Moje dzieciństwo na wsi to nie tylko zabawy w sadzie, szukanie kretów, łapanie koników polnych, pieczenie ziemniaków w ognisku, "wyprawy" do jedynego sklepu po oranżadę za 50 gr, sprawdzanie głębokości zasp śnieżnych w rowach, ale też praca: grabienie siana, słoma wbijająca się w stopy, zbieranie gałęzi, pielenie grządek i moje ulubione zbieranie stonek :D Mnóstwo wspomnień i im człowiek starszy tym przeważać zaczynają te przyjemne :)

Moje dzieciństwo na wsi to nie tylko zabawy w sadzie, szukanie kretów, łapanie koników polnych, pieczenie ziemniaków w ognisku, "wyprawy" do jedynego sklepu po oranżadę za 50 gr, sprawdzanie głębokości zasp śnieżnych w rowach, ale też praca: grabienie siana, słoma wbijająca się w stopy, zbieranie gałęzi, pielenie grządek i moje ulubione zbieranie stonek :D Mnóstwo wspomnień...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Serwus.
Ja pamiętam taką zabawną historyjkę.
A mianowicie, pewnej srogiej zimy z
PGR-u w naszym mieście Bydgoszczy, wysłano po kilka worków ziemniaków traktor z kierowcą do oddalonej o ok 10 km wsi Zamość. Czekaliśmy na powrót traktorzysty kilka godzin,a pamiętajmy,że nie było wtedy telefonów komórkowych...Jakie było nasze zdziwienie gdy po 3 dniach usłyszeliśmy sygnał telefonu stacjonarnego.
W słuchawce odezwał się głos kierowcy, który prosił aby przysłać mu pocztą pieniądze na zakup paliwa bo nie ma za co zatankować aby wrócić.
Okazało się, że pojechał traktorem do tego Zamościa pod wschodnią granicą Polski!

Serwus.
Ja pamiętam taką zabawną historyjkę.
A mianowicie, pewnej srogiej zimy z
PGR-u w naszym mieście Bydgoszczy, wysłano po kilka worków ziemniaków traktor z kierowcą do oddalonej o ok 10 km wsi Zamość. Czekaliśmy na powrót traktorzysty kilka godzin,a pamiętajmy,że nie było wtedy telefonów komórkowych...Jakie było nasze zdziwienie gdy po 3 dniach usłyszeliśmy sygnał...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Urodziłam się pod koniec komuny i przez 20 lat mieszkałam na wsi. Na mojej wsi nie ma sklepu. Kiedyś był ale pijaki wykończyli właściciela braniem wina na zeszyt. Autobus nie dojeżdża. Zresztą nigdy tego nie robił. Wodę doprowadzili w 1994r. Asfalt położyli cztery lata później. Telefon podobnie. Do szkoły szło się 3 km. Do kościoła było 5 km. Przeważnie jeździliśmy do niego starym, żółtym Wartburgiem, który często się psuł. Wtedy chodziliśmy na piechotę bo rodzice nigdy nie odpuszczali niedzielnej mszy. W ciągu roku musieliśmy pomagać w gospodarstwie a w lecie przy sianokosach i żniwach. Pierwszy września rozpoczynałam z podrapanymi przez szczyżnie nogami. Do tego były krowy, które trzeba było rano wyprowadzać potem dwukrotnie przewiązać i wieczorem przyprowadzać i napoić. Dojeniem zajmowali się rodzice. Kiedyś krowa nie chciała iść dalej. Uparcie stanęła w polu sąsiada i zaczęła żreć buraki. Zbiłam ją wtedy łańcuchem. W wolnym czasie gralismy z innymi dziećmi w palanta i piłkę nożną. Trzeba się było pilnować, żeby nie trafić piłką w linie. Kiedyś ktoś uderzył i pół wsi nie miało prądu przez dobę.Ten ktoś musiał się przyznać w domu i zapewne dostał lanie. Podobnych wspomnień mam dużo. Jedne są słodkie a inne gorzkie. Jak to w życiu.

Urodziłam się pod koniec komuny i przez 20 lat mieszkałam na wsi. Na mojej wsi nie ma sklepu. Kiedyś był ale pijaki wykończyli właściciela braniem wina na zeszyt. Autobus nie dojeżdża. Zresztą nigdy tego nie robił. Wodę doprowadzili w 1994r. Asfalt położyli cztery lata później. Telefon podobnie. Do szkoły szło się 3 km. Do kościoła było 5 km. Przeważnie jeździliśmy do niego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam paczki od Świętego Mikołaja w których sporą część stanowiły mandarynki, pomarańcze i banany. Ciekawe jak dziś dzieciaki zareagowałyby na taką "wypasioną" paczkę?? ;) My byliśmy wtedy przeszczęśliwi- tyle dobroci na raz...
Pozostając w temacie świąt był to okres wprost magiczny- całe te przygotowania, zapachy, mroźne zimy i choinka obwieszona łańcuchami z bibuły i cukierkami, które kradliśmy niepostrzeżenie z czego później trzeba było się spowiadać :P Teraz wszystko przychodzi łatwiej, wszystko się "przejadło" bo mamy dostęp bez ograniczeń do tego co kiedyś było rarytasem przeznaczonym tylko na okres świąt. Z jednej strony jest lepiej, z drugiej brakuje mi magii, wyczekiwania i przygotowań.

Pamiętam paczki od Świętego Mikołaja w których sporą część stanowiły mandarynki, pomarańcze i banany. Ciekawe jak dziś dzieciaki zareagowałyby na taką "wypasioną" paczkę?? ;) My byliśmy wtedy przeszczęśliwi- tyle dobroci na raz...
Pozostając w temacie świąt był to okres wprost magiczny- całe te przygotowania, zapachy, mroźne zimy i choinka obwieszona łańcuchami z bibuły i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Owszem, mam mnóstwo wspomnień związanych z polską wsią. Niestety nie wracam do nich z rozrzewnieniem.
Jak pewnie wielu spośród Was, wychowałam się na wsi. Moi rodzice są rolnikami z zawodu, posiadają średniej wielkości gospodarstwo, które wymaga niesamowicie dużo pracy. Od najmłodszych lat byliśmy zobligowani do pomocy przy żniwach, wykopkach, sadzeniu, pielęgnowaniu, hodowaniu, sprzątaniu i masie innych, pracochłonnych zajęć. Jako dziecko nie widziałam w tym nic dziwnego, próżno było szukać w dziecięcej główce rozmyślań na tematy egzystencjalne. Po prostu normalnym dla mnie było, że póki nie nastanie zmrok, w domu nie mamy czego szukać. Ważne jest aby skończyć wszystkie prace polowe nim nastanie noc. Z czasem, gdy poznawałam coraz więcej osób, zaczęło do mnie docierać, że można mieszkać na wsi i zarazem mieć czas na rozrywki, znajomych, można nawet pojechać na wczasy z całą rodziną. U mnie nigdy tego nie było, rodzice nigdzie nie wyjeżdżali, nie mogąc pozostawić zwierząt hodowlanych bez opieki. Umieli wypoczywać w przydomowym ogródku, w niedzielę, która była i jest u nas dniem świętym i wolnym od pracy. Na te niedziele czekałam z utęsknieniem, by móc spokojnie poczytać książkę, nie bojąc się, że usłyszę wyrzuty i będę musiała biec do pracy.
Wiem, że to mój dom i moja rodzina, i że trud, i ciężka praca ukształtowały mój charakter, ale szkoda mi dziecięcych lat spędzonych w polu, na pracach tak ukochanych przez moich rodziców, a tak znienawidzonych przeze mnie.

Owszem, mam mnóstwo wspomnień związanych z polską wsią. Niestety nie wracam do nich z rozrzewnieniem.
Jak pewnie wielu spośród Was, wychowałam się na wsi. Moi rodzice są rolnikami z zawodu, posiadają średniej wielkości gospodarstwo, które wymaga niesamowicie dużo pracy. Od najmłodszych lat byliśmy zobligowani do pomocy przy żniwach, wykopkach, sadzeniu, pielęgnowaniu,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mam przepiękne wspomnienia z PRL-owskiej PGR-owskiej wsi. „Moja” wieś to niekończące się łany zboża, a w nich - maki, chabry i powoje, z których jako dziewczynki próbowałyśmy zaplatać wianki, co kończyło się tym, że miałyśmy ręce ubrudzone lepką, zieloną mazią. To bieganie boso po miedzach, zbieranie wielkich jak pięść pieczarek, wypasanie krów, podglądanie dziadka, jak ostrzy kosę, wyjadanie maku, który babcia kamuflowała w zagonie fasoli. To przejażdżki wozem drabiniastym zaprzężonym w krowy (konie były luksusem, na którego stać było nielicznych gospodarzy; zazwyczaj w całej wsi było ich kilka). To płoszenie myszy w spichlerzu, wypełnionym sąsiekami ze zbożem. Wieś to była społeczność, nad którą czuwał PGR. To PGR był właścicielem jedynego we wsi kombajnu, który wypożyczał poszczególnym gospodarzom na godziny. Trzeba było wtedy pracować do upadłego, żeby zdążyć obrobić cały areał (i modlić się, żeby akurat w tym dniu nie padało). PGR miał też stadninę, do której ciągnęły pielgrzymki dzieciaków z kieszeniami wypchanymi kostkami cukru, a miejscowy weterynarz zachodził w głowę, dlaczego konie mają tak zepsute zęby. Jednego razu cielna krowa wpadła dziadkowi do szamba. Pół wsi zbiegło się, żeby ją wyciągnąć i uratować nienarodzone cielątko. Krowę uratowano, a akcję samopomocy zwieńczono zbiorowym spożyciem samogonu i konsumpcją ogórków kiszonych, bo alkohol był obecny w życiu wieśniaków jak powietrze. Wieś była piękna, brudna, prosta i zdrowa. Tego mi dziś w niej brakuje.

Mam przepiękne wspomnienia z PRL-owskiej PGR-owskiej wsi. „Moja” wieś to niekończące się łany zboża, a w nich - maki, chabry i powoje, z których jako dziewczynki próbowałyśmy zaplatać wianki, co kończyło się tym, że miałyśmy ręce ubrudzone lepką, zieloną mazią. To bieganie boso po miedzach, zbieranie wielkich jak pięść pieczarek, wypasanie krów, podglądanie dziadka, jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wychowywałam się na wsi na gospodarstwie. Niestety dzisiejsza wieś nie ma z tamtą nic wspólnego, mało kto ma swoje gospodarstwo. Najbardziej pamiętam żniwa, które uwielbiałam. Ruch kombajnów, traktorów i innych maszyn a czasami tworów ludzkich, które teraz nie miałyby prawa wyjechać na ulicę. We wsi było kilka kombajnów, nie było telefonów i każdy czekał przy drodze aż ten kombajn pojedzie. Pamiętam wędzone kiełbaski i szyneczki w swojej wędzarni. Kurki, które grzebały w ziemi i swojskie jajka. Mleko ciepłe od krowy a w lecie pychota czyli młode ziemniaczki z kwaśnym mleczkiem i skwareczkami. Ach no i nie mogę zapomnieć o ziemniakach pieczonych w łupinkach w ognisku, zawsze gdy robiło się coś w polu to były te ziemniaczki. Wszystkie dzieci bawiły się razem, biegały z piłką, skakały w gumę. I pamiętam przepiękną pogodę, gdzie od rana do wieczora było przyjemnie ciepło, błękitne niebo czasami letnia łagodna burza. Oh bieganie boso po trawie jak tylko burza się oddaliła.

Wychowywałam się na wsi na gospodarstwie. Niestety dzisiejsza wieś nie ma z tamtą nic wspólnego, mało kto ma swoje gospodarstwo. Najbardziej pamiętam żniwa, które uwielbiałam. Ruch kombajnów, traktorów i innych maszyn a czasami tworów ludzkich, które teraz nie miałyby prawa wyjechać na ulicę. We wsi było kilka kombajnów, nie było telefonów i każdy czekał przy drodze aż ten...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wychowałam się na wsi i dalej na niej mieszkam. Nie pamiętam czasów PGR-ów, ale mam bardzo miłe wspomnienia związane z moim dzieciństwem. Pamiętam koszenie zboża snopowiązałką i ustawianie snopków w dziesiątki, grabienie siana w kopki przed zbliżającą się burzą a następnego dnia ponowne rozrzucanie go na łące. pamiętam podróżowanie z łąki na furze siana i chodzenie po sąsieku by je stłoczyć aby zmieściło się jeszcze siano z kolejnej łąki. Zbieranie truskawek, ważenie koszyczków by w każdym było po 2 kg owoców i zawożenie ich na skup. Pamiętam budowanie namiotu z narzut na łóżko i koców, a wieczorem łapanie chrabąszczy i nawet jeży. Pamiętam otarcia na całym ciele po wspinaniu się na drzewa by zerwać ładniejsze owoce. Zimą lepienie bałwana, usypywanie wielkiej góry śniegu i zjeżdżanie z niej na workach z sianem, ślizganie się po zamarzniętej na łące wodzie niczym po lodowisku i całe ciało w siniakach po upadkach. To były piękne czasy, które niestety już nie powrócą.

Wychowałam się na wsi i dalej na niej mieszkam. Nie pamiętam czasów PGR-ów, ale mam bardzo miłe wspomnienia związane z moim dzieciństwem. Pamiętam koszenie zboża snopowiązałką i ustawianie snopków w dziesiątki, grabienie siana w kopki przed zbliżającą się burzą a następnego dnia ponowne rozrzucanie go na łące. pamiętam podróżowanie z łąki na furze siana i chodzenie po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ojciec często raczy nas opowieściami ze swojego dzieciństwa z czasów PRL-u. Pewnego lata babcia zabrała go ze sobą do rodziny na Mazury do prawdziwego, ogromnego PGR-u. Ojciec miał wtedy może z 5 lat i dwie pary majtek ze sobą. Pochodził z małopolski, gdzie panowała wtedy bieda. Chłopiec był bardzo podekscytowany całą tą wyprawą, pierwszy raz jechał pociągiem, pierwszy raz miał okazję zobaczyć coś innego niż swoje miasteczko. Pierwsze co zwróciło jego uwagę to czarno-białe krowy, w małopolsce są tylko brązowe. Jako, że pobyt miał potrwać kilka tygodni, właściciele postanowili znaleźć mu jakieś zajęcie. A co może robić pięcioletni wyrostek? Paść, te dziwne krowy! Na pastwisku poznał kilku miejscowych chłopaków, którzy zaczęli naśmiewać się z jego wymowy i niskiego wzrostu. Ojciec nie namyślając się długo rzucił się na nich z pięściami, jako że był niezwykle dożartym chłopcem. Oczywiście pokonali go, przewaga liczebna była dość znaczna i z poczuciem porażki musiał wrócić do domu, gdzie czekało go lanie od babki. Jednak z całej tej wycieczki najbardziej zapamiętał smak oranżady, której wtedy spróbował po raz pierwszy.

Ojciec często raczy nas opowieściami ze swojego dzieciństwa z czasów PRL-u. Pewnego lata babcia zabrała go ze sobą do rodziny na Mazury do prawdziwego, ogromnego PGR-u. Ojciec miał wtedy może z 5 lat i dwie pary majtek ze sobą. Pochodził z małopolski, gdzie panowała wtedy bieda. Chłopiec był bardzo podekscytowany całą tą wyprawą, pierwszy raz jechał pociągiem, pierwszy raz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Na wsi spędzałam każde wakacje, jednak najbardziej zapadła mi w pamięć zabawa w chowanego...
Miałam może osiem lat. Był to czasy bez komputerów, tabletów i innych nowinek technologicznych kradnących czas i młodość, więc wraz ze starszym bratem bawiliśmy się w bardziej tradycyjny sposób. Wieś, szczególnie u schyłku lata, dostarcza mnóstwa kryjówek. Nie mogliśmy tego zmarnować! Uznaliśmy, że zabawa w chowanego to wyśmienity pomysł. Mój brat liczył jako pierwszy. Ja, mała, chuda dziewczynka zanurkowałam w jeden ze stosów ściętej, wysokiej trawy (nie było kosiarek, więc takie stosy potrafiły sięgać pasa).
Czekałam, ze wstrzymanym powietrzem i mocno bijącym sercem. Słyszałam przechodzącego tuż obok mnie brata. Byłam tak przejęta, że w pierwszym momencie nie poczułam że coś po mnie łazi...
Wyraźnie poczułam za to jak TO COŚ mnie ugryzło. Raz, drugi, trzeci...
Wyskoczyłam ze stogu trawy jak poparzona i widziałam w oczach mojego brata istny popłoch. Od pasa w dół cała pokryta byłam czerwonymi mrówkami, którym niezbyt spodobało się, że klęczę na ich mrowisku.
To musiał być doprawdy cudowny widok. Ja skacząca w miejscu i wrzeszcząca tak, że mnie było zapewne słychać w sąsiedniej wsi, mój brat skaczący razem ze mną (chyba dla towarzystwa) i otrzepujący mnie z małych napastników, moja babcia z podkasaną kiecką biegnąca do nas żeby sprawdzić co się dzieje i dziadek patrzący na to wszystko zza płota i śmiejący się na głos.

Na wsi spędzałam każde wakacje, jednak najbardziej zapadła mi w pamięć zabawa w chowanego...
Miałam może osiem lat. Był to czasy bez komputerów, tabletów i innych nowinek technologicznych kradnących czas i młodość, więc wraz ze starszym bratem bawiliśmy się w bardziej tradycyjny sposób. Wieś, szczególnie u schyłku lata, dostarcza mnóstwa kryjówek. Nie mogliśmy tego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej