Iga zarzuciła na plecy gruby koc, jej babcia dziergała go 20 lat temu w taki sam mroźny, grudniowy wieczór co ten. Za oknem od kilku dni nieustannie prószył śnieg, temperatura spadła do kilku stopni poniżej zera. Powoli zaczynało brakować drewna do podpałki, więc Iga zaczęła rozgrzewać się grzanym winem z goździkami.
Zostało 5 dni do Świąt Bożego Narodzenia, a ona nie zrobiła nic. Stary, poczciwy sąsiad Jędrek podarował jej małą jodełkę. Przyjechał, podstawił drzewko na środku salonu i poszedł do siebie. A ona niewzruszenie usiadła na sofie obok i tylko wdychała woń choinki.
Jeszcze rok temu mała Zosia latałaby jak poparzona po domu wyszukując coraz to nowszych ozdób, zarzucając kolorowe łańcuchy na drzewko, tłukąc bombki i podjadając pierniczki.
- Co ty tutaj robisz? – zapytała ochrypłym głosem mężczyznę, który dobijał się do drzwi.
- Jędrek do mnie dzwonił, mówił, że przydałaby ci się pomoc – powiedział niepewnie. – Słuchaj, Iga, przepraszam. Cholernie cię przepraszam, schrzaniłem! Powinienem ściągnąć tu lekarzy z całego świata, aby uratowali naszego Aniołka! Nie miałem prawa mówić, że to twoja wina.
Gdyby Iga złapała ją w porę to nie wpadłaby pod ten samochód. Ale wpadła. Osiem miesięcy temu, a oni od tego czasu nie potrafili nawet spojrzeć sobie w oczy.
- Pozwól mi tylko zostawić drewno, jest strasznie zimno – powiedział wchodząc do chatki, w której spędzili ostatnie dziesięć lat.
Iga patrzyła jak Adam rozpala w piecu, nagle całe pomieszczenie ogarnęło światło. Ale to w jego oczach dostrzegła najjaśniejsze iskry.
- Zostań – powiedziała, gdy zbliżał się już do wyjścia.

Iga zarzuciła na plecy gruby koc, jej babcia dziergała go 20 lat temu w taki sam mroźny, grudniowy wieczór co ten. Za oknem od kilku dni nieustannie prószył śnieg, temperatura spadła do kilku stopni poniżej zera. Powoli zaczynało brakować drewna do podpałki, więc Iga zaczęła rozgrzewać się grzanym winem z goździkami.
Zostało 5 dni do Świąt Bożego Narodzenia, a ona nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wszedłem do swojej ulubionej cukierni i od razu poczułem zapach pakowanych przez ekspedientkę pierników. I wtedy ją zobaczyłem. Miłość swojego dzieciństwa. To ona kupowała pierniczki.
Stała do mnie odwrócona plecami, we włosach nadal połyskiwały płatki śniegu. Widocznie przyszła tuż przed chwilą. Ustawiłem się za nią w kolejce i poczułem jej cynamonowy, świąteczny perfum. I jak za dawnych lat żołądek wywinął mi koziołka. Czy i jak za dawnych lat spojrzy na mnie z wyrzutem is smutkiem? - przemknęło mu przez myśl.
-Dziękuję to wszystko.-zapłaciła i odwracając się upadła mi wprost w ramiona. Jej oczy świeciły jeszcze bardziej niż kiedyś, jej usta były jeszcze doskonalsze niż kiedyś...
-Oj przepraszam - powiedziała zakłopotana i spojrzała na moją twarz, a ja ją nadal trzymałem w ramionach. - Karol? Jak ja cię dawno nie widziałam! Ale wyprzystojniałeś.
-A ty jesteś wciąż piękniejsza- palnąłem, bo tylko to miałem w głowie.
Zaśmiała się, chyba spodobał jej się mój komplement.
-Chodźmy do kawiarni, musisz mi koniecznie opowiedzieć co u ciebie.
Wyszliśmy z cukierni, ja nadal ją obejmując, ale nie miała chyba nic przeciwko. Swoją głowę wtuliła w moje ramię.
Najlepsze co mogłem dostać na święta chyba właśnie dostałem. Ona dała mi drugą szansę.

Wszedłem do swojej ulubionej cukierni i od razu poczułem zapach pakowanych przez ekspedientkę pierników. I wtedy ją zobaczyłem. Miłość swojego dzieciństwa. To ona kupowała pierniczki.
Stała do mnie odwrócona plecami, we włosach nadal połyskiwały płatki śniegu. Widocznie przyszła tuż przed chwilą. Ustawiłem się za nią w kolejce i poczułem jej cynamonowy, świąteczny perfum. I...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tomek nigdy nie lubił świąt. Zawsze uważał je za sztuczne i zbyt skomercjalizowane, ale dopiero tegoroczne zapowiadały się być prawdziwą katastrofą. Właśnie dziś, w Wigilię Bożego Narodzenia dowiedział się o chorobie przyjaciela i nieustannych kłótniach rodziców, którzy wciąż wzajemnie grożą sobie rozwodem. Dziś dowiedział się, że jego dziewczynę widziano z innym, przez co zerwał z nią, nie wysłuchawszy jej wersji wydarzeń. Dziś znienawidził cały świat, nawet ten cynamonowy zapach pierników, który poczuł gdy ktoś otworzył drzwi cukierni, obok której właśnie szedł. Postanowił przejść na drugą stronę ulicy. Niewiele myśląc, gwałtownie skręcił i wszedł na jezdnię. W tej samej chwili usłyszał pisk. Gdy odwrócił głowę widział tylko światło hamującego samochodu. Po chwili siedział na dachu pobliskiego budynku i z góry obserwował to wydarzenie, które zdawało się zatrzymać w miejscu. Odwrócił głowę. Tuż obok siedział chłopak, bardzo podobny do niego.
-Kim jesteś?- zapytał.
-Przyszedłem żeby coś ci pokazać- odrzekł nieznajomy, dotykając ręką jego czoła. Przed oczami zaczęły przewijać mu się obrazy szczęśliwych świąt, które kiedyś spędzał z rodzicami i przyjaciela po przeszczepie. Na koniec zobaczył swoją dziewczynę, którą ktoś starał się usilnie pocałować, lecz ta go spoliczkowała.
-Właśnie uderzył w ciebie samochód- odezwał się nieznajomy. - Nie martw się, przeżyjesz.
Tomek patrzył na niego przerażony.
-Czy po tym co widziałeś, wiesz co msz robić?
Osłupiały kiwnął głową a jego rozmówca uśmiechnął się i dodał:
- Właśnie dostałeś drugą szansę, nie zmarnuj jej.

Tomek nigdy nie lubił świąt. Zawsze uważał je za sztuczne i zbyt skomercjalizowane, ale dopiero tegoroczne zapowiadały się być prawdziwą katastrofą. Właśnie dziś, w Wigilię Bożego Narodzenia dowiedział się o chorobie przyjaciela i nieustannych kłótniach rodziców, którzy wciąż wzajemnie grożą sobie rozwodem. Dziś dowiedział się, że jego dziewczynę widziano z innym, przez co...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Choinkę mam, prezenty w większości już też kupione, piernik zagnieciony od dwóch tygodni dochodzi w kuchni, mięsa natarte przyprawami... Ciekawe czy lampki działają czy znowu będę w ostatniej chwili latała po supermarketach. "Uwielbiam święta". Już nie mogę się doczekać kiedy będę miała to z głowy i od stycznia odpocznę. Dobrze, że Wigilia jest w niedzielę, zdążę się wyspać. W zeszłym roku przed pracą mieliłam mak, a kolacja była o 22 bo z niczym nie mogłam zdążyć. W tym roku nad wszystkim panuję, wszystko mam zaplanowane i pod kontrolą. Kolacja będzie o 19, barszczyk, pierogi, karp... NIE MAM KARPIA!! Moja matka mi da, ona uwielbia ryby. Skąd ja wezmę karpia? Mam przebijać się przez tłum ludzi walczących o te biedne, podduszone ryby? NIECH TO SZLAG! Zawracam do marketu. Jedź baranie, bardziej zielone nie będzie! Nienawidzę ludzi i tych rodzinnych świąt... Co to za światło... Słyszę dzwoneczki...

Tak mi cieplutko i pachnie świętami. Uwielbiałam święta kiedy byłam mała. Babcia piekła przypalony makowiec, a ja ubierałam choinkę. Cały dzień spędzaliśmy razem. Kolacja przeważnie była bardzo późno, ale kto by się tym przejmował? Mamy tyle wolnych dni. Nie szłam do szkoły, spędzałam dzień z babcią, która walczyła z pierogami, ale nigdy nie spieszyła się. Wolała porobić ze mną ozdoby choinkowe.

Budzę się w szpitalu. Już nie ma ciepełka, jest mi zimno i wszystko mnie boli. Nie ma dzwoneczków tylko jakieś drażniące pikanie i plumkanie. To białe to nie śnieg tylko kołdra. Nie ma choinki, koło łóżka stoi zakurzony stroik.

- Kto to się obudził!! No w końcu, ile można spać?
- Jak to spać?
- Miała pani mały wypadek, wjechał w panią autobus. Za czym pani tak goniła?
- Za karpiem...
- W tym roku już się nie przyda, jutro Nowy Rok.
- Nie będzie świąt?
- Święta spędziła pani tutaj. Mrożone pierogi na plastikowych talerzach nie są za dobre, ale chociaż była cała rodzina. Nie słyszała pani kolęd?
- Nie...
- Odbije sobie pani za rok. Zadzwonię do pani rodziców. Już nie mogli się doczekać jakichś dobrych wieści.

Za rok nie będzie karpia. Będzie przypalony makowiec i ubieranie choinki do 22.

Choinkę mam, prezenty w większości już też kupione, piernik zagnieciony od dwóch tygodni dochodzi w kuchni, mięsa natarte przyprawami... Ciekawe czy lampki działają czy znowu będę w ostatniej chwili latała po supermarketach. "Uwielbiam święta". Już nie mogę się doczekać kiedy będę miała to z głowy i od stycznia odpocznę. Dobrze, że Wigilia jest w niedzielę, zdążę się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dźwięk otwieranych drzwi zbudził Raszida z drzemki. W powietrzu wyczuł swój ulubiony zapach - jego Pani przyszła do niego. Zarżał z radości, kiedy wreszcie dostrzegł ją. Nastroszył uszy i rozdął chrapy- coś było nie tak.... Nie wyczuwał woni towarzysza swojej przyjaciółki. Weszła do jego boksu i przytuliła się do niego. Poczuł niesamowity smutek promieniujący od ciepłych objęć a potem mokre kropelki kapiące na jego szyję. Spróbował dostrzec, jakim cudem deszcz pada, choć nie czuje jego zapachu. "Spokojnie, Raszid... Już w porządku" Kojący dotyk jego pani sprawił, że stracił chęć do robienia czegokolwiek poza poddaniem się tej cudowniej pieszczocie...
"Och, koniczku, co ja mam zrobić?... Szkoda, że nie umiesz mówić.... Może ty byś mi poradził, co mam zrobić. Dziś święta, wiesz? Ale jesteśmy całkiem sami. Krystian wyjechał... Po cóż ja to mówiłam! Tyle słów pełnych gniewu padło między nami. Ale przecież wiesz, że w złości robi się głupie rzeczy?"
Oczywiście, że wiedział. Czasem w złości potrafił zrzucić swoją przyjaciółkę z grzbietu, jednak potem zawsze żałował i przepraszał, a ona zawsze mu wybaczała... Tak strasznie ją kochał... Zarżał cicho w odpowiedzi.
"Pojechał... Jesteśmy sami... Nie chcę sama siedzieć przy stole pełnym pyszności, które razem robiliśmy, wśród naszych rodzin, które są takie szczęśliwe, przy pięknej choince. Razem ją ubieraliśmy, choć Krystian głównie przystrajał mnie a nie choinkę."
Usłyszał śmiech przyjaciółki pełny smutku.
Uniósł głowę. Ktoś się zbliżał. Zapach, który dopłynął do jego nozdrzy powiedział mu, że to towarzysz jego pani. Jednak ona nie słyszała, jak otwiera drzwi stajni. Dopiero, kiedy delikatnie ją objął zorientowała się, że przyszedł.
Raszid usłyszał cicho szeptane słowa przeprosin. I wiedział, że ten wielki smutek minął, że wszystko nareszcie jest już dobrze.
"Wiedziałem, że cię tu znajdę."

Dźwięk otwieranych drzwi zbudził Raszida z drzemki. W powietrzu wyczuł swój ulubiony zapach - jego Pani przyszła do niego. Zarżał z radości, kiedy wreszcie dostrzegł ją. Nastroszył uszy i rozdął chrapy- coś było nie tak.... Nie wyczuwał woni towarzysza swojej przyjaciółki. Weszła do jego boksu i przytuliła się do niego. Poczuł niesamowity smutek promieniujący od ciepłych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Codziennie przychodził pijany i od razu zasypiał. Kochała go ,jednak zaczęła się bać o przyszłość. Czy to normalne? Pytała samą siebie. Oboje mieli przecież dobrą pracę, często wyjeżdżali za granicę. Pewnego dnia przyszedł kompletnie pijany i po raz pierwszy zaatakował Rosie słownie. Miała dość, spakowała wszystkie swoje najpotrzebniejsze rzeczy i wybiegła z płaczem z domu, trzaskając drzwiami. Minęło już pół roku od tamtego zdarzenia a on codziennie przychodził pod dom jej mamy z wielkim bukietem błękitnych róż. Nie wiedział jednej rzeczy. Rosie była w ciąży i już za 2 miesiące miała urodzić Jego dziecko. Zbliża się Wigilia a Jego przy niej nie będzie? Nie złoży jej życzeń przy opłatku? Nie przytuli? Nie powie jak bardzo smakują mu jej potrawy? Gdy tak rozmyślała o całej sytuacji, wpadłą na niego na ulicy. Jakież było jego zdziwienie wymalowane na twarzy gdy zobaczył brzuszek wystający spod puchatej zimowej kurtki.
-To Twoja córeczka- powiedziała.
-Czemu Mi nie powiedziałaś? Boże, jestem najszczęśliwszym mężczyzną na świecie. Błagam. pozwól mi spotykać się z moją córką. Ona nic nie zawiniła. To ja byłem głupi. Chodzę na terapię walczę o Ciebie, o Nas. Jeśli mnie nie chcesz to chociaż pozwól żebym miał kontakt z córką.
W jego oczach widziała łzy. Wiedziała że mówi prawdę. Nie potrafiła przestać Go kochać.
- Wróćmy do naszego domu. Razem! Kocham Cię! Już dawno Ci wybaczyłam! Wigilię powinniśmy spędzić razem! Całą rodziną!
I tak Wigilię spędzili razem.

Codziennie przychodził pijany i od razu zasypiał. Kochała go ,jednak zaczęła się bać o przyszłość. Czy to normalne? Pytała samą siebie. Oboje mieli przecież dobrą pracę, często wyjeżdżali za granicę. Pewnego dnia przyszedł kompletnie pijany i po raz pierwszy zaatakował Rosie słownie. Miała dość, spakowała wszystkie swoje najpotrzebniejsze rzeczy i wybiegła z płaczem z domu,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Rok zajęło mi wybaczenie jej.
Lecz teraz zastanawiam się, dlaczego nie zrobiłem tego wcześniej.
Rok temu jechaliśmy na Wigilię do jej rodziców.
Jednak spędziłem je w szpitalu.
Pogoda była okropna, a ona jechała zdecydowanie zbyt szybko. Martwiła się, że nie zdążymy na czas.
Mieliśmy wypadek.
Ona już na drugi dzień świąt wróciła do domu.
Ze mną było gorzej. Gdy poznałem obrażenia, nie pozwoliłem wpuszczać jej do sali.
Prawie rok nie wychodziłem z domu.
Jednak gdy w tv znów zaczęły pojawiać się świąteczne reklamy, nie mogłem sobie z tym poradzić... Milion razy chciałem zadzwonić, ale tchórzyłem.
Padał śnieg a w domu było zimno jak w lodówce.
Zadzwoniłem
Gdy odebrała nie byłem w stanie wypowiedzieć słowa.
- Już jadę - powiedziała.
Pojawiła się po godzinie.
Cały wieczór płakaliśmy wyrzucając sobie wszystko, aż usnęliśmy na łóżku przytuleni.
Obudziłem się wieczorem, na oknie migotały lampki.
Wsiadłem na wózek poprawiając nogi.
Jej oczy nadal były opuchnięte, ale wesoło nuciła "Last Christmas", karpie leżały w marynacie, woda w pierogach wrzała, a makowiec był gotowy.
Zaburczało mi w brzuchu.
Gdy mnie zobaczyła, podbiegła i bezceremonialnie usiadła mi na kolanach.
- Dziś wigilia - szepnęła.
Popatrzyłem na nią.
- Wybaczam Ci.
Z jej oczu spłynęła łza.
- To nie ma dla mnie żadego znaczenia - pokazała wózek. - Kocham Cię. A teraz pomóż mi i nakryj do stołu, na raz zawieziesz więcej, ja bym musiała biegać ze trzy razy, niosąc to w rękach. I się pospiesz, bo w tym tempie zjemy w Boże Narodzenie.

Rok zajęło mi wybaczenie jej.
Lecz teraz zastanawiam się, dlaczego nie zrobiłem tego wcześniej.
Rok temu jechaliśmy na Wigilię do jej rodziców.
Jednak spędziłem je w szpitalu.
Pogoda była okropna, a ona jechała zdecydowanie zbyt szybko. Martwiła się, że nie zdążymy na czas.
Mieliśmy wypadek.
Ona już na drugi dzień świąt wróciła do domu.
Ze mną było gorzej. Gdy poznałem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Olka nienawidziła świąt. Nienawidziła ich tak bardzo, jak tylko pracownik sklepu spożywczego może ich nienawidzić. Nienawidziła ich za pośpiech, tłumy ludzi, którzy zachowują się jakby za chwile miała być wojna i trzeba nagromadzić jedzenia na rok, za to, że wszyscy czegoś od niej chcą i tego, że ona sama nie może pomóc nawet mamie przy wilgli, bo pracuje do samego zamknięcia. Pewnie gdyby było czynne w święta, też zresztą znalazło by się sporo osób, którym brakło czasu na zakupy. W klepie zapachy i aromaty mieszały się ze sobą i przyprawiało ja już to o mdłości. A pomyśleć, że jeszcze nie tak dawno temu mandarynki, pomarańcze i pierniki kojarzyły się z choinką i prezentami. To właśnie przyszło jej do głowy, kiedy dźwigała ciężka skrzynkę z pomarańczami, mijając przy okazji dekorację, którą sama zrobiła: też pomarańcze,poukładane za to w koszyczku i ponabijane goździkami. I wtedy zobaczyła jego - tego drania, który zmarnował jej dwa lata. Stał sobie przebierając w chipsach. W chipsach! Nawet świąt nie szanuje! Drań! I stało się. Nogi jej się splątały i runęła jak długa, prościutko na niesiona skrzynkę.
- Halo… Halo… -usłyszała za chwilę znajomy głos. Otworzyła oczy, zobaczyła Marcina i już miała uciekać, ale coś jej nie dało. - Leż spokojnie, karetka już jedzie. Nie wiem, czy nie złamałaś sobie żeber. To przeze mnie?
- Nie pochlebiaj sobie- prychnęła przez zęby.
- Olcia, przepraszam. Nie kłóćmy się teraz. Pojadę z Toba. Może przyda ci się ktoś, kto odwiezie cię do domu? Mogę?
- A co mam za wyjście…
Może te święta, mają jednak jakieś przesłanie…

Olka nienawidziła świąt. Nienawidziła ich tak bardzo, jak tylko pracownik sklepu spożywczego może ich nienawidzić. Nienawidziła ich za pośpiech, tłumy ludzi, którzy zachowują się jakby za chwile miała być wojna i trzeba nagromadzić jedzenia na rok, za to, że wszyscy czegoś od niej chcą i tego, że ona sama nie może pomóc nawet mamie przy wilgli, bo pracuje do samego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Grudniowe wieczory stawały się coraz zimniejsze, oznaczało to, że wigilia była coraz bliżej. Na ulicach można było zobaczyć bawiące się w śniegu dzieci i dorosłych - zwykle ostrożnie stąpających po chodnikach. Wśród ludzi kochających oraz nienawidzących tę porę roku był też mężczyzna, któremu nie zależało. Upadki na chodniku nie były dla niego upokorzeniem, bitwa na śnieżki nie była zabawą. Henry był obojętny. Całe dnie spędzał w parku, który był dla niego domem. To był już jego siódmy wigilijny wieczór tutaj. Życie jakby zatrzymało się w miejscu, nie pytając go o zgodę. Z namysłu wyrwał Henry'ego bijący dzwon. Mężczyzna poczuł ból gdzieś w okolicach serca, który oznaczał, że nie usiedzi już dłużej na mrozie. Ruszył więc do kościoła, aby się nieco ogrzać. Pchnął wielkie drzwi, a światło, które biło z wnętrza, oślepiło go na kilka dobrych sekund. Nie było ono jednak jasne i rażące, ale ciepłe, zapraszające do środka. Po kilku sekundach Henry odzyskał wzrok, kościół był na prawdę ogromny i pięknie ozdobiony, jednak to nie wzbudziło w nim żadnych emocji. Usiadł w przedostatniej ławce, przysłuchując się dzieciom, śpiewającym kolędy. Nie zauważył, że od pewnego czasu ktoś mu się przygląda. Dopiero, gdy poczuł rękę na ramieniu, zauważył młodego mężczyznę, ze łzami w oczach. W pewnym momencie zrozumiał.
- Tato?
Wszystko potoczyło się tak szybko... Kilka godzin później Henry wkroczył do domu pełnego kochających ludzi, gdzie pachniało cynamonem i domowej roboty piernikami. Gdzie otrzymał od życia drugą szansę. Tego wieczoru przestał być obojętny, potrzebował tylko trochę miłości.

Grudniowe wieczory stawały się coraz zimniejsze, oznaczało to, że wigilia była coraz bliżej. Na ulicach można było zobaczyć bawiące się w śniegu dzieci i dorosłych - zwykle ostrożnie stąpających po chodnikach. Wśród ludzi kochających oraz nienawidzących tę porę roku był też mężczyzna, któremu nie zależało. Upadki na chodniku nie były dla niego upokorzeniem, bitwa na śnieżki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zapach cynamonu unosił się w powietrzu. Na stoliku przede mną leżały aromatyczne pierniczki i gorąca czekolada. Było tak cudownie przyjemnie, że aż byłabym w stanie cieszyć się tegorocznymi Świętami. Byłabym, gdyby nie telefon, jaki dostałam dzisiaj rano. "Spotkajmy się o 16.00 w Ciastkowni, to jest naprawdę coś ważnego". Nie dzwonił od dawna. Już nawet zapomniałam jak delikatny i stanowczy zarazem ma głos. Złamał zasady, niepisane, ale przestrzegane przez nas obu. Żadnych telefonów. Kontakt jedynie przez Facebooka, ale nie częściej niż 4 razy w roku. Dokładnie tyle, ile okazji na składanie życzeń. Co więc mogło być takiego pilnego, żebym miała się z nim zobaczyć akurat dzisiaj? Akurat w "naszej" kawiarnii? Czekałam z duszą na ramieniu, spodziewając się najgorszego, o 16.01 już byłam gotowa żeby wyjść, ale nie zdążyłam nawet wstać, a już był obok mnie. Zapatrzona w intensywnie niebieskie oczy zapomniałam o całym świecie. Tak bardzo żałuję tego, co zrobiłam. Wspomnienia wróciły, ach, gdyby tylko można było cofnąć czas! Miałam wrażenie, że minęła cała widoczność, radość mieszała się z bólem i wyrzutami sumienia, łzy napływały mi do oczu. Jak zawsze doskonale wyczuł mój nastrój, podszedł bliżej, przytulił i wyszeptał dwa słowa, które pragnęłam usłyszeć przez ten cały czas, a nie śmiałam o nie prosić. "Wybaczam Ci". Teraz już płakałam na dobre. Ze szczęścia. Dużo pracy przed nami, by odbudować to, co zniszczyłam dokładnie tego dnia 5 lat temu. Na szczęście pierwszy krok już mamy za sobą. Święta to magiczny czas, a zapach pierników i cynamonu już zawsze będzie moim ulubionym.

Zapach cynamonu unosił się w powietrzu. Na stoliku przede mną leżały aromatyczne pierniczki i gorąca czekolada. Było tak cudownie przyjemnie, że aż byłabym w stanie cieszyć się tegorocznymi Świętami. Byłabym, gdyby nie telefon, jaki dostałam dzisiaj rano. "Spotkajmy się o 16.00 w Ciastkowni, to jest naprawdę coś ważnego". Nie dzwonił od dawna. Już nawet zapomniałam jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej