Zamykam oczy i czuję na końcu języka smak kurzu wiejskiej drogi. Po obu jej stronach falują łany żyta, a w nosie kręci jego mdlący zapach. Wracam ze szkoły do domu. Jak okiem sięgnąć pola i łąki, olchy nad rzeczką, czajki kołujące nad mokradłami krzyczą : czyjaś ty, czyjaś...
Jaki rytm, podczas tych bezpowrotnie minionych lat, wystukiwało moje serce? W ubogim domu nie było miejsca na poezję, na wzniosłość. Codzienna praca, dość zimny chów, wymagania i dwa żywioły- ciepło matki jak piec, na którym gotował się obiad i chłód ojca, od którego uciekałam na łąki, gdzie omijając szerokim łukiem pasące się krowy, szukałam skowrończych gniazd i robiłam modro- żółte bukiety z "żabich oczek" i kaczeńców.
Czasem we śnie jestem zakopana po uszy w kryjówce z belek słomy, która kłuje wszędzie, trudno oddychać przez wszechobecny pył, a w uszach dźwięczy monotonny huk młockarni.
Ból zginanego kręgosłupa nie pozwala się wyprostować i z wysiłkiem wlokę z pola wiadro z ziemniakami, podczas pachnących mgłą i dymem z ogniska wykopków.
Patrzę na ten czas z perspektywy, jak z czubka drzewa, z którego liczyłam przepływające chmury. Wszystko płynie, przemija... Po latach wiem, że oplotło się ścisłym kokonem wokół mojego serca i zrozumiałam- wcale nie chcę od tego uciekać. To wszystko to ja, najbliższe, jak moje ciało. Bliskie i zarazem nieodgadnione, materialne na pozór, a wymykające się rozumowi. Wspomnienia..

Zamykam oczy i czuję na końcu języka smak kurzu wiejskiej drogi. Po obu jej stronach falują łany żyta, a w nosie kręci jego mdlący zapach. Wracam ze szkoły do domu. Jak okiem sięgnąć pola i łąki, olchy nad rzeczką, czajki kołujące nad mokradłami krzyczą : czyjaś ty, czyjaś...
Jaki rytm, podczas tych bezpowrotnie minionych lat, wystukiwało moje serce? W ubogim domu nie było...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mam kilka wspomnień, które są związane z prawdziwą wsią. Ciepłe lato, wszędzie wokół pola pszenicy i żyta, na podwórku kury, gęsi i kaczki. Pamiętam, że gdy byłam dzieckiem to lubiłam na to wszystko patrzeć i w tym wszystkim choć trochę uczestniczyć. Pamiętam również żniwa i kombajny. Razem ze znajomymi liczyliśmy ile kombajnów czerwonych, a ile zielonych udało nam się zobaczyć w ciągu dnia. Nasze zabawy trwały do późnego wieczora, a na takiej prawdziwej wsi pomysłów nie brakowało. W takim miejscu jest niepowtarzalny klimat, a moje wspomnienia dotyczą każdego dnia jaki tam spędziłam. Choć może się wydawać, że każdy dzień był do siebie podobny to tak naprawdę każdy był zupełnie inny.

Mam kilka wspomnień, które są związane z prawdziwą wsią. Ciepłe lato, wszędzie wokół pola pszenicy i żyta, na podwórku kury, gęsi i kaczki. Pamiętam, że gdy byłam dzieckiem to lubiłam na to wszystko patrzeć i w tym wszystkim choć trochę uczestniczyć. Pamiętam również żniwa i kombajny. Razem ze znajomymi liczyliśmy ile kombajnów czerwonych, a ile zielonych udało nam się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja PGR-ów z autopsji nie pamiętam, ale wieś pamiętam z tymże to nie były żadne gospodarstwa zorganizowane. Ja nigdy na roli nie pracowałam, a z prac rolnych to kojarzę jedynie wykopki, ale pamiętam z dzieciństwa jeżdżenie na wieś w gości oraz pogrzeby, bo na żadnym wiejskim weselu nie byłam. I te domy, w których bywałam wcale nie były biedne - zawsze był dobry poczęstunek, a więc i za komuny polska wieś wcale nie była biedna. I jeszcze jedno ja na wieś już może wiosną jak się zazieleni wybieram z aparatem fotograficznym. Chcę zrobić zdjęcia w gospodarstwie w którym są krowy. I interesują mnie nie tylko one ale też urządzenia tam używane takie jak chłodziarki, czy dojarki gdyż chcę w komentarzu do zdjęć chcę, także o tym napisać.

Ja PGR-ów z autopsji nie pamiętam, ale wieś pamiętam z tymże to nie były żadne gospodarstwa zorganizowane. Ja nigdy na roli nie pracowałam, a z prac rolnych to kojarzę jedynie wykopki, ale pamiętam z dzieciństwa jeżdżenie na wieś w gości oraz pogrzeby, bo na żadnym wiejskim weselu nie byłam. I te domy, w których bywałam wcale nie były biedne - zawsze był dobry poczęstunek,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miałam zaledwie parę lat, gdy w lato matka zabierała mnie na działkę na zbieranie porzeczek. Działka znajdowała się poza miastem, w wiejskiej okolicy, zamieszkanej przez rolników i hodowców drobiu oraz bydła.
Pomagałam jej zbierać owoce, część podjadając, ale gdy usłyszałam tylko ryk krowy, wpadałam w panikę. Zwierzę mogło stać sobie gdzieś na oddalonej od nas łące i być nawet niewyraźnie widoczne, ale w mojej dziecięcej percepcji jawiło się jako potworny stwór, który tylko czyha, by przybiec do mnie, stratować mnie swym monstrualnym cielskiem, a potem zakłuć rogami i pożreć. Mój lęk przed krowami, które wydawały mi się tym większe i groźniejsze, że ja sama byłam jeszcze malutka, był tak uporczywy, że usłyszawszy ryk zwierzęcia w oddali, zaczynałam płakać i ciągnąć matkę za spódnicę, błagając, byśmy natychmiast uciekały. Jej zapewnienia, że nic nam nie grozi, zazwyczaj nie pomagały, szczególnie, jeśli zwierząt pasących się wokół było sporo i dużo hałasowały. Matka zwykle wściekała się na mnie, że przeszkadzam jej w zbiorach i nakazywała mi się uspokoić, jednak potrafiłam być czasem tak przerażona, że nic do mnie nie docierało, i w końcu płaczem i marudzeniem zmuszałam ją do powrotu do miasta.
Dziś, patrząc z perspektywy czasu, wydaje mi się to dość śmieszne, jednak wówczas, gdy byłam dzieckiem, te sytuacje jawiły mi się jako zagrażające życiu, straszne wyprawy, z których ledwo udawało nam się wyjść cało.

Miałam zaledwie parę lat, gdy w lato matka zabierała mnie na działkę na zbieranie porzeczek. Działka znajdowała się poza miastem, w wiejskiej okolicy, zamieszkanej przez rolników i hodowców drobiu oraz bydła.
Pomagałam jej zbierać owoce, część podjadając, ale gdy usłyszałam tylko ryk krowy, wpadałam w panikę. Zwierzę mogło stać sobie gdzieś na oddalonej od nas łące i być...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wychowałem się na wsi, oczywiście było to w już po czasach po PRL-owych. Ale mimo wszystko część mentalności pozostała z tamtych czasów, przetrwały też ówczesne legendy.

Pamiętam jak raz pojechaliśmy z mamą i tatą do miasta. Oni musieli coś załatwić, a ja oświadczyłem, że w takim razie pójdę do babci (Po wsi chodziłem wszak wszędzie sam). Ale mama się oburzyła, że w mieście nigdzie sam nie pójdę. Zacząłem oczywiście ją zasypywać pytaniami w stylu: Dlaczego? Jaki samochód przecież są światła itd. oczywiście na mamę, nie było mocnych. Musiałem poczekać, a dopiero potem mama zaprowadziła mnie do babci.

Oczywiście, gdy tylko mama mnie zostawiła, zacząłem się żalić, że mama nie puściła mnie samego. A wtedy babcia opowiedziała mi legendę o czarnej wołdze porywającej dzieci, które chodzą same po mieście.

Wtedy się trochę bałem, ale dziś naprawdę lubię tą legendę.

Wychowałem się na wsi, oczywiście było to w już po czasach po PRL-owych. Ale mimo wszystko część mentalności pozostała z tamtych czasów, przetrwały też ówczesne legendy.

Pamiętam jak raz pojechaliśmy z mamą i tatą do miasta. Oni musieli coś załatwić, a ja oświadczyłem, że w takim razie pójdę do babci (Po wsi chodziłem wszak wszędzie sam). Ale mama się oburzyła, że w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]65300|Dominik Rutkowski[/authorPhoto] Dominik Rutkowski[authorLink]65300|Dominik Rutkowski[/authorLink]
Zadry[bookLink]4801047|Zadry[/bookLink]

 [authorPhoto]65300|Dominik Rutkowski[/authorPhoto] Dominik Rutkowski[authorLink]65300|Dominik Rutkowski[/authorLink]
Zadry[bookLink]4801047|Zadry[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post