Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

vivarto
TheLazyDumpling
panna-anna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

vivarto
TheLazyDumpling
panna-anna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Salon państwa Niewymownych. W telewizji mecz. Z lewej i prawej drzwi. Obiad. Przy stole N., jej mąż oraz dwoje nastolatków. Atmosfera gęsta, ciężka; marsowe miny, ogólne niezadowolenie, pretensje, dąs. Wszystko odbywa się w milczeniu, nie pada słowo. Na środku stołu waza, pani N. nalewa zupę do talerzy. Pan N. próbuje i z kwaśną miną, ostentacyjnie sięga po sól. Na to pani N. przygryza wargi i odkłada wazówkę z impetem, aż zupa bryzga na boki. Dzieciarnia zdegustowana i naburmuszona ewakuuje się, każde do swego pokoju. Trzask! jedne drzwi. Prask! drugie. N. jakby nie zauważyli, skupieni na sobie, dopiero się rozkręcają. Pani N. zgarnia pilota. W drugiej ręce łyżka, próbuje jeść, jednocześnie skacząc po kanałach; wyraz twarzy zacięty, spojrzenie nieobecne. N. od niechcenia zapala papierosa. N. robi się czerwona na twarzy, z wściekłości ledwo może oddychać, pierś jej faluje. Wstaje i cała sztywna wynosi ledwie zaczęty obiad do kuchni. Po chwili słyszymy trzask tłuczonych talerzy. N. zrywa się, pędzi za nią. Znajomy już dźwięk zaczyna przeplatać się z tajemniczym "plask" o podłoge. I tak na zmianę, talerz i "plask", talerz i "plask". Kiedy najwyraźniej kończy się amunicja, N. wpada z furią z powrotem do salonu, za nią N. W ruch idą bibeloty. Raz N., raz N. I gleba, i gleba! Oboje dyszą zziajani. Wreszcie w ręce N. wpada ich ślubne zdjęcie w złotej ramce. Patrzą na nie oboje; robią zawstydzone miny, cała energia ich opuszcza. N. wzruszona zaczyna cicho popłakiwać, N. ostrożnie ją przytula, gładzi po głowie. Zastygają w nagłej ciszy, kołysząc się lekko. Światło powoli przygasa.

Salon państwa Niewymownych. W telewizji mecz. Z lewej i prawej drzwi. Obiad. Przy stole N., jej mąż oraz dwoje nastolatków. Atmosfera gęsta, ciężka; marsowe miny, ogólne niezadowolenie, pretensje, dąs. Wszystko odbywa się w milczeniu, nie pada słowo. Na środku stołu waza, pani N. nalewa zupę do talerzy. Pan N. próbuje i z kwaśną miną, ostentacyjnie sięga po sól. Na to pani...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Osoby:
Stefania- 35 letnia (stara) panna
Grześ- 38 letni (młody) kawaler
Czesława- mama Grzesia, wdowa, sąsiadka Stefanii
Robert - tajemniczy starszy pan

Blok komunalny w małym miasteczku, klatka schodowa

Grześ
Musimy jej powiedzieć, Stefka, słyszysz, chodź ze mną, razem damy radę!

Stefania
Grzesiek, nie mógłbyś iść sam? Przecież wiesz jaki jest mój stosunek do twojej matki... A raczej jej do mnie! Zawsze twierdziła, że to, że mam 3 koty wystarcza o o mnie świadczy. Nie chcę, żeby potem plotkowały o mnie wszystkie sąsiadki

Grześ
Okej. Ale weź szklankę i podsłuchuj przez ścianę w kuchni. Chcę mieć świadomość, że uczestniczysz w tej rozmowie.

Stefania (przewraca oczami)
Mhm. Skoro tego chcesz...

Robert (zza drzwi wejściowych swojego mieszkania na 2 piętrze)
Oho, to się będzie działo!

Godzinę później

Czesława
Grzesiu, naprawdę mi przykro, ale nie, nie zgadzam się na to. Jesteś jeszcze młody, znajdziesz sobie kogoś innego, nie tą stetryczałą dziewczynę! Stać cię na kogoś więcej

Grześ
Ale mamo, czy ty nie rozumiesz, że ja ją kocham? Po za tym ona jest przecież młodsza ode mnie! Zawsze byłaś co do niej uprzedzona! Dlaczego? Co ona Ci zrobiła?

Czesława
Oh kochanie! O czym ty mówisz?! To bardzo miła kobieta, uważam tylko....

Głośne, lecz wolne pukanie do drzwi

Robert (zza drzwi)
Czesiu, Czesiu, musimy im powiedzieć!

Grześ
O czym ten dziwak mówi mamo?

Czesława
Ach synu! Ja.. To.. Skandal, skandal!

Robert
Jesteście rodzeństwem! Ty i Stefania, nie możecie być razem!

Dźwięk tluczonego szkła

Czesława
Nie dość że stara panna to jeszcze podsłuchuje! Robercie, widać niedaleko pada jabłko od jabłoni

Grześ
To ro jest mój ojciec?!

Chór ciekawskich sasiadek
Oooo

Koniec

Wszyscy bohaterowie musieli się przeprowadzić

Osoby:
Stefania- 35 letnia (stara) panna
Grześ- 38 letni (młody) kawaler
Czesława- mama Grzesia, wdowa, sąsiadka Stefanii
Robert - tajemniczy starszy pan

Blok komunalny w małym miasteczku, klatka schodowa

Grześ
Musimy jej powiedzieć, Stefka, słyszysz, chodź ze mną, razem damy radę!

Stefania
Grzesiek, nie mógłbyś iść sam? Przecież wiesz jaki jest mój stosunek do twojej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

1 listopad, godziny poranne, jeden z miejskich cmentarzy.
Na jedną z mogił zażartą dyskusje prowadzi kilka osób w różnym wieku

Elżbieta Domagała (żona zmarłego w mogile spoczywającego)
Córciu weź ten biały znicz na środku ustaw

Katarzyna Gąska (siostra zmarłego)
A moje gdzie wtedy pójdą? Nie wystarczająco dobre dla Ciebie?

Marcel Jakubek (kuzyn)
No mój bardziej do wieńca pasuje, Twoje się pod pomnik da, a te małe odpustowe to pod krzyż można przenieść

Małgorzata Domagała (córka)
Te małe są moje i nie są odpustowe tylko modne, wujek to gustu nie ma za grosz

Elżbieta Domagała
A tego badyla to kto tu przyniósł? Pewnie ciotka Maryśka, pieniędzy jak lodu a na wieniec szkoda

Tomasz Domagała (zmarły)
Nic nie mówi. W grobie się przewraca.

Tragikomedia kończy się.
Kurtyna milczenia opada.

1 listopad, godziny poranne, jeden z miejskich cmentarzy.
Na jedną z mogił zażartą dyskusje prowadzi kilka osób w różnym wieku

Elżbieta Domagała (żona zmarłego w mogile spoczywającego)
Córciu weź ten biały znicz na środku ustaw

Katarzyna Gąska (siostra zmarłego)
A moje gdzie wtedy pójdą? Nie wystarczająco dobre dla Ciebie?

Marcel Jakubek (kuzyn)
No mój bardziej do wieńca...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kawalerka, wnętrze, dzień. W mieszkaniu bałagan – na krzesłach ubrania, na stole stosy książek, część z nich otwarta i obrócona grzbietami do góry, obok sterty czasopism, rachunków i pustych plastikowych opakowań po jedzeniu. Na blatach szafek kubki i filiżanki powkładane jedna w drugą, sterty różnych talerzy, między nimi sztućce. Na kanapie leży pod kocem kobieta lat 30 – to A. Ma tłuste włosy i jest blada. Patrzy tępo w sufit.
Rozlega się dźwięk dzwonka do drzwi. A. nie reaguje. Słychać odgłos przekręcania klucza w zamku. Wchodzą 3 osoby.

Matka: Boże jaki tu zaduch (otwiera okno).
A. (milczy)
Ojciec: Może herbatę byś nam zrobiła.
A. (nie reaguje)
Siostra: Lepiej się czujesz?
A. (patrzy na nią wymownie)
Matka (otwiera lodówkę i chowa pojemniki z jedzeniem): Tu masz obiady na kilka dni i bigos na kolację. Prawie nic nie zjadłaś, a tyle się nagotowałam!
Ojciec: Panna wybredna.
Siostra: W czym idziesz w sobotę na Anki wesele?
A. (wolno, chrapliwie): W niczym.
Ojciec (śmieje się): To niezłe zrobisz wrażenie!
Matka (ciągnie): Tu masz warzywa i śledzie w oleju. Ale syf zrobiłaś (wkłada brudne naczynia do zmywarki i włącza ją).
Siostra: Widziałam wczoraj Piotra z dziewczyną. Dupek jeden. Nie martw się, też kogoś znajdziesz.
Ojciec: Kiedy idziesz szukać pracy?
A. W grudniu po południu.
Ojciec: Będziesz tak leżeć? Mamy cię utrzymywać do końca życia? I po co były ci studia? Tyle pieniędzy w błoto!
Siostra: Może pójdziesz ze mną dziś do Letniej? Idziemy z Kaśką potańczyć.
A. Bardzo śmieszne.
Matka: Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. Tylko uwierz w siebie. Przyjdziemy w sobotę.
(Wychodzą z mieszkania).

Kawalerka, wnętrze, dzień. W mieszkaniu bałagan – na krzesłach ubrania, na stole stosy książek, część z nich otwarta i obrócona grzbietami do góry, obok sterty czasopism, rachunków i pustych plastikowych opakowań po jedzeniu. Na blatach szafek kubki i filiżanki powkładane jedna w drugą, sterty różnych talerzy, między nimi sztućce. Na kanapie leży pod kocem kobieta lat 30 –...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

ŻONA: Czy nie wyglądam w tym grubo, misiu?

MĄŻ (nieuważnie): W tym nie.

ŻONA: Co to znaczy? W czym wyglądam grubo w takim razie?!

MĄŻ: W niczym.

ŻONA: TO ZNACZY, ŻE NAGO WYGLĄDAM GRUBO?!

MĄŻ: Boże, kobieto, co cię napadło? Czy ja mówię, że wyglądasz grubo?

ŻONA: SUGERGUJESZ!

MĄŻ: Ja nic nie sugeruję, pospiesz się, zaraz spóźnimy się do Leszków, obiad wystygnie i...

ŻONA: A ty tam idziesz się najeść? Co, w domu nie dojadasz?!

MĄŻ: Marysiu, nic takiego nie mówiłem. Po prostu te polędwiczki Kasi są...

ŻONA: Polędwiczki, tak? A nie udko? Albo pierś? Widziałem, jak na nią patrzysz, Grzegorzu! Ta
bezwstydna baba pokazuje więcej niż powinna w tym wieku!

MĄŻ: A ile ona ma lat?

ŻONA: Tyle, co ja! Jesteś już gotowy? Co to za szmata? Skąd wyciągnąłeś tę koszulę?!

MĄŻ (niepewnie): To moja ulubiona...

ŻONA: A te buty?! Wszyscy pomyślą, że mieszkamy pod mostem! Boże, myślałam, że te buty dawno wyleciały na śmietnik!

MĄŻ: Ale to moje ślubne buty, są wygodne i...

ŻONA: Zwariuję z tobą. Nie możesz od dwudziestu lat chodzić w tych samych butach! Kupiłam ci ostatnio za ciężkie pieniądze nowe buty i gdzie one są?!

MĄŻ: Nie wiem, niewygodnie mi w nich i noga się poci, i skrzypią...

ŻONA: Masz się natychmiast przebrać! Wyglądasz jak łachmaniarz, jak mam się z tobą pokazać ludziom?!

MĄŻ: Marysiu, zawsze to samo... To w co ja mam się w końcu ubrać?

ŻONA: Nie wiem, dorosły jesteś, sam wybierz! Tylko ubierz się PRZYZWOICIE.

MĄŻ: Ale to przecież jest przyzwoite ubranie... Nie patrz tak na mnie, Marysiu, proszę cię... Zaraz
się spóźnimy...

ŻONA: Nie, ja nigdzie nie idę! Nie mam do ciebie siły, zostaję w domu!

ŻONA: Czy nie wyglądam w tym grubo, misiu?

MĄŻ (nieuważnie): W tym nie.

ŻONA: Co to znaczy? W czym wyglądam grubo w takim razie?!

MĄŻ: W niczym.

ŻONA: TO ZNACZY, ŻE NAGO WYGLĄDAM GRUBO?!

MĄŻ: Boże, kobieto, co cię napadło? Czy ja mówię, że wyglądasz grubo?

ŻONA: SUGERGUJESZ!

MĄŻ: Ja nic nie sugeruję, pospiesz się, zaraz spóźnimy się do Leszków, obiad wystygnie i...
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jadalnia w domu państwa Bzików. Południe. Przy stole siedzą Mąż i Żona.

MĄŻ
patrzy na zegarek
Spóźnia się. Jak zawsze.

ŻONA
Nie dramatyzuj, skarbie. Zawsze byłeś taki ruchliwy.

MĄŻ
Rychliwy, myszko.

ŻONA
Oj, tam. Podasz mi pomarańcz?

MĄŻ
przewraca oczami
Podaj mi tę pomarańczę.

ŻONA
Jest tylko jedna. Byłam pierwsza.

MĄŻ
milczy, patrzy na palące się świece
"Ty jawne świece, ja mam płomień skryty"

ŻONA
nie rozumie
O co ci chodzi?

MĄŻ
Nic, rybko. To wiersz. "Do trupa".

ŻONA
Kto jest tak głupi, żeby pisać do trupa?
poważnym tonem
Ryszardzie, weź mi te ręce ze stołu.

MĄŻ
Mam ci wziąć ręce ze stołu??! Kobieto! Mówiłem ci, żebyś nie nadużywała zaimka "mi"! Nie kalecz języka, Grażyno!

ŻONA
myśli
Ryszardzie, po co te nerwy? Jakim prawem tak się wysłowiasz?

MĄŻ
wściekły
Wysławiasz, do diabła!
wstaje, rzuca talerzami etc.

ŻONA
Zostaw te fajansy!

MĄŻ
Fajanse.
siada
Poddaję się. To ponad moje siły. Odchodzę.

ŻONA
Więc to moja wina? Moja? Nie dość, że każesz mi czytać "Jeźdźca moździerzowego", "Winę i karę", to jeszcze śmiesz mnie poprawiać??! I na co ja się tak staram? Można dostać bzika! Zaraz - jednego już dostałam, ha!

MĄŻ
milczy, siada, łapie się za klatkę piersiową
Słabo mi...

ŻONA
Bogowie! Albo ten Otello - dlaczego udusił Ofelię? Bez sen...

MĄŻ
osuwa się na ziemię
Umieram... Żegnaj, Grażyno.

ŻONA
Co?
podchodzi do niego, pada na kolana
Co ja zrobiłam?

Wchodzi CÓRKA, rozgląda się

CÓRKA
Reszta jest milczeniem.

Kurtyna

Jadalnia w domu państwa Bzików. Południe. Przy stole siedzą Mąż i Żona.

MĄŻ
patrzy na zegarek
Spóźnia się. Jak zawsze.

ŻONA
Nie dramatyzuj, skarbie. Zawsze byłeś taki ruchliwy.

MĄŻ
Rychliwy, myszko.

ŻONA
Oj, tam. Podasz mi pomarańcz?

MĄŻ
przewraca oczami
Podaj mi tę pomarańczę.

ŻONA
Jest tylko jedna. Byłam pierwsza.

MĄŻ
milczy, patrzy na palące się świece
"Ty jawne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

(zagracony pokój z kanapą, stołem zawalonym papierami i ciuchami; Rysio kopie zawzięcie w kuwecie)
Mama: Zebraliśmy się tutaj żeby...
Córka: Wreszcie wydziedziczyć tego kretyna.
Syn: Sama jesteś kretyn!
Tato (radośnie): Oboje jesteście.
Córka, syn (w rzadkim momencie zjednoczenia): Ciekawe po kim?!
Dziadek (budząc się z drzemki): Nie pyskować do Dziadka!
Córka, syn: To było do ojca!
Dziadek: A to w porządku.
Mama (niezrażona): ... powiedzieć wam o czymś ważnym. Bardzo ważnym.
(Mama spogląda z wyczekiwaniem na Tatę. Tato chrząka, uciekając spojrzeniem.)
Mama (zła na Tatę): Dobrze, ja powiem. Wkrótce będzie nas więcej w rodzinie...
Córka: ...
Syn: ...
Dziadek (jedyny człowiek zdolny wykrzyczeć ciszę): ...!!!
Mama (jedyny człowiek zdolny zadawać pytania nic nie mówiąc): ...?
Córka: No, a tego...
Syn: Nie jesteście na to trochę za starzy?
(Dziadek dalej szuka odpowiednich słów)
Córka (z odruchem wymiotnym): Nie mogę już dłużej. Wychodzę.
(Ryszard sypie żwirkiem jak oszalały)
(Córka zaczyna wychodzić, ale to długo trwa, bo musi wyminąć zwały rzeczy na podłodze)
Tato: Źle to ujęłaś, kochanie.
(Mama wzdycha)
Córka: Ha! A ja myślałam, że przytyłaś, Mamo, ale okazuje się że okej.
Mama (marszczy brwi): No wiesz co!
Tato (rozbawiony): Chodziło o kota.
Syn (zachwycony): Bierzemy następnego? Ale super!
(prawie nic nie widać zza rozbryzgów żwirku; w kolejce do kuwety czeka następne 5 kotów w milczeniu analizując poczynania Ryszarda)
Dziadek: Prawie dostałem zawału!
Tato (oszołomiony sposobnością pozbycia się teścia, z żalem): Prawie...?
(Mama zabija go wzrokiem i jednak mamy trupa!)

(zagracony pokój z kanapą, stołem zawalonym papierami i ciuchami; Rysio kopie zawzięcie w kuwecie)
Mama: Zebraliśmy się tutaj żeby...
Córka: Wreszcie wydziedziczyć tego kretyna.
Syn: Sama jesteś kretyn!
Tato (radośnie): Oboje jesteście.
Córka, syn (w rzadkim momencie zjednoczenia): Ciekawe po kim?!
Dziadek (budząc się z drzemki): Nie pyskować do Dziadka!
Córka, syn: To było...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Akt 1
Nowoczesne wnętrze, młody mężczyzna chodzi nerwowo

Fryderyk: Jesteś gotowa? Zaraz musimy wychodzić!

Głos zza sceny

Eliza: Jeszcze chwilę! Zresztą gdzie się tak spieszysz? Żeby twoja mamusia z braciszkiem znów się nakręcali jeszcze przed rozpoczęciem? Wiesz jak oni reagują kiedy tylko mnie zobaczą.

Fryderyk ciężko wzdycha.

Akt 2
Korytarz w sądzie, przed drzwiami stoi starsza kobieta i towarzyszący jej mężczyzna w średnim wieku.

Kazia: Jeszcze ich nie ma. Przyjdą w ogóle? Może ta cizia zamotała go na tyle że zapomniał.

Zbyszek: Na pewno przyjdą, w końcu to też jego sprawa i ona dobrze o tym wie.

Kazia: Chyba za wcześnie jesteśmy, mecenasa jeszcze też nie ma.

Zbyszek: Lepiej za wcześnie niż się spóźnić. O, zobacz, idą.

Korytarzem powolnym krokiem zbliżają się Fryderyk i Eliza ubrana w czerwoną, krótką sukienkę, czarne wysokie szpilki i białe futerko.

Kazia: Ale się wystroiła. Przecież to nie przystoi w takim miejscu. Zawsze była prowokująca, ale odkąd położyła te swoje łapy z czerwonymi okropnymi szponami na naszych pieniądzach zrobiła się jeszcze gorsza.

Zbyszek: Ja nie wiem co ten Frydziu w niej widzi. Musiała go chyba omamić czarami. Istna wiedźma. I ojciec też, skoro cały testament zapisał na nią.

Kazia: Zaraz zawału dostanę. Niech ta sprawa się skończy, nie dosyć że nie mamy za co żyć, to jeszcze resztki zdrowia stracę. 10 lat to zdecydowanie za długo żeby się włóczyć po sądach.

Akt 1
Nowoczesne wnętrze, młody mężczyzna chodzi nerwowo

Fryderyk: Jesteś gotowa? Zaraz musimy wychodzić!

Głos zza sceny

Eliza: Jeszcze chwilę! Zresztą gdzie się tak spieszysz? Żeby twoja mamusia z braciszkiem znów się nakręcali jeszcze przed rozpoczęciem? Wiesz jak oni reagują kiedy tylko mnie zobaczą.

Fryderyk ciężko wzdycha.

Akt 2
Korytarz w sądzie, przed drzwiami...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mama wraca z kuchni i siada przy stole. Jest cisza, wszyscy jedzą.
Anna: Nie ja już tego dłużej nie wytrzymam!
Rzuca sztućcami w talerz i zaczyna płakać.
Anna: Czy my chociaż raz nie możemy porozmawiać jak normalni ludzie?!
Stefan patrzy na nią zdziwiony.
Stefan: Przecież rozmawiamy. Wczoraj na przykład mówiłaś, że wszystko w szkole dobrze.
Anna: Dobrze wiecie, że nie o tym mówię. Czemu udajemy, że się nic nie stało. Odkąd Basia nie żyje, ani razu nie wymówiliście jej imienia. Żyjecie jakby jej tu nigdy nie było, jakby była jakimś gościem, który po prostu wszedł i wyszedł. TYLE. A ja potrzebuje o niej porozmawiać, potrzebuję kogoś kto zapełni pustkę jaka we mnie powstała po mojej siostrze. Od trzech lat próbuję to zrobić sama, ale nie potrafię. JA WAS DO TEGO POTRZEBUJĘ!!!
Wybucha płaczem.
Mama: Masz chusteczkę Aniu.
Stefan: Idź dzisiaj wcześniej spać, widzę, że miałaś ciężki dzień.
Mama: Tata ma rację, idź już do łóżka, my posprzątamy.

Mama wraca z kuchni i siada przy stole. Jest cisza, wszyscy jedzą.
Anna: Nie ja już tego dłużej nie wytrzymam!
Rzuca sztućcami w talerz i zaczyna płakać.
Anna: Czy my chociaż raz nie możemy porozmawiać jak normalni ludzie?!
Stefan patrzy na nią zdziwiony.
Stefan: Przecież rozmawiamy. Wczoraj na przykład mówiłaś, że wszystko w szkole dobrze.
Anna: Dobrze wiecie, że nie o tym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej