Gdyby to miało być ostatnie pół roku istnienia świata, wówczas zafundowałabym sobie podróż do najpiękniejszych jego zakątków. Rozpoczęłabym od Kraju Kwitnącej Wiśni, potem chciałabym zobaczyć fiordy, mrożące krew w żyłach przepaście w Grecji, Sfinksa w Egipcie, przejść się po chorwackim wybrzeżu, zwiedzić Kaplicę Sykstyńską, spłynąć kajakiem po wodach Gangesu, obejrzeć z lotu ptaka lasy tropikalne i poczuć na własnej skórze podmuch wietrzyska na przylądku Horn.

Gdyby to miało być ostatnie pół roku istnienia świata, wówczas zafundowałabym sobie podróż do najpiękniejszych jego zakątków. Rozpoczęłabym od Kraju Kwitnącej Wiśni, potem chciałabym zobaczyć fiordy, mrożące krew w żyłach przepaście w Grecji, Sfinksa w Egipcie, przejść się po chorwackim wybrzeżu, zwiedzić Kaplicę Sykstyńską, spłynąć kajakiem po wodach Gangesu, obejrzeć z...

Na pewno te ostatnie pół roku spędziłabym ze swoimi bliskimi. Pojechalibyśmy pewnie na jakąś ciekawą wycieczkę i w jakimś ciekawym miejscy spędzilibyśmy czas wspólnie. Po powrocie oglądalibyśmy filmy, czytali książki, wychodzili na spacery i wiele innych rzeczy. Robilibyśmy wszystko żeby wykorzystać ten czas jak najlepiej. Nie wyobrażam sobie spędzić tego czasu sama, więc myślę, że tak właśnie bym postąpiła.

Na pewno te ostatnie pół roku spędziłabym ze swoimi bliskimi. Pojechalibyśmy pewnie na jakąś ciekawą wycieczkę i w jakimś ciekawym miejscy spędzilibyśmy czas wspólnie. Po powrocie oglądalibyśmy filmy, czytali książki, wychodzili na spacery i wiele innych rzeczy. Robilibyśmy wszystko żeby wykorzystać ten czas jak najlepiej. Nie wyobrażam sobie spędzić tego czasu sama, więc...

Spędziłabym ten czas z ukochanym mężczyzną w upragnionym miejscu. Razem spacerowalibyśmy koło Bramy Brandenburskiej,poszlibyśmy na zabawę potańczyć, żeby nie myśleć o nadchodzącym końcu. Zwiedzałabym Berlin z ogromnym wzruszeniem i świadomością, że mam obok siebie ukochaną osobę. Kiedy nadszedłby koniec oboje trzymalbyśmy się za ręce dodając sobie otuchy w tej trudnej chwili.

Spędziłabym ten czas z ukochanym mężczyzną w upragnionym miejscu. Razem spacerowalibyśmy koło Bramy Brandenburskiej,poszlibyśmy na zabawę potańczyć, żeby nie myśleć o nadchodzącym końcu. Zwiedzałabym Berlin z ogromnym wzruszeniem i świadomością, że mam obok siebie ukochaną osobę. Kiedy nadszedłby koniec oboje trzymalbyśmy się za ręce dodając sobie otuchy w tej trudnej chwili.

Ostatnie pół roku mojego życia.
Chciałabym nadrobić wszystkie lata i spotkać się ze swoją rodziną, całą w jednym miejscu. Rozmawialibyśmy o wszystkim i nie przejmowali tym, co ma nadejść. Każdy miałby wtedy czas.
Na pewno spełniłabym swoje marzenia. Nawet jeżeli by mi się nie udało to przecież warto spróbować. Miałabym większy napęd do działania.
Pisać książkę zwiedzając cały świat? Da się zrobić.
Pewnie bardziej zaczęłabym doceniać swoich przyjaciół i wrogów. Doceniłabym wszystkie dobre i złe chwile bo każda rzecz, czy wydarzenie, czegoś nas uczy.
Mój przyjaciel powiedział, że chciałby zabrać całą naszą paczkę na swoją osiemnastkę do Nowego Jorku. W moją podróż dookoła świata zabrałabym właśnie jego. Chociaż nie, zabrałabym ich wszystkich. Razem czujemy się silniejsi.
Spędziłabym najwspanialsze święta Bożego Narodzenia z tymi, których kocham.
Dałabym im najwspanialsze prezenty by pokazać, ile dla mnie znaczą.
Przeczytałabym książki czekające na swoją kolej i wydrukowałabym każde zdjęcie, zachowując wspólne chwile. Kto wie, może przetrwają.
Nie wiem, jest tyle możliwości, ale to, na czym najbardziej mi zależy zapisałam tutaj.
Pisząc ten tekst zrozumiałam jakie moje życie jest cenne. Nie wiem czy wytrzymałabym kończąc to teraz. Zbyt wiele mam rozpoczętych spraw i relacji. Biorę się do roboty. Tylko Bóg wie kiedy mój, nasz, czas się skończy. Zamierzam wykorzystać go jak najlepiej.
Gdyby świat miał się skończyć to może ludzie nareszcie zrozumieliby, że wszyscy jesteśmy jednością.

Ostatnie pół roku mojego życia.
Chciałabym nadrobić wszystkie lata i spotkać się ze swoją rodziną, całą w jednym miejscu. Rozmawialibyśmy o wszystkim i nie przejmowali tym, co ma nadejść. Każdy miałby wtedy czas.
Na pewno spełniłabym swoje marzenia. Nawet jeżeli by mi się nie udało to przecież warto spróbować. Miałabym większy napęd do działania.
Pisać książkę zwiedzając...

Ostatnie pół roku istnienia świata spędziłabym na podróżowaniu. Ponieważ nie musiałabym się już martwić kredytem, opłatami, mogłabym wykorzystać moje oszczędności. Skoro nie ma być świata, to i mieszkanie mi niepotrzebne, zatem uzyskane z jego sprzedaży pieniądze dołączyłabym do "skarbonki podróżniczej". Chciałabym odwiedzić każdy z kontynentów, poznać nowych ludzi, zobaczyć, w jakich żyją warunkach, zakosztować regionalnych przysmaków, przyjrzeć się tradycji i kulturze. Oczywiście w podróży towarzyszyłby mi stosik książek- tych, które obiecałam sobie w swym życiu przeczytać przynajmniej raz jeszcze.

Ostatnie pół roku istnienia świata spędziłabym na podróżowaniu. Ponieważ nie musiałabym się już martwić kredytem, opłatami, mogłabym wykorzystać moje oszczędności. Skoro nie ma być świata, to i mieszkanie mi niepotrzebne, zatem uzyskane z jego sprzedaży pieniądze dołączyłabym do "skarbonki podróżniczej". Chciałabym odwiedzić każdy z kontynentów, poznać nowych ludzi,...

Styczeń: Zaprzeczenie.
Jak to sześć miesięcy!? To niemożliwe. Jestem zbyt młody i zdecydowanie zbyt przystojny, żeby umierać. To musi być jaka pomyłka, w końcu dopiero zaciągnąłem kredyt na 50 lat. I mam wykupione wczasy na Lanzarote. To typowy fake news, żeby wpędzić ludzi w histerię. Zachowam spokój i będę żyć tak, jak do tej pory.
Luty: Gniew.
Wszyscy zginiemy! I to teraz, kiedy w końcu zaczęło mi się w życiu układać?! Jak ja mam ochotę komuś przemeblować facjatę. Skoro to już koniec, to się wyżyję na domowych rupieciach. Telewizor, fru za balkon! Kwiatki, bach o asfalt! Nadchodzi totalna destrukcja!!!
Marzec : Targowanie się.
Przecież coś się da zrobić, prawda?! Do kogo mam zadzwonić? Z kim negocjować? Może zgłoszę się na ochotnika budującego schron. W końcu na coś się przydam. Taka zagłada może się opóźnić albo w ogóle nie nastąpić.
Kwiecień: Depresja.
Popadam w przygnębienie. Uświadamiam sobie, że to już koniec i nie ma o co walczyć. Przestaję jeść, bo to nie ma sensu. Nie sypiam, bo i po co. Odcinam się od ludzi, kota wystawiam na aukcji internetowej, bo głaskanie go jest dla mnie zbyt dużym wysiłkiem. Niech ten koniec już nadejdzie, bo nie chcę mi się żyć.
Maj: Akceptacja.
Wszyscy musimy kiedyś umrzeć, a chyba lepsze spektakularne bum niż długa i ciężka choroba?! Miałem dobre życie, przeżyłem swoje, a jeszcze sporo mam do przeżycia.
Czerwiec: „Zróbmy więc imprezę, jakiej nie przeżył nikt ( i już nie przeżyje…) Niech sąsiedzi walą, walą, walą do drzwi…”

Styczeń: Zaprzeczenie.
Jak to sześć miesięcy!? To niemożliwe. Jestem zbyt młody i zdecydowanie zbyt przystojny, żeby umierać. To musi być jaka pomyłka, w końcu dopiero zaciągnąłem kredyt na 50 lat. I mam wykupione wczasy na Lanzarote. To typowy fake news, żeby wpędzić ludzi w histerię. Zachowam spokój i będę żyć tak, jak do tej pory.
Luty: Gniew.
Wszyscy zginiemy! I to...

Ostatnie pół roku spedziłabym z moim partnerem, który ciężko pracuje przez co ma bardzo mało czasu dla mnie. Pojechalibyśmy nad morze, które uwielbia żebyśmy mogli się jeszcze sobą nacieszyć przed końcem. Spacerowalibyśmy i upajalibyśmy się pięknymi zachodami słońca oraz innymi widokami, wspominalibyśmy nasze życie. Nie żalowalibyśmy pieniędzy na przyjemności.
Po jakimś czasie na pewno by nam się to znudziło, więc wrócilibyśmy do domu i spędzali czas z rodziną z jego strony i z mojej. Wspólnie z nimi planowalibyśmy wyjazdy, zwiedzanie. Pod koniec wróciliśmy do swoich domów gdzie chcielibyśmy spędzić ostatnie chwile i odpocząć po intensywnej, ostatniej połowie roku.

Ostatnie pół roku spedziłabym z moim partnerem, który ciężko pracuje przez co ma bardzo mało czasu dla mnie. Pojechalibyśmy nad morze, które uwielbia żebyśmy mogli się jeszcze sobą nacieszyć przed końcem. Spacerowalibyśmy i upajalibyśmy się pięknymi zachodami słońca oraz innymi widokami, wspominalibyśmy nasze życie. Nie żalowalibyśmy pieniędzy na przyjemności.
Po jakimś...

Wyobrażam sobie 2 scenariusze. Wybór jednego z nich podyktowany byłby w dużej mierze tym, czy pozostali wiedzą, że pozostało im tylko pół roku, czy też nie wiedzą. Jeśli tak, to łatwo sobie wyobrazić szaleństwo, które ogarnia świat – instytucje finansowe i polityczne upadają, sklepy pustoszeją, rośnie przestępczość...itd. Jednym słowem tworzy się sytuacja jak na Haiti po huraganie w 2010 roku. Wówczas najlepszym wyjściem byłaby szybka ewakuacja na bezludną wyspę z bliskimi (lub choćby w Bieszczady). I tam próba życia jakby nic się nie stało. Bez stresu i lęku przed śmiercią. Jeśli natomiast nikt prócz mnie nie wie, co się niebawem wydarzy, to cóż… raczej nie informowałbym innych (tak jak bohaterka filmu 'Melancholia' Larsa von Triera). Wziąłbym bardzo dużą pożyczkę i na spokojnie stworzyłbym listę 100 rzeczy, które chciałbym zrobić, zobaczyć lub doznać, zaczynając od tych łagodnych, a kończąc na ekstremalnych (ze względu, że mogą to czytać osoby bardzo młode poniecham podawania przykładów – w każdym razie ‘grzech’ nie jedno ma imię). W przedostatni dzień zorganizowałbym wielką ucztę dla wszystkich, których znałem i powiedział im, by też zaprosili swoich znajomych. Uczta trwałaby do rana. Ostatni dzień spędziłbym samemu gdzieś w centrum dużej metropolii, kontemplując w ciszy strumień ludzi nieświadomy niczego.

Wyobrażam sobie 2 scenariusze. Wybór jednego z nich podyktowany byłby w dużej mierze tym, czy pozostali wiedzą, że pozostało im tylko pół roku, czy też nie wiedzą. Jeśli tak, to łatwo sobie wyobrazić szaleństwo, które ogarnia świat – instytucje finansowe i polityczne upadają, sklepy pustoszeją, rośnie przestępczość...itd. Jednym słowem tworzy się sytuacja jak na Haiti po...

Przygotowałbym się na przetrwanie.

Skoro wiem, że Apokalipsa nastąpi i wiem kiedy, postarałbym się umknąć śmierci. Gdybym już zakończył przygotowania, resztę pieniędzy wydałbym na przyjemności i spełnianie marzeń.

Potem szybki powrót do schronu. A następnie już tylko cudowne, przemierzanie (prawie) bezludnego świata!

Przygotowałbym się na przetrwanie.

Skoro wiem, że Apokalipsa nastąpi i wiem kiedy, postarałbym się umknąć śmierci. Gdybym już zakończył przygotowania, resztę pieniędzy wydałbym na przyjemności i spełnianie marzeń.

Potem szybki powrót do schronu. A następnie już tylko cudowne, przemierzanie (prawie) bezludnego świata!

Chciałabym spędzić ten czas z rodziną - ludźmi których kocham całym sercem. Wykorzystałabym go w pełni dla nich. Próbowałabym sprawić, żeby nie czuli strachu i jak najmniej myśleli o zbliżającej się katastrofie. A to ostatnie pół roku, żeby było niezwykłe, cudowne, wypełnione tym co dobre tak, by był to najpiękniejszy czas w ich życiu.

Chciałabym spędzić ten czas z rodziną - ludźmi których kocham całym sercem. Wykorzystałabym go w pełni dla nich. Próbowałabym sprawić, żeby nie czuli strachu i jak najmniej myśleli o zbliżającej się katastrofie. A to ostatnie pół roku, żeby było niezwykłe, cudowne, wypełnione tym co dobre tak, by był to najpiękniejszy czas w ich życiu.