Dziękuję za docenienie! Jestem w podróży, dane adresowe wyślę za jakiś czas. Gratuluję pozostałym zwycięzcom.

Dziękuję za docenienie! Jestem w podróży, dane adresowe wyślę za jakiś czas. Gratuluję pozostałym zwycięzcom.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

dwaburekoty1989
Tina
k__
Moni
EwaRachela

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

dwaburekoty1989
Tina
k__
Moni
EwaRachela

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Kiedy byłam mała nie cierpiałam jeździć na wakacje na wieś. Pachniało nieprzyjemnie, zwierzęta za wcześnie się budziły. Zaczynał kogut o 4.30, później krowy, świnie i cała reszta wesołej ferajny. Jednego roku trafiłam na świeżo wyklute kaczuszki i kurczaczki. Zachwyciłam się, kiedy ciocia powiedziała że karmienie ich i dbanie o to, by zawsze miały świeżą wodę (jako maleństwa szybko ją wychlapywały) będzie moim zadaniem na ten rok. Byłam przeszczęśliwa. Nawet ciągłe uzupełnianie wody nie było w stanie przyćmić radości jaką dawała zabawa z tymi stworzonkami. Do dziś pamiętam ich miękkie piórka i ten żywy żółciutki kolor. Pamiętam też ich ogromne apetyty. Nie potrafiłam im odmówić, więc zawsze miały pełne brzuszki. Zadowolona z tego jak wypełniam powierzone mi obowiązki nie pomyślałam, że kiedyś pisklaki opuszczą swoje pokoiki i będą musiały wyjść z nich o własnych siłach. Gdy nadszedł ten dzień ciocia przyszła zobaczyć jak sobie poradziłam z opieką. Ku mojemu zaskoczeniu bardzo się zdenerwowała. Kurczaki sobie poradziły, ale kaczki były zdecydowanie przekarmione i w związku z tym niezdolne do normalnego poruszania się. Po PRL-owskiej wsi dziś zostały mi tylko wspomnienia. Gospodarstwo zostało sprzedane, bo odnaleziono na nim złoża węgla brunatnego. Odwiedziłam te tereny niedawno, pokazałam je rodzinie i odetchnęłam pełną piersią. To tam są moje korzenie. Mimo że wtedy tego nie doceniałam, dziś jestem wdzięczna za to że mogłam tam spędzić czas i dobrze wspominam to miejsce.

Kiedy byłam mała nie cierpiałam jeździć na wakacje na wieś. Pachniało nieprzyjemnie, zwierzęta za wcześnie się budziły. Zaczynał kogut o 4.30, później krowy, świnie i cała reszta wesołej ferajny. Jednego roku trafiłam na świeżo wyklute kaczuszki i kurczaczki. Zachwyciłam się, kiedy ciocia powiedziała że karmienie ich i dbanie o to, by zawsze miały świeżą wodę (jako...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

PRL wydawałoby się, że okropne czasy wielkiego zacofania i biedoty, a wiele osób wspomina je często z uśmiechem na twarzy i łezką w oku. Zwłaszcza ci mieszkający na wsiach. Przeżyli tam masę zabawnych sytuacji. Obrazki tamtejszego życia wciąż pozostają w ich głowach np. sąsiadka z wieńcem papieru toaletowego na szyi dumnie przemierzająca całą wieś aż do swojego domu, a potem liczne wycieczki do niej mniej i bardziej zaprzyjaźnionych osób, a każda z jakimś podarkiem w ręku i malutką prośbą o 1 roleczkę papieru.

PRL wydawałoby się, że okropne czasy wielkiego zacofania i biedoty, a wiele osób wspomina je często z uśmiechem na twarzy i łezką w oku. Zwłaszcza ci mieszkający na wsiach. Przeżyli tam masę zabawnych sytuacji. Obrazki tamtejszego życia wciąż pozostają w ich głowach np. sąsiadka z wieńcem papieru toaletowego na szyi dumnie przemierzająca całą wieś aż do swojego domu, a...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Urodziłam się już w młodej "wolnej Polsce", ale cały czas mieszkam na wsi, więc historie z PGR-ami wcale nie są mi obce, bo właśnie takie królowały i nadal królują zawsze przy rodzinnym stole. Są to opowiastki o szalonych weselach, wielkich pogrzebach i pępkowych, po których ojcowie i dziadkowie dwa tygodnie do domu nie wracali. Historia, która zapadła mi w pamięci, dotyczy moich zmarłych już sąsiadów, którzy całe swoje życie przepracowali w chlewni należącej do PGR-ów. W ich mniemaniu, jeśli coś należało do państwa, to znaczy, że było niczyje. Jak można się dalej domyślić, kradzieże były dla nich chlebem powszednim. Oczywiście łupem padały świnie, które po nocach były zabijane, a mięso odpowiednio zabezpieczane i zakopywane za chlewnią. Stało się jednak tak, że ktoś odkrył ich "spiżarnie" i po kryjomu zabrał całe mięso, za wyjątkiem świńskich ryjów. O tym jak marudzili, narzekali i przeklinali, gdy przez najbliższe dwa miesiące przyszło im jeść świńskie ozory i uszy, chyba nie trzeba opowiadać.

Urodziłam się już w młodej "wolnej Polsce", ale cały czas mieszkam na wsi, więc historie z PGR-ami wcale nie są mi obce, bo właśnie takie królowały i nadal królują zawsze przy rodzinnym stole. Są to opowiastki o szalonych weselach, wielkich pogrzebach i pępkowych, po których ojcowie i dziadkowie dwa tygodnie do domu nie wracali. Historia, która zapadła mi w pamięci, dotyczy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedy mój dziadek był mały podszedł do niego Niemiec i wypalił mu dziurę w ręce ale nie na wylot .
W moim domu na wsi wcześniej uczyli religii i teraz mam taki krzyż co liczy ponad 100 lat .

Kiedy mój dziadek był mały podszedł do niego Niemiec i wypalił mu dziurę w ręce ale nie na wylot .
W moim domu na wsi wcześniej uczyli religii i teraz mam taki krzyż co liczy ponad 100 lat .

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

A ja pamiętam jak pierwszego dnia wybiegłam na pole i potknęłam się o kamień. Pamiątkę mam do dzisiaj, połowa przedniego zęba i blizna na kolanie. Nie ma nic lepszego niż polska wieś.

A ja pamiętam jak pierwszego dnia wybiegłam na pole i potknęłam się o kamień. Pamiątkę mam do dzisiaj, połowa przedniego zęba i blizna na kolanie. Nie ma nic lepszego niż polska wieś.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Polska wieś to najpiękniejsze miejsce na Ziemi. To tutaj się wychowałam, to tutaj bawiłam się biegając wesoło pośród polnych dróżek, to tutaj wieczorami oglądałam spadające gwiazdy, a za dnia fruwające radośnie ptaki.
Wieś od zawsze kojarzyła mi się ze spokojem, ciszą, lasem, polem, tajnymi ścieżkami wijącymi się wśród pól i lasów. Moje najpiękniejsze wspomnienia dotyczą mojej rodzinnej miejscowości - małej wioski położonej pośród zielonych lasów iglastych, daleko od zgiełku miasta i zanieczyszczeń.
W chwilach zadumy, ale także zmęczenia i niepokoju, gdy stres próbuje zedrzeć ze mnie resztki sił, zamykam oczy i widzę moją ukochaną miejscowość.
Las, a w nim pełno grzybów. Zachodzące słońce i ja - siedząca na tarasie, zajadająca owoce zerwane prosto z pobliskiej jabłoni. Małe mrówki maszerujące dzielnie polną ścieżyną. Krzaki pełne jagód w ciemnym, gęstym lesie pośród starych sosen i świerków. Umykające przed wiatrem jaskółki. Wróble i sikorki w karmniku. Starą czereśnię uginającą się pod ciężarem owoców.
A słyszę - cykanie świerszczy latem, cichy szum drzew podczas spaceru po lesie, ranne świergotanie wróbli, odległy warkot traktora, kraczące głośno wrony.
I czuję - zapach róż i maciejki, chłodny deszcz na mojej twarzy, ciepłe promienie słońca muskające ciało w letni dzień.
Jednym słowem - przepiękne, ciche miejsce, gdzie ulatniają się wszystkie złe myśli i emocje, gdzie spływa na mnie spokój i ukojenie.

Polska wieś to najpiękniejsze miejsce na Ziemi. To tutaj się wychowałam, to tutaj bawiłam się biegając wesoło pośród polnych dróżek, to tutaj wieczorami oglądałam spadające gwiazdy, a za dnia fruwające radośnie ptaki.
Wieś od zawsze kojarzyła mi się ze spokojem, ciszą, lasem, polem, tajnymi ścieżkami wijącymi się wśród pól i lasów. Moje najpiękniejsze wspomnienia dotyczą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Rodzinny stół- symbol więzi i trwałości- stracił w dzisiejszych czasach na znaczeniu. Coraz rzadziej się spotykamy i mniej ze sobą rozmawiamy. W dzieciństwie żyłam w przeświadczeniu, że niedziela jest dniem wspólnego jedzenia rodzinnych obiadów. Prawie w każdą niedzielę jeździliśmy na nie do dziadków na wieś. Ubieraliśmy się odświętnie. Wszyscy przyjeżdżali odpowiednio wcześniej. Szło się na spacer, potem był obiad, który przeciągał się cały dzień. Na stole królował rosół babci przygotowany z takiej prawdziwej wiejskiej kury, która chodziła sobie koło domu. Potem dorośli pili kawę, a nam dzieciom, babcia podawała czaj z miodem z lipy. Zawsze mówiła, że to dla dobrego zdrowia. Smak rosołu zawsze będzie mi się kojarzył z radością wynikającą ze wspólnego posiłku. Dom dziadków był bezpieczny miejscem, w którym nie tylko zaspokajało się głód, ale też potrzebę bliskości, snuło się rodzinne plany i opowiadało wspaniałe historie z przeszłości przy wyśmienitym obiedzie i aromatycznej herbacie z dodatkiem miodu z lipy. Te chwile należą do moich najpiękniejszych i najbardziej żywych wspomnień z czasów, kiedy byłam jeszcze dzieckiem.

Rodzinny stół- symbol więzi i trwałości- stracił w dzisiejszych czasach na znaczeniu. Coraz rzadziej się spotykamy i mniej ze sobą rozmawiamy. W dzieciństwie żyłam w przeświadczeniu, że niedziela jest dniem wspólnego jedzenia rodzinnych obiadów. Prawie w każdą niedzielę jeździliśmy na nie do dziadków na wieś. Ubieraliśmy się odświętnie. Wszyscy przyjeżdżali odpowiednio...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja rodzina od pokoleń mieszka na wsi. Na przestrzeni lat życie tutaj stało się o wiele łatwiejsze, ale przecież nie zawsze tak było. Przez lata ludzie utrzymywali się tylko z tego,co oferowała im ziemia wydając plony. Moja babcia często wspominała te trudne czasy, szczególnie w pamięci utkwiła mi jedna opowieść. Było to w 1964 roku Dziadek,mając posadę gajowego został wysłany do pracy w Bieszczadach. Razem z nim pojechała moja babcia i wówczas czteroletnia mama. Jako, że w tych latach żyło im się już trochę lepiej i posiadali nawet palkę „Franię” postanowili zabrać ją ze sobą aby ułatwić codzienne obowiązki. Jakież było ich zdziwienie,kiedy okazało się, że wieś w której mają mieszkać nie ma podłączenia do elektryczności ani bieżącej wody. Nikt z nich nie myślał, że jadąc w Bieszczady staną oko w oko z inną rzeczywistością,wracając do czasów biedy i niedogodności. „Nie było tam nic” -Tak Babcia podsumowała obraz, zastany po przyjeździe. Znów musiała chodzić po wodę do rzeki, prać na tarze a do jedynego sklepu w okolicy miała prawie 30 kilometrów… Miejsce które miało być rajem, okazało się być przedsionkiem piekła, dlatego po 3 latach, kiedy tylko nadarzyła się okazja dziadkowie i mama wrócili w rodzinne strony. Pewne jest jedno- gdyby nie to, że przyszło im żyć w naprawdę trudnych czasach, dziadkowie potrafili się przystosować do nowej rzeczywistości, nam- pokoleniu smartfonów i wszechobecnego wi-fi raczej by się to nie udało.

Moja rodzina od pokoleń mieszka na wsi. Na przestrzeni lat życie tutaj stało się o wiele łatwiejsze, ale przecież nie zawsze tak było. Przez lata ludzie utrzymywali się tylko z tego,co oferowała im ziemia wydając plony. Moja babcia często wspominała te trudne czasy, szczególnie w pamięci utkwiła mi jedna opowieść. Było to w 1964 roku Dziadek,mając posadę gajowego został...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej