Takim demonem przeszłości i niedokończoną sprawą zarazem byłaby moja pierwsza i największa miłość. Nigdy tak naprawdę nie zamknęliśmy za sobą drzwi. Niby się rozstaliśmy, ale nigdy się nie pożegnaliśmy. Żeby było śmiesznie, co jakiś czas pojawia się on w moim życiu, najczęściej zupełnie przypadkiem i w najmniej odpowiednim momencie, a może właśnie w odpowiednim? Tak czy inaczej zawsze gdy się pojawia wprowadza do mojego życia totalny nieład i dysharmonię. Najgorsze jednak jest to, że ten bałagan, nawet jeśli miesza mi w głowie to przywołuje także i miłe wspomnienia. Tak, ten wysoki, szczupły demon o czarnych włosach i oczach oraz totalnie zabójczym charakterze porządnie mógłby namieszać w moim życiu...

Takim demonem przeszłości i niedokończoną sprawą zarazem byłaby moja pierwsza i największa miłość. Nigdy tak naprawdę nie zamknęliśmy za sobą drzwi. Niby się rozstaliśmy, ale nigdy się nie pożegnaliśmy. Żeby było śmiesznie, co jakiś czas pojawia się on w moim życiu, najczęściej zupełnie przypadkiem i w najmniej odpowiednim momencie, a może właśnie w odpowiednim? Tak czy...

Środek nocy. Otwieram oczy, bo słyszę ciche szelesty, jakby pióra obijały się o siebie albo liście drzew tańczyły na delikatnym wietrze. W ciemnym pokoju przed moimi oczami stoi biała kula światła, mająca 2 metry. Nagle światło słabnie i coraz bardziej jestem w stanie dojrzeć kontury. Mam ochotę krzyczeć, lecz jego głos w mojej głowie mnie powstrzymuje. Mówi, że jest demonem z przeszłości, lecz przychodzi do mnie z pokojowym nastawieniem. Chce, bym zrealizowała jakąś misję. Tajemnicza postać posiada czarną, smoczą głowę, potężny tułów niedźwiedzia, orle szpony, cały jest ubrany w srebrną zbroję. Z lewej strony ma miecz, a w prawej ręce lub właściwie łapie trzyma magiczny kij. Demon ma ogromne, czarne skrzydła, a głowę zdobi złota korona z szafirami. Kontynuuje swą mowę w moich myślach. Twierdzi, że jestem nosicielką daru polegającego na czytaniu ludzkich myśli i emocji i potrafię robić dokładnie to, co on- przemawiać do nich, nie używając słów, wkładać im idee, pomysły, poglądy do umysłu. Chce wykorzystać moją umiejętność , lecz jeszcze to nie jest czas, bym się o tym dowiedziała. Tymczasem żegna się ze mną i znika, pozostawiając po sobie znów jasną kulę, powoli, powoli gasnącą. W końcu przestaję cokolwiek widzieć, wyłącznie ścianę mojego pokoju.

Środek nocy. Otwieram oczy, bo słyszę ciche szelesty, jakby pióra obijały się o siebie albo liście drzew tańczyły na delikatnym wietrze. W ciemnym pokoju przed moimi oczami stoi biała kula światła, mająca 2 metry. Nagle światło słabnie i coraz bardziej jestem w stanie dojrzeć kontury. Mam ochotę krzyczeć, lecz jego głos w mojej głowie mnie powstrzymuje. Mówi, że jest...

Jestem raczej osobą cichą, spokojną i bezkonfliktową. Raczej nie mam wrogów, lecz jeśli miałby mnie nawiedzić demon przeszłości zapewne byłby to mój dawny chłopak. Ale w tym związku to raczej to ja byłam ta zła, a on mógłby mnie gnębić i mieć do mnie pretensje o to jak go potraktowałam. Byłam jeszcze młoda i głupia, a rozstając się z nim nawet nie wyjaśniłam mu dlaczego, zresztą ja sama tego dobrze nie wiem. Później go unikałam i nie chciałam z nim szczerze porozmawiać. Jakby miał o to do mnie pretensje i mnie z tego powodu dręczył jako demon nawet bym się mu nie dziwiła.

Jestem raczej osobą cichą, spokojną i bezkonfliktową. Raczej nie mam wrogów, lecz jeśli miałby mnie nawiedzić demon przeszłości zapewne byłby to mój dawny chłopak. Ale w tym związku to raczej to ja byłam ta zła, a on mógłby mnie gnębić i mieć do mnie pretensje o to jak go potraktowałam. Byłam jeszcze młoda i głupia, a rozstając się z nim nawet nie wyjaśniłam mu dlaczego,...

Nie potrafię choćby spojrzeć w jego stronę. Chwila kontaktu wzrokowego i zalewa mnie smutek, żal i złość. Mały smutny chłopczyk, wyraźnie przestraszony i zawiedziony. Jego głowa jest spuszczona, ręce zwisają beznamiętnie. Szlocha. Doprowadza mnie tym do szału, nie potrafię go zignorować.
- Miałeś mnie obronić!- mówi jakby sam do siebie, ale ja wiem kto jest prawdziwym adresatem tych słów- Powiedziałeś, że on zniknie i już nigdy mnie nie skrzywdzi! Obiecałeś!
- Ale to już minęło…-zaczynam odpowiadać, także niby sam do siebie- Nie da się tego cofnąć! Zrobiłem wszystko co mogłem, żebyś nie cierpiał!- Jak mam go przekonać, skoro sam w to nie wierzę?
- Ale on ciągle jest! Zawsze może przyjść i zrobić to samo! Skąd wiesz czy nie przyjdzie? Skąd wiesz? Teraz cię nie ma! Nie ma cię z nami! Skąd wiesz czy nie przyjdzie?- chłopczyk zaczyna się denerwować, panika przejmuje nad nim kontrolę. Wiem i rozumiem dlaczego tak jest.
- Ale on się zmienił…- uspokajam go, bez przekonania.
- Sam w to nie wierzysz!- jego słowa docierają w sam środek mojego serca. Ostatecznie, sam siebie nie oszukam.
- Miałeś go zabić!- chłopczyk wyrzucił z siebie najgłębsze pragnienie. Był to krótki spazm, sam tego nie chciał.
- Ale to nasz tata…Nie możemy!- zacząłem się tłumaczyć.
- Wiem…- odpowiedział i ponownie zaczął płakać.

Nie potrafię choćby spojrzeć w jego stronę. Chwila kontaktu wzrokowego i zalewa mnie smutek, żal i złość. Mały smutny chłopczyk, wyraźnie przestraszony i zawiedziony. Jego głowa jest spuszczona, ręce zwisają beznamiętnie. Szlocha. Doprowadza mnie tym do szału, nie potrafię go zignorować.
- Miałeś mnie obronić!- mówi jakby sam do siebie, ale ja wiem kto jest prawdziwym...

Mój demon przeszłości nazywa się "ego". Ma 3 metry (czyli jest 2 razy większy niż ja), ma wiele twarzy, które ukrywa pod czarnym kapeluszem z wysokim cylindrem. Jest koneserem sztuki wysokich lotów, więc gardzi wszystkimi którzy niczym plebs zadawalają się memami, muzyką pop i paradokumentami. Nie wiem jak wyglądają jego ręce, gdyż pełne są biletów do filharmonii i teatru. Nogi nie są grube, ale znaczne. Ani ja ani on nie wiemy jak jego kondycja fizyczna, bo jego nie obchodzi to wcale, natomiast sam demon nie leży w kwestii moich zainteresowań. Czego ode mnie chce? Nie wiem. Staram się nie widzieć kartek i strzałek z którymi łazi i popisuje się pokazując jakoby to ludzie w moim otoczeniu to idioci, podludzie i kretyni- bo tak właśnie plugawie o nich pisze, na tych tam kartkach którymi macha. Jednym słowem paranoja. Czy ktoś mi pomoże tego pana wrócić do piekła? Niech sobie tam więdnie w samotności, a co!

Mój demon przeszłości nazywa się "ego". Ma 3 metry (czyli jest 2 razy większy niż ja), ma wiele twarzy, które ukrywa pod czarnym kapeluszem z wysokim cylindrem. Jest koneserem sztuki wysokich lotów, więc gardzi wszystkimi którzy niczym plebs zadawalają się memami, muzyką pop i paradokumentami. Nie wiem jak wyglądają jego ręce, gdyż pełne są biletów do filharmonii i teatru....

Demon przeszłości wciąż się ciągnie w różnych momentach życia. Zasiadłszy na ramieniu, pod żebrem, na karku. Ciągnący się jak cień czy ogon zawsze szepcze: -Zostaw! Nie dasz rady! Znowu to zrobiłaś! Za mało! Więcej!
Będąc na zakupach widać złowrogie źrenice łypiące z lustra, siedząc w kawiarni już podskakuje rytmicznie na barkach. Ten szaleńczy śmiech.W domu, przy zabawie z dzieckiem bacznie obserwuje każdy ruch. W kuchni, robiąc obiad zasiada na blacie szczerząc kły. Wieczorem I rano, kiedy ciało rozciąga obolałe mięśnie, czuć smagnięcia niczym bat na plecach. Na basenie, w domu, sama, wśród ludzi, na spacerze, w urzędzie, zawsze gdzieś jest.
7 lat rezygnacji. 7 lat ćwiczeń ponad siłę. 7 lat odmawiania I wpychania. 7 lat upokorzeń z własnej woli. 7 lat sprawdzania, notowania, ważenia, uciekania, stawiania czoła I znowu uciekania.
Demon zaburzeń odżywiania. Chudy, wysoki, czarny niczym węgiel, cień samej mnie, długie kościste ręce, wygięte kolana, puste oczodoły, smukłe palce zaciskające się na szyi. -Ty gruba świnio. Znowu jesz.
Nawet po 7 latach walki, własnej rodziny, miłości bliskich, trudno wrócić do rzeczywistości. Uczę się żyć każdego dnia przy jedzeniu. Przy rodzinnym stole. Przy nie robieniu czterystu brzuszków. Przy zajadaniu głodu. Cieszeniu się, po prostu.
Przegonisz go?

Demon przeszłości wciąż się ciągnie w różnych momentach życia. Zasiadłszy na ramieniu, pod żebrem, na karku. Ciągnący się jak cień czy ogon zawsze szepcze: -Zostaw! Nie dasz rady! Znowu to zrobiłaś! Za mało! Więcej!
Będąc na zakupach widać złowrogie źrenice łypiące z lustra, siedząc w kawiarni już podskakuje rytmicznie na barkach. Ten szaleńczy śmiech.W domu, przy zabawie z...

Moim demonem przeszłości był mój brak pewności siebie. Brak wiary we własne siły i możliwości. Walka z tym niewidzialnym przeciwnikiem trwała wiele lat i wielokrotnie to on wygrywał. Udowadniał wtedy jakim słabym jestem człowiekiem. Dziś ten demon jest moją największą siłą. Pamiętam siebie sprzed lat i w chwilach zwątpienia powtarzam sobie, że te czasy już minęły. Zrozumiałam jednak, że mój demon nie może zniknąć. Dzięki niemu zachowuję pewną harmonię w swoim życiu - równowagę między tym kim jestem, a kim chciałabym być. To on powstrzymuje mnie przed egoizmem, zadufaniem i zbyt dużą pewnością siebie, która wielokrotnie byłaby zgubna. Mój demon nauczył mnie walki o siebie, ale też pokory i spokoju. Teraz potrafię kochać siebie.

Moim demonem przeszłości był mój brak pewności siebie. Brak wiary we własne siły i możliwości. Walka z tym niewidzialnym przeciwnikiem trwała wiele lat i wielokrotnie to on wygrywał. Udowadniał wtedy jakim słabym jestem człowiekiem. Dziś ten demon jest moją największą siłą. Pamiętam siebie sprzed lat i w chwilach zwątpienia powtarzam sobie, że te czasy już minęły....

Mój "demon przeszłości" to mały, z czerwonymi akcentami jak na demona przystało i wredny... kogut. Na szczęście już dawno stracił głowę i został rozłożony na części pierwsze więc jestem przekonana, że osobiście już się nie pojawi i nigdy więcej mnie nie nawiedzi, ale gdyby jednak dostał drugie życie w innym kogucie i chciał drugi raz zrobić z mojej głowy gniazdko na swoje randki z kurkami to już bym się go nie bała i własnoręcznie wypatroszyła. Bo z "demonami przeszłości" jest tak, że trzeba się ich pozbywać zawsze, jeśli tylko ponownie atakują i wtedy wszystkie chwyty dozwolone!

Mój "demon przeszłości" to mały, z czerwonymi akcentami jak na demona przystało i wredny... kogut. Na szczęście już dawno stracił głowę i został rozłożony na części pierwsze więc jestem przekonana, że osobiście już się nie pojawi i nigdy więcej mnie nie nawiedzi, ale gdyby jednak dostał drugie życie w innym kogucie i chciał drugi raz zrobić z mojej głowy gniazdko na swoje...

Demon przeszłości, który nawiedza w środku nocy a nawet w pracy. Widze go tylko ja. CO on chce ? Pojawia się znikad i tylko patrzy.
-kim jestes? i co chcesz?
-jestem...jestem tym, który zginął w pożarze 8 lat temu
- ale gdzie? I co chcesz
I znów znikł. Jednak do głowy napływają dziwne zdjęci i fragmenty z gazet. Coś jak dejawu..jakbym kojarzyła to miejsce.
Sprawa nie daje spokoju więc zaczynam przeglądać internet. Po kilku godzinach znajduję to miejsce. Żeby rozwikłać sprawę trzeba sie tam udać.
Miejsce wygląda strasznie. Stary dom po pożarze. Na podłodze widać resztki ubrań, rzeczy a także dziecię zabawki. I znowu on jest duch.
-jestem Roman..mąż, ojciec..a raczej byłem. Dom był naszym marzeniem. Budowaliśmy go z Anna 3 lata , wtedy dowiedzieliśmy się,ze bedziemy rodzicami. Wszytsko było takie cudne jak w bajce. Pewnej nocy poczułem dziwny zapach . Nie chciałem nikogo budzi i poszedlem sprawdzić co się dzieje. W kuchni wybuchł pożar i szybko się rozprzestrzeniał. Obudziłem żonę i poszedłem ratować nasze dziecko. Kiedy je wyprowadzałem pożar zaczął atakować moje ubrania. żona zabrała dziecko ode mnie a ja wykrzyknąłem, że pójdę po sejf z naszymi skarbami. Sejf znalazłem ale mnie już nie znaleziono. Zostałem popiołem. Przychodzę do ciebie byś powiedziała mojej żonie i córce...że ..że je kocham i opiekuję sie z góry nimi. Kiedy to powiesz dam ci spokój a przy okazji sam będę mógł przejść na 2 stronę.
- Pomogę Ci ale chcę byś na to spotkanie poszedł ze mną.
Kilka godizn później znalazłam jego rodzinę i odbyliśmy spotkanie. Znalazłam sejf i przekazałam go rodzinie. PO naszej rozmowie duch mógł spokojnie przejeść i zakończyć tułączkę.

Demon przeszłości, który nawiedza w środku nocy a nawet w pracy. Widze go tylko ja. CO on chce ? Pojawia się znikad i tylko patrzy.
-kim jestes? i co chcesz?
-jestem...jestem tym, który zginął w pożarze 8 lat temu
- ale gdzie? I co chcesz
I znów znikł. Jednak do głowy napływają dziwne zdjęci i fragmenty z gazet. Coś jak dejawu..jakbym kojarzyła to miejsce.
Sprawa nie...

Kolejna nieprzespana noc. Z jego powodu. Wzdycham ciężko i przecieram oczy. Czuję dziwny ucisk w dołku. Chciałabym udawać, że to się nie wydarzyło, ale nie mogę... Od kilku miesięcy przychodzi do mnie każdej nocy i chce czegoś, czego nie mogę mu dać. Wiem, że to się nigdy nie skończy... Wstaję z łóżka i odciągam zasłony, by do pokoju wpadło trochę światła. W oddali widzę most, przez który będę musiała się przeprawić do pracy. Siadam na fotelu i przymykam oczy. Kiedy to robię, widzę go, jak stoi przede mną z wyciągniętym, trupiobladym palcem i oskarżycielskim wzorkiem. Czarna grzywka spada mu na czoło. Policzek przecina brzydka, poszarpana blizna. To dziwne, że mój demon, pomimo całej szpetoty, ma w sobie jakiś urok. Powiedział, że jest Demonem Prawdy i nie chce niczego więcej ponad kilka słów. Jeśli je wyjawię, odejdzie na zawsze. Jeśli mu się sprzeciwię, będzie mnie nawiedzał do końca moich dni. Otwieram oczy i z szybko bijącym sercem kieruję się ku dębowej komodzie. Wyciągam metalową skrzynkę, w której chowam wszystkie sekrety. Zaglądam do środka. Po policzkach spływają mi łzy. Z hukiem zamykam wieko i odwracam się do ściany, tam, gdzie wczoraj go zobaczyłam. NIGDY CI TEGO NIE POWIEM, NIGDY! - krzyczę, chociaż nikogo tam nie ma. - NIGDY! I chociaż wiem, że nie zaznam spokoju, czuję, jak ucisk w dołku maleje. Pewne słowa nigdy nie powinny być wypowiedziane. Pewne sekrety na zawsze pozostaną tajemnicą. Pewne demony przeszłości już zawsze będą cię ścigać.

Kolejna nieprzespana noc. Z jego powodu. Wzdycham ciężko i przecieram oczy. Czuję dziwny ucisk w dołku. Chciałabym udawać, że to się nie wydarzyło, ale nie mogę... Od kilku miesięcy przychodzi do mnie każdej nocy i chce czegoś, czego nie mogę mu dać. Wiem, że to się nigdy nie skończy... Wstaję z łóżka i odciągam zasłony, by do pokoju wpadło trochę światła. W oddali widzę...