i prawdziwych Świąt. Pierwszy raz w naszym domu panuje miłości i spokój- i tylko miłość i spokój. Wyprowadziłam się i złożyłam pozew rozwodowy. Pora wreszcie dać szansę sobie.

Tyle miesięcy drugich szans. Nie zauważyłam kiedy przekroczył granicę być może dlatego, że nie było jednej granicy. Kiedy przekraczał kolejne ja sukcesywnie przesuwałam je dalej. Najpierw to były tylko słowa i te bolały najbardziej. Kiedy przeszedł do czynów wcale nie byłam już zdziwiona. Już wtedy nie dziwiło mnie nic. Dziś 24 grudnia- Wigilia. Pierwszy raz piekę pierniki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wigilia klasowa nierzadko jest równie rodzinna (pomimo braków więzów krwi) co prawdziwa, 24 grudnia. W tym roku umówiliśmy się na bardzo zorganizowane spotkanie. Pierogi, pierniczki, choinka, prezenty.
W piątek po szkole wspólnie upiekliśmy pierniczki. My przynieśliśmy składniki, a dziewczyny zajęły się przygotowaniem ciasta. Potem ozdabialiśmy je z nieustającym uśmiechem.
Postanowiłem, że jeszcze do końca roku zrobię w jej stronę pierwszy (choć mały) krok. Pomyślałem, że dając jej drobne znaki połapie się i może nie będę zmuszony do ostateczności, podczas której pewnie spaliłbym się ze wstydu. Ja, twardziel, z nią, dziewczyną marzeń? Nierealne.
Ale mimo, wszystko czas było wziąć się do działania. Postarałem się jak mogłem w ozdobieniu i dałem jej upieczonego przed chwilą pierniczka w kształcie serca. Tandeta? Może i tak, ale ona spojrzała na mnie (bo ja wiem?) dziwnie.
- Chcesz… coś powiedzieć? – dodała po chwili milczenia.
A ja co odpowiedziałem? Nic innego, jak „nie” i odszedłem z burakiem na twarzy. Potem tysiąc sześćset dwanaście razy pytałem siebie: dlaczego? Dlaczego nie podszedłeś? Przecież widziałeś, że w i d z i, wystarczyło tylko potwierdzić.
Następnego dnia, mieliśmy na godzinie wychowawczej losować, komu zrobimy paczkę. Modliłem się, żeby na karteczce oświeciło mnie jej imię. Jej piękne imię. Proszę proszę proszę. I zgadnijcie, co się okazało.
To była ona.
Znajdę sposób, żeby wpleść moje uczucia w prezent. Dostanie coś nieoczywistego, takiego, jaka jest ona. Tym razem nie stchórzę nie stchórzę nie stchórzę.

Wigilia klasowa nierzadko jest równie rodzinna (pomimo braków więzów krwi) co prawdziwa, 24 grudnia. W tym roku umówiliśmy się na bardzo zorganizowane spotkanie. Pierogi, pierniczki, choinka, prezenty.
W piątek po szkole wspólnie upiekliśmy pierniczki. My przynieśliśmy składniki, a dziewczyny zajęły się przygotowaniem ciasta. Potem ozdabialiśmy je z nieustającym uśmiechem....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wybiła 20. Jeszcze tylko godzina – pomyślała Monika. Od 2 tygodni zatrudniona w charakterze pomocnicy Mikołaja w jednym z warszawskich supermarketów dziewczyna dorabiała do stypendium. Ze spokojem znosiła rozwydrzone dzieciaki, monotonną muzykę i roszczeniowych klientów. Zresztą lepsze to niż samotne wieczory w wynajętym pokoju. Rodzina i znajomi zostali na podkarpaciu. W tym roku, po raz pierwszy w życiu miała spędzić święta z dala od bliskich. Nikt się nie zgodził ją zastąpić, więc została zmuszona przyjść do pracy w wigilię.
Minęła 21. Monika naciągnęła głęboko czapkę i wyszła w noc. Dopiero po kilku minutach zauważyła, że ktoś ją śledzi. Przyspieszyła kroku. Nieznajomy również. Już miała zacząć biec, gdy usłyszała znajomy głos.
Monia, czekaj! – zawołał
Piotrek? Co ty tutaj robisz? – zdziwiła się.
Nie mogłem znieść myśli, że ty sama, w obcym mieście – spochmurniał – a przecież są święta.
I co? Przyjechałeś spędzić je ze mną? – spojrzała na niego czule. Zamiast odpowiedzi chłopak przyciągnął ją do siebie i pocałował. Jego usta smakowały cynamonem.
Całą drogę do mieszkania Monika wspominała stare czasy. Z Piotrkiem byli parą ale potem ich drogi się rozeszły. Ona wyjechała, on został. A teraz jest tu.
W domu czekała na nią kolejną niespodzianka. Piotrek przywiózł nie tylko świąteczne przysmaki ale razem z nim przyjechali jej rodzice, babcia z dziadkiem a nawet kot Franio, który przestraszony schował się pod łóżkiem. Nie mogliśmy zostawić cię samą w święta – powiedziała babcia – a ten uprzejmy młodzieniec nas tu wszystkich sprowadził – uśmiechnęła się i puściła do niego oko.

Wybiła 20. Jeszcze tylko godzina – pomyślała Monika. Od 2 tygodni zatrudniona w charakterze pomocnicy Mikołaja w jednym z warszawskich supermarketów dziewczyna dorabiała do stypendium. Ze spokojem znosiła rozwydrzone dzieciaki, monotonną muzykę i roszczeniowych klientów. Zresztą lepsze to niż samotne wieczory w wynajętym pokoju. Rodzina i znajomi zostali na podkarpaciu. W...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Leżałem na kanapie wpatrzony w ekran telewizora. Wyszła z łazienki. Od razu poczułem jej zapach. Zimą zawsze pachniała cynamonem. Popatrzyłem na nią. Osuszała włosy ręcznikiem i zalotnie się do mnie uśmiechała.
,,Nie spieprz tego. To wasz ostatni wieczór" - upominałem się w myślach.
Położyła się obok mnie. Jej ciało tak intensywnie pachniało piernikiem i ta cynamonowa nuta... Uwielbiałem to.
- Pięknie pachniesz - powiedziałem.
Popatrzyła na telewizor i skrzywiła się.
- Kolejny wojenny film. Widzisz jak wygląda tam życie? A ty chciałeś jechać na tą misję. Dobrze, że mamy to już za sobą - powiedziała z satysfakcją i pocałowała mnie.
,,Wybacz. Nie mogę z tobą zostać, tam potrzebują mnie bardziej" - odpowiedziałem w myślach.
- Nie rozmawiajmy już o tym - powiedziałem na głos i zmieniłem kanał.

Misja dobiegła końca. Po roku wróciłem. Wysyłałem jej listy, mimo braku odpowiedzi. Wiedziała, że dziś wrócę. Bałem się, ale pojechałem pod jej dom. Wiedziałem, że jeśli nie spróbuję będę żałował do końca życia.
- Wróciłem - powiedziałem, gdy tylko pojawiła się w drzwiach.
- Nienawidzę Cię! - krzyknęła i rozpłakała się.
- Wybacz...
- Nienawidzę cię za ten rok wyczekiwania, tęsknoty, obaw i niepewności. Ale... ale kocham cię za twoją odwagę, poświęcenie i za to, że wróciłeś do mnie.
Weszliśmy do środka. Na stole stała kawa pachnąca cynamonem i piernik. Skrzywiłem się, znając jej umiejętności kulinarne. Roześmiała się czytając mi w myślach.
- Dla ciebie nauczyłam się piec. Uwielbiasz zapach cynamonu i piernika. Tu będziesz czuł go zawsze i nigdy już nie będziesz chciał stąd odejść - szepnęła wtulając się we mnie.
- Nigdy - odparłem tym razem szczerze.
Z każdym oddechem delektowałem się zapachem piernika i cynamonu - jej zapachem.
,,Zostanę tu tylko dla ciebie" - pomyślałem.

Leżałem na kanapie wpatrzony w ekran telewizora. Wyszła z łazienki. Od razu poczułem jej zapach. Zimą zawsze pachniała cynamonem. Popatrzyłem na nią. Osuszała włosy ręcznikiem i zalotnie się do mnie uśmiechała.
,,Nie spieprz tego. To wasz ostatni wieczór" - upominałem się w myślach.
Położyła się obok mnie. Jej ciało tak intensywnie pachniało piernikiem i ta cynamonowa...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej