Wiele osób z pewnością by się przestraszyło wizji końca świata i tego co stanie się po nim. Ja jednak byłabym w pewnym sensie szczęśliwa. Przestałabym się martwić przyszłością, tym jak ona ma wyglądać i czy zdołam jej podołać. Przestałabym pędzić razem z wirem tego świata. Zatrzymałabym się na te pół roku i skupiła na tym co jest na prawdę ważne. Relacje z rodziną i przyjaciółmi, spełnianie marzeń, robienie rzeczy na które zawsze uważałam, że mam czas. Zaczęłabym żyć pełnią życia. Robić to na co nigdy nie miałam odwagi. Cieszyć się z życia, zamiast tylko zamartwiać. Wiedziałabym, że wkrótce wszystko się skończy, więc chciałabym wykorzystać to jak najlepiej. I można to skojarzyć z powiedzeniem, że zaczynamy doceniać własne życie dopiero, gdy czujemy, że możemy je stracić. Jednak wolałabym popatrzeć na to z innej strony, w takim momencie stawiamy wszystko na jedną kartę, prawie wszystkie zmartwienia odchodzą. Zostaje tylko obawa o to jak przebiegnie nasza śmierć. Poza tym nie obchodzi nas nic więcej, bo i tak niedługo umrzemy. Możemy się uwolnić od codziennej monotonii i robić rzeczy na które nigdy nie mieliśmy czasu. To wszystko dlatego, że codziennie pracujemy na to co będzie w przyszłości i na to jacy my będziemy. Co się stanie jeśli przyszłości nie będzie?

Myślę, że mimo wizji bliskiej śmierci, byłyby to dla mnie najlepiej spędzone miesiące w życiu.

Wiele osób z pewnością by się przestraszyło wizji końca świata i tego co stanie się po nim. Ja jednak byłabym w pewnym sensie szczęśliwa. Przestałabym się martwić przyszłością, tym jak ona ma wyglądać i czy zdołam jej podołać. Przestałabym pędzić razem z wirem tego świata. Zatrzymałabym się na te pół roku i skupiła na tym co jest na prawdę ważne. Relacje z rodziną i...

W jaki sposób spędzić ostatnie chwile na Ziemi? Najlepszy! Dla mnie najlepszym sposobem na spędzenie połowy roku bez pracy byłoby robienie wszystkiego tego, co uważam za niezdrowe i nieodpowiedzialne. W końcu kto przejmowałby się niezdrowym jedzeniem i dodatkowymi kilogramami przed śmiercią? Spałabym w dzień, nocami wpatrywałabym się w gwiazdy. Poświęciłabym dużo czasu najbliższym, a potem wyjechała sama albo z nimi bez żadnego planu, sama nie wiem gdzie, pojechałabym na lotnisko i wzięła pierwszy samolot. Nie byłabym się robić tego, na co mam ochotę, nosiłabym awangardowe ubrania, nie wstydziłabym się mówić o uczuciach, być może nawet odważyłabym się na miłość? Wiem na pewno, że byłoby dobrze, gdybym niektóre z tych rzeczy potrafiła wprowadzić w życie już teraz. W końcu kto tak naprawdę wie, ile czasu na świecie jeszcze mu zostało?

W jaki sposób spędzić ostatnie chwile na Ziemi? Najlepszy! Dla mnie najlepszym sposobem na spędzenie połowy roku bez pracy byłoby robienie wszystkiego tego, co uważam za niezdrowe i nieodpowiedzialne. W końcu kto przejmowałby się niezdrowym jedzeniem i dodatkowymi kilogramami przed śmiercią? Spałabym w dzień, nocami wpatrywałabym się w gwiazdy. Poświęciłabym dużo czasu...

Pół roku brzmi zbyt odlegle. Aby wyrwać się z objęć komfortu trzeba zadbać o bardziej dramatyczny wydźwięk, bo inaczej będę przekładał to planowanie do ostatniego tygodnia. Idąc tym tokiem myślenia zamiast pół roku będę maltretował się ćwiercią dwóch lat. No! Teraz zestresowany mogę zacząć myśleć.
W punkcie pierwszym odcinam się od portali społecznościowych. Ile plusów! Po pierwsze: wyjaśni się dla kogo jestem naprawdę ważny. Po drugie: nie będę musiał widzieć i słyszeć wszystkich smutnych piosenek, które opublikują użytkownicy „książkotwarzy”, bo to mogłoby mnie wykończyć w pięć minut, a przecież mam PÓŁ ROKU. No i ominą mnie hasztagi: #koniecświata #yolo #każdymusinacośumrzeć. O losie! To tragiczne, że potrzeba końca roku za ćwierć dwóch lat abym zrobił coś co zrobić powinienem w pierwszy poniedziałek.
Teraz najważniejsze: skupiam się tylko na najbliższych. Ta część misternego planu może wydawać się logiczna, ale jakby się nad tym zastanowić to pędzący świat raczej oducza nas skupiania. Staram się więc każde zjawisko, które kiedyś określiłbym gadaniem zamienić na rozmawianie, a każde słyszenie na słuchanie. Używając tej metody nadaje ćwierci dwóch lat wartości zwykłych lat pięciu. Nie jest źle!
Zobaczmy jak to się skończy: wszystkie telewizje i radia się poddały, jedynie radio Maryja nieustannie nadaje odliczając czas do końca. Emocje są ogromne, wszyscy milczą co by tego końca świata rozmawianiem nie przegapić. Już prawie. Ostatnia minuta: 60-59-58-57-56-55-5 LIMIT ZNAKÓW

Pół roku brzmi zbyt odlegle. Aby wyrwać się z objęć komfortu trzeba zadbać o bardziej dramatyczny wydźwięk, bo inaczej będę przekładał to planowanie do ostatniego tygodnia. Idąc tym tokiem myślenia zamiast pół roku będę maltretował się ćwiercią dwóch lat. No! Teraz zestresowany mogę zacząć myśleć.
W punkcie pierwszym odcinam się od portali społecznościowych. Ile plusów! Po...

"Dzisiaj jest dobry dzień by umrzeć, ponieważ zawarte jest w nim całe moje życie.”

Tak mówi pewne indiańskie powiedzenie. Trzeba czerpać z życia wszystko co najlepsze właśnie tu i teraz. Celebrować każdą chwilę, spełniać marzenia i być wdzięcznym za dar istnienia na tej niezwykłej planecie jaką jest Ziemia.

W naszym kierunku nadlatuje prawdziwa asteroida Apophis. Zanim tu dotrze minie jeszcze wiele lat. Naukowcy mówią, że nic nam z jej strony nie grozi. Ale niczego nie można być pewnym, bo wszystko może się zmienić. Co nie znaczy, że trzeba żyć w lęku przed zagładą. Kosmos to nieodgadnione miejsce. Nikt nie zna odpowiedzi na pytanie dlaczego powstał i jaki jest cel jego egzystencji. Czy jesteśmy sami we wszechświecie? Skąd przyszliśmy i dokąd zamierzamy?

Wierzę, że Ziemia została nam dana w jakimś celu. Powinniśmy o nią dbać i ją szanować. Niestety, ludzkość zmierza w gorszym kierunku. Coraz częściej dominują przemoc i agresja. Zanika wrażliwość, triumfuje egoizm.

To oczywiste, że nikt nie będzie w stanie podróżować po świecie, czytać książek i wesoło spędzać czasu, jeśli zostanie na to tylko pół roku. Ziemię ogarnie panika i chaos. Zanim uderzy asteroida ludzie sami zdemolują świat w poszukiwaniu przetrwania.

Nic nie jest nam dane na zawsze. Nie można odkładać swoich pragnień na czas nieokreślony. Jedynym źródłem inspiracji i szczęścia są serce oraz umysł. Otwórz się na lepsze jutro już dziś, napełnij się wewnętrznym spokojem i zacznij po prostu cieszyć się życiem.

"Dzisiaj jest dobry dzień by umrzeć, ponieważ zawarte jest w nim całe moje życie.”

Tak mówi pewne indiańskie powiedzenie. Trzeba czerpać z życia wszystko co najlepsze właśnie tu i teraz. Celebrować każdą chwilę, spełniać marzenia i być wdzięcznym za dar istnienia na tej niezwykłej planecie jaką jest Ziemia.

W naszym kierunku nadlatuje prawdziwa asteroida Apophis. Zanim tu...

Ja ostatnie pół roku spędziłabym na realizowaniu swoich marzeń :)
Zdecydowanie byłby to czas przyjemny, nie odpuściłabym wizyty w górach, które kocham. Chciałabym zobaczyć Rzym, co jest moim ogromnym marzeniem.
Z pewnością ten czas poświęcałabym również rodzinie i bliskim, bo to oni są dla mnie najważniejsi, więc zabierałabym najbliższych w te wszystkie wymarzone podróże!

Ja ostatnie pół roku spędziłabym na realizowaniu swoich marzeń :)
Zdecydowanie byłby to czas przyjemny, nie odpuściłabym wizyty w górach, które kocham. Chciałabym zobaczyć Rzym, co jest moim ogromnym marzeniem.
Z pewnością ten czas poświęcałabym również rodzinie i bliskim, bo to oni są dla mnie najważniejsi, więc zabierałabym najbliższych w te wszystkie wymarzone podróże!

Ostatnie pół roku istnienia świata, a więc ostatnie pół roku istnienia mnie. Zdecydowanie spędzałabym dużo czasie na modlitwie i chodziłabym do spowiedzi, wiedząc, że zbliża się koniec świata. Ponadto wypłaciłabym wszystkie pieniądze z banku, powyciągałabym ukryte zaskórniaki ze wszystkich zakamarków mojego domu i udałabym się w podróż do Afryki. Normalnie nie odważyłabym się na to bojąc się chorób trzeciego świata oraz szkoda by mi było wydać na to tyle pieniędzy. Oczywiście zabrałabym ze sobą ubrania, gry, suchy prowiant i inne rzeczy, by podarować je tym biednym czarnoskórym mieszkańcom Afryki by mogli choć przez chwilę swojego życia poczuć się najedzeni i w jakiś sposób bogatymi.

Ostatnie pół roku istnienia świata, a więc ostatnie pół roku istnienia mnie. Zdecydowanie spędzałabym dużo czasie na modlitwie i chodziłabym do spowiedzi, wiedząc, że zbliża się koniec świata. Ponadto wypłaciłabym wszystkie pieniądze z banku, powyciągałabym ukryte zaskórniaki ze wszystkich zakamarków mojego domu i udałabym się w podróż do Afryki. Normalnie nie odważyłabym...

Pewnie chciałabym znaleźć rozwiązanie. Nie wierze, że nie ma możliwości pokonania zagrożenia. A kiedy wszystko zawiedzie zostaje modlitwa. I czas spędzony z bliskimi. Przy nich nic nie jest tak straszne jakby mogło się wydawać nawet śmierć.

Pewnie chciałabym znaleźć rozwiązanie. Nie wierze, że nie ma możliwości pokonania zagrożenia. A kiedy wszystko zawiedzie zostaje modlitwa. I czas spędzony z bliskimi. Przy nich nic nie jest tak straszne jakby mogło się wydawać nawet śmierć.

Ostatnie miesiące, pora spełnić marzenia, tak? Rzucacie robotę i jedziecie na wakacje?
Jasne.
Tylko kto was zawiezie? Kto wręczy klucz od pokoju i zaniesie bagaże? Kto przygotuje posiłki?
A tak w ogóle, to kto wyprodukuje żarcie?
Jeśli postanowicie przez resztę życia tylko się bawić, to świat zamiast za pół roku skończy się za tydzień. Albo wcześniej.
A potem już tylko zombie apokalipsa, splądrowane sklepy, bandy wygłodniałych mięśniaków szturmujące domy, w których mogła ostać się żywność, ghule pożywiający się zwłokami współobywateli.
I prepersi broniący się w swoich bunkrach.

Nie chcę takiego końca. I mam nadzieję, że nie będę sama.

Ogłaszamy w internecie, że powstrzymamy spełnianie marzeń. Obiecujemy śmierć każdemu, kto nagle rzuci robotę, spróbuje wziąć niezaplanowany urlop, w dowolny sposób wyrwać się z rutyny.
Szybko i bezwzględnie realizujemy te groźby, upubliczniamy egzekucje. Musimy zapanować nad emocjami ludzi zanim zorientują się, że nie damy rady im wszystkim, sprawić, że każdy poczuje, że jego właśnie byśmy dopadli.
Prócz tego zwyczajnie wykonujemy dotychczasowe obowiązki, oczywiście wypatrując wokół siebie dezerterów.
Pilnujemy, by świat nie rozleciał się wcześniej, niż jest to pisane.

A może przez te pół roku okaże się, że zagłady nie będzie, że to spisek i ktoś chciał sprowokować masy do tego, by same urządziły sobie koniec świata?

Jeśli tak, to możecie mnie wtedy postawić przed sądem za wszystkie te zabójstwa. Cieszcie się, że dzięki mnie wciąż możecie.

Ostatnie miesiące, pora spełnić marzenia, tak? Rzucacie robotę i jedziecie na wakacje?
Jasne.
Tylko kto was zawiezie? Kto wręczy klucz od pokoju i zaniesie bagaże? Kto przygotuje posiłki?
A tak w ogóle, to kto wyprodukuje żarcie?
Jeśli postanowicie przez resztę życia tylko się bawić, to świat zamiast za pół roku skończy się za tydzień. Albo wcześniej.
A potem już tylko...

Przez ostatnie pół roku chciałabym spełnić swoje największe marzenie: zwiedzić Moskwę i Petersburg. Swoje oszczędności wydałabym także na wycieczkę mojej rodziny do ciepłych krajów (trochę się różnimy, jeśli chodzi o cele turystyczne). Resztę czasu poświęciłabym dla innych. Zawsze chciałam wyjechać na misję medyczną. Skoro zostałoby mi niecałe pół roku życia, nie miałoby znaczenia w jak niebezpiecznym miejscu by to było.

Przez ostatnie pół roku chciałabym spełnić swoje największe marzenie: zwiedzić Moskwę i Petersburg. Swoje oszczędności wydałabym także na wycieczkę mojej rodziny do ciepłych krajów (trochę się różnimy, jeśli chodzi o cele turystyczne). Resztę czasu poświęciłabym dla innych. Zawsze chciałam wyjechać na misję medyczną. Skoro zostałoby mi niecałe pół roku życia, nie miałoby...

Scenariusz jaki przedstawię będzie dosyć niespodziewany, albowiem nie skorzystałbym z urlopu. Dlaczego? Bo jestem policjantem i chciałbym w ostatnich dniach naszej planety pilnować porządku i przyczynić się do tego, by niewinni na tym nie ucierpieli i mogli spędzić swój ostatni czas w sposób cywilizowany. Wiem, jak zachowują się tłumy, gdy usłyszą jakaś niepokojącą wiadomość (prawdziwą czy też fałszywą- nie ważne) i jak ich zachowanie może w jednej chwili zamienić się w dzicz. Nie mam szczególnej więzi z rodziną, za to czuję mocną więź ze społeczeństwem i miło byłoby w ostatnich dniach jakoś się wszystkim przysłużyć.

Scenariusz jaki przedstawię będzie dosyć niespodziewany, albowiem nie skorzystałbym z urlopu. Dlaczego? Bo jestem policjantem i chciałbym w ostatnich dniach naszej planety pilnować porządku i przyczynić się do tego, by niewinni na tym nie ucierpieli i mogli spędzić swój ostatni czas w sposób cywilizowany. Wiem, jak zachowują się tłumy, gdy usłyszą jakaś niepokojącą...